Η συμμετοχή μου στo δρώμενo ! Φωτοσυγραφική Σκυτάλη

            Συντροφικότητα

Η ανάρτηση μου αυτή αποτελεί με την ιστορία της τη συμμετοχή μου στο δρώμενο Φωτοσυγραφική Σκυτάλη που οργανώνει η φίλη Μαίρη στο Blog  της Γήινη Ματιά https://ghinimatia.blogspot.com/2020/03/5_23.html. .Βασίζεται στην εικόνα που μου έστειλε η φίλη Κλαυδία στη δική της συμμετοχή http://katoapotinakropoli.blogspot.com/

                      

 Η δαντελένια κουρτίνα έκρυβε το χιονισμένο τοπίο που δέσποζε έξω από το μικρό σπιτάκι της στο χωριό. Η Ελευθερία σκέφτηκε ασυναίσθητα πως αυτή τη δαντέλα την έπλεξε νέα ακόμη όταν περίμενε τη γέννηση του πρώτου της αγοριού του Θανάση. Ο άνδρας της την αγκάλιαζε από τους ώμους όταν την έβλεπε  στην αγαπημένη της πολυθρόνα να πλέκει με μανία για να προλάβει..να προλάβει να την τελειώσει πριν το μωρό της γεμίσει όλο της το χρόνο με τον ερχομό του. 

                          

-Μη κουράζεσαι γλυκιά μου, μη πιέζεις τον εαυτό σου να τελειώσει , έχεις χρόνο μπροστά σου και άλλωστε δεν χάθηκε ο ντουνιάς αν το παράθυρο δεν έχει κουρτίνα!
-Τι λες Γιάννη  μου θέλω να είναι το σπίτι μας όπως το ονειρεύτηκα όταν μου άνοιξες τη πόρτα και μου έδειξες αυτό το παλιό σπίτι των γονιών σου. Δεν έχουμε λεφτά για πολλά και η κουρτίνες είναι ακριβές, χρειαζόμαστε χρήματα για άλλους λόγους.
'Ήθελε να της χαρίσει το κόσμο όλο ,πάλευε γι΄αυτό από τη πρώτη στιγμή. Τον είδε πως συννέφιασε και του χαμογέλασε αφήνοντας το πλεχτό και πιάνοντας με τα δυο της χέρια το δικό του και φιλώντας το τρυφερά . Τον τράβηξε στο πάτωμα δίπλα στο τζάκι και εκεί του μίλησε με τα μάτια και ένα φιλί:   - Σ΄αγαπώ καλέ μου .

                                            

Η δαντέλα τελείωσε και στόλισε το παραθύρι τους, το πρώτα από τα τρία παιδιά τους γεννήθηκε και μεγάλωσε και όλα κύλησαν μαζί με τα χρόνια..καλά και κακά.
 Όμως η ζωή απρόβλεπτη και σκληρή έχει το δικό της τρόπο να χαράζει παράπλευρους δρόμους και να σε κάνει να χάνεσαι σε δύσβατα και αδιαπέραστα εδάφη.  
-Δεν μπόρεσα να κρατήσω την υπόσχεση μου μέχρι το τέλος να γεράσουμε μαζί..
Της ψιθύρισε σχεδόν ξέπνοα και... έφυγε πρώτος τότε που τον χρειαζόταν περισσότερο..στο γέρμα του ήλιου της ζωής της.
Ήταν πριν 3 χρόνια που έσβησε στην αγκαλιά της όπως ακριβώς το θέλησε και όχι στο ψυχρό δωμάτιο του νοσοκομείου του τελευταίου μήνα . Η Ελευθερία αισθάνθηκε πως μαζί του έφυγε και η δική της ζωή μα   η αγάπη της στο Θεό και η αίσθηση πως τον ένοιωθε κοντά της ακόμη και στο άδειο πια σπίτι την κράτησε ζωντανή .

