Τρίτη 31 Μαρτίου 2020

Η συμμετοχή μου στo δρώμενo ! Φωτοσυγραφική Σκυτάλη


            Συντροφικότητα

Η ανάρτηση μου αυτή αποτελεί με την ιστορία της τη συμμετοχή μου στο δρώμενο Φωτοσυγραφική Σκυτάλη που οργανώνει η φίλη Μαίρη στο Blog  της Γήινη Ματιά https://ghinimatia.blogspot.com/2020/03/5_23.html. .Βασίζεται στην εικόνα που μου έστειλε η φίλη Κλαυδία στη δική της συμμετοχή http://katoapotinakropoli.blogspot.com/

                      

 Η δαντελένια κουρτίνα έκρυβε το χιονισμένο τοπίο που δέσποζε έξω από το μικρό σπιτάκι της στο χωριό. Η Ελευθερία σκέφτηκε ασυναίσθητα πως αυτή τη δαντέλα την έπλεξε νέα ακόμη όταν περίμενε τη γέννηση του πρώτου της αγοριού του Θανάση. Ο άνδρας της την αγκάλιαζε από τους ώμους όταν την έβλεπε  στην αγαπημένη της πολυθρόνα να πλέκει με μανία για να προλάβει..να προλάβει να την τελειώσει πριν το μωρό της γεμίσει όλο της το χρόνο με τον ερχομό του. 

                          I love to follow this lady's blog.

-Μη κουράζεσαι γλυκιά μου, μη πιέζεις τον εαυτό σου να τελειώσει , έχεις χρόνο μπροστά σου και άλλωστε δεν χάθηκε ο ντουνιάς αν το παράθυρο δεν έχει κουρτίνα!
-Τι λες Γιάννη  μου θέλω να είναι το σπίτι μας όπως το ονειρεύτηκα όταν μου άνοιξες τη πόρτα και μου έδειξες αυτό το παλιό σπίτι των γονιών σου. Δεν έχουμε λεφτά για πολλά και η κουρτίνες είναι ακριβές, χρειαζόμαστε χρήματα για άλλους λόγους.
'Ήθελε να της χαρίσει το κόσμο όλο ,πάλευε γι΄αυτό από τη πρώτη στιγμή. Τον είδε πως συννέφιασε και του χαμογέλασε αφήνοντας το πλεχτό και πιάνοντας με τα δυο της χέρια το δικό του και φιλώντας το τρυφερά . Τον τράβηξε στο πάτωμα δίπλα στο τζάκι και εκεί του μίλησε με τα μάτια και ένα φιλί:   - Σ΄αγαπώ καλέ μου .

                         7th year James and Lily, who fell asleep by the common room fire around Christmas time :)  Merry Christmas!!                   

Η δαντέλα τελείωσε και στόλισε το παραθύρι τους, το πρώτα από τα τρία παιδιά τους γεννήθηκε και μεγάλωσε και όλα κύλησαν μαζί με τα χρόνια..καλά και κακά.
 Όμως η ζωή απρόβλεπτη και σκληρή έχει το δικό της τρόπο να χαράζει παράπλευρους δρόμους και να σε κάνει να χάνεσαι σε δύσβατα και αδιαπέραστα εδάφη.  
-Δεν μπόρεσα να κρατήσω την υπόσχεση μου μέχρι το τέλος να γεράσουμε μαζί..
Της ψιθύρισε σχεδόν ξέπνοα και... έφυγε πρώτος τότε που τον χρειαζόταν περισσότερο..στο γέρμα του ήλιου της ζωής της.
Ήταν πριν 3 χρόνια που έσβησε στην αγκαλιά της όπως ακριβώς το θέλησε και όχι στο ψυχρό δωμάτιο του νοσοκομείου του τελευταίου μήνα . Η Ελευθερία αισθάνθηκε πως μαζί του έφυγε και η δική της ζωή μα   η αγάπη της στο Θεό και η αίσθηση πως τον ένοιωθε κοντά της ακόμη και στο άδειο πια σπίτι την κράτησε ζωντανή .

