Η συμμετοχή μου στα Μίνι Δρώμενα#1

 Όταν μπήκε στο δωμάτιο της μητέρας της γέμισε η ψυχή της με συναισθήματα που την έκαναν να φοβηθεί πως το στήθος της δεν θα άντεχε τους χτύπους της καρδιάς. Αναμνήσεις σαν αλλεπάλληλοι χτύποι βομβάρδιζαν το μυαλό της...  η ρόμπα της μητέρας της διπλωμένη στην άκρη του κρεβατιού, η δαντέλα στο μαξιλάρι, η φθαρμένες παντόφλες.. λες και ήταν κάπου δίπλα της και θα έμπαινε στο δωμάτιο. 

 Όχι σκέφτηκε, δεν πρέπει να δακρύσει έστω και αν  η μυρωδιά της ελαφράς μαμαδίστικης  κολόνιας της  ξυπνούσε  και ζωντάνευε  εικόνες τρυφερές μα και άλλες που πλήγωναν. Η μητέρα της είχε φύγει από τη ζωή πριν δύο χρόνια μα το σπίτι της έμεινε κλειστό όλο αυτό το διάστημα αφού η Αλεξάνδρα απέφυγε να το επισκεφτεί , να βάλει επιτέλους το κλειδί και να ανοίξει τη πόρτα της ζωής που άφησε πίσω της .  Είχε μήπως ενοχές; ήταν το  πείσμα να κρατήσει όρθιες τις επάλξεις του ίσως δίκαιου εγωισμού της; Όλα αυτά δεν ήθελε να αντιμετωπίσει και γι΄αυτό ίσως αφού στάθηκε στη κηδεία  της μητέρας της με ανάμικτα συναισθήματα,  γυρίζοντας στο δικό της σπίτι  καταχώνιασε το κλειδί στο βάθος ενός συρταριού και .. χάθηκε νοητά και σωματικά συγχρόνως από όσα την έδεναν με αυτό που ονομάζεται .. οικογένεια.

 Ασυναίσθητα άνοιξε το συρτάρι δίπλα στο κομοδίνο .. τα γυαλιά της.. το σημειωματάριο με τις λίστες της .. τα χάπια της .. και ένα πακετάκι φάκελοι και λίγες  φωτογραφίες δεμένες με μία κιτρινισμένη από το χρόνο  κορδέλα. Οι άκρες των δακτύλων της άγγιξαν το πακέτο μα .. δεν τολμούσε να το πάρει στα χέρια της, να δει τι περιέχει.  Φοβάται κανείς τα όσα αρνείται  να μάθει και για όσα αποφεύγει να δείξει κατανόηση. Πέρασαν τόσα χρόνια .. 6..7.. δεν ήθελε να μετρήσει η Αλεξάνδρα , θυμάται τελευταία φορά την μητέρα της όρθια στη μέση του σαλονιού να την κατηγορεί με το βλέμμα της για όσα ξεστόμισε η κόρη της  οργισμένη , εκείνο το απεγνωσμένο πια ξέσπασμα :

-" Όχι πια.. τέρμα.. βαρέθηκα να είμαι εκείνη που σβύνει τις φωτιές που ανάβει ο γυιόκας σου.. όχι.. σου τον αφήνω να τον λουστείς όπως τον έφτιαξες..  Για μία φορά γίνε η μητέρα που ήθελα, ενδιαφέρσου και για μένα μητέρα. Θέλω να ζήσω και την δική μου ζωή, θέλω να ξεκολλήσω από επάνω μου ότι με εμποδίζει να κάνω όνειρα . Με άφησες στην άκρη της ζωής σας μητέρα ,με απομάκρυνες σχεδόν συνειδητά κι αυτό το έζησα τόσα χρόνια. Κουράστηκα να είμαι εγώ τα "πρέπει " που μου φορτώνεις κι εκείνος τα "θέλω "που έχεις εσύ και μόνο εσύ την επιθυμία  να ζήσει.