                          

Ο πιστός τους σκύλος ο Μάρκος όμως φάνηκε πιο αδύναμος από αυτήν και λίγους μήνες μετά βρέθηκε νεκρός γέρος και αυτός στο μνήμα του άνδρα της.
 Εκείνη την ημέρα έκλαψε διπλά και το σπίτι τους έγινε θαρρείς πιο κρύο και σκοτεινό. Τις μέρες νόμιζε πως άκουγε τα βήματα τους στο σπίτι, ο άνδρας της μαστόρευε, ο Μάρκος κυνηγούσε τις κότες και τα παιδιά της μικρά σκαρφάλωναν στο μεγάλο δένδρο της αυλής. Τις νύχτες γύριζε στο διπλανό μαξιλάρι που δεν αρνήθηκε να βγάλει και του έλεγε γλυκά:
-Καληνύχτα αγάπη μου..
Όμως η ζωή συνεχίζεται ακόμη και έτσι με αναμνήσεις , τηλεφωνήματα και επισκέψεις των παιδιών τους κατά καιρούς και την τηλεόραση που έγινε η μόνη φωνή στη μοναξιά της.
Σηκώθηκε από την πολυθρόνα της και με κόπο πια στυλώθηκε στα πόδια της προσπαθώντας να μη νοιώθει τους πόνους από την προσπάθεια αυτή. Τα χρόνια που την βάραιναν αντιπαλεύονταν με το βάρος της μοναξιάς που ένοιωθε. 
 Έπιασε την άκρη από την όμορφη κουρτίνα της και την τράβηξε για να δει το χιονισμένο δρόμο που από το χωριό οδηγούσε στο σπίτι τους. Πότε πέρασαν τα χρόνια..σαν νερό σε αυλάκι..
Τα μάτια της θάμπωσαν και είδαν το νεαρό ζευγάρι που ήταν με τον άνδρα της όταν πρωτοπερπάτησαν αυτό το δρομάκι. πριν..πριν..έπαψε να μετράει τα χρόνια..μετρούσε μόνο τις αναμνήσεις κι εκείνο το συναίσθημα της μοναξιάς που πλέον της βούρκωνε τα μάτια και της έπνιγε τη ψυχή..

                        


Είχαν σταθεί έξω από το παλιό σπίτι των γονιών του Γιάννη της που τους έχασε τόσο νωρίς και τον ανάγκασε να φύγει από το χωριό να βρει τη τύχη του στη πόλη. Κάπου εκεί σ΄αυτό το διάβα γνωρίστηκε με την Ελευθερία, εργάτρια και αυτή στο ίδιο εργοστάσιο. Από τη πρώτη στιγμή ένιωσαν πως η ζωή τους άρχιζε και θα τελείωνε μέσα στον έρωτα τους και σαν ντόμπρος άνθρωπος που έγινε ο Γιάννης την παντρεύτηκε χωρίς σχέδια και δισταγμούς για το μέλλον.
- Μαζί αγάπη μου της είπε όλα θα τα νικήσουμε..μαζί..θα φτιάξουμε το δικό μας κόσμο. Σου υπόσχομαι πως θα γεράσουμε μαζί.

                        

Σαν τα μυρμήγκια μάζευαν τα χρήματα τους επόμενους μήνες, σε δύο δουλειές και οι δύο, πλεκτά εκείνη τα βράδια μετά τη δουλειά  , τον υδραυλικό εκείνος σε μερεμέτια που του τύχαιναν. Μέχρι που ένα βράδυ της είπε με αποφασιστικότητα:
-Το σκέφτηκα κορίτσι μου, εδώ δεν θέλω να γεννηθεί το παιδί μας, δεν θέλω να ζήσουμε τη ζωή μας  στο χάος της μεγαλούπολης. Έχω το σπίτι στο χωριό, παλιό, μα θα είναι δικό μας. Θα γλυτώνουμε το ενοίκιο κι εγώ θα φτιάξω το κήπο και το μικρό χωραφάκι δίπλα .Για το πρώτο καιρό έχουμε χρήματα μετά..θα βρω κάποια δουλειά στο χωριό ή στη δίπλα πόλη.Τι λες; θα παλέψεις , θα τολμήσεις μαζί μου;
Έτσι ένα μεσημέρι έφθασαν στο χωριό και στο σπιτάκι στην άκρη του.