                          Συγκλονιστική φωτογραφία! Ο πιο πιστός σκύλος στον πλανήτη - Ζούσε ...

Ο πιστός τους σκύλος ο Μάρκος όμως φάνηκε πιο αδύναμος από αυτήν και λίγους μήνες μετά βρέθηκε νεκρός γέρος και αυτός στο μνήμα του άνδρα της.
 Εκείνη την ημέρα έκλαψε διπλά και το σπίτι τους έγινε θαρρείς πιο κρύο και σκοτεινό. Τις μέρες νόμιζε πως άκουγε τα βήματα τους στο σπίτι, ο άνδρας της μαστόρευε, ο Μάρκος κυνηγούσε τις κότες και τα παιδιά της μικρά σκαρφάλωναν στο μεγάλο δένδρο της αυλής. Τις νύχτες γύριζε στο διπλανό μαξιλάρι που δεν αρνήθηκε να βγάλει και του έλεγε γλυκά:
-Καληνύχτα αγάπη μου..
Όμως η ζωή συνεχίζεται ακόμη και έτσι με αναμνήσεις , τηλεφωνήματα και επισκέψεις των παιδιών τους κατά καιρούς και την τηλεόραση που έγινε η μόνη φωνή στη μοναξιά της.
Σηκώθηκε από την πολυθρόνα της και με κόπο πια στυλώθηκε στα πόδια της προσπαθώντας να μη νοιώθει τους πόνους από την προσπάθεια αυτή. Τα χρόνια που την βάραιναν αντιπαλεύονταν με το βάρος της μοναξιάς που ένοιωθε. 
 Έπιασε την άκρη από την όμορφη κουρτίνα της και την τράβηξε για να δει το χιονισμένο δρόμο που από το χωριό οδηγούσε στο σπίτι τους. Πότε πέρασαν τα χρόνια..σαν νερό σε αυλάκι..
Τα μάτια της θάμπωσαν και είδαν το νεαρό ζευγάρι που ήταν με τον άνδρα της όταν πρωτοπερπάτησαν αυτό το δρομάκι. πριν..πριν..έπαψε να μετράει τα χρόνια..μετρούσε μόνο τις αναμνήσεις κι εκείνο το συναίσθημα της μοναξιάς που πλέον της βούρκωνε τα μάτια και της έπνιγε τη ψυχή..

                        This print is from my original watercolor. Please select a size in the options above.  I use a heavy weight archival and acid free high quality matte Epson fine art paper.. It has a beautiful velvety soft feel to it and a warm richness.. Its 100% cotton base. I am always happy to


Είχαν σταθεί έξω από το παλιό σπίτι των γονιών του Γιάννη της που τους έχασε τόσο νωρίς και τον ανάγκασε να φύγει από το χωριό να βρει τη τύχη του στη πόλη. Κάπου εκεί σ΄αυτό το διάβα γνωρίστηκε με την Ελευθερία, εργάτρια και αυτή στο ίδιο εργοστάσιο. Από τη πρώτη στιγμή ένιωσαν πως η ζωή τους άρχιζε και θα τελείωνε μέσα στον έρωτα τους και σαν ντόμπρος άνθρωπος που έγινε ο Γιάννης την παντρεύτηκε χωρίς σχέδια και δισταγμούς για το μέλλον.
- Μαζί αγάπη μου της είπε όλα θα τα νικήσουμε..μαζί..θα φτιάξουμε το δικό μας κόσμο. Σου υπόσχομαι πως θα γεράσουμε μαζί.

