Τετάρτη 18 Αυγούστου 2021

Αντιμετωπίζοντας ότι μας έρχεται..

 


Ένας αγώνας τελικά η κάθε μέρα σε όλους μας και στο κάθε αγώνα εμείς όλοι οφείλουμε να ήμαστε ετοιμοπόλεμοι για ...

Χθες βλέποντας ..πάλι.. πάλι.. πάλι.. φωτιές, καταστροφή και ερήμωση.. θυμήθηκα μία εικόνα από τις.. ατελείωτες αναμνήσεις μου ( λόγω.. ηλικίας) .

Χρόνια πριν.. με τον άνδρα μου κάθε τόσο το σκάγαμε από το εργαστήρι και βρίσκαμε γωνιές με δροσιά και θάλασσα που τότε πιστέψτε με ήταν ατελείωτες χωρίς όρια, κανόνες, ξαπλώστρες πληρωμένες και καπαρωμένες από πριν.  Ο πιο σύντομος δρόμος και προορισμός βέβαια η Χαλκιδική, τότε που η 1 1/2 ώρα ταξιδάκι ήταν παιχνιδάκι για μας και τα 2 κοριτσάκια μας. Λίγο πριν μπούμε στο 2ο πόδι που ήταν κατεπιλογήν το αγαπημένο μας περνούσαμε από ένα σπίτι σχεδόν στην άκρη του δρόμου . ήταν ένα απλό χωριάτικο σπίτι χτιστό με εκείνες τις μεγάλες πέτρες, ολόγυρα κήπος χωραφάκι. Το σπίτι είχε ένα όροφο μισόχτιστο ακόμη, ένα μπαλκονάκι απλά μόνο η βάση του και πίσω τα ξύλινα δοκάρια που έδειχναν πως ο πατέρας έφτιαχνε μόνος του την κατασκευή. 

Σε αυτό λοιπόν το μπαλκονάκι βλέπαμε κάθε φορά 2 παιδάκια ένα αγοράκι και ένα κοριτσάκι γύρω στα 6 με 7 ετών με τα ποδαράκια τους ξυπόλυτα να κρέμονται και με χαμογελαστά προσωπάκια να χαιρετούν τα αυτοκίνητα. Μερικές φορές μία γατούλα ολόγυρα τους και στα χέρια τους από ένα κομμάτι ψωμί , φαντάζομαι με βούτυρο και ζάχαρη!!! Τα χαιρετούσα κι εγώ , αν μπορούσα να σταματήσω θα τους έδινα σίγουρα από μία σοκολάτα μα το σπίτι αυτό ήταν ένα επίπεδο πάνω από το δρόμο. Έτσι μου αρκούσε να τα βλέπω ΚΑΘΕ φορά εκεί στο μπαλκόνι σχεδόν για ..3 καλοκαίρια  να χαίρονται το απλό αυτό παιχνίδι τους.. να χαζεύουν τα αυτοκίνητα, ίσως να τα μετρούν, να χαιρετούν όποιον ίσως τα πρόσεχε να σκάνε στα γέλια.. εκεί ..στο μισό μπαλκονάκι που εγώ σαν μητέρα σκεπτόμουν πως ίσως υπήρχε φόβος να πέσουν.. Δεν θυμάμαι πόσες φορές είχα δει αυτά τα παιδάκια και το συζητούσαμε με τον Δημήτρη που κάθε καλοκαίρι τα βλέπαμε μεγαλύτερα μα με το ίδιο "παιχνίδι"..

Εκείνο το καλοκαίρι θα πηγαίναμε Καλαμίτσι στο γνωστό υπέροχο κάμπινκ με την θαυμάσια βαθιά θάλασσα που λάτρευα... Στις πρώτες μέρες χαρήκαμε όσα θέλαμε.. μέχρι που ένα πρωί σαν ψίθυρος απλώθηκε το νέο.. φωτιά.. φωτιά ολόγυρα , το κάμπινκ έπρεπε να εκκενωθεί προληπτικά, το ίδιο και η κατασκήνωση πριν από εμάς.. Φύγαμε λοιπόν με πολλή λύπη και με το τρόμο που νοιώθαμε από τις "κραυγές" των δένδρων. Εύχομαι να μη δει κανείς δένδρα να καίγονται.. κλαίνε θαρρείς...ουρλιάζουν με την δική τους κραυγή. Τα παιδάκια δεν ήταν στο μπαλκόνι... και ο καπνός ορατός πια σε όλη μας την διαδρομή. 