                

 Ήταν ένα απλό κλασσικό σπιτάκι σε χωριό, ένα μεγάλο δένδρο στην αυλή , κήπο μπροστά και ένα ξύλινο παγκάκι για να βλέπουν το δρόμο μπροστά τους. Είχε δύο δωμάτια , ένα μεγάλο καθιστικό  με τζάκι και ένα μεγάλο παράθυρο σε αυτό. Η κουζίνα μεγάλη φωτεινή με πόρτα στη πίσω μεριά του κήπου έβλεπε τα άλλα σπίτι του χωριού έστω και από ψηλά και σε ένα  μεγάλο κήπο πνιγμένο από χόρτα...μα για τους δυο τους τότε φάνταζε βασίλειο και πύργος με τοιχιά!
Η αγάπη και η νεότητα έδωσαν άνεμο δύναμης στα χέρια και τα πόδια τους. Ο Γιάννης έφτιαξε τα πάντα μέρα με τη μέρα και συγχρόνως βρήκε δουλειά στο εργοστάσιο με τη διαλογή φρούτων που υπήρχε στη περιοχή. 

                 

Ο κήπος γέμισε με λουλούδια και βότανα για την κουζίνα της, το χωραφάκι τους έδινε όλα σχεδόν τα εποχικά φρούτα και λαχανικά, οι κοτούλες αυγά και κρέας . Θυμήθηκε η Ελευθερία με χαμόγελο την ημέρα που πανηγυρικά ο άνδρας της της έφερε την ..Κατίγκω..την μικρή κατσίκα τους που μόλις είχε γεννήσει και θα τους έδινε γάλα τώρα που..τώρα που..
- Για το μωρό μας γλυκιά μου, θα έχουμε φρέσκο γάλα και ξέρω πως εσύ θα φτιάξεις ένα σωρό πράγματα με αυτό. Σου έχω και άλλη έκπληξη, αυτός είναι ο ..Μάρκος!
Μέσα από το επανωφόρι του τράβηξε ένα καφεδί μικρό φοβισμένο σκυλάκι, κουτάβι ήταν με μεγάλα μάτια και ουρά μέσα στα σκέλια Το καλωσόρισαν στο σπίτι τους και ο Γιάννης την ίδια μέρα του έφτιαξε ένα μεγάλο σπίτι στο κήπο κάτω από το παράθυρο τους.
-Για να το βλέπεις να σε φυλάει και να σε βλέπει να το..φυλάς..της είπε γελώντας. Ο Μάρκος όμως έγινε η δική του σκιά, ο δικός του φύλακας αναγνωρίζοντας τον σαν σωτήρα του από το σακί που τον πέταξαν να πνιγεί στο ποτάμι του χωριού κάποιοι άθλιοι .
Πέρασαν τόσα όμορφα χρόνια μαζί , τόσες χαρές και τόσες λύπες μα και γαλήνη γιατί τα περνούσαν όλα μαζί.

                          