                        Elder couple idea wedding anniversary 50th by claudiatremblay

Σαν τα μυρμήγκια μάζευαν τα χρήματα τους επόμενους μήνες, σε δύο δουλειές και οι δύο, πλεκτά εκείνη τα βράδια μετά τη δουλειά  , τον υδραυλικό εκείνος σε μερεμέτια που του τύχαιναν. Μέχρι που ένα βράδυ της είπε με αποφασιστικότητα:
-Το σκέφτηκα κορίτσι μου, εδώ δεν θέλω να γεννηθεί το παιδί μας, δεν θέλω να ζήσουμε τη ζωή μας  στο χάος της μεγαλούπολης. Έχω το σπίτι στο χωριό, παλιό, μα θα είναι δικό μας. Θα γλυτώνουμε το ενοίκιο κι εγώ θα φτιάξω το κήπο και το μικρό χωραφάκι δίπλα .Για το πρώτο καιρό έχουμε χρήματα μετά..θα βρω κάποια δουλειά στο χωριό ή στη δίπλα πόλη.Τι λες; θα παλέψεις , θα τολμήσεις μαζί μου;
Έτσι ένα μεσημέρι έφθασαν στο χωριό και στο σπιτάκι στην άκρη του.

                Impressioni Artistiche : ~ Reint Withaar ~

 Ήταν ένα απλό κλασσικό σπιτάκι σε χωριό, ένα μεγάλο δένδρο στην αυλή , κήπο μπροστά και ένα ξύλινο παγκάκι για να βλέπουν το δρόμο μπροστά τους. Είχε δύο δωμάτια , ένα μεγάλο καθιστικό  με τζάκι και ένα μεγάλο παράθυρο σε αυτό. Η κουζίνα μεγάλη φωτεινή με πόρτα στη πίσω μεριά του κήπου έβλεπε τα άλλα σπίτι του χωριού έστω και από ψηλά και σε ένα  μεγάλο κήπο πνιγμένο από χόρτα...μα για τους δυο τους τότε φάνταζε βασίλειο και πύργος με τοιχιά!
Η αγάπη και η νεότητα έδωσαν άνεμο δύναμης στα χέρια και τα πόδια τους. Ο Γιάννης έφτιαξε τα πάντα μέρα με τη μέρα και συγχρόνως βρήκε δουλειά στο εργοστάσιο με τη διαλογή φρούτων που υπήρχε στη περιοχή. 

                 Цветник в июле - Венская дача

Ο κήπος γέμισε με λουλούδια και βότανα για την κουζίνα της, το χωραφάκι τους έδινε όλα σχεδόν τα εποχικά φρούτα και λαχανικά, οι κοτούλες αυγά και κρέας . Θυμήθηκε η Ελευθερία με χαμόγελο την ημέρα που πανηγυρικά ο άνδρας της της έφερε την ..Κατίγκω..την μικρή κατσίκα τους που μόλις είχε γεννήσει και θα τους έδινε γάλα τώρα που..τώρα που..
- Για το μωρό μας γλυκιά μου, θα έχουμε φρέσκο γάλα και ξέρω πως εσύ θα φτιάξεις ένα σωρό πράγματα με αυτό. Σου έχω και άλλη έκπληξη, αυτός είναι ο ..Μάρκος!
Μέσα από το επανωφόρι του τράβηξε ένα καφεδί μικρό φοβισμένο σκυλάκι, κουτάβι ήταν με μεγάλα μάτια και ουρά μέσα στα σκέλια Το καλωσόρισαν στο σπίτι τους και ο Γιάννης την ίδια μέρα του έφτιαξε ένα μεγάλο σπίτι στο κήπο κάτω από το παράθυρο τους.
-Για να το βλέπεις να σε φυλάει και να σε βλέπει να το..φυλάς..της είπε γελώντας. Ο Μάρκος όμως έγινε η δική του σκιά, ο δικός του φύλακας αναγνωρίζοντας τον σαν σωτήρα του από το σακί που τον πέταξαν να πνιγεί στο ποτάμι του χωριού κάποιοι άθλιοι .
Πέρασαν τόσα όμορφα χρόνια μαζί , τόσες χαρές και τόσες λύπες μα και γαλήνη γιατί τα περνούσαν όλα μαζί.

