Άγιε μου Γιώργη...

Να με χαίρεστε.. να με χαίρομαι.. να σας χαίρομαι κι εγώ με τη σειρά μου όσες  και όσους γιορτάζουν στην μπλοκογειτονιά μας !

Φίλοι μου όχι πως γιορτάζω..δεν έχω πλέον και το κέφι για τέτοια..η κλεισούρα και η όλη αυτή κατάσταση άρχισε να φθείρει την αισιοδοξία μου. Όμως δεν βλέπω και άλλο τρόπο να ξεπεράσω αυτό που άρχισε να με καταπιέζει από το να λέω ψέμματα στον εαυτό μου πως όλα είναι ένα κακό όνειρο που όταν ξυπνήσω θα έχει χαθεί.

Χωρίς να το θέλω θυμήθηκα μέρες παλιές..τόσο παλιές που εγώ ήμουν παιδάκι κι πολλοί από εσάς δεν είχατε γεννηθεί ακόμη.

Ήταν οι μέρες της γιορτής που το σπίτι από την προηγούμενη ήταν πεντακάθαρο, τα μεζεδάκια και τα κεράσματα πλούσια και διαλλεχτά για να αρέσουν.  Το κρυστάλινο σκεπαστό σκεύος  με τα σοκολατάκια μαργαρίτες ( πόσοι άραγε τα προλάβατε ) στο τραπέζι που ήταν στόλίσμένο με το βελούδινο τραπεζομάντηλο που ταίριαζε με τις βελούδινες ντραπαρίες δίπλα στις κουρτίνες.

Ας μη ξεχάσω το κρυστάλλινο μπουκάλι με το σπιτικό λικέρ και τον ασημένιο δίσκο με τα ποτηράκια έτοιμα για το κέρασμα. 

Οι φίλοι γέμιζαν το μεγάλο σαλόνι μας κι εγώ κοίταζα όσο πιο..λοξά και διακριτικά μπορούσα τα δώρα που μου έφερναν!

- Γιωργίτσα..θα λες ευχαριστώ ,έλεγε η γιαγιά μου από πριν, θα το ανοίγεις και θα λες πόσο σου άρεσε..

Χα! Θυμάμαι πόσο στεναχωριόμουν όταν μου έφερναν λουλούδια ή ..πάστες, ήταν το πλουσιότερο γλυκό της εποχής τότε μα δεν με ενδιέφερε εμένα!

Γιορτάζαμε δύο..η γιαγιά μου κι εγώ!

Συνήθως η γιορτή κατέληγε σε πλούσιο τραπέζι από τα χεράκια της Πολίτισας γιαγιάς μου και έκλεινε με την κιθάρα του μπαμπά μου και τους συμφοιτητές των γονιών μου να τραγουδούν και να λένε αστεία.

Καθώς τα χρόνια περνούσαν οι γιορτές αυτές άρχισαν να απλοποιούνται και κατέληξαν τώρα  πια σε τηλεφωνήματα και μηνύματα στο κινητό.

Νομίζω πως αυτό που αντιμετωπίζουμε φέτος βαραίνει ακόμα πιο πολύ την διάθεση μας και να πάρει η ευχή μας βλέπω να βάζουμε πισίνα στο μπαλκόνι και ...ντομάτες σε γλάστρες!!

Ο άνδρας μου κλαψουρίζει από τώρα για τις κερασιές μας που άρχισαν να γεμίζουν όπως μας είπε η γειτόνισσα κεράσια πράσινα βέβαια ακόμη και δεν μας βλέπω να μας αφήνουν Μάη να πάμε...

        Άγιε μου Γιώργη..το δράκο τώρα τον            λένε..Κορωνοϊό..κάνε κάτι να μας σώσεις!

             Αχτιδένια φιλάκια