Οταν κι εγώ έχω δικαίωμα να ..συννεφιάζω...!

Αυτό το μήνα το τελευταίο του χρόνου σχεδόν δεν κατάλαβα πότε μπήκε.. έτσι ξαφνικά είδα στα σχόλια σας " καλό μήνα" και το ένοιωσα. Πάντοτε τον περίμενα με χαρά και σχέδια για τις γιορτές τις προετοιμασίες.. φέτος αισθάνομαι οτι κάτι άλλαξε .. δεν περιμένω κάτι .. 

Δύσκολος χρόνος αυτός που έφυγε για μένα και αμφίβολος ο επόμενος. Η ήρεμη επίφάνεια της... λίμνης μου ταράχτηκε απο πολλά βοτσαλάκια που πέταξε η μοίρα και τα κυμματάκια που έκαναν δεν μπόρεσαν να περάσουν χωρίς να αλλάξουν την άκρη της γης στα πόδια μου. 

Κι εγώ ακίνητη ..ξυπόλυτη να μου βρέχει τις άκρες των δαχτύλων μου μόνο... γιατί υπάρχει πίσω μου η αγκαλιά του Δημήτρη μου να με συγκρατεί για να μη παρασυρθώ.

Πέρσι μετρούσα τις μέρες για τη γέννηση του εγγονού μου και όταν ήρθε αμέσως μετά ήρθε και η αγωνία της πάλης του με το δικαίωμα του στη ζωή. Τώρα τον χαίρομαι γλυκούλη και αταχτούλη μαζί με τα άλλα μου εγγόνια μα η...αχάριστη δεν αισθάνομαι καλύτερα.

Αυτές τις τελευταίες μέρες κάνω προσπάθειες να είμαι όπως είμαι και όπως θέλω να είμαι για τους άλλους. Τελικά φαίνεται οτι η ασθένεια μου κάνει πάλι βήματα.. .Κάποιος γιατρός φέτος μου είπε οτι η Πάρκινσον πάει παρέα χέρι χέρι με τη κατάθλιψη μα .. δεν θέλω να το αποδεχθώ ούτε καν να το αφήσω να μπει στο μυαλό μου. Απλά δέχομαι τις αλλαγές στωικά..απλός παρατηρητής θαρρείς..! Η ζωγραφική δεν βγαίνει απο τα χέρια μου όπως πριν κι αυτό το καταλαβαίνω μόνον εγώ  τότε όμως παύει απο μέσα μου η λαχτάρα γι' αυτήν.

Κάποτε όταν επισκεπτόμουνα κάποια μπλοκ που περιέγραφαν την ασθένεια τους  μου προκαλούσε αμφίβολα συναισθήματα γιατί πάντα πίστευα οτι είναι κάτι προσωπικό εντελώς . Δεν θα πέσω λοιπόν σε αυτό που δεν ενέκρινα περιγράφοντας τα ..σκαλοπάτια. Όμως ..άρχισα να φοβάμαι.. να τρέμω θα πρέπει να πω καλύτερα για την επόμενη , την μεθεπόμενη και την μεθεμεθεπόμενη χρονιά....

Νομίζω οτι κι εκείνο που με επιρεάζει ακόμα περισσότερο είναι η γύρω μου κατάσταση. Δεν μπορώ να μείνω αδιάφορη απο την κατάσταση των διπλανών μου μα το χειρότερο για μένα είναι που δεν μπορώ να βοηθήσω. Σκέπτομαι ότι υπάρχουν άνθρωποι στη πόλη μου, ίσως δίπλα μου..που έχουν τόσες ανάγκες κι εγώ σαν συνάνθρωπος απλά το ακούω και μένω  θεατής. 

Ξέρετε για μένα το χρήμα ΠΟΤΕ δεν είχε θέση στις αξίες της ζωής μου. . Το θεωρούσα και το θεωρώ απλά μέσον συνδιαλλαγής υποχρεωτικό και γελούσα για τη θέση που το είχαν βάλει κάποιοι στο..βάθρο της ζωής τους. Τώρα θα ήθελα να το είχα για να δώσω χαρά στους γύρω μου.. ακούω τόσα, βλέπω τόσα..πάντα με θεωρούσαν καλό ακροατή στα προβλήματα τους οι γύρω μου με αποτέλεσμα να μη θέλω εγώ  να είμαι ο αφηγητής των δικών μου.

Έτσι λοιπόν ( δεν χάνω το χιούμορ μου ) την πληρώνετε εσείς  κάτι τέτοιες ώρες .. σας βάζω κάτω και σας τα λέω.. λίγο πριν κατέβω στο εργαστήρι μου...με το χαμόγελο πάντα γιατί αυτό δεν το χάνω ... με τα κουλουράκια που έφτιαξα στο χέρι για τη φίλη μου Ελένη που περιμένει για το καφέ.. 

Σε σας τους ανώνυμους μπορώ να τα λέω ..στους άλλους δεν μπορώ.. δεν έχω το δικαίωμα να δουν τίποτε άλλο εκτός απο το χαμόγελο μου.

Καλή σας μέρα φίλοι μου.. καλή και σε μένα ..Ευχαριστώ που με ανέχεστε και μου δίνετε το δικαίωμα να κάθομαι απέναντι σας και να σας ζαλίζω..εγώ ..η γνωστή ανώνυμη σας.