Κουβεντούλα στο μπαλκόνι..με σας!

 Με το βάρος ακόμη από το μέτωπο της φωτιάς και με τα μείον της Πάρκινσον προσπερνώ τη κάθε μέρα φίλοι μου. Νυχτώνει , προσεύχομαι λέω ευχαριστώ ακόμη και  για τα δύσκολα, μετά ξημερώνει.. κάνω το σταυρό μου και ξεκινώ πάλι από την αρχή με πείσμα , μα παλεύοντας πάντα με συναισθήματα που κάποτε μου ήταν άγνωστα. Πηγαίνω βόλτα την Κάντυ στις...7 το πρωί , στην αρχή με καλή διάθεση, μετά κουράζομαι, μετά ζεσταίνομαι.. μα λέω στον εαυτό μου πως είμαι αχάριστη αφού μπορώ ακόμη αυτά. 

Χαίρομαι που βλέπω σχεδόν σε κάθε δρομάκι πλαστικά σκεύη για νερό στα ζωάκια, κροκέτες και ότι περισεύει από το φαγητό και δεν πάει χαμένο στα σκουπίδια. Συγκεκριμένα ανακάλυψα ολόκληρη .. γωνιά από κατασκευή για γατούλες που το έχουν κάνει στέκι τους στην άκρη του μεγάλου πάρκου του ΑΡΗ.

 

Σκουπίδια είπα πριν; Είπα την ..τραγική λέξη.. με πονάει που βλέπω σε ορισμένα μέρη βουνά από..πολυθρόνες, στρώματα, ράφια, χαλασμένες συσκευές και αναρωτιέμαι αν είμαι εγώ ο βλάκας που μαζεύω από.. μπαταρίες μέχρι..καλώδιο και προσπεκτ. Με πιάνει το..νευρικό μου, αν μπορούσα θα έβαζα κάμερα να δω ποιός ..χαμένος..ασυνείδητος .. θεωρεί πως ο κοινός δρόμος είναι..σκουπιδοτενεκές! 

Σπίτι με τον καλό μου σύντροφο, οι ανεμιστήρες σε οροφή και γωνιές, ελαφρά φαγητά εγώ, αδιόρθωτος ο άνδρας μου μέχρι...λαχανοντολμάδες μαγείρεψε και .. τσατίστηκε που δεν έφαγα. Μα.. τον αγαπώ..του χαμογελώ και του λέω:..θυμήσου τι σου είπε η γιατρός μου... έτσι ..την σκαπουλάρω όπως λέει και ο εγγονός μας που ήρθε χθες να μας δει και που είναι όμως ίδιος ο ο παππούς του!

Για να ξεπεράσω αυτή την..μελαγχολία που με κυριεύει μερικές φορές χώνομαι στο εργαστήρι μου και... παλεύω με όσα δεν μπορώ να κάνω. Φτιάχνω τώρα ένα δωράκι για το μωράκι μιας .. νέας φίλης.. άγνωστη.. μα όλοι μας εδώ άγνωστοι γνωστοί ήμαστε.. έτσι δεν είναι; Βέβαια το αριστερό μου χέρι δεν βοηθάει και όλο μαζεύω πράγματα από το πάτωμα..χα χα..και γεμίζω το δεξί μου με φουσκάλες καψίματος από  το πιστολάκι και την ποδιά μου αγνώριστη από χυμένες μπογιές! 

Δουλεύω λιγάκι, σταματώ, κάνω παρεούλα τον Δημήτρη, ταΐζω την Κάντυ, ατελείωτα ντουζ , σειρές στο netflix που...υπολειτουργεί λόγω των πυρκαγιών, ατελείωτα ντοκυμαντέρ στην cosmote ..που με .. μορφώνει μερικές φορές σε πολλά. Έμαθα τα πάντα για τον..Βεζούβιο, για τις ..Πυραμίδες , για τον Νείλο, για το ..8ο θαύμα που βρίσκεται στην Αιθιοπία..για το ότι το...2100 δεν θα υπάρχει ούτε δενδράκι και ζωάκι στη Γη.. Πάρτε τα μέτρα σας, εγώ θα σας βλέπω από ψηλά και θα ρίχνω μούτζες στους αμετάπειστους!

Πιστεύω ότι βαρεθήκατε την κουβεντούλα μου.. καθισμένη στο μπαλκονάκι μου με το τάμπλετ, νερό παγωμένο, την κλιματαριά που αρχίζει πια και αραιώνει από το καύσωνα, την γαρδένια μου που πεισματικά αντέχει κόντρα στις αντιρρήσεις του Δημήτρη που πίστευε ότι θα πέθαινε μετά τα πρώτα λουλούδια της! Η Κάντυ κλαψουρίζει στα πόδια μου..

Φίλοι μου να είστε καλά, όπου και να είστε, να κάνετε υπομονή, να παλεύετε ακόμη και με τα...απάλευτα γιατί ΑΥΤΟ είναι η ζωή. Τώρα..φεύγω..πάω στον ανδρούλη μου που μόλις μπήκε γυρίζοντας από το κούρεμα των μαλλιών του! Ξέρετε εσείς... τον φιλάς.. του λες πόσο κούκλος έγινε ( να πάρει τα..επάνω του..) . Το ότι γεράσαμε δεν θα πει πως δεν αγαπιόμαστε!! Χαχα!

               Αχτιδένια φιλάκια