Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2020

Ένας φίλος από το ..χθες.

                                          Unbenannt - erstellt von Sevdeger Ezersoz mit Bazaart #Kollage

Ο χρόνος φίλοι μου..ο χρόνος..σήμερα τον ένοιωσα περισσότερο από ποτέ και όχι μόνον εγώ αλλά και κάποιος που είχα να δω..( απίστευτο το νούμερο..) 45 ολόκληρα χρόνια...
Έτσι ξαφνικά χτύπησε το κινητό μου..
-Τζορτζίνα ;.. ( Είχα χρόνια να ακούσω να με φωνάζουν έτσι..από τη Σχολή..)είμαι ο Άλεξ..
-Ο Άλεξ; ποιος Άλεξ;
Έτσι ήρθε σήμερα στο σπίτι μας ο παλιός μου συμφοιτητής μόνο που ο χρόνος που είχε μπει ανάμεσα μας είχε αφήσει τόσο έντονα τα σημάδια που δεν αναγνωρίσαμε ο ένας τον άλλο.
Εγώ δεν ήμουν η λεπτή φίλη του με τα μακριά μαλλιά και τα ..μίνι κι εκείνος δεν ήταν ο πανύψηλος κοκκινομάλλης νεαρός με την..κοτσίδα που τα τζιν έπλεαν επάνω του.
 Ο χρόνος αμείλικτος φίλοι μου και όμως η αγκαλιά ξεπέρασε το ξάφνιασμα και το χιούμορ που πάντα είχαμε μας έστρωσε χαλί να πατήσουμε!
Η Κάντυ τον καλωσόρισε μαζί με τον άνδρα μου βέβαια. Ο Άλεξ ήταν μισός Ολανδός από μητέρα , της έμοιαζε κι όλας πολύ, ήταν ένας καλός φίλος πρόσχαρος και διάλεξε την γλυπτική όπως είχα μάθει με μεγάλη επιτυχία στο εξωτερικό. 
-Δημήτρη ήμουν ερωτευμένος με τα μάτια της γυναίκας σας,όλοι μας ήμασταν δηλαδή,  έμοιαζαν με θάλασσα..γεμάτα αγάπη πάντα..
-Κι εγώ Άλεξ μόνο που την..παντρεύτηκα ΕΓΩ όμως!
-Κοίτα Άλεξ να έχω κανένα διαζύγιο στα γεράματα του είπα γελώντας.!
Και τι δεν είπαμε φίλοι μου, θυμηθήκαμε ένα σωρό αστεία γεγονότα, τα λερωμένα σχέδια από τους καφέδες, τα πορτρέτα που τον έβαζαν να στήνεται γιατί είχε ένα πρόσωπο παράξενο με την κοτσίδα και τα κόκκινα σγουρά μαλλιά του..
Δεν τον ρώτησα που..εξαφανίστηκαν ..γιατί θα μου έλεγε όπου πήγαν τα δικά μου!!
Μετά άρχισαν οι φωτογραφίες, η Αμερικανίδα γυναίκα του ( μέχρις εκεί έφθασε η χάρη του), τα δύο δίδυμα αγοράκια του με τα ίδια κόκκινα μαλλιά, οι εκθέσεις του. Ένα γλυπτό του στολίζει ένα ίδρυμα στην Ολλανδία, άλλο στην Αμερική. 
ήρθε στην Ελλάδα από..αναμνησεις..
-Μεγάλωσα Τζορτζίνα, ήθελα  να κάνω ένα "περίπατο" σε όσα έζησα..όσα χάρηκα..βρήκα κάποια τηλέφωνα , το δικό σου από τη Μαξιμίνα ..άλλαξες επίθετο..έκανε εκθέσεις με το νέο όνομα..
Τον αγκάλιασα και προσπάθησα να δω με κλειστά μάτια το ψηλόλιγνο αγόρι που μας έφερνε  καφέδες με το δίσκο όταν ήμασταν πεσμένοι στα σχέδια μας και που μου έτρωγε τα κρουασάν που αγόραζα από την Πατησίων.
Έτσι φίλοι μου πέρασε η ημέρα μας, έφαγε μαζί μας, πήραμε το καφέ μας, είπαμε και τι δεν είπαμε, δακρύσαμε για όσους έφυγαν γιατί...έφυγαν αρκετοί.. με συγκίνησε το γεγονός ότι ήρθε Θεσσαλονίκη για μένα μόνο.
-Αύριο φεύγω για..Καβάλα (!!!) πάω να βρω τον Μιχάλη , θυμάσαι; Μετά γυρίζω Αθήνα και έπειτα Ολλανδία και μετά Αμερική εκεί ζω εδώ και χρόνια.
-Είδες φίλε μου ( λέει ο άνδρας μου) μας τραβούν από τη μύτη τελικά οι γυναίκες μας , κι εμένα από το Βέλγιο με έφερε!
Αλλάξαμε ..fb βέβαια ( όχι παίζουμε) αν και ήταν και σε πολλά άλλα άγνωστα για μένα.
Τον αποχαιρέτησα με μία αγκαλιά φίλοι μου και ήξερα πως δεν θα ξαναειδωθούμε..
Ο χρόνος φίλοι μου..ο χρόνος αμείλικτος μα χάρηκα αφάνταστα είναι η αλήθεια.
-Γυναίκα τώρα θα σου κάνω ..ανάκριση..αυτό με τα μάτια σου που είπε  με θορύβησε λιγάκι..
-Χα! χα!..άντε μη σου κάνω κι εγώ ανάκριση για τα χρόνια σου σε σχολή στο Βέλγιο!!!
Είναι πανέμορφο συναίσθημα να βλέπεις κάποιον από τόσα χρόνια φίλοι μου..μα τόσο όμορφο.. αν και θα ομολογήσω πως ένοιωσα και μία πίκρα στο στόμα για όσα πέρασαν ..για τους φίλους που κάποτε κάναμε όνειρα καθώς ζωγραφίζαμε. Έχω βέβαια επικοινωνία με αρκετούς, όμως η ζωή προχώρησε και τα όνειρα έγινα για τον καθένα προσωπικά βιώματα .
Φίλοι μου σας εύχομαι μία όμορφη εβδομάδα και βέβαια...
                            Αχτιδένια φιλάκια!




