Χειμωνιάτικο κτήμα.

                             

Κάπως έτσι νοιώθω όταν πηγαίνουμε στο κτήμα μας..ακόμη και όταν ο χειμώνας το αγκαλιάζει και του στερεί την ομορφιά που του δίνει ο ήλιος , το πράσινο και το περπάτημα σου στα δένδρα και τα αγριολούλουδα.
Όσο ο άνδρας μου κλάδευε τα τελευταία δένδρα του ( τα ..ρήμαξε..) φρόντισε εγώ να έχω τη ζεστασιά .

Απίστευτο μα με ανάγκασε να είμαι με κοντομάνικο καθώς αραγμένη στο καναπέ κεντούσα. δίπλα μου βέβαια η παρείτσα μου με το ειδικό κόκαλο για τα δοντάκια της όποτε την μάζευα από έξω για να μπορέσει και ο έρμος ο Κανέλλος να ξεκουραστεί από το κυνήγι που του κάνει στα 4 στρέμματα.

Οι γείτονες ήρθαν για καφεδάκι και κουβεντούλα, μας σκιάζει η ασθένεια του άλλου ζευγαριού και προσεύχομαι η Άνοιξη να μας βρει διαφορετικά, όλους μαζί έξω να γελάμε με τα πειράγματα μας . 
Η ζωή είναι ..στιγμές φίλοι μου όπως ζωγράφισα και στο  τοίχο μου.. και προσπαθώ να το έχω μέσα μου για να δίνω αξία σε αυτές.

Φύγαμε την επόμενη μέρα απόγευμα Κυριακής, ο ήλιος δύει και γυμνά κλαδιά παίρνουν μία άλλη όψη στο φακό μου.
Λίγο πριν ανοίξω τη εξώπορτα για να βγει το αμάξι είπα στην αγαπημένη μου Κλώντυ που "κοιμάται εκεί δίπλα στη τριανταφυλλιά πως δεν την ξεχνώ ποτέ, πως θέλω να με περιμένει όταν θα πάω κι εγώ εκεί που πιστεύω .
 Η τριανταφυλλιά θα ανθίσει την Άνοιξη της λέω, εγώ θα σε αγαπώ πάντα.....και αν μπορεί ας πει καμία καλή συμβουλή στην Κάντυ που ..ΈΦΑΓΕ..προχθές την άκρη από το χαλί μας!!!!!!
                        Αχτιδένια φιλάκια