Όμως τα νιάτα είναι σκληρά, κι εμείς ξεπεράσαμε την φοβερή αυτή απειλή στο βωμό της ευχαρίστισης μας και .. συνεχίσαμε τις διακοπές μας στο πρώτο πόδι.  Τηλεόραση είχαμε στο Reneau Trafic υψηλό φορτηγάκι μας που ο άνδρας μου το είχε μετατρέψει με όλο του το ταλέντο σε ένα φοβερό αυτοκινούμενο με τα.. πάντα. Κρεβάτια που γινόντουσαν καναπές και τραπέζι,   κουκέτες για τα παιδιά ψηλά, , κουζινάκι, ψυγείο, κεραία στην οροφή .. Τηλεόραση είχαμε όμως δεν είχαμε την σημερινή τρομοκρατούμενη ατμόσφαιρα με τρομαγμένους χαζούς  ρεπόρτερ που ρωτάνε τον έρμο που κάηκε το σπίτι του : - πως αισθάνεστε; Μη σας κουράζω και ας γυρίσω στο θέμα που πιάστηκα να σας διηγηθώ. 

Το καλοκαίρι τελείωσε και το επόμενο εμείς ξαναπήγαμε στο Καλαμίτσι  μόνο που το βουνό πίσω από το γνωστό σπίτι ήταν μαύρο, το σπίτι καμένο και τα δύο παιδάκια δεν υπήρχαν στο μπαλκόνι. Έτσι ήταν και το.. επόμενο καλοκαίρι εκτός από το βουνό που είχε ελαφρά πρασινίσει όπως η φύση ξέρεις να φροντίζει τη ζωή.. Δεν ξαναείδα τα παιδάκια παρά μόνο το καμένο κουφάρι του σπιτιού που οι γονείς δεν θα είχαν την δυνατότητα και το κουράγιο να ξαναχτίσουν. 

Στα χρόνια που ήρθαν σχεδόν εξαφανίστηκε τόσο που έχασα το σημείο όμως φίλοι μου ακόμη μετά από τόσα χρόνια σκέπτομαι εκείνα τα δύο παιδάκια που τώρα θα είναι πια...γονείς . 

Αυτά είναι τα αποτελέσματα μιας φωτιάς φίλοι μου, η φύση ερημώνει, τα ζώα χάνονται, όνειρα δημιουργίας εξαλείφονται.. πόνος, τρόμος μια εμπειρίας , αγωνία για το αύριο.. 

Άραγε τα παιδάκια εκείνα αν τα συναντούσα θα μου έλεγαν όλα όσα είχαν βιώσει χωρίς την χαζή ερώτηση του ρεπόρτερ με το.. μικρόφωνο απειλητικά στο στόμα τους : -Πως αισθάνεστε;

                      Αχτιδένια φιλάκια

7 σχόλια:

fish eye είπε...

Χάλασε ο κόσμος έλεγε ο παππούς μου κι εγώ τον κοίταζα με συμπόνοια αλλά και με όλη την αισιοδοξία και τον ενθουσιασμό των παιδικών μου χρόνων. Μέσα μου ευγνωμονούσα που ο κόσμος είχε ''χαλάσει'' για εκείνον αλλά εμένα μου φαινόταν υπέροχος. 'Εχοντας φτάσει πια σε μια ώριμη ηλικία το νιώθω πως ο κόσμος μου, ο ολόδικός μου κόσμος δεν είναι καθόλου ούτε όπως τον πρωτοαντίκρυσα ούτε όπως τον ονειρεύτηκα. Αντικρύζοντας τις κατάφυτες βουνοπλαγιές του Πηλίου πριν λίγες μέρες, έλεγα πως τα δέντρα έχουν ψυχή. Το ένιωθα, μου μιλούσαν!

Είναι μαύρη η ψυχή μου με όλη αυτή την επικαιρότητα που δεν μας αφήνει πια να πάρουμε μια ανάσα σωστή.

Giannis Pit. είπε...

