Ο δρόμος του γυρισμού μπροστά μας..

Γνωστό οτι τα όμορφα τελειώνουν γρήγορα αν ήθελα μπορούσα να μείνω και άλλο όμως ...αυτές τις μέρες ζω δύο αντίθετες καταστάσεις..χαίρομαι τα τοπία και την ηρεμία των διακοπών όμως συγχρόνως πονάω τόσο πολύ που αν είναι να είμαι ξαπλωμένη ή ακίνητη προτιμώ σπίτι μου.

Τελευταία μέρα είχαμε τη χαρά να μας επισκεφτεί η Όλγα και ο Νίκος παιδιά των μπλοκ που έτυχε να είναι στη Λευκάδα.Κουβεντούλα μέχρι αργά στη πισίνα  , μας έφεραν και λαδόπιτες που τις ..τσάκισα!

Αποχαιρετήσαμε λοιπόν τη Λευκάδα έχοντας και σαν τελευταία γεύση τη περιπέτεια με το σκυλάκι μας..Αυτό δεν είναι σκυλί..αυτό παιδάκι μου είναι μαγνήτης ατυχημάτων..ξέρετε οτι τελικά δεν ήταν τραύμα από κοχύλι αλλά δάγκωμα σκορπιού γι' αυτό και με τη νάρκωση έπαθε αυτό το αλλεργικό σοκ..Λάζαρος όμως η Κλώντη μου τη σκαπουλάρισε και αυτή τη φορά..Μας εμεινε η σύγχιση και η ταραχή όμως όπως λέω πάντα..τέλος καλό όλα καλά.. Οχι..δεν γκρινιάζω..πέρασα όμορφα με το σύντροφο στη ζωή μου, χαρήκαμε το ήρεμο μπαλοκονάκι μας, τα..κοκκόρια που λαλούσαν το πρωί, τις βόλτες μας στους δρόμους του νησιού έστω και με αυτοκίνητο αφού το να περπατώ είναι πόνος για μένα. Κάτι τέτοιες στιγμές αισθάνεσαι πόσο αξίζει ένας καλός άνδρας δίπλα σου και συγχρόνως στεναχωριέσαι που τον κουράζεις έστω και αν δεν το λέει ποτέ..

Κουνήσαμε λοιπόν το ..μαντήλι στη Λευκάδα με χαμόγελο και γλυκιά γεύση αναμνήσεων στο ..μπαουλάκι των αναμνήσεων μας πια..

Προσέξτε τη πλωτή γέφυρα που γυρνάει κλείνοντας για να περάσουν τα μικρά πλεούμενα.

Φεύγοντας στο στενό δρόμο που ενώνει το νησί με τη ξηρά βλέπεις τα κάστρα μισογκρεμισμένα ολόγυρα και παλιά κανόνια επάνω τους.Ξέρετε οτι η Λευκάδα δώθηκε προίκα σε ένα Δόγγη όταν παντρεύτηκε τη κόρη του Νικηφόρου και έφτιαξε τοίχη για να τη προστατέψει από τους πειρατές..

-Που πάμε κορίτσι μου;

- Οπου θες..

-Πάμε Μέτσοβο;

Η διαδρομή όμορφη και κάναμε στάση στα Πλατανάκια στο Λούρο ποταμό για καφεδάκι. Δεν θα το πιστέψετε..από το πόνο δεν μπορούσα να κάνω βήμα..

Πανέμορφο τοπίο έτσι; Ολόγυρα υπήρχαν τραπεζάκια για  καφέ από τη ταβέρνα-καφενείο-βενζινάδικο..Τότε μας πλησίασε ένα κοριτσάκι γλυκό σαν μια νεραιδούλα..μας έδειξε πρόβατα που βοσκούσαν στην άλλη μεριά της όχθης και μας είπε:

 -Είναι του παππού μου, με λένε Κατερίνα..εσένα;....!

Ένα κοριτσάκι που δεν μας άφησε ούτε λεπτό μόνους! Μας είπε ότι την άφησαν στο παππού της γιατί οι γονείς της εργαζόντουσαν μακριά, το στοματάκι της δεν σταματούσε και ήταν φανερή η..μοναξιά του.'Ηταν μόνο 8 1/2 χρονών σαν το μεσαίο εγγονό μου και κάθισε δίπλα στον άνδρα μου και τη Κλώντη να τη φωτογραφίσω!!!!! Δεν μπορείτε να φανταστείτε την αθωότητα των ερωτήσεων της.

-Εγώ κύριε θα γίνω 9 χρονών σε λίγο..εσύ πόσο είσαι;

-Α! Εγώ είμαι...15..

-Πω! πω! είσαι μεγάλος!

Με πολλή δυσκολία φύγαμε, μας αγκάλιασε και μας ζητούσε να μείνουμε..το αποχαιρετήσαμε με την υπόσχεση να έρθουμε στο..γάμο της!

Πήραμε τους δρόμους συζητώντας και γελώντας με τη μικρή και σχολιάζοντας τη κατάσταση των παιδιών που οι γονείς φεύγουν και τα αφήνουν σε παππούδες που δεν μπορούν να "ακολουθήσουν" τις ανησυχίες τους.

Μετά από μία μονότονη διαδρομή μα κατάλληλη για μεγάλες ταχύτητες φθάσαμε στο Μέτσοβο!

Αγοράσαμε τα κασέρια μας και η ζέστη φοβερή δεν μπορούσαμε να φάμε  σε ταβέρνα λόγω της Κλώντης.. Ο Δημήτρης βρήκε τη λύση, αγοράσαμε ψωμάκι και κουλούρια από το Φούρνο εκεί, κοκορέτσι και κοντοσούβλι και πήγαμε σε μία δροσερή γωνιά κάπου στο δάσος δίπλα σε μία χτιστή βρύση..Το τραπεζάκι μας, τα καθισματάκια μας και τη δροσιά του δάσους..

Φύγαμε για Βέροια, μετά Έδεσσα για φρούτα και ολοταχώς σπίτι!

Φθάσαμε κατά τις 7, μία στάση στο κτηνίατρο για να κάνει αλλαγή στο ποδαράκι της Κλώντης και σπίτι.. Πάντα το σπίτι σου δίνει τη γλυκιά ατμόσφαιρα της σιγουριάς.

Και του χρόνου παιδιά..φέτος δεν έχει άλλο..φάγαμε και τα λεφτά μας, έχουμε και πληρωμές εφορίας μπροστά μας, εγχειρήσεις και ότι μπορείτε να φανταστείτε μα ..είπαμε..χαμόγελο όλα θα πάνε καλά!

Δεν ξέρω αν σας κούρασα όμως για μένα το μπλοκόσπιτο μου είναι μία κουβεντούλα με φίλους, ένα ημερολόγιο ψυχής!