Καλή εβδομάδα φίλοι μου, πέρασα δύο μέρες δύσκολες..η αλήθεια είναι πως ίσως ήταν και δικό μου λάθος. Το φάρμακο μου για την Πάρκινσον είχε τελειώσει και δεν βιάστηκα να το ανανεώσω ..δύο μέρες χωρίς αυτό και κατέρρευσα φίλοι μου ψυχικά και σωματικά.
Μη με μαλώσετε..σήμερα έκλεισα ραντεβού για την σχετική συνταγή και θα δούμε αν διορθώσω την ζημιά.
Έτσι όπως καταλαβαίνετε..μάλλον δεν ξέρω αν μπορείτε να καταλάβετε και εύχομαι να μη το γνωρίσετε ποτέ..είναι κάτι που σε οδηγεί σε μία καταθλιπτική κατάσταση, αδυναμία σωστών κινήσεων, αποφυγή απασχόλησης και το μυαλό σου είναι λες και σταματάει να ..δουλεύει όπως λέω συχνά με γελάκι.
Τότε ..εκεί στη γωνιά του καναπέ σου..βάζεις τα κλάματα σιωπηλά χωρίς αιτία και σκέπτεσαι τι έχεις ανάγκη..τι σου λείπει.... Τι μου λείπει;..μα τι αχάριστη είμαι σκέπτομαι σε αυτοκριτική ..και όμως μου λείπει..η παρέα μιας φίλης δίπλα μου κάτι που ούτε το τηλέφωνο, ούτε η..βιντεοεικόνα μπορούν να αντικαταστήσουν.
Μου λείπει αυτό που ξέρω από τώρα πως με αυτή τη κατάσταση θα στερηθούμε όλοι μας στο μέλλον αφού θα διαφοροποιηθεί η στάση ζωής μας δυστυχώς.
Μου λείπει η φίλη μου η Μαιρούλα και οι στιγμές που πίναμε καφεδάκι η μία δίπλα στην άλλη και όταν λέγαμε κάτι που μας πονούσε δίναμε μία αγκαλιά που τα διόρθωνε όλα...
Μου λείπουν οι συναντήσεις των φίλων μου αυτό τον ίδιο καναπέ που μας στοιχειώνει αυτό το καιρό, οι ετοιμασίες να τις δεχθώ, τα γέλια και τα καλοπροαίρετα ..κους κους μας !!!
Κάνω γλυκό και δεν έχει ομορφιά γιατί απλά ..δεν μπορώ να το μοιραστώ..ο Δημήτρης κάνει πίτα και την βλέπουμε άνοστη γιατί δεν έχουμε φίλους να τους δώσουμε να δοκιμάσουν.
Μου λείπει λοιπόν η συναναστροφή , η παρέα, οι μικρές μου μαθήτριες που μου μετέφεραν την ώρα που ζωγραφίζαμε τα νέα από το δικό τους κόσμο..
Έχω να ζωγραφίσω από τότε που...δεν μπορώ να μετρήσω αλήθεια. Πολλές φορές πιέζω τον εαυτό μου να ασχοληθεί με κάτι στο εργαστήρι μου . Ο χώρος μου στοίχειωσε, έγινε αποθήκη ο πάγκος μου από μισοτελειωμένες κατασκευές, αποδείξεις από λογαριασμούς και αγορές..
Σκέπτομαι πως ακόμη και αν επιτέλους στις 4 Μάη επιτέλους θα φύγω στο κτήμα κι εκεί ακόμη οι γείτονες να έχουμε αποστάσεις, θα χαιρετιόμαστε από τους φράκτες. Αυτό πιστέψτε με τρομάζει..αυτή η αλλαγή στον Άνθρωπο, στον Έλληνα που από τη φύση του είναι διαχυτικός και αυθόρμητος..Αυτή η Αλλαγή με πικραίνει.
Δεχθείτε τις σκέψεις και τη σημερινή μου κουβεντούλα σαν ένα αποτέλεσμα στερητικό της φαρμακευτικής μου αγωγής.
