Κυριακή 30 Οκτωβρίου 2022

Γύρισα; το ελπίζω ... μαζί με την συμμετοχή μου στα δρώμενα

 


Ένα μήνα και ..λίγες μέρες κράτησα τελικά..Λίγο τα αγαπησιάρικα μηνύματα σας, αχ! Αυτά τα τηλεφωνήματα, πολλές φορές προσπαθούσα να μαντέψω τα ονόματα...  Ήταν κι αυτό το παθητικά πονεμένο συναίσθημα μέσα μου  της έλειψης σας, αυτή η έμφυτη τάση μου να θέλω να επικοινωνώ, να συνομιλώ, να μοιράζομαι...

Πέρασα δύσκολα και..περνώ ακόμη, τα αφιλότιμα τα σκαλοπάτια δεν λένε να με αφήσουν να πάω πίσω και να ανέβω αντί να κατέβω. Απέκτησα καγκελάκι στο κρεβάτι μου που με βοηθάει να κινούμαι πιο εύκολα, υποστηρικτικό βοήθημα στο γόνατο μου και πριν λίγο και στο δεξί μου χέρι. Τώρα τα χέρια μου ιδιαίτερα το δεξί μουδιάζουν τόσο που έρχονται στιγμές που χάνω την αφή στα ακροδάκτυλα μου.. ΟΜΩΣ..όμως..έχω ένα πείσμα ατελείωτο φίλοι μου να σηκώνομαι ακόμα και όταν χάνω την ελπίδα μου ( άτελείωτες φορές)  το ... θράσος να το πολεμώ με .. πείσμα..λαχτάρα για να επιζώ ακόμη και στις μαυρίλες.. όμως σηκώνομαι.. Βέβαια υπάρχει και η άλλη πλευρά, τότε που " κλαψουρίζω" μόνη μου ,που τα βρίσκω δύσκολα ,που σκέπτομαι τι θα έκανα αν δεν είχα τον Δημήτρη δίπλα μου..



Μπαίνω καθημερινά στο εργαστήρι μου και το παλεύω, προσπαθώ να φτιάξω ότι μπορώ για τα ιδρύματα, τους συλλόγους που βοηθούσα. Να ζωγραφίσω κάτι δύσκολο δεν μπορώ πια δυστυχώς..  Δουλεύω όσο μπορώ, εγκαταλείπω όποτε δεν μπορώ,  προσπαθώ να αποδείξω πως.. μπορώ.  Το εργαστήρι μου έχει ένα χάος,  ντρέπομαι να σας το δείξω. Μου πέφτουν αντικείμενα, χθες έριξα  ένα κουτί με χάντρες!! Γελάω πολλές φορές με τον εαυτό μου που ξοδεύομαι και αγοράζω από τα ειδικά σάϊτ υλικά λες και το αύριο είναι ή μάλλον θα είναι δημιουργικό για μένα. Χθες ακόμη να πάρει η ευχή αγόρασα ...πινέλα (!!!!!!), καλούπια, σπρέυ (δυσκολεύομαι πια να τα πιέσω ), ανακαλύπτω χίλιους τρόπους να καλύπτω τις αδυναμίες μου με διάφορες στάσεις του σώματος και των χεριών...  μάστερ θα μου δώσουνε στο τέλος! Έχω χιούμορ φίλοι μου και περιπαίζω τα πάντα μου όπως τις τούμπες που κάνουν τα υλικά μου καθώς χοροπηδούν από τα χέρια μου στο.. πάτωμα!

Ένας από τους λόγους της ανάρτησης.. το κάλεσμα της μπλόκερ φίλης για συμμετοχή στα δρώμενα. Είμαι σίγουρη πως θα την ξαφνιάσω με το...θράσος μου να συμμετέχω ..Δίδυμος παιδάκι μου.. απρόβλεπτη..γεννιέμαι από τις στάχτες μου. 