                          

Η Ελευθερία τράβηξε την κουρτίνα και είδε το χιόνι που γέμισε στις αναμνήσεις της τα τότε βήματα τους στο δρομάκι..Τα παιδιά τους μεγάλωσαν , σπούδασαν , παντρεύτηκαν και έφυγαν στη πρωτεύουσα . Είχαν πλέον δουλειές, οικογένειες , είχαν το δικό τους κόσμο και ήταν φυσικό. Δεν παραπονέθηκε η Ελευθερία ποτέ για την σπάνια παρουσία τους ακόμη και όταν έχασε το άλλο της μισό και η μοναξιά άρχισε να γκριζάρει τους τοίχους του κόσμου της.
 Ο κήπος σιγά σιγά χορτάριασε, το χωραφάκι το δούλευε ένας του χωριού και για νοίκι της έφερνε φρούτα και λαχανικά. Οι κοτούλες υπήρχαν ακόμη μα το γάλα πια το έφερνε το κορίτσι μιας καλής γειτόνισσας από το χωριό μαζί με ψωμί και ότι χρειαζόταν. Μα δεν χρειαζόταν τώρα η Ελευθερία πολλά υλικά αγαθά, αυτό που ήθελε δεν αγοραζόταν δεν υπήρχε σε κανένα ράφι μαγαζιού, της έλειπε η παρουσία κάποιου δίπλα της να του μιλάει και να την ακούει. Αισθανόταν τόσο μόνη...
Το βράδυ εκείνο όπως πάντα κάνοντας την προσευχή της ζήτησε από το Θεό να της δώσει.. ένα μήνυμα από τον Γιάννη  της.. το είπε και ζήτησε μετά συγνώμη..
-Με μένα θα ασχολιέσαι Θεούλη μου, άσε εμένα..κοίτα τα παιδιά μου και το κόσμο όλο..
Μόλις είχε ξαπλώσει και άκουσε κάτι σαν κλαψούρισμα στη πόρτα της.
-Μπα..μου φάνηκε σκέφτηκε. Έλα Παναγιά μου και είναι και βράδυ..
Όμως η φωνή έγινε πιο δυνατή και η Ελευθερία άφησε την περιέργεια της να νικήσει το φόβο της. Σηκώθηκε , άναψε το φως και πήγε στη πόρτα μισανοίγοντας την προσεκτικά.  Άλλωστε σκέφτηκε ποιος να της κάνει κακό; Πλούσια δεν ήταν, οι γείτονες την αγαπούσαν και την νοιάζονταν.

                             We here at CatTime do not mean to be alarmist, but it is important to consider the winter dangers that could spell trouble for your cat and what you can do to prevent them.

