Αχτίδα είμαι εγώ..

     

Νάμαι με την μόνιμη παρεούλα μου που ο ένας από τους γαμπρούς μας ο Νίκος με το μοναδικό χιούμορ που έχει το λέει Αχτιδόσκυλο και την κόρη μου Ειρήνη Αχτιδάκι! Ομολογώ πως αγαπώ πολύ τους ανθρώπους που έχουν χιούμορ.
Αλήθεια..σας έχω πει από που έχω αυτό το όνομα " Αχτίδα" ; Σε τόσα χρόνια που μιλάμε..δεν θυμάμαι τι σας είπα η φλύαρη. Ήταν η ονομασία του μαγαζιού και της βιοτεχνίας μας επί 37 χρόνια .
 Όταν ήμουν στο Βέλγιο παρακολούθησα στην εκεί σχολή μαθήματα σχετικά με ζωγραφική σε γυαλί, βιτρό, ψευδοβιτρό, διάφορες κατασκευές με  γυαλί. Όταν λοιπόν το 78 άνοιξα το εργαστήρι μου για την άδεια χρειαζόταν ονομασία!
Ήμουν καθισμένη στο γραφείο μου που ζωγράφιζα και βασάνιζα το μυαλό μου τι όνομα να δώσω. Στα χέρια μου κρατούσα ένα γυάλινο χειροποίητο από μία ολόκληρη σειρά που είχα μπροστά μου. 
Πλησίαζε η ώρα που θα έδυε ο ήλιος..μπροστά μου η τζαμαρία του μαγαζιού..και μία από εκείνες τις πανέμορφες αχτίδες με τα χρυσοπορτοκαλοκόκκινες αποχρώσεις διέσχισε τα 4 μέτρα που με χώριζαν , έπεσε επάνω στο γυάλινο μου έκανε διάθλαση και..όλο το μαγαζί πήρε τις αποχρώσεις της. 
Τότε φώναξα " Αχτίδα"..Αχτίδα θα το ονομάσω!
Είχα και μία αστεία παρένθεση την επόμενη μέρα στην αστυνομία που έπρεπε να πάρω την υπογραφή τους για να πάω εν συνεχεία στην Εφορία.
Ήταν ένας μεγαλούτσικος σε ηλικία αστυνόμος που μόλις κοίταξε την αίτηση  σήκωσε τα μάτια του και με...κεραυνοβόλησε με την φωνάρα του.
- Αχτίδα..Αχτίδα..δεν ντρεπόσαστε ; που είσαι μπλεγμένη κοπέλα μου;
Απόρησα, τον ρώτησα κατάπληκτη και ..έμαθα πως "Αχτίδα" λέγεται η καρδιά του τότε ΚΚΕ!
Μόλις μου έφυγε η έκπληξη του ..έβγαλα γλώσσα και του είπα πως :- Έτσι θέλω!
Ζωγράφισα μόνη μου την ταμπέλα, ο Δημήτρης την διακόσμηση, άρχισα με ενθουσιασμό να γεμίζω με γυάλινα  ζωγραφιστά τα ράφια μου, στολισμένα με σεμέν με χειροποίητη ζωγραφική , λαμπατέρ με βάση γυάλινη το καθένα με σχέδιο ασορτί στο καπέλο. Θυμάμαι τις αχτίδες που έπεφταν το απόγευμα τους θερινούς μήνες επάνω τους και " έπαιζαν" με το γυαλί!

Όπως βλέπετε..πάντα ακατάστατη στο πάγκο μου και πάντα με ένα.. Γιόρκυ αγκαλιά..η πρώτη μου Κλώντη..