                              Η εικόνα που διάλλεξα! ( Γίηνη ματιά)


Η Φαίδρα περπατούσε με προσοχή το δύσκολο πλακόστρωτο του χωριού  που αποφάσισε να γνωρίσει έστω και αργά. Έφθασε λίγες ώρες πριν με το παλιό λεωφορείο που ανέβαινε αγκομαχόντας  το στενό φιδωτό δρόμο ανάμεσα στο βραχώδες βουνό και το γκρεμό που της θύμιζε πως όλα θα μπορούσαν να αλλάξουν σε μία άτυχη στιγμή. Είχε αφήσει πίσω της την μοναξιά του μεγάλου διαμερίσματος της, μία προδοσία, ένα χωρισμό και η ανάγκη της να τα βρει με τον εαυτό της πάνω από όλα, να ζυγίσει τα υπέρ και τα κατά των αποφάσεων της. Κάποια στιγμή  μέσα στο ξεθωριασμένο μεταλλικό κουτί που άνοιξε για να καταχωνιάσει το τελευταίο του αποχαιρετηστήριο γράμμα ανακάλυψε το παλιό κλειδί που της είχε βάλει στην χούφτα της το ζαρωμένο τρεμάμενο χέρι της γιαγιάς της όταν την "αποχαιρετούσε".  - Φαίδρα μου, κράτα το, μη το πουλάς το χωριατόσπιτο μου,  όποτε θελήσεις ηρεμία να ξέρεις αγάπη μου πως θα την βρείς. Έβαλε μια αλλαξιά ,ένα πουλόβερ για την νυχτερινή ψύχρα που της διηγώταν και .. τελευταία στιγμή το τάμπλετ της .., ίσως χρειαζόταν κάποια στιγμή το blog της ,κάποια φίλη, κάτι από όσα ηθελημένα εγκατέλειψε. Έτσι βρέθηκε να περπατάει τώρα μέσα στην ομίχλη στο γραφικό πλακόστρωτο με τα σπίτια από παλιές πέτρες λαξεμένες σίγουρα με κόπο μα και με αγάπη σίγουρα για το αποτέλεσμα. Έφθασε στην πόρτα που θυμώταν αμυδρά σαν παιδάκι...άκουσε θαρρείς τον παππού της με το μπαστούνι να τρέχει να τους ανοίξει φωνάζοντας : - Τρέχα Φαίδρα.. ήρθαν τα παιδιά.. τρέχα και άσε πια τα φαγητά. Ναι..θαρρείς ένοιωσε τον Μάγκα.. τον τεράστιο σκύλο να χώνεται στα πόδια τους, την αγκαλιά του παππού της να την στριφογυρίζει στον αέρα και ..εκεί στη πόρτα του σπιτιού την γιαγιά της με την λουλουδάτη μαντήλα, την υφαντή από τα χεράκια της ποδιά να την ανασηκώνει για να σκουπίσει τα δάκρυα χαράς της... " ήρθαν τα παιδιά γειτόνοι.." σίγουρα ήθελε να φωνάξει με περηφάνεια.

Το παλιό κλειδί χώθηκε στην κλειδαριά ,η πόρτα άνοιξε, οι τύψεις της για όσα.. δεν.. είχε κάνει  λέγοντας πάντα στην νιότη της : - μιά άλλη φορά θα τους δω..της έφεραν ένα κόμπο στο λαιμό. Πόσο μικρό το βρήκε πια το σπίτι της γιαγιάς μα και τόσο περιποιημένα αφημένο λες και την ... περίμενε.. λες και την αγκάλιαζε.. λες και την διαβεβαίωνε πως εδώ υπήρχε μόνο αγάπη και κατανόηση για όσα άφησε πίσω της. 

