Ο 1ος πίνακας μου είναι έτοιμος..

Σήμερα τελείωσα το 1ο πίνακα για την Εθελοντική κίνηση Ζωγράφοι για τα Παιδιά που θα μεταφερθούν στην Αμερική . Το θέμα είναι Γη και θάλασσα από την Ελλάδα και να περιέχει κάποιο μήνυμα.

Κάπως έτσι αρχίζει ένας πίνακας..στήνεις το τελάρο  και κοιτάς το λευκό μουσαμά..τον κοιτάς..τον κοιτάς...και το μυαλό τρέχει επάνω του και σχηματίζει χρώμα και πινελιές...

Πρώτα ένα στο περίπου σχέδιο τοποθέτηση αυτού που θέλεις να φτιάξεις με μολύβι..μια παλέτα που την τυλίγεις με αλουμινόχαρτο για να μη σου..λερωθεί.. ένα γραφείο άνω κάτω..σωληνάρια , πανιά..ακρυλικά χρώματα στη περίπτωση αυτή!

Δυστυχώς το μεγάλο στατό μου για ζωγραφική βρίσκεται στην..αποθήκη από τότε που κλείσαμε το εργαστήρι μου, βολεύτηκα με ένα μικρό μιας και ο πίνακας δεν ήταν παρά  60Χ20.

Τα πρώτα γενικά χρώματα γίνονται με πινέλο..κάτι σαν βάση για να δουλέψω την ιδέα μου..

Εδώ αρχίζουν τα ..πιο δύσκολα για μένα πια..η Πάρκινσον δεν με ευκολύνει σε μικρά πράγματα και λεπτό πινέλο..Βρήκα όμως τη λύση..στηρίζω το αριστερό μου χέρι με το δεξί από το καρπό και έτσι..μια χαρά..όχι τέλεια..μα αρκετά καλά..δίνω άφεση και δικαιολογία για το αποτέλεσμα στον εαυτό μου.

Εδώ αρχίζω τα ..παιχνιδίσματα..Λατρεύω τις μικτές τεχνικές..το ανάγλυφο, το καλλιτεχνικό στόκο, την αγαπημένη μου σπάτουλα , μια τεχνική που δούλεψα αμέτρητους πίνακες στα 35 χρόνια δουλειάς.

Τα χρώματα στη παλέτα..ο στόκος για ανάμιξη...

Το κύμα ανάγλυφο με στόκο θέλει να καταπιεί το καράβι ..την Ελλάδα μας...το τόπο και τους ανθρώπους μας, τα ήθη και έθιμα μας, το γέλιο και τη χαρά μας..τη ξεγνοιασιά που όλοι μας ζήλεψαν...

Ταξιδεύει το..καράβι μας..σε άγνωστα νερά..σε άγριες διαθέσεις..σε άστοργα κύματα και σε δυνατούς ανέμους... μα το φως υπάρχει..εκεί..στην άκρη..λίγο ακόμα αντοχή και το φως υπάρχει ..κάπου μαζί με το Θεό της στην άκρη ενός απάνεμου λιμανιού..

Το καραβάκι γίνεται με πινέλο..δυσκολεύομαι μα..τι στο καλό..όλα μπορούμε να τα ξεπεράσουμε..

Η σημαία μας ξεφτισμένη, οι άνθρωποι του απελπισμένοι, άλλοι βυθίζονται..άλλοι κρατιούνται..άλλοι κοιτούν μπροστά και κουνούν το μαντίλι στο φως που ίσως μόνον αυτοί βλέπουν...

Το φως..η Γη..αχνή σαν την ..Ελπίδα...ένα πουλί ελεύθερο σαν την Ανεξάρτητη ψυχή του Έλληνα..

κανείς δεν μπορεί να φυλακίσει ότι δεν αφήνουμε να σκλαβωθεί..

Έτοιμη η φαντασία μου..ο μικρός μου πίνακας..δεν μπορώ να πω ότι είμαι πλήρως ικανοποιημένη μα..μου αρκεί..μένει η υπογραφή στην άκρη του..

Μην αναρωτιέστε τι το θέλω το..μαχαίρι.. το έχω για να κόβω τα περισσεύματα του μουσαμά..ακαταστασία.. το βασίλειο μου..

Καλοτάξιδος ..ελπίζω να πουληθεί..Ο επόμενος θα είναι γήινος..ένα χωριό ίσως..ποιος ξέρει..

Τώρα πάω για καφεδάκι συγκέντρωση με φίλες..φιλάκια Αχτιδένια ..και..ναι..θα σας έχω και φωτογραφία περίεργα!..