Παρασκευή 8 Ιουλίου 2022

Πρέπει να δεχόμαστε ότι αρνιόμαστε..


Σήμερα ένοιωσα την ανάγκη να ανοίξω τον υπολογιστή μου και να επικοινωνήσω με αυτούς που τόσα χρόνια είναι δίπλα μου, με αυτούς που δίκαια ίσως βαρέθηκαν και έφυγαν , με αυτούς που έγιναν φίλοι μου  .. μερικοί κολλητοί..

 Ξαφνικά με τις πρώτες γραμμές ανακάλυψα πως.. τι σύμπτωση.. σαν αύριο το 2007 άνοιξα αυτό εδώ το μπλοκ. Δεν ήξερα πολλά, ήταν λες και ταξίδευα με βαρκούλα σε άγνωστα νερά.. θυμάμαι μόνο πως το άνοιξα σαν μία παρέα με το άγνωστο.. κοιτούσα, φρόντιζα τότε την μητέρα μου και ο περισσότερος ελεύθερος χρόνος μου μετά το εργαστήρι μου στο μαγαζί μου ήταν .. σπίτι.. Μήπως να κοιτάξω στο καθρέπτη; έγινα 70..δεν υπάρχει το Ε! και.. .. είχα μέσα μου μόνο δύναμη, βεβαιότητα πως τα πάντα μπορούσα να τα νικήσω. Ένα ροζ συννεφάκι ήταν φίλοι μου τότε η ζωή μου.. εγώ η ίδια γαντζωμένη επάνω του .. και.. αγάπησα αυτό το χώρο, τον ευχαριστώ, μου χάρισε πολλά.

 Κάτι σαν ημερολόγιο έγινε, μοιράστηκα μαζί σας πολλά, όλα αληθινά, κάθε λεπτομέρεια.. χαρά και λύπη, επιτυχίες και αποτυχίες.. Μετά ήρθε κάτι που άλλαξε πολλά. Ξάφνου ανακάλυψα πως δεν ζωγράφιζα όπως παλιά, ξάφνου το πιάτο έφευγε από τα χέρια μου.. ξάφνου τα πινέλα δεν με υπάκουαν. Πάρκινσον μου είπε έτσι απλά ο γιατρός, δεν φοβήθηκα απλά έτρεξα σε 3 μεριές να βεβαιωθώ , το επιβεβαίωσα και αληθινά ..  δεν φοβήθηκα.

 Το πάλεψα φίλοι μου, το αντιμετώπισα κατά πρόσωπο, νομίζω ότι ούτε καν οι δικοί μου άνθρωποι δεν κατάλαβαν τι είχα και πόσο σοβαρό ήταν, δεν τους άφησα να το καταλάβουν . Ακόμη και η τότε νευρολόγος μου σάστισε μαζί μου για αρκετό καιρό γιατί  το πάλεψα φίλοι μου, λες και ανέβαινα σε άγριο άλογο το πάλεψα , το κουμαντάρισα, ανακάλυψα τρόπους να το κρατώ στα δικά μου μέτρα και ήμουν σίγουρη ότι του έβαλα το χαλινάρι. Έκανα λάθος.. εκείνο τελικά με πέταξε κάτω .

Το τελευταίο καιρό, εδώ και χρόνο.. δεν ζωγραφίζω πια, χαζολογώ και ασχολούμαι με ψιλοπράγματα , με πηλό απλά για να δείξω, να αποδείξω στο εαυτό μου πως .. το άλογο είναι ακόμη στα  χέρια μου κι εγώ στη σέλα του. 

