Ότι αφήνεις πίσω σου..

                              

 Άλλη μία σελίδα γύρισε φίλοι μου για μένα, τώρα μπορώ πλέον να λέω ότι πια είμαι η..τελευταία από την οικογένεια σε ηλικία και να εξακολουθήσω τον "δρόμο "μου με την ελπίδα να μου δώσει ο Θεός το δώρο να χαρώ με τον καλό μου σύντροφο τα καλά της περιόδου αυτής.
Η τελετή ήταν απλή με ελάχιστα άτομα ..ελάχιστα..ο άνδρας μου, τα παιδιά και τα εγγόνια μου, ο ιερέας ζητώντας την συγγένεια μου είπε :
-Ήταν τυχερός ο αποθανών, κάποτε ένας γιος μου έδωσε τα χρήματα στην είσοδο μαζί με το πατέρα του και..έφυγε..Τον θάψαμε εγώ και ο νεκροθάφτης..
Εμείς ξέραμε την υποχρέωση μας σαν Άνθρωποι και συγγενείς έστω και αγχιστείας, τον τιμήσαμε με ένα όμορφο γεμάτο τραπέζι στο σπίτι μας όλη η οικογένεια, γελάσαμε με αναμνήσεις από το χιούμορ του και...τώρα πια όπως λέει ο άνδρας μου:
-Τώρα δεν μου γλυτώνεις..τώρα δεν έχεις καμία δικαιολογία ..τώρα θα φροντίζεις εμένα κι εγώ εσένα..
Θέλω να ευχαριστήσω τις δύο κόρες μου που έσπευσαν δίπλα μου αυτές τις ώρες, που φρόντισαν τα πάντα, που μου είπαν εκείνο που κάποτε έλεγα εγώ στη μητέρα μου όταν αντιμετώπισε τέτοιες καταστάσεις:
-Μείνε στην άκρη, ηρέμησε, εμείς θα φροντίσουμε για όλα..
Ειρήνη- Νίκο, Ιωάννα - Αλέξη..ευχαριστώ.
Ο νουνός μου έμενε σε σπίτι που ανήκε στις κόρες μου , σπίτι της οικογένειας..το μόνο που ζήτησα μέσα από αυτό ήταν ένα..καράβι πήλινο χειροποίητο που ανήκε στο παππού μου που δεν γνώρισα βέβαια. 
Καταγόταν από το Ικόνιο και ήταν γόνος μεγάλης οικογένειας, ήρθε στην Ελλάδα μαζί με τη γιαγιά μου Γεωργία πριν από διωγμούς και έκανε εμπόριο με τα τρία καράβια του, την Αυγή, την Δέσποινα και την Ειρήνη. Με τους πολέμους το ένα βυθίστηκε, το άλλο δεσμεύτηκε από τους Γερμανούς και το τρίτο μετετράπη σε πολεμικό. Το ένα αυτό το είχα δει όταν με πήγαν μικρή οι γονείς μου  στο Πειραιά που το είχαν πλέον παροπλίσει και ακινητοποιήσει..το Δέσποινα.
-Να το καράβι του παππού σου..

Όταν λοιπόν ήμουν μικρή χάζευα το πήλινο αυτό ομοίωμα στο γραφείο του παππού μου που είχε γίνει το καταφύγιο μου για να χωθώ στην τεράστια δερμάτινη πολυθρόνα όπου πολλές φορές με έπαιρνε ο ύπνος. 
Μετά το θάνατο της αδελφής της μητέρας μου σπάνια πήγαινα στο σπίτι αυτό, σχεδόν ποτέ..βλέπετε δεν είμαι άνθρωπος των υλικών πραγμάτων, δεν νοιάζομαι για αντικείμενα και αποκτήματα, δόξα το Θεό μου φθάνουν όσα έχω έστω και λίγα, δεν με αφορούν τα περισσότερα..παραιτήθηκα από πολύ νωρίς υπέρ των κοριτσιών μου .
Έτσι το μόνο που ζήτησα ήταν ΑΥΤΟ το καράβι έστω και με πολλές φθορές πια από το χρόνο και ίσως κάποια χτυπήματα.. Το έπλυνα, το καθάρισα και η καλός μου Δημήτρης μου το έβαλε ψηλά στο ράφι πάνω από τον υπολογιστή μου για να το ..χαζεύω, να θυμάμαι.. Πρώτα όμως το φωτογράφισα βέβαια για να σας το..δείξω!!

Τα τρία Κ στα φουγάρα που μου έλεγε η γιαγιά μου δακρύζοντας με τις αναμνήσεις της από τον έρωτα και τη ζωή της μαζί του, Κωνσταντίνος- Κωνσταντίνου Κασάπογλου. Τα πρωτότοκα αγόρια έπαιρναν το όνομα του πατέρα.

Οι βαρκούλες έχουν φθαρεί μαζί και με άλλα του σημεία..

Σε κάποιο σημείο υπάρχει ένα άσπρο σκυλάκι..φαίνεται το είχε το πλήρωμα..

Ενθύμιον Δανδανέλλια..1921 τότε τα πέρασε και του δόθηκε η άδεια να κάνει εμπόριο με την Θεσσαλονίκη. Η γιαγιά μου διηγόταν ότι σε κάθε του ταξίδι μόλις έφθανε έστελνε ο πλοίαρχος μπαχτσίσια από τα πεθερικά της, βούτυρο , λάδια, χουρμάδες και ξηρούς καρπούς..

Αυτό λοιπόν είναι το..καράβι μου.., οι αναμνήσεις και το παιχνίδι μου τις ώρες που κρυβόμουν στο δωμάτιο το κλειστό από τότε που πέθανε ο παππούς μου , πάντα καθαρό..ξεσκονισμένο..με τις βελούδινες μπροκάρ κουρτίνες που υπάρχουν μέχρι τώρα ( στα χάλια τους) ..το παχύ χαλί και τα ατελείωτα μικρά συρταράκια του γραφείου του.
Φίλοι μου τι τυχερή είμαι που έχω αναμνήσεις..τι τεράστιο δώρο ζωής..αποχαιρετώντας σήμερα το νουνό μου ένοιωσα ότι γύρισα σελίδα με πλούσια την..ύλη σε όσα υπήρχαν πίσω της. 
                              Αχτιδένια φιλάκια.