10 σχόλια:

fish eye είπε...

Πω πω πω Αχτίδα μου με συγκίνησες!
Πόσο αξίζουν όλες αυτές οι βουτιές στο παρελθόν!
Μα δεν περάσαμε και λίγα κι ούτε είναι μικρές οι διαφορές, απεναντίας.
Και στο κάτω κάτω ας ζηλεύουν και λίγο οι αγαπημένοι μας, μας αξίζει, δεν μας αξίζει;
Έτσι κι αλλιώς ένας είναι ο τυχερός αλλά καλό είναι να γίνεται που και που συνειδητό και να μην θεωρείται δεδομένο :-)))

καλό βράδυ
τα φιλιά μου

Ρένα Χριστοδούλου είπε...

Πολύ ευχάριστη και συγκινητική η επίσκεψη του φίλου Γεωργία μου.
Όταν βλέπουμε υους άλλους μετά από τόσα χρόνια, καταλαβαίνουμε ότι μεγαλώσαμε κι εμείς 😁😁
Ας ζηλέψει και λίγο ο Δημήτρης, δεν πειράζει 😃😃😃😃
Να είσαι καλά και φιλάκια πολλά

Χαρά Θεοδωρίτση είπε...

αΧ ρε Αχτίδα μου,με συγκίνησες πρωινιάτικα. ΑΛήθεια πόσοι πέρασαν αο τη ζωή μας και δε μπορούμε ν αναγνωρίσουμε πια γιατί ο πανδαμάτωρ χρονος μας άλλαξε τόσο που προσπαθούμε να φαντασθούμε το πριν για να το προσαρμόσουμε στο μετά και να βρουμε κοινά στοιχεία να πιστέψουμε οτι οντως ειναι αυτοί οι φίλοι που μας συντρόφεψαν στα άγουρα χρονια μας.Ετσι καταλαβαίνουμε οτι μεγαλώσαμε κι αλλάξαμε κι εμείς για κείνους.
Σα να βλέπουμε το είδωλό μας σε καθρέφτη χωρίς ωραιοποίηση.
Μπράβο στο ΦΙΛΟ ,γιατί θάταν φίλος με "Φ" κεφαλαίο να κάνει τόσο δρομο μόνο για να ξαναβρεί τους φίλους της χαμένης νειότης.Σταματώ για βουρκώνω
Νάσαι καλά κι ας ζηλεύει λιγάκι ο Δημήτρης σου,εκείνος κατάκτησε ολοκληρωτικα την καρδούλα σου
Μια μεγάάάλη σφιχτή αγκαλιά με πολύ συγκίνηση

Σταυρούλα Δεκούλου είπε...