Από αύριο ίσως δω τα πράγματα πιο αισιόδοξα ..ίσως..μακάρι..ελπίζω..θέλω να πιστεύω πως δεν θα γίνουμε κομμάτι από τις φανταστικές ταινίες που πάντα μου άρεσε να βλέπω μα που ποτέ δεν πίστευα πως θα γινόμουν μέρος τους .
Αχτιδένια φιλάκια
8 σχόλια:
Καλημέρα Αχτίδα μου
Οι φίλοι σου είναι εδώ και υπάρχουν, τρόποι πιστεύω θα βρεθούν είναι θέμα ημερών. Ακόμη και τα μέτρα στην παραλία μας από σήμερα δεν θα υπάρχουν πια.
Ειδικά στο κτήμα, όλα θα είναι πιο εύκολα, νομίζω πως με τους φίλους σας θα μπορείτε να συναντηθείτε στην ίδια αυλή με κάποια σεβαστή απόσταση μεταξύ σας.
Δεν μου αρέσει αυτό μια που είμαι υπερβολικά ψείρα, αλλά στους δρόμους της γειτονιάς μου ήδη κυκλοφορεί ο κόσμος. Πολλές φορές διαλέγω παράδρομους για να κάνω πιο ήσυχη την βόλτα μου. Χθες μάλιστα η κίνηση ήταν περισσότερη από όσο θα συναντούσαμε μια οποιαδήποτε Κυριακή.
Το θέμα για μένα είναι μετά το πρώτο δεκαπενθήμερο να μην αλλάξει προς τα επάνω ο αριθμός των κρουσμάτων. Αν δεν αλλάξει όλα καλά θα πάνε πιστεύω, αν αλλάξει την κάτσαμε με επιπλέον και ξανά μέτρα.
Ξέρεις πολλές φορές σκέφτομαι και διαβάζω διάφορά και μετά λέω, άραγε ποιός γνωρίζει ολόκληρη την αλήθεια; Θα δείξει λοιπόν.
Η σωματική αδυναμία πιστεύω πως είναι ότι πιο δύσκολο μπορεί να έρθει στην ζωή κάποιου. Είναι πραγματικά δύσκολα, πολλές φορές αξεπέραστα και πολλές φορές ναι, κλαίμε. Όμως να που έχουμε τη δύναμη μέσα μας και το ξεπερνάμε και ευτυχώς που σε πολλές περιπτώσεις υπάρχουν τα φάρμακα.
Την καλημέρα μου που είναι ηλιόλουστη και τα φιλιά μου :-)))
Γεωργίτσα μου και εγώ που δεν έχω στέρηση από φάρμακα νιώθω αυτήν την έλλειψη και με τρομάζει το να βγω και να φοβάμαι να πλησιάσω κόσμο. Μου λείπουν οι αγκαλιές των παιδιών μου.
Και σκέψου ότι είμαι άνθρωπος που πάντα πήγαινα κάπου που είχε κόσμο...Αλλά είπαμε, παίρνουμε μέρος σε ταινία επιστημονικής φαντασίας.
Να εύχεσαι όταν γυρίσουμε στην όποια κανονικότητα να μην έχουμε έξαρση του ιου. Γιατί ξανά απ' την αρχή. Και να παρακαλάς να πας στο κτήμα. Σε μια απόσταση μπορείτε να κάθεστε οι φίλοι και να πίνετε τον καφέ. Απλά θα στήσεις μεγαλύτερο τραπέζι.
Κάνε υπομονή και σκέψου ότι υπάρχουν άνθρωποι που χτυπήθηκαν από τον ιο και δεν θα ξαναδούν ούτε το σύντροφό τους.
Υπομονή και κουράγιο
Σε κατανοώ
Τα φιλιά μου
αχτιδουλα μου, δεν θελω να σε παιρνει απο κατω
εισαι ηλιαχτιδα
λαμπεις
θελω να εισαι παντα καλα
φιλια πολλα
Πρόσεχε καλή μου φίλη το θέμα του εφοδιασμού με τα φάρμακά σου. Είναι ζωτικής σημασίας. Εγώ, να σου πω, πολλές φορές ...ξεχνάω να τα πάρω και το βλέπω στο κουτάκι στην ...επόμενη δόση. Θέλει προσοχή.
