Σε δουλειά να βρίσκομαι!!

                                            

Δεν μπορώ να να κάθομαι βρε παιδάκι μου νομίζω ότι ξεπηδάει από μέσα μου η ανάγκη να δημιουργήσω ακόμα και το πιο απλό όπως..μία κατσαρόλα με 12 κολοκυθάκια γεμιστά για τα..εγγόνια μου βέβαια που μου τα ζήτησαν. 
Βέβαια φροντίζει το..Σύμπαν όλο για μένα ώστε να έχω δουλειά να κάνω και έτσι τη Κυριακή σε μνημόσυνο πήγα και πάλι βρήκα κάτι να κάνω αφού ο ιερέας μας ζήτησε να φέρουμε κάτι για το μπαζάρ της φιλόπτωχου στη γιορτή της Όσιας Ξένης που γιορτάζει την επόμενη εβδομάδα.
Έγινα λοιπόν πρωί πρωί κολλιτσίδα στον άνδρα μου να με πάει να αγοράσω υλικά για να φτιάξω ότι μου ήρθε στο μυαλό. Δεν μου χαλάει χατήρι είτε γιατί με αγαπάει είτε γιατί έχω το τρόπο μου να  κοιτάζω με εκείνο το..βλέμμα που έχουν τα κουταβάκια και δεν μπορείς να τους αρνηθείς οτιδήποτε, αλάνθαστο κόλπο , τσεκαρισμένο εδώ και ...43 χρόνια!!
Όταν μπαίνω σε αυτό το κατάστημα που αγοράζω υλικά ξεχνώ τα πάντα..είναι μία απόλαυση για μένα μία τρέλα και ομολογώ ότι τρώω όλα τα χρήματα μου ακόμη και σε υλικά που πολλές φορές δεν έχω χρησιμοποιήσει . 
Είναι γιατί όταν τα βλέπω έρχονται μπροστά μου κατασκευές και δημιουργίες που τελικά τα 65 χρόνια μου και τα χέρια μου που τρέμουν δεν μπορούν να εφαρμόσουν σωστά. Έφυγα ικανοποιημένη , πέρασα και ένα ..σοκ για να περάσω το δρόμο αφού μου είναι πλέον δύσκολο να υπολογίσω αποστάσεις με τα αυτοκίνητα που είναι "εξωτερικά κινούμενα ερεθίσματα" όπως μου είπε η γιατρός μου!!!
Σπίτι λοιπόν βάλθηκα να βάψω και να δημιουργήσω φόντο σε μερικά από αυτά, 3 δίσκο ξύλινοι που πιστεύω να αρέσουν και να πωληθούν στο μπαζάρ, δεν έχω και πολύ χρόνο βλέπετε..
Άρχισα με το πιο μικρό , κάτι θαλασσινό σκέφτηκα..

Ο επόμενος θα γεμίσει λουλούδια..παπαρούνες ίσως; Ο πιο μεγάλο;..το σκέπτομαι ..ίσως κάτι από την λαϊκή παράδοση που κάποτε ήταν αγαπημένο  θέμα επί χρόνια στο μαγαζί μου.
Οπότε όπως καταλάβατε θα σας ζαλίσω και..αύριο αφού μετά το καφεδάκι μαζί σας πάω να ζωγραφίσω  όσο ο Δημήτρης μουρμουρίζει: -Εγώ φταίω...πάλι μόνος θα μείνω!!!
Δεν έχω πολύ χρόνο φίλοι μου όμως ακόμη και ότι κάνω με κάνει ευτυχισμένη, όπως λέει και ο ζωγράφος Μόραλης : "Ακόμη και ο χειρότερος ζωγράφος προσφέρει έργο στο κόσμο ".Πολλές φορές ιδιαίτερα τώρα τελευταία σκέπτομαι τι θα κάνω όταν δεν θα μπορώ να εκφράζομαι με αυτό το τρόπο, όμως μετά λέω πως ο καλός Θεός φτιάχνει πρόγραμμα για όλους μας οπότε..κοιμάμαι με την ελπίδα στο μαξιλάρι και το κεφάλι στην..άμμο σαν την στρουθοκάμηλο!
Φεύγω, οι..παπαρούνες με περιμένουν!!
Αχτιδένια φιλάκια.