Πέμπτη 28 Οκτωβρίου 2021

Μία συνάντηση στο πάρκο..

 


Καλημέρα φίλοι μου, όχι δεν σας ξέχασα απλά.. πλέον θέλω να σας μιλώ για ότι αξίζει να πω αν και πολλές φορές σας ζαλίζω με την καθημερινότητα μου απλά και μόνο γιατί μου λείπετε στο καναπέ του μπλοκόσπιτου μου. 

Κάθε μέρα η πρωινή μου βόλτα με την Κάντυ που πιστέψτε με γίνεται με πολύ κόπο τις περισσότερες φορές μα πιέζω τον εαυτό μου γιατί τα ..μικρά κουμπάκια ματάκια της Κάντυ μου θυμίζουν πως όταν αγαπάς οφείλεις να ανταποδίδεις όσα σου δίνουν. Όμως ξέρετε.. αυτή η πρωινή μου μεγάλη βόλτα πολλές φορές είναι η αφορμή να δω, να μάθω, να συλλογιστώ, να κατανοήσω πως η ζωή μας διδάσκει σε κάθε της βήμα ακόμα και στο 69 μου χρόνια. 

Το σημερινό μου μάθημα ήταν.. όχι δηλαδή πως δεν το ήξερα.. πως οι άνθρωποι κρίνουν από το "εξωτερικό σελοφάν" του κάθε ανθρώπου χωρίς να κάνουν την παραμικρή προσπάθεια να δουν το ..περιεχόμενο. Κάπου λοιπόν σήμερα στο πάρκο πρόσεξα μία γυναίκα μεγαλύτερη μου που καθόταν στο σκαλοπατάκι μιας γωνιάς. Κρατούσε κάτι σαν μπαστούνι ελαφρώς στραβό μάλιστα, τα ρούχα της εμφανώς φθαρμένα , ένας πλεκτός παλιός σκούφος , η ματιά αδιάφορη στα δένδρα της περιοχής και ένα μπουκάλι νερό στο χέρι. Η καρδιά μου έλεγε να την πλησιάσω.. η διακριτικότητα μου  ο φόβος μου μη την ενοχλήσω και την προσβάλω ίσως με σταματούσε.. η μανία της Κάντυ να φλερτάρει με τα χορτάρια μου έδωσε το χρόνο που χρειαζόμουν να σκεφτώ πως.. η Καλημέρα είναι του Θεού και πρέπει να την δίνουμε. 


- Καλημέρα σας.. 

Η ματιά της με χάιδεψε, η ατολμία μου ανέπνευσε.. οι πρώτες τυπικές ερωτήσεις σύνηθες γραφικές.

  - Ψυχρούλα σήμερα έτσι;.. Η Κάντυ ζέστανε ακόμα περισσότερο το κλίμα, άκρως φιλική ανέβηκε σχεδόν με ένα πήδο στην αγκαλιά της και απόλαυσε το χάδι του χεριού της.. Οι πρώτες μας κουβέντες .. η πρώτη μας συζήτηση .. τα μάτια της κάτι μου θύμισαν.. η μνήμη μου πλέον έγινε ακριβό αγαθό εδώ και καιρό.. χθες πχ.. ( χα! χα!) ξέχασα τα λόγια της κλασικής πρωινής προσευχής μου  και έφαγα όλο το πρωινό μου να την λέω κρυφά από μέσα μου μέχρι να έρθει αυθόρμητα ξανά το βράδυ. 

Η κυρία με κοίταξε και μου είπε λες και με γνώριζε: 

- Τι κάνεις; πόσο καιρό έχω να σε δω.. αυτό είναι άλλο σκυλάκι; δεν είναι εκείνο που είχες στο μαγαζί; Γιατί δεν σε θυμάμαι σκέφτηκα.. μόνο τα μάτια σου κάτι μου θυμίζουν.  

- Πέθανε ο Νίκος μου.. μου είπε.. οι κόρες μου είναι μακριά, η μία Γερμανία παντρεμένη και η άλλη δασκάλα στη Πάτρα.. Έχω ακόμη τους πίνακες σου στο σπίτι μου και τα κεραμικά πιάτα που μου έκανες.. Δεν την θυμήθηκα φίλοι μου.. κουνούσα το κεφάλι μου μιλούσα μαζί της.. μα δεν την θυμήθηκα.. Εκείνη τη στιγμή με πλησίασε μία.. "καλοντυμένη κυρία" με το σκυλάκι της.. με τράβηξε από το μπράτσο και μου είπε δήθεν στα κρυφά μα τόσο.. φανερά ..