Ξέρετε πόσες φορές βλέπω τα πινέλα και τους καμβάδες και.. ονειρεύομαι αυτά που έχω στο μυαλό μου σαν εικόνα να τα μεταφέρω επάνω τους. Βλέπω φωτογραφίες στο fb από τοπία και τα.. κλέβω, θα το ζωγραφίσω λέω.. Άπειρες φορές το παίρνω αποφασιστικά το κουράγιο,  μπαίνω.. βάζω ποδιά, ανάβω το φως, διαλέγω πινέλα, παλέτα, χρώματα και.. μένω εκεί γιατί το πινέλο τρέμει στο χέρι μου, οπότε λέω στον εαυτό μου : Άλλη φορά.. είσαι κουρασμένη, δεν έχεις κέφια, κάνει ζέστη.. ψευτιές  φίλοι μου έτσι για να δικαιολογήσω στον εαυτό μου την βεβαιότητα που αποδέχθηκα σήμερα.

 Έχω τόσο καιρό μπροστά μου πέτρες που ζήτησα κι όλας να μου φέρουν για να ζωγραφίσω για τα ΑΜΕΑ .. όπως παλιά που έστελνα σε μαγαζιά σε νησιά  και Χαλκιδική κιβώτια ολόκληρα..

Έβαλα την ποδιά, άνοιξα το ραδιοφωνάκι μου, πήρα τα πινέλα μου και.. προσπάθησα.. σας ορκίζομαι το προσπάθησα μισοκατάφερα..το αριστερό μου χέρι ανοίγει με κάθε βάρος, η πέτρα μου έφευγε, το δεξί με το πινέλο έτρεμε.. προσπάθησα μα .. δεν είμαι εγώ που ζωγραφίζω..


 Πρέπει να το αποδεχθώ φίλοι μου  πως δεν μπορώ πια , μα πάλι αυτή η .. αγωνίστρια μέσα μου δεν θέλει να το παραδεχθεί και λέει.. φταίει η ζέστη.. φταίει .. φταίει.. ποιος ξέρει..

Τι παράξενο.. πριν λίγα λεπτά στη Θεσσαλονίκη μία καταιγίδα ξέσπασε, δυνατή, κεραυνοί φόβισαν τον σκύλο της γειτόνισσας, η Κάντυ πέρα βρέχει.. απλά πλατσουρίζει στο μπαλκόνι στα νερά.. εγώ σας γράφω και μου αρέσει να την βλέπω .  Σκέπτομαι ότι είναι μικρή ακόμη , μόλις 3 1/2 ετών, άτυχη που έπεσε στα χέρια μου. Με δυσκολία την βγάζω βόλτα πια με το μπαστούνι, δεν έχω ευστάθεια, σκέπτομαι  θα κάνει χωρίς εμένα..

Σας στεναχώρησα, μα ..έπρεπε.. έπρεπε να πω αυτά που αισθανόμουν όπως παλιά , μετά ..ζήτησα συγνώμη από την Παναγία γιατί αχάριστη εγώ μπροστά σε τόσα που περνούν άλλοι. 

Ας κλείσω το παράθυρο στο μπλοκόσπιτο, δεν ξέρω πότε θα το ανοίξω μα δεν πετώ το κλειδί.. το βάζω κάτω από το.. πατάκι εύκαιρο όταν η ζέστη φύγει.. όταν ίσως μπορέσω να κρατήσω σταθερά τα πινέλα.. Η καταιγίδα ακόμη καλά κρατεί.. η βροχή μου αρέσει.. περνάει την κληματαριά στο μπαλκόνι και δροσίζει τα καημένα τα αδέσποτα που εμείς οι άνθρωποι αδιαφορούμε  να βοηθήσουμε.

                                Αχτιδένια φιλάκια 

20 σχόλια:

Giannis Pit. είπε...

Στη Θεσσαλονίκη ρίχνει, μαθαίνω, καταιγίδες άγριες. Προσοχή λοιπόν Γεωργία μου. Τα καλοκαιρινά μπουρίνια είναι απείρως δυνατά και απρόβλεπτα.
Γενέθλια λοιπόν σήμερα στο δικτυακό σου σπιτικό έτσι; Επτά χρόνια! Πολύ μεγάλη δουλειά καλή μου φίλη. Σε ένα όμορφο μπλογκ, σαν ημερολόγιο καρδιάς και δημιουργίας. Πολύχρονο, Γεωργία μου! Να το χαιρόμαστε όλοι μαζί σου.
Παίρνω γλυκάκι και θαυμάζω μια ακόμα τα έργα, το μεράκι και την τέχνη σου.
Καλό σαββατοκύριακο καλή μου.