Η Αλεξάνδρα και ο Φοίβος.. αδέλφια με διαφορά 3 χρόνων , ο πρόωρος θάνατος του πατέρα τους τα έκανε να μεγαλώσουν με μία μάνα κλονισμένη και με μία εμμονή για  τον Φοίβο θέλοντας να τον μεγαλώσει μια ώρα νωρίτερα αν μπορούσε και να πάρει την θέση δίπλα της σε όσα εκείνη έχασε. Ο Φοίβος μικρός ήταν τότε ένα ευαίσθητο αγόρι, τρυφερό, προστατευτικό για την μικρή Αλεξάνδρα μα χρόνο με το χρόνο.. όλα άλλαξαν .. όλα πήραν μία άσχημη πορεία. Η μητέρα τους ήταν ο κύριος υπεύθυνος γι΄αυτό , πάντα του είχε αδυναμία η Αλεξάνδρα της το έλεγε και ξανάλεγε με θυμό . 

-Του κάνεις κακό, τον καταστρέφεις δεν καταλαβαίνεις....

Στην εφηβεία ο Φοίβος αρχικά άρχισε να κλείνεται στον εαυτό του , να απομονώνεται από εκείνη και να προσκολλάται  στην μητέρα τους σχεδόν ολοκληρωτικά γιατί του έδινε τα πάντα χωρίς έλεγχο. Από την αδελφή του άρχισε δυστυχώς να απομακρύνεται σιγά σιγά και μετά να ξεσπάει λες και ήταν εκείνη η.. παρείσακτη , το φόρτωμα να την προσέχει όπως μικρά τους συμβούλευε ο πατέρας τους έχοντας τους και τους δύο στα γόνατα του. 

-Να είστε αγαπημένοι, να φροντίζεις την μικρή σου αδελφή, να την αγαπάς, να την έχεις κοντά σου . Τα αδέλφια είναι κρίκοι σε μία αλυσσίδα, αν ένας σπάσει η αλυσσίδα σκορπάει και είναι άχρηστη!

 Πόσο της έλειπε ο πατέρας της, πόση ασφάλεια ένοιωθε δίπλα του. Θυμάται τι κλάμα έκανε όταν μικρή κάποια στιγμή ένοιωσε πως άρχιζε να ξεχνάει την μορφή του χαμένη σε όνειρα τις νύχτες , μορφή χωρίς πρόσωπο, μορφή που χανόταν μακριά της.

Για την μάνα τους όμως  άρχισε να υπάρχει μία απόσταση , ο Φοίβος ήταν εδώ από την αρχή  η αδυναμία της , το  "αγόρι" της , του έδινε το ελεύθερο να σχεδιάζει από νωρίς τη ζωή του όπως εκείνος ήθελε με εκείνη ασπίδα μπροστά σε όλα.  Η Αλεξάνδρα ήταν το κορίτσι που πάντα σιωπηλά έπρεπε να υπακούει , γινόταν ο αποδέκτης των οφειλών της στην οικογένεια . Ποτέ δεν την ρώτησαν πότε και πως τελείωσε το Λύκειο, πότε έδωσε εξετάσεις, πως κατάφερε χωρίς φροντιστήριο να πετύχει μα πάνω από όλα.. ποτέ ένα μπράβο, μία επιβράβευση. Εκείνος με το ζόρι τελείωσε το.. ιδιωτικό που τον έστειλε με οικονομίες τους από πολλά .. " έτσι πρέπει ", της είχε πει η μητέρα της όταν διαμαρτυρήθηκε , είναι αγόρι, έχει μέλλον μπροστά του.. Έτσι άρχισε να τον φθείρει χωρίς καν να το καταλαβαίνει  κάνοντας τα πάντα γι αυτόν χωρίς φραγμούς που οφείλει να βάλει ένας γονιός. Στο Λύκειο  άρχισαν οι .. εκρήξεις, κακές παρέες εξωσχολικές , αποβολές, στο σχολείο, προβλήματα με τη γειτονιά. Πάντα όμως η μάνα τους τον δικαιολογούσε και έλεγα την ίδια φράση.. "- παιδί είναι, αγόρι, όλοι τον ζηλεύουν και του ρίχνουν ευθύνες..".