Χαμογελώντας σκέφτηκε μπροστά στην μικρή χωριάτικη κουζίνα πως δεν σκέφτηκε να φέρει κάτι για φαγητό... το πακέτο με τα κράκερ που είχε χώσει στη τσάντα της φρόντισαν την ξαφνική πείνα της και το δροσερό νερό της βρύσης την δείψα που ένοιωσε μετά από τέτοια ανηφόρα. Άνοιξε την πόρτα του μοναδικού δωματίου και θυμήθηκε την... γκρίνια της μαμάς της τις λίγες φορές που ερχόντουσαν για το στενό μεταλλικό κρεββάτι και την... στρωματσάδα των πεθερικών της στο μικρό σαλόνι με τον καρυδένιο καναπέ. Οι κουρτίνες υφαντές στον αργαλειό που είχε στο υπόγειο η γιαγιά της και της τον έδειχνε με υπερηφάνεια, Τα στρωσίδια βαριά, ζεστά, η γωνιά με τις εικόνες, τα στέφανα, το καντήλι που κρεμώταν σβηστό πια.

Έτσι ξαφνικά λες και ξέχασε τα πάντα... το Νίκο που μετά 6 χρόνια της είπε : - Φεύγω... κουράστηκα... θέλω κάτι περισσότερο από όσα ζούμε... Το φάκελλο με τα κλειδιά και την λεπτή βέρα..., τα δάκρυα, το ξέσπασμα, την κατάθλιψη της μοναξιάς... Ατέλειωτες παθητικές νύχτες αγκαλιά με την μυρωδιά από το μαξιλάρι του.  Ξάφνου βρήκε την Φαίδρα που είχε χάσει μέσα στην τυπική καθημερινότητα των ... πρέπει... των οφείλω, των ο κόσμος , ο περίγυρος μας έτσι με θέλει..

Σε αυτό το μικρό σπιτάκι του χωριού υπήρξε μόνο Έρωτας..Αγάπη..Φροντίδα δύο ανθρώπων που πάλεψαν να μεγαλώσουν και να μορφώσουν το γιό τους , που δεν διαμαρτυρήθηκαν όταν έφυγε, που χάρηκαν με την χαρά του και περίμεναν δυστυχώς το κάθε... Πάσχα για να βροντοφωνάξουν εκείνο το : - Ήρθαν τα παιδιά! Η ζωή της με το Νίκο ξαφνικά της πρόβαλε φτωχή ακόμα και μέσα στο πολυτελές διαμέρισμα τους που ήταν ο στόχος τους αυτά τα χρόνια με τις δουλειές τους. Το παιδί που δεν ήρθε... ίσως σωστή επιλογή σε μία σχέση χωρίς θεμέλια, η οργή, το αίσθημα αδικίας, το τι.. θα πουν οι φίλοι τους, το που θα πέσει το φταίξιμο!

Η Φαίδρα ξάπλωσε με τα ρούχα στο μικρό διπλό κρεβάτι, το τάμπλετ άνοιξε στα χέρια της, τα κράκερς δίπλα της να τα μασουλάει, το αίσθημα της λύτρωσης μέσα της κι εκείνο το ... θριαβευτικό : - ΓΎΡΙΣΑ στην αρχή της πρώτης της ανάρτησης μετά από ένα χρόνο. Είχε πολλά να περιγράψει, τίποτα να δικαιολογηθεί, σήμερα ήταν μία νέα μέρα, αύριο μία καλύτερη, μεθαύριο... ποιός ξέρει. . Ήταν σίγουρη πως το πρωί η ομίχτη στο στενό δρομάκι δεν θα υπάρχει, σίγουρα θα έβρισκε κάτι περισσότερο γύρω από.. κράκερ. Άνοιξε το παράθυρο να μπει αέρας και της φάνηκε.. δάκρισε μέσα της... πως στην εξώπορτα που έκλεινε είδε το γέρικο αγαπημένο ζευγαράκι να της κουνούν το χέρι κλείνοντας της πίσω τους. Οφείλουμε να βλέπουμε στη ζωή ανοίγματα ακόμη και στις πιο πυκνές ομίχλες!

Αυτή είναι η συμμετοχή μου στα δρώμενα ( να δω πως θα βάλω από το τάμπλετ το.. λινγκ της οργανώτριας)  Γίηνη ματιά

                       Ε! Μη ξεχνάμε...το γνωστό : 

                                  Αχτιδένια φιλάκια

25 σχόλια:

marypertax είπε...