- Τι της μιλάς;.. θα κολλήσεις και covid ζητιάνα θα είναι,  φόρα μάσκα τουλάχιστον και μη την πλησιάζεις, τράβα και το σκύλο σου... Δεν την βλέπεις πως είναι ντυμένη; Σκέτη αρρώστια τα ρούχα της.. Τα είπε και έφυγε μακριά και από εμένα μαζί με το σκύλο της που η Κάντυ αδιαφόρησε για το φλερτ του.. ( γνήσιο παιδί μου!!)

-Για μένα σου είπε έτσι; την ξέρω , η κόρη της ήταν μαθήτρια μου στο δημοτικό.. και τότε έτσι ήταν .Με θυμήθηκες έτσι; δασκάλα ήμουν χρόνια στη περιοχή μας,  αγόραζα πράγματα από το εργαστήρι σου πολλές φορές, αγαπούσα τις θάλασσες που ζωγράφιζες.. Δεν έχω πια διάθεση ούτε καν να ντυθώ μα δεν είμαι βρώμικη..  άλλωστε όλο μέσα είμαι, μόνο εδώ στο πάρκο βγαίνω να χαζεύω, μα έχω σπίτι, επάνω είναι στο 3ο.. απλά έρχονται στιγμές που δεν με .. χωράει θαρρείς, με πνίγει . 

-Όχι σκέφτηκα με πίκρα.. δεν σε θυμάμαι.. πιέζω τον εαυτό μου μα.. δεν σε θυμάμαι.. χθες δεν θυμόμουν πότε γεννήθηκε ο 3ος εγγονός μου και ντράπηκα να ρωτήσω τους δικούς μου..

Μιλήσαμε σχεδόν 1 ώρα, ο Δημήτρης με πήρε στο κινητό φοβούμενος μη έπαθα κάτι.. πόσο τυχερή σκέφτηκα είμαι που έχω κάποιο που νοιάζεται για μένα.. μα και πόσο άδικο ήταν που μία μορφωμένη γυναίκα σαν κι αυτήν παραδόθηκε στη .. φανερή κατάθλιψη που είχε και στη αδυναμία της να γεμίσει το χρόνο και την ψυχή της με άλλες προσπάθειες για να ζει την κάθε μέρα της με .. ζωή.  Όσο πιο διακριτικά μπορούσα προσπάθησα να μπω στο φανερό πρόβλημα της και υπό τύπου συζήτησης να της δώσω τρόπους να  γεμίσει τη ζωή της με .. φως.. ελπίδα.. χαρά.. διάθεση για δημιουργία σχέσεων. Δεν ήθελα να την κρίνω, δεν θέλησα να την πιέσω μα της έδωσα ραντεβού για.. αύριο.. την ίδια ώρα στο ίδιο σημείο.. και πιστέψτε με θα κάνω κάθε προσπάθεια.. Η έκπληξη μου;.. Είχε κινητό και ζήτησε το δικό μου για να .. μιλάμε. 

Γύρισα σπίτι, ο Δημήτρης μου είχε ετοιμάσει το καφέ μου και το μικρό τοστ .. μέσα στο εργαστήρι μου με περίμενε δουλειά , ετοιμάζω δωράκια.. μου δίνει χαρά και δύναμη να μη σταματώ να φτιάχνω έστω και αν το πινέλο μου δεν με ευνοεί όπως παλιά , έστω και αν ... καίγομαι με την σιλικόνη όμως η σημερινή μου αυτή συνάντηση ( τόλμησα να ρωτήσω το μικρό της όνομα για να την βάλω στο κινητό μου.. Τερέζα την λένε..) με έκανε να γεμίσω με περισσότερο πείσμα και διάθεση να πολεμώ για τα.. πάντα..

Φίλοι μου ευχαριστώ για τις αμέτρητες ευχές σας για τον Δημήτρη μου, τις χαρήκαμε και οι δύο, είναι υπέροχο συναίσθημα να σε σκέφτονται.. να σε αγαπούν..

                                    Αχτιδένια φιλάκια

13 σχόλια:

Α. Παπαγιάννης είπε...

