.Τα απροσδόκητα

                              

Πέστε μου πόσες φορές νιώσατε συναισθήματα που σας σηκώνουν ή σας βυθίζουν, που σας κάνουν να πετάνε στα ουράνια ή σας τυλίγουν σαν ιστοί αράχνης σε παγίδα χωρίς ίσως  διαφυγή. 
Μετά σκέπτομαι πως έτσι ήμαστε οι άνθρωποι , αυτό ήταν το τίμημα του..μήλου από το απαγορευμένο δένδρο , ο αγώνας στη ζωή  με όλο αυτό το πλήθος των συναισθημάτων της ψυχής που πρέπει να χαιρόμαστε ή να τα αντιμετωπίζουμε.
 Όμως φίλοι μου διαπιστώνω άπειρες φορές  πως ο άνθρωπος είναι το πιο δυνατό και ανθεκτικό πλάσμα στη γη αφού μπορεί  να ξεπερνάει σχεδόν τα πάντα , τα απίστευτα, τα δυσβάσταχτα πολλές φορές .
Τότε ..στο τέλος κάθε τέτοιου δύσκολου συναπαντήματος νοιώσεις πως είσαι στη προστασία μόνο της  προσευχής σου που πάντα εμείς σαν ..άνθρωποι την "χρησιμοποιούμε" σαν ύστατη ελπίδα.
Τα απροσδόκητα μπορούν να συμβούν όπως ακριβώς το λέει η λέξη.. α π ρ ο σ δ ό κ η τ α....και πιστεύω πως αυτό πρέπει να μας συνοδεύει κάθε πρωί που ξυπνάμε και θεωρούμε δεδομένη την υπόλοιπη μέρα.
Ξεκινήσαμε το πρωί της Πέμπτης για μία εξέταση ρουτίνας , Μαγνητική στον άνδρα μου στις 8 το πρωί σε ιατρικό κέντρο . Άφησα τα πρωινά φλιτζάνια άπλυτα, σκέφτηκα στο ασανσέρ ,πως μόλις γυρίσω πρέπει να πλύνω το ..σπανάκι, τα βγάλω το κρέας από τη κατάψυξη ( πως το ξέχασα βρε αδελφέ πριν φύγω..)! Τα σχέδια μου συνεχιζόντουσαν μέχρι το αυτοκίνητο..θα τελειώσω και το πίνακα, να διορθώσω την εργασία της μαθήτριας μου για το σχολείο..να αγοράσω τυρί και γάλα...
Ο Δημήτρης μπήκε για τη Μαγνητική, εγώ έξω έστελνα μηνύματα με το κινητό, χάζευα τη κυρία απέναντι...και τότε..τότε..βλέπεις ξαφνικά τους γιατρούς να τρέχουν σαν τρελοί πίσω από τη πόρτα που ήταν ο άνδρας σου..πετάγεσαι και νιώθεις εκείνο το δάγκωμα στη καρδιά και το κουδούνι που χτυπάει στο κεφάλι σου . Τότε γίνεσαι απλό χαρτί στο δυνατό αέρα, παύει η λογική και το μόνο που λες: -Παναγιά μου...
Ο χώρος γεμίζει από γιατρούς, βλέπεις τον απινιδωτή και τρέχεις στη πόρτα ρωτώντας ενώ σε σπρώχνουν και σου λένε απλά:  -Όλα θα πάνε καλά..καθίστε..
Σπρώχνεις..απωθείς λευκές μπλούζες ,βλέπεις τον άνθρωπο σου..την ζωή σου την ίδια ακίνητο και τις φωνές να λένε ..τον χάνουμε.. Τότε χάνεις κάθε αξιοπρέπεια και κλαις και πέφτεις στην αγκαλιά της κάθε άγνωστης που βρίσκεται δίπλα σου..όλα σε λεπτά..δευτερόλεπτα.. Άραγε γιατί κάποιες στιγμές τα δευτερόλεπτα μοιάζουν με χρόνο ολόκληρο; 
Κάποιος βγαίνει και σε αγκαλιάζει και σου λέει: -Όλα καλά, αλλεργικό σοκ..είχαμε ανακοπή τον επαναφέραμε όλα καλά μη κλαίτε...Τα λέει απλά, εγώ γιατί δεν καταλαβαίνω;..γιατί δεν πιστεύω παρά τα δικά μου μάτια;.
Τα συναισθήματα που λέγαμε..αμέτρητα, η λογική σταματάει ,τότε τηλεφωνείς σε όσους ξέρεις ότι θα σταθούν ασπίδα μπροστά σου..στη κόρη  και σε κάποια που θεωρείς κόρη ( ευχαριστώ Ολίνα -Ηρακλή μου). 
