Σκέψεις, προβληματισμοί.

 Εχω αποδεχθεί πλέον την καινούργια κατάσταση του καιρού από εδώ και πέρα φίλοι μου γιατί κακά τα ψέμματα είναι " δικό μας " έργο και το χειρότερο...κληρονομούμε αυτό το έργο στις  επόμενες γενιές που πρέπει δυστυχώς να το αντιμετωπίσουν.

Τα βράδια εδώ στο κτήμα με διπλές κουβέρτες ,τα πρωινά στις...7 ( ναι..τέτοιες  ώρες!)  με φούτερ και σε λίγο βγαίνουν αυτά και μπαίνουν τα.. κοντομάνικα και..σε λίγο μέχρι τις 6 ήλιος δυνατός και... ραντούλα! Η Θεσσαλονίκη χαμός από τη βροχή, εδώ ολόγυρα σαν ένα κλυός κεραυνοί και αστραπές κι εμείς.. στη μέση.. με απλή βροχούλα μίας ώρας! Δεν θέλω να πω το..καθιερωμένο της ηλικίας μου: - παλιά τέτοιο καιρό λιαζόμασταν....

Όπου και να κοιτάξεις φίλοι μου πλέον παντού σκουπίδια πεταμένα, ακόμα και στα βουνά και στα χωριά,  δοκιμές όπλων στη θάλασσα και ποιός ξέρει πόσα άλλα χημικά πέφτουν στις θάλασσες. Εδώ στο κτήμα παρέα μου όσο ο Δημήτρης δένει τις ντομάτες και τις πιπεριές του, το τραντιστοράκι μου και διάφορες συνεντεύξεις. Κράτησα τα λόγια κάποιου ειδικού που τον ρώτησαν για τις θάλασσες : -  Από εδώ και πέρα οι επόμενες γενιές θα παλεύουν με .. μεταλλάξεις ψαριών, με είδη άγνωστα στη Μεσόγειο μας όπως το λαγόψαρο και είδη καρχαριών άγνωστα μέχρι τώρα... Πρέπει να το κατανοείστε..το μέλλον γι'αυτά θα είναι άγνωστο για σας , δεδομένο για αυτούς...

Προς το παρόν όλοι εμείς ας δείξουμε απλά και μόνο ανοχή στο παρόν, υπευθηνότητα στη καθημερινότητα μας με τις ενέργειες μας που καθορίζουν το αύριο. Σκουπίδια, μπαταρίες, ανακύκλωση, περιττές συσκευασίες. Θα φανώ γραφική αν θυμηθώ το..δίχτυ για ψώνια που μου έδινε η γιαγιά μου για τον μπακάλη;

Η φύση είναι γεναιόδωρη φίλοι μου, παλεύει..με καιρό και χημικά κόντρα..φέτος σας είπα η παραγωγή στα δένδρα μας ελάχιστη... σχεδόν ανύπαρκτη μα για μας τους δύο ένα ... μεζεδάκι από ροδάκινα, κεράσια μετρημένα στα δάκτυλα και βύσσινα που αγαπώ. Ελπίζω στα Τζίτζιφα , τα χειμερινά μούσμουλα που είναι γεμάτα. Τα σμέουρα και τα καλλιεργημένα βατόμουρα γεμάτα..τυχαίο; είναι άγρια όλα τους, δεν χρειάζονται ραντίσματα και η αντοχή τους μεγάλη.

Είναι θλιβερό για τον Δημήτρη μου να βλέπει τις φορτωμένες κερασιές γεμάτα σκουλίκια χωρίς το ράντισμα δωράκι για τα πουλιά πλέον. Έτσι τα κάνουμε συνοδία στο  πρωινό με τη ζεστή σοκολάτα που ετοιμάζω στον Δημήτρη και την δική μου Λουΐζα, χα χα και απογευματινό δρόσισμα. 

Ο άνδρας μου κόβει τριαντάφυλλα για...χάρη μου και η γειτόνισσα τον μαλλώνει με την χαρακτηριστική της φωνή όταν έρχεται για κουβεντούλα : - Πάλι τα έκοψες; αν ήσουν άνδρας μου θα σε κυνηγουσα! ( λατρεύει τα λουλούδια της, έχει υπέροχο κήπο).

Η Κάντυ δεν νοιάζεται για τέτοια, γλεντάει την ελευθερία και παιδεύει τον Κανέλλο κι εμένα που κάθε βράδυ βουρτσίζω και μπανιαρίζω. 

Άρχισα και νέο κέντημα, σχέδιο ανύπαρκτο σε χαρτί, απλά από το μυαλό μου! Για ποιόν τα κάνω; ...η νευρολόγος μου επιμένει σε συνεχή κίνηση στα δάκτυλα μου.. μα το αγαπώ κι όλας. Λοιπόν ένα μαξιλάρι λέω να γίνει αυτό με ότι περισεύματα κλωστών έχω, ανακύκλωση δεν είπαμε;...

Ερχόμαστε, γυρίζουμε, ξαναερχόμαστε..ευτυχώς μόνο 30 χλμ από το σπίτι μας και αυτή η αλλαγή μας δίνει την χαρά της προσμονής για το κάθε αύριο.

Φίλοι μου όπως πάντα από μένα..Αχτιδένια Φιλάκια!