Έριξε τη ματιά της χαμηλά στο πατάκι της πόρτας της. Ήταν ένα μικρό ίσως λίγων μηνών γατάκι, με ρίγες σαν μικρό λεοπαρδαλάκι, μεγάλα μάτια παραπονιάρικα και γούνα βρεγμένη από το χιόνι, δεν πρόλαβε να το δει καν κι εκείνο τρύπωσε χωρίς δισταγμό στο σπίτι.
-Ε! που πας; που χώθηκες; του φώναξε και με δυσκολία γύρισε  να δει που βρισκόταν.Το ανακάλυψε δίπλα στη σόμπα που μισόκαιγε το βράδυ για να έχει την ζεστασιά το σπίτι και τα πονεμένα κόκαλα της από την αρθρίτιδα.
-Πονηρούλι αναιδέστατο ..λες και σου έδωσα την άδεια..καλά ..μείνε τώρα και αύριο βλέπουμε. Εγώ πια δεν μπορώ να κοιτάξω τον εαυτό μου μόνο εσύ μου έλειπες..του είπε και χώθηκε πάλι στο κρεββάτι της. Μα δεν υπολόγισε καλά..το μικρό απρόσκλητο πλασματάκι με το θράσος που έχουν οι γάτες στάθηκε κάτω από το κρεββάτι της και άρχισε να νιαουρίζει..
-Τώρα τι θες; δεν σου φτάνει που σε έβαλα μέσα;
-Νιαααρ..νιααρ..
-Μη με κοιτάς έτσι..πεινάς μάλλον..να δω τι έχω να σου δώσω..βρε μπελά που βρήκα βραδιάτικα..
Σηκώθηκε πάλι και ψάχνοντας στο ψυγείου του έβαλε σε ένα πιατάκι γάλα και τυράκι τριμμένο μέσα του.
-Άντε..φάε τώρα και άσε με να κοιμηθώ, αύριο βλέπουμε τι θα γίνει μαζί σου..
Ξάπλωσε στο μαξιλάρι της μα με..χαμόγελο..γιατί σκέφτηκε πως εδώ και τόσο καιρό ήταν η πρώτη φορά που τα βράδια μιλούσε σε κάποιον και εκείνος έστω και με το..μιάου..της απαντούσε. Λίγο πριν της πιάσει ο ύπνος άκουσε το ρουρούνισμα του κάτω ακριβώς από το κρεβάτι της και ..είχε παρέα σκέφτηκε!
Την επόμενη μέρα είχε πολλά να ασχοληθεί, το έλουσε προσεκτικά μιλώντας το για να μη φοβάται, το στέγνωσε με μία μαλακιά πετσέτα και του έφτιαξε ένα κρεβατάκι κάτω από το δικό της με ένα παλιό μαξιλάρι. 
- Είσαι και αγοράκι..πως να σε φωνάζω όσο μένεις μαζί μου ; γιατί δεν μπορώ να ασχολούμαι μαζί σου..ας περάσει ο χειμώνας και..βλέπουμε. Να πούμε..Λάκυ; σου αρέσει;
Μα ο ..Λάκυ ξεχειμώνιασε σπίτι  της και σε λίγες μέρες από τότε κοιμόταν στο κρεβάτι στα πόδια της και μοιραζόταν το φαγητό της. Της γρατζούναγε τη πόρτα να βγει στο κήπο και γυρνούσε ανεβαίνοντας στο περβάζι του δωματίου χτυπώντας της το τζάμι με εκείνο το αλήτικο και συγχρόνως γλυκό βλέμμα του.
-Που γύριζες παλιόπαιδο του φώναζε , δεν ξέρεις πως ανησυχώ όταν αργείς; 
Τότε εκείνος πήγαινε τρεχάτος στο πιάτο του και αφού έτρωγε με όρεξη τις λιχουδιές του και καθάριζε με τη γλώσσα του το στόμα και τα πόδια του  θρονιαζόταν στην αγκαλιά της κάνοντας της χάδια  τρυφερότητες. 

                             Here’s a little something to make your day a lot cuter… CATS!

Τα βράδια όταν καθισμένη στη πολυθρόνα της δίπλα στο παράθυρο του διηγόταν  κομμάτια από τη ζωή της μαζί με τον άνδρα της και τα παιδιά της ήταν λες και καταλάβαινε και ..κρεμόταν από το στόμα και τις εκφράσεις των ματιών της.
Οι μέρες της γέμισαν ζωή, είχε κάποιον να νοιάζεται, να φροντίζει, να μιλάει και να περιμένει να γυρίσει από τη βόλτα του. Η συντροφικότητα του της άλλαξε , το χάδι στο μεταξένιο τρίχωμα του και η παρουσία του στη καθημερινότητα της έδωσαν ξανά το φως που της είχε λείψει τόσο. Μάλιστα έκανε πως δεν έβλεπε όταν ο Λάκυ της σαν γνήσιο αγοράκι της κουβαλούσε και φίλες για φαγητό!

                     Two well fed and sleeping cats on the sill of a fruit and flowered lace curtained window..... contentment personified.