Με ξάφνιασες ναι κορίτσι μου! Και πρέπει να πω ένα μεγάλο ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ γι' αυτήν την τόσο υπέροχη προσπάθεια, την τόσο γενναία, την γεμάτη ΨΥΧΗ, ΚΑΙ πρέπει να προσθέσω πόσο περήφανη με κάνεις να νοιώθω για σένα, ευγνώμων που είσαι στην παρέα, παράδειγμα προς μίμηση γιατί όταν θέλεις κάτι πολύ, βρίσκεις πάντα τη δύναμη να το κάνεις πραγματικότητα! Σε φιλώ! γεμάτη διδάγματα και συναισθήματα από την πανέμορφη ιστορία σου!

fish eye είπε...

Οφείλουμε να βλέπουμε στη ζωή ανοίγματα ακόμη και στις πιο πυκνές ομίχλες!!!
Γεωργία μου αυτό που μου έρχεται στο νου να σου πω είναι πως είσαι εσύ ''το μήνυμα''.
Αυτό μου βγάζεις χρόνια τώρα..
να είσαι όσο το δυνατόν καλύτερα γίνεται

φιλιά

Giannis Pit. είπε...

Ναι! Ναι! Ναι! το 'ξερα Γεωργία μου ότι θα γυρίσεις ξανά! Το 'ξερα, το ένιωθα! Και πεταρίζω απ' τη χαρά μου, αγαπημένη μας φίλη.
"Δεν γίνεται", έλεγα! Η Γεωργία δεν μασάει! Δεν καταλαβαίνει από τις σοβαρές και επώδυνες δυσκολίες των προβλημάτων της. Η φλόγα που καίει στην καρδιά της είναι ότι καλύτερο και θετικό. Σε ευχαριστούμε Αχτίδα μας! Επιβεβαιώνεις το ψευδώνυμό σου πανηγυρικά! Είσαι εδώ, αγωνίστρια και οδηγός για όλους μας. Καλώς όρισες καλή μου.

Και να και το μικρό σου διήγημα να προσθέσει το δικό του λιθαράκι στην ελπίδα, στην αναγέννηση, στο δυνάμωμα, στη θετική επιστροφή. Στο γύρισμα της σελίδας στη ζωή μας.
Πολύ όμορφο, γλυκό, ανθρώπινο και πάνω απ' όλα υποστηρικτικό για όλους μας.
Χάρηκα διπλά, το νιώθεις!
Και για την επιστροφή σου. Και για το μικρό σου διήγημα.
Χρόνια πολλά στο Δημήτρη σου.
Φιλιά

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Ίσως όχι τυχαία, διάλεξες το όνομα "Φαίδρα" για την ηρωίδα σου. Που σημαίνει φωτεινή, γεμάτη χάρες γυναίκα. Και ίσως όχι τυχαία πάλι, διάλεξες το όνομα "Αχτίδα" για το μπλογκ σου. Κι επειδή γράφουμε πάντα βιωματικά, η ιστορία σου είναι γεμάτη με φως και ελπίδα. Η γυναίκα που ξαναγεννιέται μέσα απ' τις στάχτες της και κάνει ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή της.
Αυτή η αδιάκοπη δοτικότητά σου να δημιουργείς και να χαρίζεις, να εμπνέεις και να γίνεσαι παράδειγμα προς μίμηση, είναι που σε κάνει έναν ξεχωριστό άνθρωπο, Γεωργία μου.
Συγχαρητήρια πολλά για την υπέροχη συμμετοχή σου!
Την αγάπη και τον θαυμασμό μου σου στέλνω, μαζί με τις εγκάρδιες ευχές μου για τον Δημήτρη σου ♥

Α. Παπαγιάννης είπε...

Πόσες φορές το έχουμε δει... Εκεί που πηγαίνεις μέσα σε ομίχλη, ξαφνικά σκάει ο ήλιος και διαλύονται οι θολούρες και βλέπεις τον κόσμο πιο φωτεινό και πιο όμορφο, γιατί έχεις πάρει μια γεύση και της άλλης πλευράς. Και ξέρεις ότι πάνω απ' όλα τα ζοφερά υπάρχει πάντα ο Ήλιος, και ο φυσικός και ο πνευματικός.
Καλώς ήρθες, χρόνια πολλά για το στήριγμά σου, και καλή συνέχεια!