Α. Παπαγιάννης είπε...

Γεωργία, χρόνια πολλά για τα δεκαπέντε σου! Μερικούς μήνες διαφορά έχουμε στη μπλογκογειτονιά (εγώ ξεκίνησα Σεπτέμβριο του 2007). Καλή συνέχεια σε όλες τις δημιουργικές σου ασχολίες (στο μέτρο του δυνατού), και πάντα να μεταδίδεις και να μοιράζεσαι την αισιοδοξία σου. Όπως γράφεις, να μην είμαστε αχάριστοι: άλλοι περνούν πολύ πιο δύσκολα από μας.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Γιάννη μου λάθος μέτρημα έκανες..15 χρόνια εδώ..ολόκληρα κι ας μου φαίνεται σαν χθες..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Α.Παπαγιάννη. Γιατρούλη μου σίγουρα δεν θα με πιστέψετε όμως την Δευτέρα που γυρίζαμε απλο το κτήμα ο Δημήτρης μου είπε : Θες να περάσουμε από την κλινική να δώσουμε βερίκοκα τον..γιατρούλη σου όπως τον λες; Όμως σκέφτηκατην ρεσεψιόν που θα μας έβλεπε με το..καφάσι!

Ο κόσμος της Ράνιας είπε...

Γλυκιά μου Αχτίδα είναι τόσο πολύτιμη η συντροφιά σου όλα αυτά τα χρόνια και θάθελα να συνεχίσεις να γράφεις τις σκέψεις σου και ότι άλλο θες.....είμαστε μαζί σου και είναι σαν να σε ξέρουμε από πολλά πολλά χρόνια. Όταν μπορείς πιάνε και τα πινέλα σου και ότι καταφέρνεις.....βοηθάει να ξεχνιέσαι....έτσι κι αλλιώς είσαι η προσωποποίηση της αισιοδοξίας !!!!!!
Σ αγαπάμεεεεεε.....πολλά φιλιά !!!!!!

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Όσο κι αν τσινάει το άλογο, εσύ κρατάς δυνατά το χαλινάρι. Δεν είναι λόγια παρηγοριάς, μα απέραντου σεβασμού και εκτίμησης γι' αυτό που είσαι. Αν ήμουν στη θέση σου, ίσως να είχα παραιτηθεί, όπως έχουν κάνει πολλοί με λιγότερα προβλήματα υγείας. Το ότι γράφεις τέτοια κείμενα, το ότι κουμαντάρεις πινέλα και πέτρες και δεν ξεχνάς κανέναν (ακόμα και τα αδεσποτάκια), παρά τις προσωπικές μάχες που δίνεις καθημερινά, σε κάνουν έναν ξεχωριστό άνθρωπο και είμαστε τυχεροί όσοι σ' έχουμε κοντά μας, έστω και διαδικτυακά.
Τα δεκαπέντε χρόνια του μπλογκ σου να γίνουν άλλα τόσα και παραπάνω. Κάτω απ' αυτό το πατάκι, μαζί με το κλειδί, κρύβεται η άπειρη αγάπη και ο θαυμασμός μας. Και το νοιάξιμο...

Marina Tsardakli είπε...

Αχτίδα μου, χάλασε ο καιρός, αλλά θα ξαναφτιάξει.
Στο μεταξύ να προσέχετε.
Η Κάντυ είναι πολύ τυχερή, όπως και όλοι εμείς που σε έχουμε στη blogoγειτονιά και σε καμαρώνουμε και σε θαυμάζουμε και για τη ψυχή και για το ταλέντο σου.
Να είσαι πάντα καλά, να μας χαρίζεις αχτιδένιες στιγμές.
Χρόνια πολλά στο blog σου, να μας συντροφεύει για πολλά πολλά χρόνια ακόμα!!!