Την Άνοιξη ο κήπος της γέμισε λουλούδια τον είχε εγκαταλείψει τόσα χρόνια το  ίδιο και οι γλάστρες και ο Λάκυ δίπλα της θρονιασμένος στο παγκάκι επαγρυπνούσε μη δει κανένα ποντικάκι στο κήπο να το γραπώσει.
Η Ελευθερία συνέχισε να μετρά και να χαίρεται όσους Χειμώνες και Άνοιξες  της έδινε ο Θεός και να ανοίγει τη ψυχή και τις σκέψεις της στο χνουδωτό αυτό θεόσταλτο πλάσμα που γέμισε πια τα χρόνια που της έμεναν. Δεν ήταν μόνη σκεπτόταν ..είχε τον..Λάκυ.

                                 .
          
                                    Αχτιδένια φιλάκια

Ελπίζω να μη σας κούρασα και δίνω στην επόμενη φίλη  To - periodiko.mas την εικόνα αυτή ελπίζοντας να της αρέσει γιατί νομίζω πως..είναι και σχετικό με τις μέρες αυτές. Για λέξη διαλλέγω την: Ανθρώπινη !
                  
                 “If Life Was Made On Canvas”: Heartwarming Illustrations By Pascal Campion


20 σχόλια:

marypertax είπε...

Γεωργία μου μια πολύ ζεστή ιστορία μας έγραψες όπως το περίμενα. Και γιατί μου θυμίζει λίγο εσένα με το χτήμα τον κήπο το σκύλο και τη γάτα, τη ζεστασιά και την φροντίδα. Ακόμα μια φορά μας ζέστανες τη ψυχή, σ' ευχαριστώ πολύ! Ωραία και ενδιαφέρουσα η εικόνα και η λέξη για την Μαρίνα Φιλιά πολλά!

Mia είπε...

Γεωργία μου, η ιστορία σου πολύ γλυκιά, πολύ τρυφερή και πολύ ανθρώπινη. Σαν τη λέξη που δίνεις στη Μαρίνα μας μαζί με την όμορφη εικόνα. Ναι, η ιστορία σου μοιάζει λίγο με σένα, με το κτήμα, με τα όμορφα ζωάκια σου. Όμως με συνεπήρε ο τρόπος που την έδωσες. Δεν κουράστηκα να τη διαβάσω και μου άρεσαν τα πισωγυρίσματα. Πολλά φιλιά, φίλη μου.

marypertax είπε...

Kαλημέρα Γεωργία μου δεν έχεις βάλει τίτλο στο κείμενο σου . Βάλε τον σε παρακαλώ. Ευχαριστώ

...irida... είπε...

!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Ρένα Χριστοδούλου είπε...

Μόλις είχα δει την εικόνα που διάλεξε η Κλαύδια για σένα, είπα, ιδανική για την Αχτίδα!
Μόνο εσύ θα μπορούσες να γράψεις τόσο ωραία ιστορία και να συμπεριλάβεις τα αγαπημένα σου ζώα.
Να προσέχετε και να μη βγαίνετε έξω.
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά διαδικτυακά και ακίνδυνα.

ANNA FLO είπε...

Και φοβόσουν ότι δεν μπορούσες να συγκριθείς με την Κλαυδία!! Μα έγραψες μια μοναδική συναισθηματική ανθρώπινη ιστορία που μας συγκίνησε.
Υπέροχες εικόνες μας συντρόφευσαν και έκαναν το διήγημά σου σαν να το ζούμε μπροστά μας.
Η εικόνα της Κλαυδίας έπεσε σε καλά χέρια .
Μπράβο Αχτιδένια μου
Η εικόνα για τη Μαρίνα μας θαυμάσια
Καλή σου μέρα
Σε φιλώ και να προσέχεις

Katerina V *Pause blog* είπε...

Υπέροχο Αχτίδα μου!
Το διάβασα στο τρένο καθοδόν για τη δουλειά.. Εξαιρετική η εικόνα που παραδίδεις στην Μαρίνα μας και εύστοχη η λέξη κλειδί!

Καλή συνέχεια!

Ανώνυμος είπε...

Έξοχο! !!!

Γιαγιά Φαιη.

to e-periodiko mas είπε...