Η Ελευθερία τράβηξε την κουρτίνα και είδε το χιόνι που γέμισε στις αναμνήσεις της τα τότε βήματα τους στο δρομάκι..Τα παιδιά τους μεγάλωσαν , σπούδασαν , παντρεύτηκαν και έφυγαν στη πρωτεύουσα . Είχαν πλέον δουλειές, οικογένειες , είχαν το δικό τους κόσμο και ήταν φυσικό. Δεν παραπονέθηκε η Ελευθερία ποτέ για την σπάνια παρουσία τους ακόμη και όταν έχασε το άλλο της μισό και η μοναξιά άρχισε να γκριζάρει τους τοίχους του κόσμου της.
 Ο κήπος σιγά σιγά χορτάριασε, το χωραφάκι το δούλευε ένας του χωριού και για νοίκι της έφερνε φρούτα και λαχανικά. Οι κοτούλες υπήρχαν ακόμη μα το γάλα πια το έφερνε το κορίτσι μιας καλής γειτόνισσας από το χωριό μαζί με ψωμί και ότι χρειαζόταν. Μα δεν χρειαζόταν τώρα η Ελευθερία πολλά υλικά αγαθά, αυτό που ήθελε δεν αγοραζόταν δεν υπήρχε σε κανένα ράφι μαγαζιού, της έλειπε η παρουσία κάποιου δίπλα της να του μιλάει και να την ακούει. Αισθανόταν τόσο μόνη...
Το βράδυ εκείνο όπως πάντα κάνοντας την προσευχή της ζήτησε από το Θεό να της δώσει.. ένα μήνυμα από τον Γιάννη  της.. το είπε και ζήτησε μετά συγνώμη..
-Με μένα θα ασχολιέσαι Θεούλη μου, άσε εμένα..κοίτα τα παιδιά μου και το κόσμο όλο..
Μόλις είχε ξαπλώσει και άκουσε κάτι σαν κλαψούρισμα στη πόρτα της.
-Μπα..μου φάνηκε σκέφτηκε. Έλα Παναγιά μου και είναι και βράδυ..
Όμως η φωνή έγινε πιο δυνατή και η Ελευθερία άφησε την περιέργεια της να νικήσει το φόβο της. Σηκώθηκε , άναψε το φως και πήγε στη πόρτα μισανοίγοντας την προσεκτικά.  Άλλωστε σκέφτηκε ποιος να της κάνει κακό; Πλούσια δεν ήταν, οι γείτονες την αγαπούσαν και την νοιάζονταν.

                             

Έριξε τη ματιά της χαμηλά στο πατάκι της πόρτας της. Ήταν ένα μικρό ίσως λίγων μηνών γατάκι, με ρίγες σαν μικρό λεοπαρδαλάκι, μεγάλα μάτια παραπονιάρικα και γούνα βρεγμένη από το χιόνι, δεν πρόλαβε να το δει καν κι εκείνο τρύπωσε χωρίς δισταγμό στο σπίτι.
-Ε! που πας; που χώθηκες; του φώναξε και με δυσκολία γύρισε  να δει που βρισκόταν.Το ανακάλυψε δίπλα στη σόμπα που μισόκαιγε το βράδυ για να έχει την ζεστασιά το σπίτι και τα πονεμένα κόκαλα της από την αρθρίτιδα.
-Πονηρούλι αναιδέστατο ..λες και σου έδωσα την άδεια..καλά ..μείνε τώρα και αύριο βλέπουμε. Εγώ πια δεν μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου μόνο εσύ μου έλειπες..του είπε και χώθηκε πάλι στο κρεββάτι της. Μα δεν υπολόγισε καλά..το μικρό απρόσκλητο πλασματάκι με το θράσος που έχουν οι γάτες στάθηκε κάτω από το κρεββάτι της και άρχισε να νιαουρίζει..
-Τώρα τι θες; δεν σου φτάνει που σε έβαλα μέσα;
-Νιαααρ..νιααρ..
-Μη με κοιτάς έτσι..πεινάς μάλλον..να δω τι έχω να σου δώσω..βρε μπελά που βρήκα βραδιάτικα..
Σηκώθηκε πάλι και ψάχνοντας στο ψυγείου του έβαλε σε ένα πιατάκι γάλα και τυράκι τριμμένο μέσα του.
-Άντε..φάε τώρα και άσε με να κοιμηθώ, αύριο βλέπουμε τι θα γίνει μαζί σου..
Ξάπλωσε στο μαξιλάρι της μα με..χαμόγελο..γιατί σκέφτηκε πως εδώ και τόσο καιρό ήταν η πρώτη φορά που τα βράδια μιλούσε σε κάποιον και εκείνος έστω και με το..μιάου..της απαντούσε. Λίγο πριν της πιάσει ο ύπνος άκουσε το ρουρούνισμα του κάτω ακριβώς από το κρεβάτι της και ..είχε παρέα σκέφτηκε!
Την επόμενη μέρα είχε πολλά να ασχοληθεί, το έλουσε προσεκτικά μιλώντας το για να μη φοβάται, το στέγνωσε με μία μαλακιά πετσέτα και του έφτιαξε ένα κρεβατάκι κάτω από το δικό της με ένα παλιό μαξιλάρι. 
- Είσαι και αγοράκι..πως να σε φωνάζω όσο μένεις μαζί μου ; γιατί δεν μπορώ να ασχολούμαι μαζί σου..ας περάσει ο χειμώνας και..βλέπουμε. Να πούμε..Λάκυ; σου αρέσει;
Μα ο ..Λάκυ ξεχειμώνιασε σπίτι  της και σε λίγες μέρες από τότε κοιμόταν στο κρεβάτι στα πόδια της και μοιραζόταν το φαγητό της. Της γρατζούναγε τη πόρτα να βγει στο κήπο και γυρνούσε ανεβαίνοντας στο περβάζι του δωματίου χτυπώντας της το τζάμι με εκείνο το αλήτικο και συγχρόνως γλυκό βλέμμα του.
-Που γύριζες παλιόπαιδο του φώναζε , δεν ξέρεις πως ανησυχώ όταν αργείς; 
Τότε εκείνος πήγαινε τρεχάτος στο πιάτο του και αφού έτρωγε με όρεξη τις λιχουδιές του και καθάριζε με τη γλώσσα του το στόμα και τα πόδια του  θρονιαζόταν στην αγκαλιά της κάνοντας της χάδια  τρυφερότητες. 