ANNA FLO είπε...

Εγώ σε θαυμάζω απίστευτα. Ξέρω ανθρώπους με πάρκισον που έχουν λυγίσει στα πρώτα χρόνια κιόλας. Κι εσύ ακόμη κρατάς το χαλινάρι. Ακόμη ιππεύεις το άλογο και το κουμαντάρεις. Κι ας τρέμουν τα χέρια...είσαι αξιοθαύμαστη.
Χρόνια πολλά για το μπλογκοσπιτάκι σου. 15 χρόνια πω πω πω μια ζωή!!! Είμαι τυχερή που σε γνώρισα εδώ μέσα και χαίρομαι οταν ανοίγεις την πόρτα να μπουμε να πουμε δυο κουβέντες...
Να σαι καλά καινα κάνεις ό,τι σε ευχαριστεί.
Φιλιά πολλά

Μαρία Πλατάκη είπε...

Γεωργία μου γλυκιά ήμουν και εγώ στη θέση σου το 2018 ,όπως εσύ το 2007 , που ταξίδευα σε άγνωστα μέρη τοθ διαδυκτίου του blogger του google + . Από την αρχή που σε γνώρισα κατάλαβα ότι το blog σου ήταν μια ζεστή αγκαλιά για παλιά και νέα άτομα της μπολγκογειτονιάς.Θυμάμαι όταν με πήρες τηλέφωνο που πρωτοεμφανίστηκα εδώ ,κατάλαβα ότι είσαι ένας γλυκός άνθρωπος με μεγάλη αίσθηση προσφοράς και αγάπης. Τα χέρια σου φτιάχνουν καλλιτεχνικά αριστουργήματα όπως το γούρι που μου είχες στείλει το οποίο είχε μια νότα αισιοδοξίας μέσα στα ζωντανά χρώματά του για την νέα χρονιά που ερχόταν.
Ήσουν και παραμένεις ένα ζωντανό παράδειγμα προς μίμηση, μια μαχήτρια της ζωής παρά τις δυσκολίες που αντιματωπίζεις έως σήμερα.
Εύχομαι το διάλειμμά σου να είνιαι μικρό και να επιστρέψεις πιο δυνατή και με την ίδια αισιοδοξία που σε γνωρίσαμε Θα σε περιμένουμε όλοι μας να γράψεις τις νέες σκέψεις σου όπωε κάνεις πάντα.
ΥΓ:Η Κάντυ είναι τυχερή σου σε έχει όπως και η Κλώντυ σε είχε επειδή είσαι ένας άνθρωπος που προσφέρει αγάπη και θαλπωρή στα ζωάκια.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Φίλοι μου ευχαριστώ, σήμερα πηγαίνουμε κτήμα, εύχομαι καλή εβδομάδα σε όλους.

...irida... είπε...

καλημερα!καλη εβδομαδα!να περασετε καλα!!χρονια πολλα για το μπλογκ ο σπιτακι σου!εισασταν...και εισαστε μια υπεροχη παρεα ολα αυτα τα χρονια!καλη δυναμη σου ευχομαι και να ξερεις ποσες δυσκολες στιγμες περασαμε μαζι σας...και ποσο βοηθησατε σε αυτην την ,,,γειτονια!!!ο θεος να σας προστατευει!!!

Ανώνυμος είπε...

Χρόνια πολλά στο μπλογκοσπιτάκι! Σας διαβάζω εδώ και χρόνια, σας εκτιμώ και σας θαυμάζω για τη στάση σας απέναντι στη ζωή!
Η μικρή Καντυ χρειάζεται μόνο αυτό που παίρνει απλόχερα από σας: ΑΓΑΠΗ !