Υπέροχη ιστορία Αχτίδα μου!! Καλογραμμένη, συναισθηματική, αυθεντική!! Την αγάπησα!
Σ' ευχαριστώ για την υπέροχη εικόνα και τη λέξη που διάλεξες για μένα, μου δίνεις εξαιρετική πάσα κι ελπίζω να φανώ αντάξια...
Πολλά πολλά φιλιά
Μαρίνα

fish eye είπε...

Μοναδικό και τόσο αχτιδένιο!

Φανταστική η φωτογραφία που διάλεξες αλλά και όλες αυτές που χρησιμοποίησες για να εμπλουτήσεις την ιστορία σου. Πολύ ωραία η ιδέα σου αχτίδα μας

φιλάκια πολλά

Ελένη Φλογερά είπε...

Γεωργία μου διάβασα μια πολύ ζεστή και τρυφερή ιστορία. Μπράβο!
Πολύ εύστοχα αναφέρθηκες στη μοναξιά που έρχεται τις περισσότερες φορές μαζί με τα γηρατειά, ιδίως όταν φεύγει ο ένας σύζυγος και μείνει ο άλλος πίσω.
Η φωτογραφία που διάλεξες σίγουρα θα δώσει έμπνευση στη Μαρίνα να γράψει την δική της ιστορία.
Να είσαι καλά.
Φιλιά!

Μαρία Κανελλάκη είπε...

Σαν να άνοιξες την καρδιά σου και μας τράταρες όλα τα σερμπέτια που κρύβεις μέσα σου. Η ανυστερόβουλη αγάπη και ο σεβασμός στα ζώα, χαρακτηρίζουν έναν ευγενή και καλλιεργημένο άνθρωπο. Και είσαι ένας απ' αυτούς. Η υπερβατική όμως αγάπη που δημιουργείται ανάμεσα σ' έναν άνθρωπο και στο τετράποδο φίλο του, είναι σπάνια. Μέσα απ' την ιστορία σου, διακρίναμε πόσο παρηγορητική και λυτρωτική γίνεται αυτή η σχέση. Ένα "μάθημα" επιβίωσης και ψυχολογικής στήριξης, μάς χάρισες. Να είσαι καλά και να προσέχεις ♥

Giannis Pit. είπε...

Συνεχίζω και εγώ ταπεινά στο νήμα που άφησαν τα προηγούμενα παιδιά Γεωργία μου!
Πήρες στην αγκαλιά σου την όμορφη εικόνα και της έδωσες ζωή, την πλούτισες με εικόνες, την έκανες μια μικρή ταινία, της έδωσες πνοή, αφήγηση, θέμα. Την πλημμύρισες συναισθήματα, προ πάντων αυτά!
Η ψυχούλα σου είναι γνωστή. Τα βιώματά σου θα έλεγα επίσης. Έτσι η συντροφικότητα γνώρισε άνθηση μέσα από το διήγημά σου.
Και πόσα μηνύματα ε! Ο κύκλος μιας ολάκερης ζωής. Γεμάτης αγάπη, συντροφικότητα, δημιουργία. Και εκεί που όλα γκριζάρουν νάσου μια νέα ζωούλα να αλλάζει το στάτους.
Τίμησες με το παραπάνω την 5η Φωτοσυγγραφική μας σκυτάλη καλή μου φίλη, που έχει ξεκινήσει με υπέροχο τρόπο.

Στάθηκα και στην εικόνα σου που "δένει το γλυκό" της σκέψης σου και της επικαιρότητας.
Με συγκίνησες πολύ το ξέρεις ε

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Φίλες μου σας ευχαριστώ όλες, ξέρω πως είμαι λίγο υπερβολική σε συναισθήματα μα..έτσι είμαι εγώ..έτσι σκέπτομαι..έτσι μιλάω...έτσι γράφω!

Αννίκα είπε...