                             

Τα βράδια όταν καθισμένη στη πολυθρόνα της δίπλα στο παράθυρο του διηγόταν  κομμάτια από τη ζωή της μαζί με τον άνδρα της και τα παιδιά της ήταν λες και καταλάβαινε και ..κρεμόταν από το στόμα και τις εκφράσεις των ματιών της.
Οι μέρες της γέμισαν ζωή, είχε κάποιον να νοιάζεται, να φροντίζει, να μιλάει και να περιμένει να γυρίσει από τη βόλτα του. Η συντροφικότητα του της άλλαξε , το χάδι στο μεταξένιο τρίχωμα του και η παρουσία του στη καθημερινότητα της έδωσαν ξανά το φως που της είχε λείψει τόσο. Μάλιστα έκανε πως δεν έβλεπε όταν ο Λάκυ της σαν γνήσιο αγοράκι της κουβαλούσε και φίλες για φαγητό!

                     

Την Άνοιξη ο κήπος της γέμισε λουλούδια τον είχε εγκαταλείψει τόσα χρόνια το  ίδιο και οι γλάστρες και ο Λάκυ δίπλα της θρονιασμένος στο παγκάκι επαγρυπνούσε μη δει κανένα ποντικάκι στο κήπο να το γραπώσει.
Η Ελευθερία συνέχισε να μετρά και να χαίρεται όσους Χειμώνες και Άνοιξες  της έδινε ο Θεός και να ανοίγει τη ψυχή και τις σκέψεις της στο χνουδωτό αυτό θεόσταλτο πλάσμα που γέμισε πια τα χρόνια που της έμεναν. Δεν ήταν μόνη σκεπτόταν ..είχε τον..Λάκυ.

                                 
          
                                    Αχτιδένια φιλάκια

Ελπίζω να μη σας κούρασα και δίνω στην επόμενη φίλη  To - periodiko.mas την εικόνα αυτή ελπίζοντας να της αρέσει γιατί νομίζω πως..είναι και σχετικό με τις μέρες αυτές. Για λέξη διαλλέγω την: Ανθρώπινη !