Πάντα έλεγαν πως μπορώ να εκφράζω τα όσα αισθάνομαι με λόγια..ψέμματα..μόνο με κλάματα και ασυνάρτητες εξηγήσεις. Όλα μέσα σε λεπτά..είναι οι ώρες που εγώ γίνομαι το παιδί και η κόρη μου η μητέρα. Βλέπεις το ασθενοφόρο , ακούς τη σειρήνα, - κυρία μου εσείς όχι..στο νοσοκομείο συνοδεύουν γιατροί...
Σας κούρασα ίσως..δεν ξέρω γιατί το γράφω τώρα που όλα τελείωσαν καλά. Αισθάνομαι κουρασμένη ψυχικά ίσως γιατί πίστευα ότι δεν θα ξαναζήσω αναμονές πίσω από μία ιατρική πόρτα..ότι δεν θα ξανανιώσω αυτό το δάγκωμα στη καρδιά, ότι πονάει τόσο ο πόνος του δικού σου ανθρώπου περισσότερο από το πόνο της δικής σου σάρκας..
 Όλοι μου έλεγαν ότι είναι καλά, ότι συνήλθε, ότι πέρασε το κακό, ότι μπορεί και μιλάει, ότι ..ότι..εγώ βλέπω μόνο το πρόσωπο του πίσω από την χαραματιά της πόρτας των γιατρών. Εισαγωγή για θεραπεία, το σκιαστικό που είχε και άλλη φορά μεταχειριστεί του προκάλεσε αλλεργικό σοκ.. 1 στους 1000 μου είπαν..τυχεροί..ένας  στους 1000ους..
Ήρθε και η κόρη μας από την Αθήνα με το γαμπρό μας..όλοι τον αγαπούν..οι κόρες , οι γαμπροί και ο Ηρακλής ..παιδιά μου όλοι ..
Στο δωμάτιο αρχίζει άλλη ιστορία, έχει συνέλθει, οι κορτιζόνες του παρακαλούν υπερδιέγερση , στο δωμάτιο 8 άτομα , δεν υπάρχει τουαλέτα , ο καθετήρας αποδείχθει ελαττωματικός με πόνους αφόρητους σε λίγο , κι εγώ να παρακαλώ όποιους έβλεπα μπροστά μου να του τον βγάλουν.
Το μόνιτορ δίπλα του κι αυτό χάλασε ξαφνικά, σεντόνια δεν υπάρχουν, κυρία είστε τυχερή που σας έβαλαν σε κρεβάτι  μας είπαν..κάντε το σταυρό σας.....ΑΧΕΠΑ..χαμός...ρωτάς τη νοσοκόμα πως θα πάει τουαλέτα στη μέση του διαδρόμου για όλους τους θαλάμους ..σου απαντούν να του πάρεις πάνες.( !!!!) ..
Εδώ αρχίζει και η κάπως εύθυμη πλευρά..η υπομονή του κράτησε μέχρι τις 5 το απόγευμα και μετά..όλοι μας προσπαθούσαμε να τον κρατήσουμε..αδύνατο..αρνιώταν και ιδιωτική κλινική.. 
Μπρος εκείνος με τον ορό στο χέρι αφού έβγαλε όλα τα καλώδια, πίσω εγώ, οι κόρες, οι γαμπροί, οι νοσοκόμες, οι γιατροί.. Υπέγραψε ένα χαρτί ότι φεύγει με δική του ευθύνη γιατί μπορεί η ανακοπή να γίνει ξανά..Μη ρωτάτε για μένα..δεν ξέρω αν ήταν τα χάπια που μου έδωσαν..μόνο να κλαίω μπορούσα..
Σπίτι..λες επιτέλους και μετά λες..αν γίνει κάτι; αν ξανασυμβεί;..Σου απαντάει με χιούμορ πως πήγε στο Παράδεισο μα δεν βρήκε ομορφούλες να τον περιμένουν και είπε να γυρίσει μη..θυμώσω..
Η Ειρήνη στο σπίτι τον πρόσεχε τη νύχτα , εγώ σε νάρκη και το πρωί ..μας ξύπνησε με καφέ που έφτιαξε για όλους μας και ..γκρίνια για τους γιατρούς κι εμένα που τον πήγα για εξετάσεις.
Τον κυνηγάμε για τα χάπια, μας είπαν για υποχρεωτική ξεκούραση και είναι όρθιος...συναισθήματα ανάμικτα, η λέξη "γιατρός" απαγορευμένη κάτι σαν τον Αγιασμό σε δαιμονισμένο!!!!!
Αν ρωτάτε πως νοιώθω ..δεν ξέρω..δεν απαντώ σε μηνύματα, απεχθάνομαι τα τηλέφωνα για να μη πω εκείνο το χαμογελαστό " όλα καλά ", ίσως γι΄αυτό γράφω..νομίζω ότι έτσι μπορώ να πω πως αισθάνομαι..και ίσως να κάνω το σταυρό μου και να πω: -Παναγιά  μου ας τελειώσουν μέχρις εδώ τα αναπάντεχα..
Αχτιδένια φιλάκια