Άνθρωποι με το Α μικρό...

Σήμερα βρέθηκα στα δικαστήρια για μία απόφαση και περιμένοντας τη σειρά μου σαν μάρτυρας αναγκαστικώς άκουγα τις διάφορες υποθέσεις που περνούσαν.. 

Άνθρωποι  και άνθρωποι φίλοι μου.. χρήματα και ψυχική φθορά  εκεί μπροστά μου γινόντουσαν παράσταση σε ένα θέαμα που με έθλιβε.. Φίλοι που γίνανε εχθροί, συγγενείς που γίνανε ξένες σάρκες, ζευγάρια που σαν κακό όνειρο παρίστανται σαν αντίθετοι και ξεσχίζανε ο ένας τον άλλο για αστεία πράγματα..

Η δικαστίνα δίκαια ή άδικα,  απρόσωπα ή με λογική γυναίκας ομολογώ ότι κρατούσε τα ..ίσα.. Άκουσα γείτονες να διαβάλουν και να κατηγορούν ο ένας τον άλλο, είδα αδέλφια να βρίζονται, δικηγόρους σαν  κοκκοράκια να διασταυρώνουν τα ράμφη τους  και ένοιωσα κάτι να με σφίγγει τη ψυχή.. 

Εκείνη τη στιγμή ένα περιστέρι πέταξε από έξω και στάθηκε στο μισάνοιχτο παράθυρο...Τότε η προσοχή μου στράφηκε προς αυτό.. ήταν σαν μία αχτίδα σε ένα λασπωμένο δωμάτιο...Το βλέπαμε και σίγουρα όλοι αναρωτιόμασταν αν θα πετούσε μέσα στην αίθουσα.. Και πέταξε... και προσγειώθηκε στο πάτωμα στη μέση της αίθουσας κι εγώ σκέφτηκα ότι ήταν σαν να τους έλεγε όλους πόσο απερίσκεπτοι ήτανε στα μάτια του.. Μετά πέταξε ξανά και ξανακάθισε στο παράθυρο του.. όσο ένας ...χτυπιώτανε από θυμό μπροστά στη δικαστίνα ότι ο θόρυβος από ένα βενζινάδικο δεν τον άφηνε να...κοιμηθεί..

- Πέτα περιστεράκι μου του είπα νοερά..πέτα και φύγε ..εδώ δεν είναι χώρος για σένα... ο συμβολισμός σου δεν υπάρχει.. εδώ τα συναισθήματα χάνονται και οι δεσμοί γίνονται αόρατοι..

Ένας κατηγορούσε το γείτονα του ότι του ..έκλεψε τα ...ξύλα της αυλής του για το τζάκι...μία έκανε μήνυση  σε κάποια για τα 300 ευρώ που της έδωσε και δεν της τα επέστρεψε...σίγουρα δεν σκέφτηκε ότι θα πλήρωνε διπλάσια στα έξοδα δικαστηρίου..όταν το είπα αυτό στη διπλανή μου στο κάθισμα μου απάντησε σχεδόν τσατισμένα : - θα πληρώσει τα έξοδα εκείνη που θα χάσει..

Φρίκη..αλλοτρίωση συναισθημάτων.. ο πόνος σου ικανοποίηση μου... η καταδίκη σου χαρά μου...!

- Φύγε περιστέρι..δεν έχεις θέση εδώ.. πάνε στους δρόμους, στους περαστικούς και στις γάτες που θα σε παραμονεύουν..τουλάχιστον εκεί ..ξέρεις τους εχθρούς σου..

Όταν έφυγα με το Δημήτρη σκεφτήκαμε ότι δεν υπάρχει χειρότερο, σκληρότερο και πιο εκδικητικό  πλάσμα στη Πλάση από τον ίδιο τον άνθρωπο... Πήγαμε στα Λαδάδικα και φάγαμε συζητώντας για όσα είδαμε.. και τι σκληροί που γίναμε κι εμείς..συζητούσαμε τα όσα είδαμε με ..χιούμορ και κουτσουμπολίστικη διάθεση...γίναμε κι εμείς το ίδιο με αυτούς που πριν λίγο κορόιδεψα....άνθρωποι.. με το Α όμως μικρό...