Για τα άλλα τώρα. Ζυγώνει η στιγμή που θα βρεθείτε στο δικό σας "παράδεισο". Το κτήμα είναι εκεί και περιμένει. Και σύντομα θα είστε στην αγκαλιά του. Έτσι θα βρεθείτε και με τους φίλους ολόγυρα έστω και με προϋποθέσεις.
Θα περάσει και αυτό Γεωργία μου.
Καλή βδομάδα καλή μου φίλη.
Γεωργία μου οι επιδημίες δεν διασπείρουν μόνο τον θάνατο αλλά και τον πανικό σε ευαίσθητοποιημένους ανθρώπους, την καχυποψία του μήπως, την δυσπιστία στα λεγόμενα κ.ο.κ Δυστυχώς κατά συνείδηση και περίπτωση ανασύρει όλες τις αναμνήσεις, ευχάριστες τις πιο πολλές, κάνοντας δυσβάσταχτη περισσότερο την ακούσια-εκούσια μοναξιά μας. Όσο περνάει ο καιρός συνειδητοποιούμε πως το ήρεμο γαλήνιο περιβάλλον που μας έκανε χαρούμενους μοιάζει λίγο απρόσιτο και αποκομμένο. Για πολλούς. Ευτυχώς έχετε το κτήμα. Κι όσο κι αν φαίνεται δύσκολο να επικοινωνείς με ένα συρματόπλεγμα ανάμεσα, είναι μια μορφή επικοινωνίας που πολλοί θα ζήλευαν. Υπομονή Αχτίδα μου, το πιο σημαντικό είναι να έχεις κάποιον δίπλα σου να μοιράζεσαι τα δύσκολα. Κι εσύ έχεις πολλούς!
Να είσαι καλά, να είστε καλά και να ευχηθούμε να μείνουν πίσω τα δύσκολα!
Γλυκειά μου, δεν θέλω να σε κουράσω.
Τα είπαν όλα παραπάνω οι φίλοι μας. Το νου σου στα φάρμακα και στην πιστή τήρηση των οδηγιών των γιατρών. Ακούγεται πολύ κλισέ, αλλά όλα θα περάσουν, αρκεί να είμαστε κι εμείς εκεί για να το απολαύσουμε.
Πολλά φιλιά.
Καλησπέρα αγαπημένη μας κ.Γεωργια. Χρόνια πολλά, Χριστός Ανέστη!
Δεν θα σας μαλώσω γιατί διορθωσατε την αμέλεια σας. Μη στεναχωριέστε όλα θα πάνε καλά. Λίγο έμεινε!
Σας φιλω
Θα τα κάνουμε ΌΛΑ. ...κι ας είναι επιπονα, για να ζήσουμε. Να βλέπουμε κάθε πρωί τον ήλιο να μιλάμε με τα παιδιά μας και τα εγγόνια μας έστω κι απ το Skype και κυρίως να παραμείνουμε ζευγάρια, έστω και εγκλειστα. .
Κάθε χρόνο κι εμείς πηγαινουμε στο εξοχικό συν τεκνοις και εγγονοις :)) Φέτος η αγωνία κορυφώνεται για το αν θα επιτραπεί να έρθουν από το εξωτερικό (ήδη το Πάσχα ακύρωσαν τα εισιτηρια). Η μικρή μου εγγονή δεν σταματάει να πατάει στο viber : μου λείπεις. ..
κι εγώ πρέπει να της απαντώ με κάτι αισιόδοξο κι ελπιδοφόρο. Δεν της περνάει καν απ το μυαλό ότι μπορεί να τελειώσει το σχολείο και να παραμείνει στη βροχερή χώρα τους.
Συνομηλικη μου Αχτιδα υπομονή γιατί οι υψηλού κινδύνου εκτός από τον εαυτό τους βάζουν σε μπελάδες κι άλλους. Αυτό το κακό θα έχει σκαμπανεβασματα και μεις πρέπει να προσαρμοστουμε. Χριστός Ανέστη από γιαγιά Φαιη.
Δημοσίευση σχολίου