Το ..ανοιχτό παράθυρο στη μπλοκογειτονιά.

                       

Όταν ζεις στη Φύση βλέπεις, παρατηρείς , θαυμάζεις το κάθε τι που άλλοτε προσπερνούσες. Καθόμασταν με τον άνδρα μου και πίναμε το καφεδάκι μας έξω από το τροχόσπιτο στη μικρή βεραντούλα μας που την έχουμε κάνει πλέον φρούριο απόρθητο για τις μύγες και τα κουνούπια. 
Πολλές φορές αναρωτιέμαι αν ..εμείς ήμαστε "φυλακισμένοι" μέσα από το δωμάτιο σήτας ή..τα κουνούπια έξω από αυτήν να ...γλύφονται βλέποντας μας!
Τότε δίπλα του παρατήρησε το μικρό χωνάκι που ..τρύπωσε με ..περιέργεια να δει πως είναι η ζωή έξω από το παρτέρι.
-Κοίτα..δεν είναι όμορφο;μου λέει.
-Για φωτογραφία στα σίγουρα! Γεια σου λουλουδάκι..δεν θα σε κεράσω καφέ και μπισκότα μα..λίγο νεράκι το απόγευμα στις ρίζες σου να το έχεις σίγουρο.
Τα παιδιά μας στην Αθήνα!! Οι δύο αδελφές επιθύμησαν η μία την άλλη..εμείς εδώ πίσω..με ένα πρόβλημα υγείας στον άνδρα μου που ευτυχώς είχε καλή έκβαση και έφυγε από μέσα μου η αγωνία ( πάλι) για εκείνον. Βλέπετε..αυτό το τσιγάρο που δεν ξεκολλάει από τα χείλη του είναι για μένα ένας μόνιμος εφιάλτης και όταν συμβαίνει το παραμικρό ..ξέρετε εσείς ..αρχίζω την ..κρεβατομουρμούρα και δεν του αρέσει.
 Για να με σταματήσει βρήκε το..κόλπο! Αρχίζει και μου δίνει ..οδηγίες τι να κάνω αν μείνω μόνη χωρίς αυτόν..εγώ βάζω τα..κλάματα..κι εκείνος θριαμβευτικά ανάβει πάλι τσιγάρο και μου λέει:
-Έλα βρε κορίτσι μου, τι αξία έχει η ζωή χωρίς μικρές αμαρτίες σαν κι αυτήν; Άλλωστε θα πάω να σου..πιάσω θέση Εκεί με τις δικές μας..προδιαγραφές, όπως επιθυμούμε και με τη Κλώντη στην αυλή!!!
Τότε τα κλάματα γίνονται θυμός και μετά γέλιο και μετά..του λέω με σιγουριά ότι εμένα ο Θεός μου έχει..αδυναμία ..και δεν πρόκειται να με αφήσει σε ότι απεχθάνομαι και δεν θέλω ούτε να σκέπτομαι..τη μοναξιά χωρίς εκείνον. 
Απογευματάκι δέχθηκα και την επίσκεψη της..Πρασινούλας που ο Δημήτρης απεχθάνεται μα εγώ δεν την φοβάμαι και μάλλον το ξέρει και βγαίνει πάντα όταν κάθομαι να κεντήσω στο καναπέ μου.
                   

Έχει υπέροχο χρώμα , πολύχρωμη μάλλον και είναι γυαλιστερή λες και είναι ..πλαστικό αντίγραφο σαν κι αυτά τα Δεινοσαυράκια που τρελαίνεται ο εγγονός μας ο Κωνσταντίνος!
Σπίτι τώρα από χθες περιμένω τη φίλη μου Όλγα να φιλοξενήσουμε, έφτιαξα...( φτιάξαμε μάλλον) γεμιστά από τις πιπεριές του κτήματος και απολαμβάνω το σερφάρισμα μου στα μπλοκόσπιτα σας αν και οι περισσότερες λείπετε και καλά να περνάτε!
Τα μπλοκ είναι το κυρίως σπίτι μου στο διαδίκτυο  και με λύπη βλέπω πως όλα ..ένα ένα προσχωρούν στο fb και η παρέα σιγά σιγά αδειάζει. Εγώ πάντως θα μείνω εδώ..θα κρατώ επάλξεις και Θερμοπύλες όσο μπορώ να σκέπτομαι, να αισθάνομαι, να μπορώ και να ζω το σπίτι αυτό.
 Έχετε προσέξει όταν μπαίνετε σε ένα σπίτι ακατοίκητο; Είναι λες και του λείπει η ανάσα, το φως, η ενέργεια των ατόμων που κινιόντουσαν μέσα σε αυτό. 
 Έχετε παρατηρήσει αλήθεια πως ένα κολιέ από μαργαριτάρια  αληθινά που δεν φοριέται χάνει τη λάμψη του; Πως τα κοράλλια και τα Τουρκουάζ αλλάζουν χρώμα στο κόσμημα που μένει καιρό κλεισμένο σε μία κοσμηματοθήκη;
Η ζωή φίλοι μου ήμαστε εμείς οι ίδιοι και το δώρο που σκορπίζουμε γύρω μας με αυτήν. Αυτό σημαίνει για μένα χαμόγελο ,επικοινωνία, κίνηση, προσφορά, νοιάξιμο, χάδι, αγάπη, φιλία..και ένα σωρό που πηγάζουν μέσα από αυτήν. 
Εδώ θα είμαι λοιπόν..στο παλιό σπίτι της μπλοκογειτονιάς..που ξεπέρασε τα 11 χρόνια μα..κρατάει γερά τα ανοιχτά παράθυρα του και το φίλο που θα περάσει και θα χαιρετήσει ή έστω και διαβεί το στενάκι και θα κουνήσει το χέρι στη φιγούρα πίσω από την κουρτίνα τους.
                                   Αχτιδένια φιλάκια