Το ...μπαουλάκι μου άνοιξε..και βγήκαν οι θύμησες..

Μια συννεφιασμένη και βροχερή μέρα στη Θεσσαλονίκη και φαντάζομαι ότι έτσι θα είναι και σε όλη την Ελλάδα μας...Δεν με μελαγχόλησε αντίθετα μου έφερε στο μυαλό τις μαθητικές πρωινές μου εξόδους στο σχολείο. 

Νήπια στη Βαλαγιάννη και δημοτικό ακριβώς απέναντι δίπλα στη Μητρόπολη στο 43ο Δημοτι. σχολείο.. Έφευγα από το σπίτι που ήταν πολύ κοντά στην αρχή με τη γιαγιά μου και μετά με ένα γειτονάκι μου το Γιαννάκη που τώρα είναι δικηγόρος... Ξέρετε τι μας αγόραζαν πάντα οι γονείς μας μόλις αρχίζαμε το σχολείο; Πρώτα τη μπλε ποδιά μας, μετά τη δερμάτινη τσάντα μας ( ναι ακριβώς πραγματική δερμάτινη και την είχαμε για 2-3 χρονιές..). Θυμάμαι ακόμα με συγκίνηση τα πρώτα τετράδια και τη μπλε κόλλα που ο πατέρας μου ανελάμβανε το καθήκον να κόψει προσεκτικά  να καπλαντίσει τα βιβλία και τα τετράδια μου κι εγώ να βάλω τις ετικέτες...

Η κασετίνα ήταν ξύλινη και συρταρωτή, τι ίδιο και ο χάρακας,  τα μολύβια καλά ξυσμένα , η ξύστρα μεταλλική, ο στυλό ένας και μοναδικός μαζί με ένα κόκκινο.Θυμάμαι που μια συνάδελφος της μητέρας μου έφερε δώρο από την Αμερική στυλό με κουμπάκι επάνω που το πατάς για να βγει η μύτη..πανικός μη τον χαλάσω  και υπερηφάνεια που όλες οι φίλες μου ήθελαν να τον δουν..

Ακόμα κάτι δεν σας είπα..το κίτρινο αδιάβροχο που σε όλα τα παιδάκια αγόραζαν οι γονείς γιατί ο Σεπτέμβρης τότε ήταν πάντα βροχερός και τα ασορτί πλαστικά κίτρινα μποτάκια μικρή πολυτέλεια! 

Η αυλή γέμιζε από φωνούλες και το μόνο που υπήρχε στο κυλικείο ήταν κουλούρια, ψωμί φέτα με ένα κύβο κόκκινο κασέρι, όσο για το σπέσιαλ του..καριόκες, ροξ και πονηρά ( είναι με τη λευκή κρέμα χωνάκια),  μαντέψετε τι αγόραζα.. καριόκα..αγαπημένη μου...και συνήθως τη μοιραζόμουν με κάποια φίλη.. Τα θρανία ξύλινα , σε τιμωρούσαν αν τα χάραξες ή τα έβαφες μα .. πάντα υπήρχε ένας παραβάτης..( πάντως όχι εγώ), ακόμα ο μεγάλος χάρτης δίπλα στο μαυροπίνακα....

Χθες βράδυ είπα στην εγγονή μου ότι θα της πάρω δωράκι ένα δικό της Laptop και χάρηκε γιατί λέει τώρα πια τα μαθήματα τα κάνουν με cd σε τέτοιο και ότι ο πίνακας της τάξης είναι ...ψηφιακός..είναι τα παιδιά της νέας γενιάς, τα παιδιά του υπολογιστή, τα παιδιά του ίντερνετ.. Δεν πέφτουν πλαγιαστά επάνω στη κόλλα τους που γράφουν το διαγώνισμα για να μη δει η δασκάλα ότι κρυφοκοιτούν τη κόλλα του διπλανού.., δεν στέκονται με τη κιμωλία παγωμένα μπροστά στις ασκήσεις.. ανεβάζουν προγράμματα, κατεβάζουν αρχεία.. τα παιδιά του σήμερα και του αύριο ..

Εγώ στέκομαι στο μπαουλάκι των αναμνήσεων μου, κλείνω το καπάκι να μου μου φύγει ούτε μία..ακόμα και η..βέργα του δάσκαλου που κοκκίνιζε τη παλάμη μας όταν κάναμε αταξίες..

Ξέρω ότι οι θύμησες αυτές απευθύνονται σε΄ελάχιστους που έχουν ... το ίδιο μπαουλάκι..

Καλημέρα φίλοι μου.. αλίμονο σε εκείνον που στο διάβα της ζωής του δεν γεμίζει το δικό του...