Woman in Blogs είπε...

Είναι δυναμωτικό η επιθυμία μας να προσφέρουμε και να μοιραζόμαστε, Αχτίδα μου. Χαίρομαι που ξανασηκώνεσαι, που αφήνεσαι στα παράπονα, που είσαι εδώ. Πολλά φιλιά στέλνω.

ΝΤΙΝΑ είπε...

Καλώς ήρθες, χάρηκα πολύ που σε ξαναδιάβασα!!!!!

Marina Tsardakli είπε...

Πόσο χάρηκα γι αυτή την ανάρτηση.
Υπέροχα τα γούρια σου και οι δημιουργίες σου Αχτίδα μου, μα ακόμα πιο υπέροχη η ψυχή σου, που είναι τόσο δοτική.
Η ιστορία σου υπέροχη, με ένα τόσο μα τόσο δυνατό μήνυμα στο τέλος, που πρέπει να φωλιάσει στη καρδιά μας.
Να είσαι καλά αγαπημένη μου. Όσο δύσκολες να 'ναι καποιες στιγμές, πάντα το φως της καρδιάς σου θα φωτίζει!
Σου στέλνω μια τεράστια αγκαλιά!

Αννίκα είπε...

Από μας ένα απέραντο ευχαριστώ, που σαν συμβουλή, σαν δίδαγμα, έρχεται να μας υποδείξει πως όσα περνά ο άνθρωπος τον κάνουν πιο δυνατό. Υπέροχο το κειμενάκι σου με δυνατά μηνύματα, όπως υπέροχος και ο τρόπος που βλέπεις τη ζωή αναγνωρίζοντας και αγκαλιάζοντας τα προβλήματα. Αχτίδα μου να είσαι καλά!
Φιλιά!

Μαρία Πλατάκη είπε...

Υπέροχο το διήγημα σου Γεωργία μου.
Να είσαι πάντα καλά να φωτίζεις τις καρδιές και τις ψυχές μας για να μπορέσουμε να ξεπεράσουμε τα όποια πρόβλημα που έχει ο καθένας μας να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι
Σε ευχαριστώ πολύ για τα συναισθήματα που μου προκάλεσε το διήγημα σου και η ηρωίδα σου .
Φιλιά

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Εεεε ναι αυτή είναι η αχτίδα που ξέρουμε, με την δύναμη της ψυχής και την προσπάθεια κάθε φορά να κάνει αυτό που ξέρει να κάνει πολύ καλά.
Ααααα και πως δεν κάνει χώρια μας φιλενάδα ε;
Ευχάριστη έκπληξη η όμορφη συμμετοχή σου στο δρώμενο της Μαίρης Γιωργία μου.
Συνέχισε όσο μπορείς να κάνεις αυτό που σου αρέσει, ακόμα και με δυσκολίες (σιγά να μην σε βάλουν κάτω ) ξέρεις εσύ φίλη μου χάρηκα με την επιστροφή σου την αγάπη μου φιλιααα 😍

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Με συγκινήσατε με την τόση αγάπη σας, είναι περιττές οι λέξεις , έτσι απλά..ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.

Φωτεινη είπε...

Χαρηκα που σας ξαναηδα! Σας ευχαριστούμε πολύ! Παίρνουμε κουραγιο….έχετε κάποιο mail η messenger θα ήθελα την γνώμη σας για μια ζωγραφιά

Ανώνυμος είπε...

Πολύ συγκινήθηκα με την ιστορία σου Γεωργία μου!
Σαν να πήγαινα στο σπίτι των γωνιών μου και να τους άκουγα να μας καλωσορίζουν.
Δίνεις πολύ ωραία αισιόδοξα και ελπιδοφόρα μηνύματα κι ας έχεις τόσες δυσκολίες.
Τελικά η ψυχή αποφασίζει κι όχι το σώμα.
Να είσαι καλά. Σε φιλώ.

