Τα ασήμαντα ..σημαντικά μου.

                               

Είναι πράγματι υπέροχο να φτιάχνεις μόνος σου την ομορφιά στη ζωή σου, να την χρωματίζεις , να της δίνεις μορφή και όνειρο για τα βράδια που τελειώνει. 
Μετά από ένα υπέροχο διήμερο στο κτήμα φίλοι μου που η Άνοιξη το άγγιξε με τα ακροδάχτυλα της τόσο .. τόσο δα ... λιγουλάκι σαν ψίθυρο στο  Μάρτη πως όσο και να της κλείνει τη πόρτα εκείνη ..είναι εδώ..
Πήγαμε πολύ πρωί και κάναμε πέρασμα από τους γείτονες μας έναν έναν , οι καλοί αγνοί φίλοι είναι η χαρά της ζωής φίλοι μου ιδιαίτερα όταν τους έχεις γείτονες. Το απογευματάκι και το πρωί της Κυριακής γέμισε το κτήμα μας από όλους και το μόνο που άκουγες ήταν να διηγούμαστε όλοι μας πως περάσαμε, να λέμε για τα λουλούδια μας και τις εργασίες των κτημάτων οι άνδρες.
Ο Δημήτρης τους έβγαλε όλους κρεμμυδάκια και με βοήθησε κάνοντας μου τη χάρη να  φυτέψει τους σπόρους από τις νεροκολοκύθες μου για να έχω να ...ζωγραφίζω!!
Όνειρα φίλοι μου, είναι το δικό μου πάθος να ζωγραφίζω, να φτιάχνω πράγματα, να τα χαρίζω πια σαν δωράκι και η αλήθεια είναι πως είμαι ελαφρώς πεσμένη πια αφού ανακαλύπτω πως όσο πάει το πρόβλημα μου μεγαλώνει μαζί με την αστάθεια και τα δάκτυλα μου που δεν μπορούν πια πολλές φορές να κρατήσουν κάτι ίσιο. 
Τελικά δεν φθάνει το πείσμα μου και η επιμονή μου να το παλεύω μα δεν έχω και άλλη επιλογή παρά να ..επιμένω.
Στο κτήμα λοιπόν από εδώ και πέρα περισσότερο καιρό να κάνω τη χαρά του καλού μου και..άντε να σας δω όταν τα φρούτα μας στα δένδρα γεμίσουν ποια θα έρθει να τα κόψει! 
Προς το παρόν ..κρεμμυδάκια αφού το ατύχημα του Δημήτρη τον πήγε πίσω στις δουλειές στο κτήμα και στεναχωριέται.. όμως όταν βρίσκεται στα αγαπημένα του 4 στρέμματα γίνεται άλλος άνθρωπος όσο και αν του φωνάζω να μη κουράζεται.

Όσο για μένα..έπρεπε κάτι να κάνω, να σκάψω δεν μπορώ, να φυτέψω μου φωνάζει, να σκαλίσω το κηπάκι μου ούτε να τολμήσω να πιάσω το σκαλιστήρι, πήρα που λέτε μαζί μου τις πετρούλες μου , πινέλα και χρώματα και δύο από τα εκκλησάκια μου και τα ζωγράφισα για ...προσεχείς κατασκευές μου.

Και για να δείτε ότι κι εδώ ακόμη έχω ..χάος κάπως έτσι είναι η γωνιά μου απλά..χαζεύω το άνοιγμα μπροστά μου.

Η βιαστική αμυγδαλιά δωράκι της γειτόνισσας για να μου φέρει λέει την Άνοιξη, οι δικές μας 40 (!!!!) αμυγδαλιές ευτυχώς δεν άνθησαν ακόμη γιατί θα πάθει σοκ ο άνδρας μου που θα ψεκάσει την επόμενη εβδομάδα και δεν θέλει ακόμη να ανοίξουν μπουμπούκια.
 Ήμαστε στη..κόψη φίλοι μου όπως λέει, άργησε λόγω του τελευταίου χιονιά εδώ να βάλει τα βιοφάρμακα του για το...καταραμένο του σκουλήκι  του τρώνε λέει τις μηλιές, τις βερικοκιές και τα υπόλοιπα δένδρα του..

Φυτέψαμε και μία ακόμη ροζ τριανταφυλλιά στη θέση που πάγωσε μία άλλη και κλάδεψε ότι..έβρισκε μπροστά του το νέο του ..παιχνιδάκι το κλαδευτήρι για τα ψηλά .. τα ρήμαξε τα δενδράκια μας..και όταν του μουρμουράω μου λέει πως δεν ξέρω εγώ!!!!!!Αφήστε την αγωνία μου μη πέσει από τη σκάλα! 
Και επειδή ακόμα δεν φύτρωσαν τα λουλούδια μας όμως εγώ βρήκα ένα πανέμορφο αγριολούλουδο εξ ίσου όμορφο μέσα στην απλότητα  του!

Πάντως ασχολήθηκα κι εγώ με μία γωνιά..εκεί που βρίσκεται η καλή μου αξέχαστη συντρόφισσα μου 15 χρόνια , η Κλωντίτσα μου, κάτω από τις δυο τριανταφυλλιές που την σκεπάζουν από ψηλά. 
Το διόρθωσα από τα χτυπήματα του χιονιά, το στόλιζα και έκλαιγα ..όσο κι αν με λέτε χαζή που το κάνω μα..της μιλάω ακόμη, την ονειρεύομαι και δεν μπορώ να προσπεράσω το χαμό της.
Η αλήθεια είναι πως ένα αδέσποτο που βρέθηκε στη περιοχή μας μικρό προσπάθησα να το πλησιάσω μα είναι απλησίαστο και ευτυχώς πήγε δίπλα μας στο χωριό σε ένα σπίτι που μάλλον το δέχθηκε και απλά το ταΐζουμε με κονσερβούλες κάθε φορά που πάμε.
Σας κούρασα φίλοι μου και ξέρω πως από εδώ και πέρα που θα φεύγω περισσότερο θα σας ζαλίζω με ένα  σωρό από όσα θα ζω στο κτήμα και όσα ίσως σε μένα φαίνονται μοναδικές χαρές.
Πολλές φορές "μαζεύω" όσα βλέπω και ζω και θέλω σαν..φλύαρη χήνα να σας τα πω μα μετά σκέπτομαι πως η ηλικία και η πάθηση μου με κάνει ευσυγκίνητη και βλέπω κάτι το σημαντικό ακόμα και σε κάτι..ασήμαντο! .
Φίλοι μου σας στέλνω όπως πάντα τα..Αχτιδένια φιλάκια μου.