 Η Αλεξάνδρα τον αγαπούσε , ναι.. τον αγαπούσε τον Φοίβο, ήταν ο αδελφός της έλεγε , περίμενε μικρή τόσα από αυτόν, προσπαθούσε να τον καταλάβει, να τον δικαιολογήσει . Θυμάται την ημέρα που προσπάθησε να τον πλησιάσει , να κάνει την προσπάθεια να γίνουν όπως παλιά τότε που έπαιζαν στο χαλί και μοιράζονταν μυστικά. Άδικος κόπος.. ξαπλωμένος στο κρεβάτι του ,το τσιγάρο στο χέρι και το βλέμμα καρφωμένο στο ταβάνι λες και μετρούσε  αστέρια σε σκοτεινό ουρανό.

- Άσε με ήσυχο μικρή πάνε να γίνεις με τα βιβλία σου ότι ονειρεύεσαι, χαζά όνειρα, χωρίς χρώμα.. τα δικά μου έχουν άπειρα χρώματα σαν το ουράνιο τόξο! 

Τότε ίσως  ο απόλυτος χαρακτήρας της άρχισε να επαναστατεί με τη στάση όλων, να θυμώνει με την αγάπη που της έλειπε.  Μέσα της πολλές φορές πνιγόταν από τις διακρίσεις, ειδικό φαγητό στο "αγόρι" της, καινούργια ρούχα μοδάτα για εκείνον πάντα φιρμάτα .Για εκείνη ότι φθηνό και συνήθως  φορεμένα από τις ξαδέλφες της που τα δεχόταν με σκυμμένο κεφάλι.  Τις νύχτες έβλεπε με θυμό την μητέρα τους που ξαγρυπνούσε πίσω από τη πόρτα να τον περιμένει να γυρίσει στις.. μικρές ώρες και αντί να τον μαλώνει.. έστω να του κάνει μία μικρή παρατήρηση τον φιλούσε και του έλεγε:

 - Πάνε να ξαπλώσει αγόρι μου, σου έβαλα και γλυκό που σου αρέσει στο κομοδίνο. 

Η Αλεξάνδρα έπρεπε να είναι σπίτι από τις 9.. " είσαι κορίτσι εσύ.. τι θα πει η γειτονιά..  σε τρώει η ζήλια πια.. βρε κορίτσι μου"  . Εκείνο όμως που την ενοχλούσε περισσότερο ήταν η  προσπάθεια του αδελφού της να θρέφει την πλαστή εικόνα του, να δείχνει στη μάνα τους πόσο ξεχωριστή ήταν γι΄ αυτόν μετά από κάθε του λάθος. Ψηλός, γεροδεμένος και τόσο όμορφος την σήκωνε στον αέρα από τη μέση και της έλεγε δυνατά: " Ελενίτσα μου, είσαι το κορίτσι μου  και καμία δεν θα πάρει τη θέση σου μανουλίτσα μουυυυυ...." 

Έτσι κάποια μέρα όπως ήταν φυσικό με τις παρέες του μπήκαν στη ζωή του και τα ναρκωτικά, η Αλεξάνδρα το είχε καταλάβει από τη πρώτη στιγμή. Θυμάται με πόνο ψυχής το χαστούκι της μάνας της όταν τόλμησε να της το πει, να την κάνει να δει το πρόβλημα..

 -Χάσου από μπροστά μου, ποτέ δεν θα έκανε κάτι τέτοιο, πάντα προσπαθείς να τον κάνεις να φανεί ένα μηδενικό. Ο Φοίβος μου θα γίνει σπουδαίος, απλά εσύ δεν το βλέπεις, τον ζήλευες πάντα.. 