Χρόνια πολλά για την επέτειο, Γεωργία!
Να είσαι καλά που μετέφερες την εμπειρία αυτή. Πόσο συχνά κρίνουμε τους ανθρώπους από το περίβλημα και χάνουμε μοναδικές ευκαιρίες να γνωρίσουμε το περιεχόμενό τους! Ας είναι η αφήγησή σου αφορμή για να σκεφτόμαστε λίγο βαθύτερα, και να μη διστάζουμε να κάνουμε το πρώτο βήμα. Οι συναντήσεις μπορεί να μας ξαφνιάσουν.

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Γιατρούλη μου ευχαριστώ πολύ για τις ευχές, να είσαι γερός και δυνατός.

Unknown είπε...

Δεν σας γνωριζω προσωπικα παρακολουθω ομως το μπλογκ σας!!Ειστε ξεχωριστος ανθρωπος ο θεος να σας χαριζει παντα υγεια!!!

kerina poiimata είπε...

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ για την σημερινή επέτειο, αγαπημένη μας Αχτιδούλα! Εύχομαι αύριο στο ραντεβού σας, να πάρει αχτίδες ζωής η όμορφη αυτή ψυχούλα που συνάντησες σήμερα στον δρόμο σου!Απόλυτα πιστεύω πως τίποτα δεν γίνεται τυχαία! Να είσαι πάντα καλά , πάντα έχεις να μας διδάξεις κάτι... Φιλιά

Αννίκα είπε...

Οι ευαίσθητοι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να νιώθουν κάθε συναίσθημα με μεγαλύτερη ένταση και μια βαθύτερη κατανόηση που αγνοεί συμβουλές και παραινέσεις, γιατί η αγάπη δεν δίνεται μόνο, πρέπει και να δείχνετε. Και η δική σου αποδοχή για τα δύσκολα σε έκανε πιο δυνατή έτσι που να μπορείς να χαρίζεις αγάπη. Θα συμφωνήσω πως τίποτα δεν είναι τυχαίο.
Να είσαι καλά Γεωργία μου! Χρόνια Πολλά στο στεφάνι σου, Χρόνια καλά με υγεία και στιγμές όμορφες!

Ρένα Χριστοδούλου είπε...

Δυστυχώς βγάζουμε συμπεράσματα επηρεασμένοι από την εξωτερική εμφάνιση πάρα πολλές φορές.
Καλά έκανες και της μίλησες κι ανέλθει αύριο θα πάρει πολύ χαρά και δύναμη από σένα.
Πώς μας έκανε έτσι η ζωή, να τρέχουμε και να μην βλέπουμε τον διπλανό μας.
Να είσαι καλά.
Σε φιλώ.

Χελώνα είπε...

Καλά, δεν περίμενα κάτι λιγότερο από σένα. Που να ξέρει ο καθένας, τι γολγοθά περνάει ή έχει περάσει στη ζωή του ο διπλανός του. Γι αυτό πρέπει με ταπεινότητα και με αγάπη να βλέπουμε τον άλλον. Αλλωστε έχει τόσες στροφές η ζωή μας, που ποιος ξέρει αν δεν βρεθούμε στην ίδια θέση; Πάντα να ερχόμαστε στη θέση του άλλου για να τον καταλαβαίνουμε. Τώρα όμως είμαι σίγουρη πως η κυρία του πάρκου, βρήκε μια φίλη....

Ανώνυμος είπε...

Καλημέρα σας.Από Αθήνα.
Γνωριζόμαστε απο το 2007.Είχαμε συχνή επικοινωνία τότε.Σας διάβαζα από τις πρώτες μέρες που ψάχνοντας στο ίντερνετ ανακάλυψα το blog σας.( Είχα εκπομπή σε ένα webradio τότε.)
Διαβάζω πολλές φορές όλα αυτά που γράφετε.Μου αρέσει η ευαισθησία που έχετε.Όσα προβλήματα και να έχετε αντιμετωπίζετε την καθημερινότητα με αγάπη και πάντα με προσπάθεια να αγκαλιάσετε τον συνάνθρωπο που έχει πρόβλημα.

