2η μέρα!

Δεν ξέρω αν σας κουράζω με όσα σας λέω ή θα σας πω..Νομίζω ότι ΤΩΡΑ πλέον είναι ουσιαστικά η κάθε μου ανάρτηση αυτό που έλεγα μέχρι τώρα..μια κουβεντούλα με φίλους ..μόνο που πια δεν μπορώ να σας φτιάξω κουλουράκια και καφέ ,να σας δείξω βραχιολάκια και μικρο δημιουργίες..

Θέλω να σας δείξω τη ζωή από μία άλλη πλευρά που κι εγώ ακόμα μέχρι τώρα απλά την έβλεπα σε άλλους ή την δεχόμουνα σαν κάτι φυσιολογικό.

Εδώ κάθε μέρα είναι ένα "πακέτο" από μικρές νίκες..είτε είναι βήματα..είτε είναι να μπορείς να βάλεις το..εσώρουχο σου μόνη σου.  Αστείο έτσι;..κάποτε θα γελούσα..χθες βράδυ  ιδρωμένη θέλησα να αλλάξω νυχτικιά και δοκίμασα πιστέψτε με όλες τις εκδοχές για να μπορέσω να περάσω το σορτσάκι της πιζάμας μου στο πόδι μου. 

Σε μια στιγμή απελπίστηκα..σκέφτηκα να χτυπήσω το κουδούνι μα..θα ήταν κρίμα να ενοχλήσω τη νοσοκόμα. Τα κατάφερα..και μετά το πανηγύρισα ανοίγοντας φανταστική σαμπάνια! Τότε κάνεις τη τελευταία προσπάθεια, ανεβαίνεις στο κρεβάτι με όλα τα..βοηθητικά και βλέποντας το δρόμο και τα νυχτερινά φώτα λες: -Τα κατάφερα!

Σήμερα 20 λεπτά φυσιοθεραπεία ( η 2η σε λίγο) με τον Αργύρη και μετά ένας  "περίπατος" μαζί του στράτα-στρατούλα ,κουβεντούλα  και μάθημα πως να κάθομαι χωρίς να πονάω τόσο..

Στη πισίνα μπορείς να δεις αμέτρητα νέα παιδιά που τα κατεβάζουν με ειδικά καθίσματα..όλα από ατυχήματα.

Παιδιά που δεν περπατούν , παιδιά που δεν μιλούν, παιδιά που δεν μπορούν καν να φάνε μόνα τους.. Όταν βλέπεις αυτά η μικρή μου νίκη με το εσώρουχο φαίνεται γκρίζα ή σχεδόν αόρατη..μα εγωιστικά για μένα είναι νίκη.

Πριν λίγο μου έφεραν δίπλα μου μία γιαγιά Πόντια από ατύχημα, οι δικοί της μου ζήτησαν συγνώμη για τις φωνές της μα εγώ τους είπα ότι δεν με πειράζει..τη νοιώθω..πονάει..και Ποντιακά μιλά σε άγνωστους ανθρώπους στον ..αέρα.

Να σας πω και ένα αστείο..ο γιος της και οι κόρη της (μένουν Γερμανία μονίμως) μου είπαν να μη μου ξεφύγει πόσο κοστίζει εδώ η κλινική γιατί λέει αν το μάθει θα την χάσουμε από ..ανακοπή!!!! Ήταν λέει τόσο τσιγκούνα που μετρούσε και τις..φέτες από το ψωμί!

Ήρθε το πρωί και η κόρη μου η Ιωάννα με τα εγγόνια μου αν και το επισκεπτήριο είναι το απόγευμα 5.30 έως 8.30, το πρωί μόνον οι συγγενείς για ενημέρωση γιατρού.Το απόγευμα θα περιμένω την Ειρήνη και όποιος άλλος έρθει.. Σηκώνομαι και..κούτσα κούτσα πάμε στο σαλονάκι μα σήμερα έχω βλέψεις να πάω πιο..μακριά, στη καφετέρια στη πισίνα αν τα καταφέρω.

 Είπαμε..μικρές νίκες καθημερινές και αμέτρητες φανταστικές σαμπάνιες, κι εσείς ποτέ άλλοτε δεν ήσασταν μεγαλύτερη παρέα για μένα. 

Λυπάμαι που το ίντερνετ δεν είναι τόσο δυνατό για να ανοίγω πάντα τα μπλοκ σας, δεν μπορώ ούτε να τα διαβάζω και αυτή η ανάρτηση πάλι..μικρή νίκη είναι. Όμως ξέρω ότι είστε κάπου εδώ..δίπλα μου..όπως τα παιδιά και ο καλός μου που ξέρω πως περνά δύσκολα μακριά μου όπως κι εγώ.

Φεύγω..ήρθε άλλος ..κούκλος..Τάσος..πάω για φυσιοθεραπεία και περπάτημα στο διάδρομο!

Αχτιδένια φιλάκια φίλοι μου..όλα πάνε καλά...όλα θα περάσουν και θα πιάσω τα ..κουρφοβούνια για εκδρομές!