Η γωνιά μου.

Κάπως έτσι είναι η πρώτη εικόνα όταν ξυπνάω..το φως του ξημερώματος μπαίνει από το δικό μου παράθυρο του τροχόσπιτου μας που έχω στο κρεβάτι μου.
Τότε σκέπτομαι πως είμαι ευλογημένη, ευτυχισμένη για κάθε πρωί εδώ όπως έχω γράψει δίπλα μου στο τοίχο .
 Ξέρω φίλοι μου πως όλοι μας βγαίνουμε τώρα από δύσβατο μονοπάτι, σκαλώσαμε στα όσα μας φόρτωσαν, σκαλώσαμε στο φόβο και στην ανθρώπινη ανάγκη μας για επιβίωση, στους τοίχους των δωματίων, στις διαδρομές των SMS.
Τι κάνω εδώ;..η τηλεόραση που μας είχε στοιχειώσει έγινε ένα τραντζίστορ και μουσική από το πρωί μέχρι το βράδυ. Ο καναπές έγινε μία γωνιά έξω γεμάτη φως με τον ήλιο να μου γεμίζει τις ..μπαταρίες , τα αηδονάκια μας που επέστρεψαν και εγκαταστήθηκαν στην γνωστή φωλιά τους πίσω από το φουντωμένο δένδρο.

 Η Κάντυ πανευτυχής παίζει από το πρωί με τον Κανέλλο που μάλλον θα πιστεύει πως κάποια στιγμή θα...μεγαλώσει και θα γίνει στο μέγεθος του.
Ο Δημήτρης κουράζεται μα ξέρω πως αυτό ήθελε στις μέρες της καραντίνας, τώρα όταν έρχεται να ξαποστάσει δίπλα μου για ένα καφέ τον ρωτάω:
- Κουράστηκες καλέ μου;
- Λιγάκι, πονάνε τα πόδια μου μα μου αρέσει πολύ, έχω ένα σωρό δουλειές..
Αυτή είναι η ..γωνιά μας έξω ακριβώς από το τροχόσπιτο μας, φως και πράσινο από παντού.

Η Κάντυ παρεΐτσα μου όταν δεν παίζει με τον Κανέλλο και έρχεται για ξεκούραση.

Όπως βλέπετε..κεντάω για μία φίλη που αγαπώ μέχρι να μου τελειώσει η κουβαρίστρα δυστυχώς. Όμως ήρθα οργανωμένη και κάτι θα βρω να κάνω.
Ξέρω τι θα πείτε από μέσα σας : Γιατί δεν βοηθάει στο κτήμα;
Δύσκολο φίλοι μου, δύσκολο για μένα όμως βοηθάω με άλλους τρόπους. Πρώτον σήμερα έπλασα ψωμί και το έψησα, μετά ανακαλύπτω όλα όσα...χάνει ο άνδρας μου συνεχώς και τα ψάχνει!!! Από εργαλεία μέχρι τα κλειδιά του!
Να και το ψωμάκι μου, του έκανα και δακτυλιές για...πρωτοτυπία!

Θέλω να σας μεταφέρω την όμορφη ήρεμη διάθεση μου, θέλω να σας πείσω να ΜΗ  ζείτε για το αύριο αλλά να χαίρεστε το σήμερα. Ίσως αύριο φίλοι μου να μετανοιώσετε για κάτι που ΔΕΝ κάνατε όσο το μπορούσατε.
Θέλω να σας κάνω την ημέρα σας γλυκιά σαν..μέλι, να σκέπτεστε πως κι αυτό που ζούμε είναι κάτι που θα προπεράσουμε όπως κάθε δυσκολία στο δρόμο μας. 
Διαβάζω φόβους, υπερβολές, δυσοίωνες σκέψεις.. πετάξτε τες πίσω απλά δεν σας αφήνουν να χαρείτε το ..τώρα.  Και λίγο γελάκι!
Τελευταία που πήγα στην νευρολόγο για τα φάρμακα της Πάρκινσον μου έδωσε ένα ακόμη. Όταν πήγα σπίτι άνοιξα τις οδηγίες και τις διάβασα...μετά όπως ήταν το έκλεισα και το πέταξα στο συρτάρι. Για ...κατάθλιψη έγραφε...είναι να μη το πετάξω;
Την επόμενη φορά θα ψάξω στο τοίχο για το δίπλωμα της στα σίγουρα!
Χθες είχε ένα ολόγιομο Μαγιάτικο φεγγάρι..ήταν πανέμορφο εδώ στην άπλα του χώρου και την μυρωδιά της φύσης. Τότε σκέφτηκα πως κάθε πρωί βγαίνει ο ήλιος και κάθε βράδυ υπάρχει το φεγγάρι..κάθε αύριο λοιπόν αφήστε το στο Θεό, εσείς χαρείτε το σήμερα ..τις στιγμές.
           Αχτιδένια φιλάκια