Είναι πραγματικά στενάχωρο να αντιμετωπίζει κάποιος τον συνάνθρωπο με αυτόν τον τρόπο που περιγράψατε.
Κρίμα.
Το κείμενο σας σήμερα είναι η πραγματικότητα της κοινωνίας μας δυστυχώς σε μεγάλο βαθμό.
Ευτυχώς όχι για όλους.Υπάρχουμε και κάποιοι που μπορούμε να καταλάβουμε το πρόβλημα του άλλου και να βοηθήσουμε όσο μπορούμε.
Εύχομαι να έχετε πάντα υγεία και να δίνετε αγάπη όπως πάντα.
Καλό φθινόπωρο να έχουμε.
Έχω επιλέξει ενα μουσικό θέμα και όχι τραγούδι γιατί γνωρίζω οτι αγαπάτε περισσότερο την ελληνική μουσική που εγώ δεν ακούω πολύ.
Πιστεύω να σας αρέσει.
https://www.youtube.com/watch?v=7toKjKtbeeI
(Μάριος).

ANNA FLO είπε...

Ξέρεις τι καλό μπορεί να της έκανες της κυρίας; Η μοναξιά είναι άσχημο πράγμα και όταν δεν ξέρεις πώς να τη διαχειριστείς σε καταπλακώνει. Τι κρίμα που οι δυο της κόρες ζουν μακριά...Τι να πω; Το ότι κρίνουμε από την εξωτερική εμφάνιση είναι γεγονός. Ας μας προβληματίσουν οι σκέψεις σου. Άνθρωποι δίπλα μας είναι διαφορετικοί από ό,τι δείχνουν τα ρούχα τους ή η στάση τους. Κρίμα μας!
Απορώ...αφού είναι μόνη πώς δεν έχει πάει να ζήσει κοντά σε κάποια κόρη της. Άλλο πράγμα ο δικός σου άνθρωπος
Να εισαι καλά Γεωργία μου, να χαίρεσαι τον άντρα σου και να μοιράζεις για πολλά χρόνια νοιάξιμο και αγάπη για τους άλλους
Τα φιλιά μου

Σοφία Τσιμάρη είπε...

αχ ψυχη μου
αυτο θελουν οι ανθρωποι σημερα
χρονο !!!!!!! να τους αφιερωνουμε χρονο και αγαπη
να της τηλεφωνεις κ συ ισως ειναι δυσκολο στην αρχη
να ακους εναν απελπισμενο να μιλαει μονο για αρνητικα
αλλα εσυ εισαι τοσο γεματη θετικη ενεργεια που νομιζω
γρηγορα θα την "παρασυρεις" στην ομαρφια της ζωης
να στεκεστε παντα σε οσα εχουμε οχι οσα θα ειχαμε ή ειχαμε...

Giannis Pit. είπε...

Η μοναξιά είναι άτιμο πράγμα Γεωργία μου. Μπορεί να σε σαρακώσει χωρίς να το καταλάβεις. Σε ρουφάει στην κυριολεξία, σε ακυρώνει παντού.
Ναι, δυστυχώς, υπάρχουν "άνθρωποι" σαν την κυρία καθώς πρέπει που σου την ...έπεσε συμβουλευτικά, οι οποίοι κρίνουν από το φαίνεσθαι. Συνήθως η εν λόγω "κυρία", κόβω το κεφάλι μου, είναι κλασικός θαμών της εκκλησίας της γειτονιάς και ομνύει στο όνομα της χριστιανοσύνης. Τελικά Γεωργία μου να στο πω ευθέως. Μπαμ κάνουν τέτοιοι τύποι πλέον και τι σοι αντιλήψεις έχουν και τι ακριβώς ψηφίζουν και ποια συντηρητική μούχλα κουβαλούν.
Για μια ακόμα φορά μας έκανες περήφανους για σένα καλή μου φίλη.
Την καλησπέρα μου.

fish eye είπε...

Δε λέω πως φταίει η μοναξιά αλλά πιο πολύ νομίζω ευθύνεται η οικονομική κρίση. Τί να πρωτοκάνει μια μεγάλη γυναίκα με την πενιχρή σύνταξη. Σκέφτομαι πόσο διαφορετική ίσως θα ήταν αν είχε κάποια χρήματα. Εννοώ καινούργια ρούχα κλπ Οι φίλοι σε εγκαταλείπουν όταν παρατηρούν εξαθλίωση. Κι όμως δεν πρέπει, με τον τρόπο μας όλοι μπορούμε να βοηθήσουμε, αρκεί ο άνθρωπος αυτός να θέλει.
Καλά έκανες που της πρόσφερες την παρέα σου και το νοιάξιμο σου Αχτίδα μου.
Μπράβο σου!!!

Unknown είπε...

I really like the blog and I hope people will have a new blog, thanks for the blog

FOOTBALL BETTING