Η Αλεξάνδρα σιώπησε, έκλεινε τα μάτια για ένα ολόκληρο χρόνο για τα χρήματα που έλειπαν από το συρτάρι, για τα κοσμήματα της μητέρας τους που εξαφανιζόταν, για τις απουσίες του για μέρες από το σπίτι και τις μικροσυλλήψεις του από την αστυνομία για χρήση ή αλητεία.

Στα 20 της η Αλεξάνδρα μαζί με τις σπουδές είχε βρει δουλειά μάλλον πολλές δουλειές γιατί  έβλεπε πως τα χρήματα που τους άφησε ο πατέρας τους όλο και εξαφανιζόντουσαν . Η μόνη τους πηγή εισοδήματος έμεινε η σύνταξη του πατέρα τους που και αυτή εξαφανιζόταν σε κάθε επίσκεψη του Φοίβου στο δωμάτιο της μητέρας τους. Πρώτα πουλήθηκε ένα μαγαζί που του άφησε ο πατέρας στο κέντρο σαν εφόδιο για το μέλλον και εισόδημα. Μετά ήταν  ένα άλλο μικρό σπίτι της μητέρας τους  και τέλος κάποια κτηματάκια του παππού . Η μόνη ασφάλεια  που είχαν ήταν το σπίτι που έμεναν και που ο πατέρας τους ευτυχώς το είχε γράψει λίγο πριν πεθάνει στο "κορίτσι" όπως έλεγε. Κάποιες φορές  προσπάθησε η μητέρα της να την πείσει να υπογράψει πώληση με την δικαιολογία πως ήταν μεγάλο γι΄ αυτούς .  Δεν μπορούσε να θυμηθεί πια πόσες φορές του έδινε η Αλεξάνδρα χρήματα από τα λίγα που έβγαζε με τόσο κόπο και αργότερα πόσες εγγυήσεις πλήρωσε για να τον βγάλει από κρατητήρια. 

Κατάλαβε πια πως η λύση ήταν μία γ΄ αυτήν, έπρεπε να φύγει από το σπίτι, να φτιάξει τη δική της ζωή όπως την είχε σχεδιάσει. Έγινε μετά από ένα μεγάλο καυγά με τη μητέρα της , την κατηγόρησε για εγκατάλειψη της , για ματαιοδοξία, για.. για... Έφυγε λοιπόν, έφυγε , όμως κάθε τόσο χτυπούσε το τηλέφωνο στο δωμάτιο που νοίκιασε στην αρχή  μαζί με μία συμφοιτήτρια της. Η φωνή της μητέρας τους  επιδεικτικά αυστηρή της θύμιζε το "καθήκον " της στην οικογένεια.

Ο έρωτας δεν είχε ποτέ θέση στη ζωή της σκέφτηκε με πίκρα ,δεν θυμόταν πότε έβαλε τοίχους ψηλούς σε όσους προσπάθησαν να την πλησιάσουν, να την αγαπήσουν.  Ό Έρωτας θέλει όνειρα, εκείνη είχε κάνει σκοπό μονόδρομο  μόνο η δουλειά της σαν νέα  δικηγόρο μετά την αποφοίτηση της, ασκούμενη σε ένα φίλο του πατέρα της.  Για την Αλεξάνδρα θα υπήρχε για πολύ καιρό ο φόβος του επόμενου τηλεφωνήματος, η ανάγκη να διορθώσει καταστάσεις και το βάρος που της επέβαλε  ο αδελφός της με τα πάθη του στη ζωή της. Κατάφερε κάποια στιγμή με κόπο να τον πείσει να μπει σε ιδιωτική κλινική για θεραπεία. Μάλιστα δανείστηκε από τον μεγάλο δικηγόρο αφεντικό της για να πληρώσει .Τότε.. τότε. δύο εβδομάδες μετά το ποτήρι ξεχείλισε, ο κρίκος έσπασε, η αλυσσίδα σκόρπισε. Ήταν όταν έμαθε ότι εκείνος το έσκασε και λίγο καιρό μετά πως η μητέρα τους έδωσε όλη τη σύνταξη της να του κλείσει εισιτήρια για Ολλανδία με τη φιληνάδα που γνώρισε μέσα στο κέντρο αποκατάστασης.

