Κουβέντες σε μία παιδική χαρά..

Σήμερα με τον εγγονό μου πήραμε τους δρόμους από το πρωί. Ο καιρός καλός πλέον σε κάνει να θέλεις να περπατήσεις. Έβαλα σαν στόχο το κοντινό παιδότοπο και τον πήρα με το καροτσάκι μέχρι εκεί δυστυχώς όμως άδικα γιατί εκεί μόλις έφθασα διάβασα μία ταμπέλα ότι από εδώ και πέρα θα ανοίγει μόνο απογεύματα! .. Καταυδρωμένη από την ανηφόρα και το βάρος στα χέρια μου να κουμαντάρω αυτό το καροτσάκι, βλέπετε τα πεζοδρόμια είναι σχεδόν κατεστραμμένα και τα κράσπεδα παγίδες για μία σαν κι εμένα που περπατώ αργά πια.

 Πήρα λοιπόν τηλέφωνο το Δημήτρη και ..ζήτησα βοήθεια που ..έσπευσε βέβαια και μας πήγε ατυχώς στο JAMBO..μα πάνε ένα παιδί εκεί;  Παίξαμε λίγο στο παρκάκι του και μετά αφού μου έφαγε ένα σωρό  ευρώ  στα παιχνίδια έξω από την είσοδο μπήκε με το παππού του μέσα... και βγήκε με ένα ..πατίνι!

Όση ώρα λοιπόν ψώνιζαν μέσα οι δυο τους εγώ κάθισα στο παγκάκι της παιδικής χαράς του και έπιασα κουβέντα με ένα νεαρό μπαμπά που προσπαθούσε να κουμαντάρει δύο αγοράκια..

Κουβέντα στη κουβέντα..μου είπε ότι φυλάει τα παιδιά του γιατί έχασε τη δουλειά του εδώ και καιρό και βρήκε η γυναίκα του ευτυχώς μία..

Άκουσα σιωπηλά ( πράγμα ανήκουστο για τη φλυαρία μου) την αυθόρμητη εξομολόγηση των προβλημάτων τους.  Μορφωμένο παιδί..προβληματισμένο και πιεσμένο ένοιωσα τη στεναχώρια του και το παράπονο του για τα..προδομένα όνειρα..τα σχέδια που δεν πραγματοποιήθηκαν.. το παρόν που απλά το ανέχεται..το μέλλον που δεν μπορεί να δει μέσα στο ομιχλώδες τοπίο ..

Μου έδειξε απέναντι στο δρόμο μία αφίσα από γνωστό σταρ τραγουδιστή.

- Απορώ, μου είπε, πως βρίσκουν χρήμα και πάνε στα μπουζούκια..εμείς πλέον τα έχουμε ξεγράψει..έχουμε να βγούμε εδώ και καιρό..ούτε καν θυμάμαι πότε! Βλέπετε έχουμε και το δάνειο του σπιτιού...τα αγοράκια δύδυμα έχουν έξοδα..

Σκέφτηκα οτι κάπως έτσι αρχίζουν τα προβλήματα σε ένα γάμο..  Σκεφτείτε.. αυτός με το στρες και τη χαμένη ανδρική του εξουσία, εκείνη κουρασμένη να γυρίσει σπίτι και να παίξει και ακόμα ένα ρόλο..νοικοκυρά και σύζυγος..τα παιδιά με τις φυσικές απαιτήσεις τους, οι λογαριασμοί με μαγνητάκι στο ψυγείο...

 Σαν κι αυτόν χιλιάδες πια...σαν κι αυτόν και δικοί μου άνθρωποι που γνωρίζω... 

Πριν λίγο καιρό στεναχωριόμουνα απλά..τώρα οργίζομαι και επαναστατώ..νοιώθω την ανάγκη να είχα τη δύναμη να εξαφανίσω από προσώπου γης τους υπαίτιους...

Ο εγγονός μου και ο άνδρας μου ήρθαν κι εγώ ..μασώντας τα λόγια μου απλά του χαμογέλασα , χάιδεψα τα παιδάκια του , τα κέρασα από ένα γύρω στα παιχνιδάκια και του είπα το γνωστό μου: όλα θα πάνε καλά..κάνε υπομονή..

Φεύγοντας ένοιωσα ότι τον κορόιδεψα γιατί ακόμα κι εγώ το έλεγα πιο πολύ για να το ακούω  και να μην το ξεχνώ.

Γυρίσαμε σπίτι , ο ..παππούς συναρμολόγησε το πατίνι και βλέποντας το μικρό Δημητράκη να παίζει χαρούμενος ένοιωσα όσο μπορούσα αισιόδοξα  γιατί συλλογίστικα ότι δεν μπορεί..όσο υπάρχουν τέτοιες αθώες υπάρξεις δεν μπορεί η ζωή να μη καλυτερεύσει. Ο Έλληνας είναι φίλοι μου είναι φτιαγμένος από ειδική..πάστα..αντοχής..απρόβλεπτη..
Δεν χάνω ποτέ το κουράγιο μου παιδιά και τις ελπίδες μου απλά τώρα ..περιμένω , με οργή, σαδιστικά τις εκλογές με αισθήματα Hanibal...διασταυρώνω τα μαχαιροπίρουνα...και ετοιμάζω κόκκινο πιπέρι καυτερό....