Πόσο συγκινητικό Αχτίδα μου και πόσο σε καταλαβαίνω.
Προσφατα ξαναβρήκα κι εγώ φίλους 30 χρόνια μετά και όλο αυτό έχει μια μαγεία...
...ναι και μια γλυκιά πίκρα

Μεγαλώνουμε και μαζί μεγαλώνουν και τα όνειρά μας και κάποια από αυτά είναι πολύ μεγάλα πια για να πετάξουν.
Καλή σου μέρα, να είσαι καλά !

Ανώνυμος είπε...

Εμείς πραγματοποιησαμε reunion συμμαθητριων (θηλέων γαρ), των 50 χρόνων αποφοίτησης! !!! Είχαμε και 3 καθηγητές επιζήσαντες σε καλά γεράματα! Είχαμε και απώλειες βέβαια. .... Πάντως η εμπειρία ήταν συγκλονιστικη γιατί όλες συμπεριφερομαστε λες και δεν πέρασε μέρα. Με άνεση, με εκμυστηρευσεις, με χιούμορ, με ανταλλαγή σοβαρών εμπειριών, χωρίς την υποκρισια της καθημερινοτητας αφού οι αναμνήσεις μας έπιαναν από τη εποχή της αθωότητας. Πάντως κατάλαβα ότι ήταν μια γενιά που μορφωθηκε καλά και προκοψε, με επίπεδο και αυτογνωσία χωρίς υποκρισια και ψεύτικες εκδηλώσεις. ....
Ίσως γιατί τα γηρατειά που επελαυνουν δεν αφήνουν περιθώρια για θέατρο. ....
Χαίρομαι για τη χαρά σου.
Γιαγιά Φαιη.

Giannis Pit. είπε...

Συγκλονιστικό βίωμα Γεωργία μου!
Φαντάζομαι τη συναισθηματική ένταση. Κατάφερες μέσα σε μια σου ανάρτηση να μας μεταφέρεις αυτό το κομμάτι των αναμνήσεων και των συναισθημάτων. Είναι υπέροχο. Πόσα γυρίζουν μπροστά στη ζωή του σε έναν άνθρωπο ξαφνικά.
Θα ήθελα να πω ένα μεγάλο μπράβο στο φίλο αυτό που δεν σε ξέχασε και ύστερα από δεκαετίες ολάκερες επέστρεψε να σε δει και να θυμηθεί.
Αυτό μαρτυρά την ανθρωπιά του και τα αληθινά του αισθήματα.
Σήμερα ένιωσα και εγώ συγκίνηση με όλο αυτό πραγματικά.
Καλησπέρα Γεωργία.

Ο κόσμος της Ράνιας είπε...

Τι ευχάριστο και συγκινητικό να συναντάς κάποιον μετά τόσα χρόνια !!!!
Το έχω ζήσει και σε καταλαβαίνω.... εμάς μας ένωσε το κέντημα μέσω του ΦΒ!!!!
Μπράβο του πάντως που αποφάσισε τόσα δρομολόγια για να ξανασυναντήσει παλιούς φίλους !!!!
Χάρηκα πολύ μ αυτό που έζησες και σου στέλνω τα φιλιά μου !!!!!

kerina poiimata είπε...

Χωρίς πολλά λόγια!
Είσαι η αχτίδα μας!
Συνέχισε και μην σκεφτείς να το κλείσεις!
Πάντα εισπράττουμε συγκίνηση από το bloggo σπιτό σου, Τζωρτζίνα!
Σε ευχαριστούμε πάντα, για όσα μοιράζεσαι μαζί μας!

Ariadni St. είπε...

Καλημερα κυρια Γεωργια!
Τι ωραια και γλυκια ιστορια ειναι αυτη που μοιραστηκατε μαζι μας!
Σας φιλώ

Σμαραγδάκι- Ρούλα είπε...

Δεν υπαρχει αυτή η αίσθηση του πισωγυρίσματος στο παρελθόν φιλενάδα..το έχουμε κάνει και εμεις με τον Γιώργο ..μετά απο 40 χρόνια βρεθηκαμε και εμεις με φίους παλιους στην Γερμανια όταν πηγαμε για να συναντήσουμε φίλους που είχαν μείνει εκεί ακόμα ..
Ειναι πολύ συγκινητικό.. και ας περνας τα χρονια μπορεί να φευγει ο χρόνος απο το κορμί μας αλλα δεν γερνα ποτε η καρδια και το μυαλό.. Γιωργία μου..
Να περνας ομορφα παντα με ότι κανεις δεν το βάζουμε κατω λέμε ναι;.. φιλιάααα!!😊