Πλούσια συναισθήματα που βρήκαν την καλύτερη ώρα να γίνουν έκφραση σε μια διαμελισμένη σε χίλια κομμάτια υπομονή που δοκιμάζεται. Κι αυτή η συνάφεια με την μοναξιά που περνούμε όλοι κάνει το κείμενο ακόμη πιο οικείο. Όμορφο είναι που πίσω απ’ την απώλεια και τον πόνο αφήνεις απροσδόκητα μια ελπίδα, λύτρωση στη μοναξιά.
Να είσαι καλά Αχτίδα μου
Καλή δύναμη!

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Μια εικόνα.. χιλιάδες ανθρώπινα συναισθήματα μας γέμισες φιλενάδα..με την ιστορία σου μας έδειξες πως ο άνθρωπος χρειάζεται την οποιαδήποτε συντροφικότητα.. δεν έχει μάθει να είναι μονος του..χρειάζεται την ελπίδα..πολύ όμορφη και συγκινητική η συμμετοχή σου κορίτσι μου
Ομως και η εικόνα που επέλεξες για την Μαρίνα πολύ επίκαιρη..σίγουρα θα την εμπνεύσει..
Να είστε καλά φιλενάδα και να προσέχετε..την αγάπη μου φιλί μεγάλο..❤

ΡΙΤΑ ΤΡΙΚΑΛΑ είπε...

Ποσο γλυκια ιστορια ποσο συγκινητικη ποσο εσυ?Βαλε τιτλο ζωγραφισε και τις εικονες και ειναι ετοιμο.Να ειστε καλα φιλεναδα μου με συγκινησες πολλα φιλια!!!!!

Κλαυδία είπε...

Αχτίδα μου δεν δυσκολεύτηκα να επιλέξω εικόνα και λέξη γιά σένα και εσύ, δεν δυσκολεύτηκες να μας συγκινήσεις χαρίζοντάς μας μιά ιστορία τόσο αληθινή όσο και γλυκόπικρη....Η ζωή ενός ζευγαριού με τα εύκολα και τα δύσκολα , η αγάπη κυρίαρχο συστατικό και ευλογία γιά τα πάντα και τέλος η μοναξιά της 3ης ηλικίας ...που ξορκίστηκε με τον ερχομό ενός τιγρέ γατούλη....Τι όμορφα που τα ταίριαξες όλα και πόσο γλυκά, αχτιδένια, μας τα διηγήθηκες....όπως ακριβώς το περιμέναμε από εσένα... Θαυμάσια και εντελώς επίκαιρη η φωτό και η λέξη που επέλεξες για την Μαρίνα μας, περιμένουμε ανυπόμονα την ιστορία που θα εμπνευστεί. Σε φιλώ

Ανώνυμος είπε...

Θα συμφωνήσω με τη σειρά μου πως είναι μια όμορφη ιστορία που γεμίζει την ψυχή με ζεστά συναισθήματα. Όμορφες ζωγραφιές τονίζουν τα συναισθήματα που διαπερνούν κάθε σκηνή και κάθε περιγραφή. Να κάθεσαι στο τζάκι με τον αγαπημένο σου, να αφήνετε τα μάτια να μιλήσουν, να απολαμβάνετε τη θαλπωρή της στιγμής..μια ανεκτίμητη αξία. Η συντροφικότητα, βασική ανάγκη κάθε ανθρώπου και τα κατοικίδια, μια πιστή και καλή παρέα.
Ιδιαίτερη η φωτογραφία για τη Μαρίνα. Είμαι βέβαιη πως η συνέχεια θα είναι το ίδιο δημιουργική

Marina Tsardakli είπε...

Πόσοι άνθρωποι νιώθουν μοναξιά ειδικά αυτές τις μέρες. Γιατί τα έφερε έτσι η ζωή. Όπως τα έφερε και για την Ελευθερία στην ιστορία σου. Ο τρόπος αλλάζει, το αποτέλεσμα το ιδιο.
Μα η ζωή έχει έναν τρόπο να γλυκαίνει τον πόνο κι έτσι ήρθε ο Λάκυς.
Τι ωραία η ιστορία σου, με μια γλυκιά θλίψη και μια ζεστασιά.
Να 'σαι καλά Αχτίδα μου.
Καλή βδομάδα :)