Η Αλεξάνδρα αποφάσισε πως μόνο η απόσταση θα την έσωζε και αποφάσισε να δεχθεί μία πρόταση για εξωτερικό. Ήταν καλή δουλειά, υποσχόταν  καριέρα, και συμβόλαιο για 5 χρόνια. Έφυγε  λοιπόν χωρίς τύψεις μετά από εκείνη την τελευταία τους συνάντηση. Έσβυσε κάθε τι πίσω της,  έπεσε με τα μούτρα στη δουλειά, έγινε με κόπο ένα "όνομα" στο κλάδο της. Έκλεινε τα τηλεφωνήματα, έσβυσε τη λέξη οικογένεια από τη ζωή της, αφαίρεσε και το όνειρο για γάμο και παιδιά μέχρι.... Ένα μήνυμα από το δικηγόρο τους  5 χρόνια μετά της ανακοίνωσε το θάνατο της μητέρας τους, ταξίδεψε για μία μέρα μόνο και έφυγε την επόμενη .  Κάποια καλοθελήτρια θεία εξαφανισμένη από χρόνια, στη κηδεία της είπε πως ο Φοίβος ήταν σε φυλακή στην Ολλανδία για ναρκωτικά, δεν απάντησε καν.. κούνησε το κεφάλι και μέσα της αρνήθηκε και να τον δει όπως της είπαν .

Τώρα δύο χρόνια μετά έπρεπε να γυρίσει στη πατρίδα, η δικηγορική  εταιρεία που δούλευε άνοιγε γραφεία στην Αθήνα, εκείνη ήταν η ιδανική να το εδραιώσει. Μαζεύοντας τα πράγματα της βρήκε στο συρτάρι το καταχωνιασμένο κλειδί. Το έβαλε στη τσάντα της και ήταν σαν να έβαλε μέσα μία φωνή που της κραύγαζε σε όλο το ταξίδι να γυρίσει σε ότι την σημάδεψε, σε ότι έκρυψε με κόπο μέσα της τόσο καιρό. Νάτην λοιπόν... όρθια στο δωμάτιο της μητέρας της, η διπλωμένη νυχτικιά, η δαντέλα στο μαξιλάρι, οι φθαρμένες παντόφλες, το πακετάκι με τις φωτογραφίες και τα χαρτιά.......

Άνοιξε την κορδελίτσα και κύλησαν φωτογραφίες και φάκελοι. Πήρε τον ένα σχεδόν με φόβο, τι στο καλό...έκλαιγε; είχε χρόνια να κλάψει, είχε χρόνια να νοιώσει ανίσχυρη σε αισθήματα. Ήταν από τον αδελφό της από ένα ίδρυμα, τα λόγια χωρίς ειρμό έδειχναν άτομο χαμένο στο χρόνο και τόπο. Το γράμμα ήταν μικρό, φθαρμένο από την υγρασία των χεριών της μητέρας τους και ίσως από τα δάκρυα της. Εκείνο το δάγκωμα στο στομάχι της Αλεξάνδρας την τρέλανε, το μυαλό της χανόταν θαρρείς στα αισθήματα που άρχισαν να ξυπνούν. Άνοιξε το δεύτερο, από το ίδρυμα πάλι, μικρό, φθαρμένο, οι λέξεις σκόρπιες μαζί με το μυαλό, κράτησε μία φράση του στο τέλος, μία γροθιά.

- Σε χρειάζομαι μαμά.. 