Αυτό ήταν το πρώτο μου μαγαζί, κάπου κοντά στο σπίτι μας για να τα...προλαβαίνω όλα. Ήταν απλό, όλα φτιαγμένα από τα χέρια μας κι εμείς..νέοι με όνειρα δικά μου που τα έκανα δικά του εκμεταλευόμενη την αδυναμία που μου είχε και εγκατέλειψε το Βέλγιο  και την δική του δουλειά! Καθικάκι ήμουν το άτιμο.. απορώ πως με αγαπάει.
Μετά..μετά ...το επόμενο στο κέντρο ακόμα δεν μπλέχτηκα με χονδρική. Ζωγράφιζα..και τι δεν έχω δουλέψει φίλοι μου! Βιτρό, πίνακες, ύφασμα και ρούχα μπατίκ, ξύλο, σκάλισμα σε μπρούντζο τότε που ήταν στη μόδα και..και τότε γνώρισα την κεραμική , την λάτρεψα και έγινε σχεδόν η πρώτη ασχολία μου. Εκεί στο κέντρο..μου άνοιξε ο δρόμος για χονδρική.
Άντε σας ζάλισα με τις ιστορίες μου..όμως θα καταλήξω στις σχέσεις μου με τους πελάτες που ήταν τόσο ζεστές που τα πρωινά ερχόντουσαν να με χαιρετήσουν, να κάνουν μόνοι τους το καφέ τους στο μικρό κουζινάκι και να μου πουν τα προβλήματα τους.  Μέχρι τώρα όταν με βλέπουν σπάνια πια μόνη μου στο δρόμο με αγκαλιάζουν και με φιλούν.
Με φώναζαν..Αχτίδα ..και μία κάποτε μου είπε : είσαι για μένα μία αχτίδα στη ζωή μου, μου φτιάχνεις την διάθεση όταν είμαι στεναχωρημένη έρχομαι εδώ ! 
Ξέχασα να σας πω πως στην διακόσμηση του πρώτου μαγαζιού μου τότε υπήρχε ένα τεράστιο παιδικό παρκάκι που έφτιαξε ο Δημήτρης ντυμένο με δερματίνη και ένα ..πάπλωμα κάτω όπου μεγάλωσαν τα κοριτσάκια μας μέχρι να..υπερπηδήσω τις αντιρρήσεις του άνδρα μου και της μαμάς μου και να να βάλω σε ιδιωτικό παιδικό! Μάχη έδωσα φίλοι μου μαζί τους.
Στο επόμενο μαγαζί στο κέντρο , έγινα απλά πιο..γνωστή και μετά κατάλαβα πως δεν γίνεται χονδρική με λιανική στο κεφάλι μου. Ο Δημήτρης δεν μπορούσε να μιλάει με πελάτες,  τα Ελληνικά του δεν ήταν τόσο καλά, προτιμούσε το εργαστήρι με κατασκευές σε πηλό και ξύλο και ήταν μοναδικός σε αυτό εντελώς άσχετα από τα οικονομικά που σπούδασε. 
Συχνά του έλεγα γελώντας πως πρέπει να με ευγνωμονεί γιατί στην ουσία " έβγαλα" τον καλλιτέχνη που είχε μέσα του. 
Βρήκαμε ευτυχώς το 3ο μαγαζί κάτω από το σπίτι μας , το αγοράσαμε  και..πέρασαν 37 ολόκληρα χρόνια.
 Στο επάνω πατάρι ο Δημήτρης με το τροχό και το πλήρες ξυλουργικό του εργαστήρι ( από τότε είχε μανία με μηχανήματα) και κάτω εγώ με τη ζωγραφική, το πάγκο μου και τις φίλες μου..ολόκληρη τη γειτονιά! Αναγκάστηκα να βάλω και μηχανή για λιανική εκτός από τα τιμολόγια αφού είμαι λίγο..φοβική με κάθε τι εκτός νόμου!
Εδώ να βάλω ..σφήνα και τα 6 χρόνια που δίδαξα σε Γυμνάσιο ιδιωτικό και το..βαρέθηκα μόλις μου ζήτησαν να το κάνω μόνιμο.

Συγχρόνως 4 εκθέσεις μόνο με πίνακες και 2 Πανελλαδικές με το Βιοτεχνικό επιμελητήριο. Ήμουν νέα φίλοι μου τώρα κουράζομαι και που το σκέπτομαι. Να βάλω και την Αγιογραφία και μάλιστα και σε τοιχογραφία σε δύο εκκλησάκια και..α! και βιτρό σε ένα. 
Ξέρετε ποια είναι η ανταμοιβή σου για όλη αυτή την πορεία; Να βλέπεις τυχαία σε εκκλησίες εικόνες σου, σε σπίτια πίνακες σου και μαθήτριες σου που μέσα από εμένα αγάπησαν την ζωγραφική.
Βέβαια έκανα υποχώρηση στη δουλειά μου, " έθαψα" την πραγματική τέχνη και έκανα εμπόριο γιατί έβαλα την οικογένεια μου πάνω από το..δίπλωμα μου.
Δεν μετανιώνω φίλοι μου, πέρασα μία υπέροχη ζωή με τον άνδρα μου και τα μικρά τότε κοριτσάκια μας. Τώρα έχουν τις δικές τους οικογένειες κι εμείς ξέρουμε να μη μπαίνουμε εμπόδια στη δική τους ζωή.
Τώρα πλέον ασχολούμαι με ότι μπορώ ακόμα να κάνω ανάλογα με τα..χέρια μου!

Μου λείπει ακόμη αυτό φίλοι μου το μαγαζί μου, τα πρωινά εκείνα, οι κουβεντούλες με τους πελάτες, ήξερα τις ιστορίες της ζωής τους χα! χα! ..όμως αναγκαστικά πλέον προτιμώ πια το μικρό δωμάτιο εργαστήρι του σπιτιού μου όπου μπορώ να ..ξεσπώ τα απωθημένα μου χωρίς υποχρεώσεις .
Από ότι καταλάβατε από την...ακατάπαυστη φλυαρία μου  "είμαι καλύτερα", κάνω την θεραπεία στα μάτια μου, αρχίζει και φεύγει το πρήξιμο και..ε! Αχτίδα είμαι εγώ, τρυπώνω παντού ίσως και στην καρδιά σας!Μη σπρώχνετε..φεύγω!
                          Αχτιδένια φιλάκια