Ανώνυμος είπε...

Πάλι ανώνυμη; Η Ρένα Χριστοδούλου είμαι.

Κλαυδία είπε...

Γεωργία μου αυτό που εσύ χαρακτηρίζεις θρασύτητα, εγώ και όλοι εμείς στην παρέα μας πιστεύω, το θεωρούμε δύναμη ψυχής....ακατάβλητη και παντοδύναμη....Είσαι ξεχωριστός άνθρωπος , με το μοναδικό χάρισμα , εκτός του ταλέντου σου στην ζωγραφική, να σκορπάς αγάπη, αισιοδοξία και φως γύρω σου....Η όμορφη ιστορία σου αυτό το μήνυμα στέλνει ξεκάθαρα και λυτρωτικά....και σ΄ευχαριστώ από καρδιάς ! Να εισαι καλά , σε φιλώ με αγάπη

Ανώνυμος είπε...

Σας ευχαριστούμε που είσαστε παλι εδω. Χάρηκα πολύ πολύ!!!

Βασίλειος Διακοβασίλης είπε...

Υπέροχη ιστορία η οποία αποκτά ιδιαίτερη αξία όταν αναλογίζομαι την προσπάθεια που κατέβαλες για να την γράψεις.
Μα και η ιστορία σου, με συγκίνησε θυμίζοντάς μου, πόσα πράγματα υπάρχουν πίσω μας, τα οποία στέκουν εκεί, έτοιμα απλώς να μας υποδεχτούν, όταν κι εφόσον εμείς το αποφασίσουμε.
Χαίρομαι, που είσαι μαζί μας, Γεωργία!

airis είπε...

Πόσο αισιόδοξη ματιά! Αυτή την αισιοδοξία την έχουμε ανάγκη,
Γεωργία μου! Χαίρομαι με τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τις δυσκολίες
σου. Εύχομαι ολόψυχα να συνεχίσεις να .... μασουλάς αμέριμνη κι εσύ,
ξορκίζοντας όλα τα κακά!
Σε φιλώ γλυκά! ♥

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Φωτεινή. aktida7@gmail.com

Ελένη Φλογερά είπε...

"Οφείλουμε να βλέπουμε στη ζωή ανοίγματα ακόμη και στις πιο πυκνές ομίχλες"
Ο επίλογός σου Γεωργία μου είναι γεμάτος αισιοδοξία και εσύ είσαι ένα φωτεινό παράδειγμα σ' όλο αυτό. Τις δυσκολίες της ζωής τις μετατρέπεις σε δύναμη.
Φιλιά!

Συννεφάκι είπε...

Πόσο όμορφο να σε ξαναδιαβάζω!!!
Ελπίδα και αισιοδοξία μας προσφέρεις.
Υπέροχη συμμετοχή.
Θα τα λέμε!!!
Την αγάπη μου

Ανώνυμος είπε...

Ήμουν σίγουρη γλυκιά μου αχτίδα πως θα διάβαζα πάλι κείμενο σου!!! Εσύ είσαι τόσο δυνατό, αισιόδοξο και φωτεινό παράδειγμα προς όλους ! Να είσαι καλά, υγιείς!! Χάρηκα που σε διάβασα και εύχομαι να συνεχίσω να σε διαβάζω για αρκετό καιρό. Βικη

Ανώνυμος είπε...

Ε ναι λοιπόν!
Ε ναι...
Δεν γίνεται αλλιώς όχι δεν γίνεται!
Μαρίνα

ANNA FLO είπε...

Κι εγώ είπα να απέχω για λίγο αλλά επανήλθα και χαίρομαι γιατί θα έχανα τόσα διαμαντάκια. Ωραία γραφή αισιόδοξη με αγάπη και μηνύματα ζωής
Μπράβο Γεωργία μου, ένα κείμενο που είναι ο καθρέφτης σου
Καλή δύναμη σε όλα
ΤΑ ΦΙΛΙΆ ΜΟΥ