Φωτογραφικά και συγγραφικά δρώμενα

            Φωτο- συγγραφική σκυτάλη # 1  για  τα συγγραφικά δρώμενα της φίλης Mary Pertax που παρέλαβα από το φίλο Γιάννη  προσπαθώντας να πιάσω το ελάχιστο από τη συγγραφική του δυνατότητα.

                                "Το ανοιχτό παράθυρο"
                                                                                                                                                                                  

                      Πηγή φωτογραφίας    Pixabay Δωρεάν εικόνες

Η Αλεξάνδρα στάθηκε  στο ανοιχτό παράθυρο  να χαρεί τη τελευταία Ανατολή από το σπίτι που  άφηνε πίσω της. Την μάγευε η θάλασσα, το κύμα που έσκαγε , ο ήλιος που γεννιόταν και πέθαινε  εδώ και 28 χρόνια μπροστά της..

 Θυμήθηκε τη μέρα που ο Νίκος την πέρασε  στην αγκαλιά του από το κατώφλι , νεαρός γιατρός , νεαρή δασκάλα στο νησί ..ερωτευμένοι..με όνειρα   να κατακτήσουν το νησί, την χώρα, το κόσμο ολόκληρο.

-Σ΄αγαπώ της ψιθύρισε στο αυτί φιλώντας το λαιμό της με το πάθος της νιότης..

-Αναπνέω για σένα  ..του απαντούσε  χαμένη ηδονικά μέσα στο κορμί του ..

Τα πρώτα τους έπιπλα ένα φθηνό διπλό κρεβάτι, μία πολυθρόνα και μία ντουλάπα.

-Να βάλουμε το κρεβάτι μας δίπλα στο παράθυρο αγάπη μου.. να βλέπουμε  τη θάλασσα και τον ήλιο..Ξέρω πως δεν ταιριάζει μα..το θέλω καλέ μου ..όπως θέλω κι εσένα..

Το παράθυρο  έγινε το κέντρο του σπιτιού τους,  του έρωτα τους. Ξυπνούσαν με το φως της Ανατολής, αγκαλιασμένοι σφιχτά κάτω από το σεντόνι τα καλοκαίρια και το βαρύ πάπλωμα τους χειμώνες, έρωτας παθιασμένος , εξαρτημένος από τα όνειρα τους.

  Μπήκαν  οι κουρτίνες, το υφαντό χαλί από την αγορά του νησιού και ένας πίνακας από φελλό όπου  καρφίτσωναν  μικρά σημειώματα με ερωτικές λεξούλες  ή μηνύματα γεμάτα προσμονή για το βράδυ.

Το ανοιχτό παράθυρο πάντα εκεί, ο έρωτας τους πάντα εκεί, η θάλασσα, τα καραβάκια, οι γλάροι με τις κραυγές τους..Ανατολή..Δύση. 

Πέρασαν 28 χρόνια ..στο γεμάτο με έπιπλα πια σπίτι, τη μοντέρνα τηλεόραση, το  ηχοσύστημα,  τα δύο γραφεία, τη βιβλιοθήκη, τους ακριβούς πίνακες που πήραν τη θέση του πίνακα με τα ραβασάκια. 

Όλα άλλαζαν με τα 28 αυτά χρόνια και ..δεν το κατάλαβαν πως πέρασαν σε αυτή την αλλαγή.

Το αλάτι της θάλασσας έφθειρε το ξύλο του παραθύρου σιγά σιγά..το άγγιζε  και ένοιωσε τη διαφορά ,όλα χρειάζονται την συνεχή φροντίδα για να μείνουν όπως ήταν, θέλουν ανοιχτά μάτια και ανοιχτή καρδιά..όπως η θέα από το παράθυρο .

 Δεν κατάλαβαν η Αλεξάνδρα και ο Νίκος πότε αυτό το παράθυρο δεν ήταν πια αρκετό. Ίσως όταν το κρεβάτι μετακινήθηκε σε άλλη θέση, ίσως όταν το "σ΄αγαπώ" στο φιλί δεν είχε τον ίδιο ήχο, ίσως όταν τα μάτια δεν κοιτούσαν με το ίδιο φως τα μάτια του άλλου. Όταν η  άνοδος στη δουλεία   έγινε κύριος  σκοπός, όταν το παιδί που δεν ήρθε άφησε   πληγή που δεν έκλεισε, όταν ο έρωτας έγινε απλή συνήθεια.

 Η καρδιά της πονούσε, αιμορραγούσε, η καρδιά του το ίδιο μα το  βήμα εκείνο από το κατώφλι σαν και τότε δεν έγινε ποτέ . Το φιλί δεν είχε το ίδιο ταξίδι στο λαιμό της, το βάδισμα του στα τρία σκαλιά στο κατώφλι δεν την έκαναν να σηκωθεί και να τρέξει στην αγκαλιά του..

Κοίταξε  το άδειο δωμάτιο.. όπως όταν μπήκαν ..μόνο που τα πάντα είχαν άλλο χρώμα από τη φθορά. Στο πάτωμα η βαλίτσα έτοιμη για  βιαστική φυγή από όσα αγάπησε και έζησε. Η Ανατολή βαμμένη πορτοκαλοκόκκινο χρώμα έσβησε στη θάλασσα . Μια τελευταία ματιά..η πόρτα πίσω της ανοιχτή...

Ο Νίκος στεκόταν πίσω της, μάτια υγρά, τρεμάμενη φωνή:

-Δώσε μας μια δεύτερη ευκαιρία..

                                        ΑΧΤΙΔΑ
   

Ευχαριστώ τη Μαίρη για τη πρόσκληση και το Γιάννη για την εικόνα. Πάντα βλέπω τη ζωή σε μισογεμάτο ποτήρι και γι΄αυτό  μου αρέσει κι εμένα περισσότερο η Ανατολή.

Παραδίδω τη σκυτάλη στη φίλη Αλεξάνδρα με τη φωτογραφία που της διάλεξα και της εύχομαι μία υπέροχη δική της επιτυχία..

               Πηγή: Ένα καλοκαίρι δικό μου..Αχτιδένιο..

                           Αχτιδένια φιλάκια.