Γιώτα

Ανώνυμος είπε...

Σας στέλνω την αγάπη μου -σας διαβάζω χρόνια από τότε που έλεγε: έγινα 60 ε και; Πόση αγάπη ,έμπνευση και έμπνευση για αγάπη αντλώ από το blog σας !!

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Μεσα από εδώ γίναμε μια μεγάλη παρέα με τις χαρές μας με τις δυσκολίες μας φιλενάδα ποτέ είπαμε δεν το βάζουμε κάτω, τόσα χρόνια εσύ με το κουράγιο σου και τις δημιουργίες σου θα έχεις να θυμάσαι... δεν πειράζει πως δεν μπορούμε όσο πρώτα... θα βρεις άλλους τρόπους να διοχετεύσεις την δημιουργικότητα σου κλείνει ένας κύκλος και ανοίγει άλλος το ξέρεις εσύ!! ΔΕΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΑΜΕ!!!
Εστω και με το ένα μας δαχτυλάκι να μπορούμε φιλενάδα, να είσαι εδώ για πολλά χρόνια να λέμε μια καλημέρα να ξέρουμε πως είσαι καλά γιατί θα σε έχουμε έννοια...μην το ξεχνάς!!
Καλο σου ξημερωμα να περνας καλά με ότι κάνεις την αγάπη μου🧡 αγκαλιά🤗

Μορφούλα είπε...

Γλυκιά μου κυρία Γεωργία, πόσο κουράγιο και πόση ελπίδα αλλά και πίστη για τη ζωή παίρνω κάθε φορά που διαβάζω μια καινούργια σας δημοσίευση.
Δεν σας γνωρίζω προσωπικά,αν και πολύ θα το ήθελα,είστε όμως για μένα μια ζεστή αγκαλιά,σας φιλώ.
Τολμώ να σας πως η ζωή είναι μπροστά με ότι αυτό συνεπάγεται.

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα Αχτίδα μου, σας ευχαριστώ που μας ανοίγετε το σπιτάκι σας με τόση καλοσύνη. Όπως και όλοι μας, σας θαυμάζω και σας νιώθω. Εύχομαι να γίνουν γλυκά τα χρόνια που έρχονται. Ας τα επιτρέψουμε να περνάνε όπως και ο άνεμος, τα νερά, και το φως σαν τρέμει. Και πάντα να σε συνοδεύουν αυτοί που αγαπάς. Σε φιλώ πολύ, Χριστίνα Γ

Maria είπε...

Γλυκιά μου αχτιδουλα, θυμάμαι τότε που σε ανακάλυψα στην γειτονιά μας, το μπλοκ σου ελεγε:...Έγινα 57...ποσα χρόνια έχουν περάσει από τότε? πόσα έχουν αλλάξει? που μέσα από τις σελίδες σου σε ένοιωσα δικό μου άνθρωπο, σαν να σε ήξερα από μικρό παιδί.
Εύχομαι να είσαστε πάντα καλά να χαίρεστε την όμορφη οικογένεια σας και η Παναγία μας να σας χαρίζει όλα τα καλά του Θεού μέσα στο σπιτικό σας!!!
Καλό κι Ευλογημένο μήνα!!!
Καλή Παναγιά!!!

Ανώνυμος είπε...

Ακτιδούλα...πολλά φιλιά να είσαι πάντα καλά...κ ας μη σε ξέρω προσωπικά,
μου λείπες.

καλή ξεκούραση

Μαρίνα

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Πέρασα να σου μια καλησπέρα και να δω αν είσαι καλά φιλενάδα.
Καλό μήνα και καλό δεκαπενταύγουστο να έχεις με την βοήθειά Της!! την αγαπη μου φιλιαααα 🧡

Tana libera tutti είπε...

Caro Smeraldo il nostro tempo è vicino il verde smeraldo è il gioiello preferito ... Un abbraccio a colori bacio dall' Italia ti auguro ogni bene.💚💙🐞