Αυτό σου το συγκλονιστικό σου κείμενο Γεωργία θα μπορούσε να είναι σήμερα σε κάθε εφημερίδα, σε κάθε έντυπο και ηλεκτρονικό μέσο για να περιγράφει αυτήν την τραγική πραγματικότητα.
Δεν έχω λόγια. Οι εμπειρίες αυτές είναι ανατριχιαστικές. Κανείς να μην τις ζει με κανέναν τρόπο.
Δύναμη να έχουν οι αγωνιστές της φωτιάς. Δύναμη να έχουμε όλοι μας. Σύνεση και προβληματισμός να αρχίσει να πέφτει στις σκέψεις μας γιατί μέχρι τώρα το είχαμε καβαλήσει το καλάμι άνετα.
Καλησπέρα καλή μου φίλη.
Να είσαι καλά και σε ευχαριστούμε για το μοίρασμα των αναμνήσεών σου.

Αννίκα είπε...

Σε live μετάδοση παρακολουθούμε τις καταστροφικές πυρκαγιές, την ανικανότητα της διαχείρισης και τα παιχνίδια εντυπώσεων με καταμερισμό ευθυνών, λιγότερων ή περισσότερων κυβέρνησης και αντιπολίτευσης. Νέρωνες παρακολουθούμε τις περιουσίες των πολιτών να καταστρέφονται, τα δάση να εξαφανίζονται, την οργή να φουντώνει και τον φόβο μιας ακόμη απειλής προ των πυλών. (τι θα γίνει αν αρχίσουν οι βροχές) Όσοι δεν καήκαμε, εκ του ασφαλούς κάνουμε κριτική, αλλά φοβούμαι αύριο...τα ίδια θα λέμε. Κρίμα! Πολλά τα μέτωπα για τα οποία πρέπει να ανησυχούμε. Ο Θεός να μας λυπηθεί Γεωργία μου!
Να είστε καλά!
Καλημέρα!

Σοφία Τσιμάρη είπε...

αχ τι τραβανε οι ψυχες!!!
πρωτα η ψυχη καιγεται κ μετα τα σπιτια...
πραγματι κ γω λεω απ εξω απ το χορο βεβαια οτι δεν θα ξαναεφτιαχνα στο ιδιο μερος
θα διαλεγα αλλο γιατι απο φωτια δεν θα χεις φοβο αλλα απο τις ερχομενες πλημμυρες αυτο σκεφτομαι κ τωρα...... αααααααααχ τι θα γινουν ολοι αυτοι οι νοικοκυραιοι ολα αυτα τα νοικοκυρια !!!!!!! ευχομαι να τους χαρισει ο Θεος το κουραγιο

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Δεν υπάρχουν λόγια Γιωργία μου για ότι καταστρέφεται ή από φωτιά και μεθαύριο από πλημμύρες, γιατί είναι σίγουρο ότι θα ακολουθήσουν και αυτές...
Μάτωνε η καρδιά βλέποντας όλο αυτόν τον όλεθρο της καταστροφής...μακάρι να μην ξαναγίνει!!
Ενα μεγάλο κρίμα για εκείνους που έχασαν τα σπίτια τους ...κουράγιο να τους δώσει η Παναγιά να τα ξαναφτιάξουν...ο άνθρωπος είναι δυνατός και θα τα καταφέρει...όπως και η φύση...Μακάρι φίλη μου...
Να είστε καλά και να προσέχετε την αγάπη μου φιλιααα!!😊😍

Marie-Anne είπε...

Αχ, Αχτίδα μου, πόσα μας έχει λυπήσει αυτή η κατάσταση με τις φωτιές, και πόσο μας έχει φοβίσει και εμάς που είμαστε κοντά σε δασάκι! Κάθε χρόνο ανάβουν φωτιές γύρω-γύρω μας! Ο Θεός να μας προστατεύει!
Πήγαν τα παιδιά μας στην Βόρεια Εύβοια για ένα τριήμερο και μαύρισε η ψυχή τους από τα καμμένα που διέσχισαν. Η μικρούλα μας, μόνο δυόμιση χρονών είναι και τί μου είπε νομίζεις? "Γιαγιά, όλα μαύρα!!Να μην ξαναδώ στην ζωή μου τέτοια!!!"Δεν το πίστευα που έκανε όλη αυτή την πρόταση!!! (προφανώς, άκουγε τους γονείς της να σχολιάζουν στην διαδρομή...αλλά έτσι που μου το είπε μόνη της με συγκλόνισε!!!).

Ανώνυμος είπε...

Συγκλονιστικο κειμενο! START2!!