Το στομάχι της γέμισε το στόμα με πίκρα χολής. Το τρίτο.. το τέταρτο.. το πέμπτο και τελευταίο από άλλο χέρι, τυπικό, λιτό : 

- Ο γιός σας ζητάει μία Αλεξάνδρα, η χρήση ναρκωτικών αν και θεραπεύτηκε η εξάρτηση εδώ και καρό έχει προκαλέσει στο γιο σας άνοια. Σας εσωκλείω μία φωτογραφία που κρατούσε στα χέρια για να καταλάβετε ίσως τι σημαίνει γι αυτόν. Δεν δέχθηκε επίσκεψη για πάνω από δύο χρόνια κυρία μου , πληρώνεται το ίδρυμα από τον δικηγόρο σας. Σας επιστώ την προσοχή πως σε λίγο θα πάψει η επαφή του με το περιβάλλον. Με εκτίμηση η υπεύθυνη.........

Κύλησε από το φάκελο η παλιά φωτογραφία που τους τράβηξε ο πατέρας τους στα σκαλάκια καθώς πήγαιναν  σχολείο. Χαμογέλασε η Αλεξάνδρα μέσα στα δάκρυα της, ήταν η πρώτη μέρα της στο σχολείο, ο Φοίβος είχε αναλάβει να σταθεί δίπλα της, να την προσέχει.

-Στάσου, να σου κουμπώσω την ζακέτα σου της είπε, μη φοβάσαι μικρή, θα είμαι δίπλα σου!

Που βρέθηκε τόσο δάκρυ μέσα της; Φίλησε τη φωτογραφία και μετά άνοιξε το τελευταίο φάκελο. Ήταν διαφορετικός, λευκός απλός όπως το περιεχόμενο του. Λίγες γραμμές:

- Αν το διαβάσεις κάποια στιγμή Αλεξάνδρα μου σημαίνει πως έχω φύγει . Είχες δίκιο και  είχα άδικο, το κατάλαβα αργά . Έχασα δύο παιδιά από λάθος επιλογές,  έχασα πολλές ευτυχισμένες στιγμές. Συγνώμη. Κάνε ότι νομίζεις σωστό, είμαι σίγουρη πως ξέρεις.

-Συγνώμη και από μένα μαμά, έκανα τότε ότι πίστευα σωστό, θα κάνω τώρα το ίδιο. Οι επιλογές είναι μπροστά μας πολλές φορές ευτυχώς.

Η Αλεξάνδρα στάθηκε διστακτικά έξω από την πόρτα του δωματίου που της υπέδειξε η νοσοκόμα. Μετά πήρε μία ανάσα, ξεκλείδωσε την καρδιά της και άφησε να χαθούν σαν μαύρος δαιμονικός καπνός όλες οι άσχημες στιγμές που κρατούσε μέσα της. Άνοιξε την πόρτα, στάθηκε για λίγο προσπαθώντας να αναγνωρίσει στον άνθρωπο που καθόταν στο καροτσάκι και αγνάντευε από το παράθυρο , εκείνον τον όμορφο ατίθασο αδελφό  που είχε αφήσει πίσω της. Τα μαλλιά του γκριζάρισαν σκέφτηκε, το κορμί του πάντα λεπτό μα γυρτό, η ματιά θολή, χαμένη θαρρείς, όλα φώναζαν μοναξιά, εγκατάλειψη. Πήγε κοντά του , γύρισε την καρέκλα του και έψαξε με λαχτάρα να βρει την λάμψη της αναγνώρισης. Έβαλε τα δάκτυλα της στα πυκνά ακόμη μαλλιά του όπως έκανε μικρή και τον τσάτιζε.

- Φοίβο μου η Αλεξάνδρα σου είμαι, στάσου να σου κουμπώσω την ζακέτα σου κάνει ψύχρα. Μη φοβάσαι μεγάλε, θα είμαι εγώ δίπλα σου πια , έχουμε πολλά μυστικά να πούμε ξαπλωμένοι στο χαλί!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στα Μινι Δρώμενα της αγαπημένης Γήινης Ματιάς. Ευχαριστώ για την υπομονή σας να την διαβάσετε.

             Αχτιδένια φιλάκια