Τετάρτη 16 Αυγούστου 2017

Επιστρέφοντας στα πινέλα..

Είχα καιρό να πιάσω πινέλα, δεν έμπαινα να φανταστείτε ούτε καν στο εργαστήρι μου..δεν ήμουν έτοιμη..δεν είμαι ούτε τώρα όμως..είναι σαν να βουτάς το μικρό δακτυλάκι στο μπολ με τη ρευστή σοκολάτα.. 
Πρέπει να πω πως τη..μικρή  "κλωτσιά" να μπω μέσα μου την έδωσε ο Δημήτρης .Ήμασταν  στο κτήμα το ΣΚ και πετούσε στα σκουπίδια τα απομεινάρια από τις κατασκευές του όταν αντίκρισα τις παλιές σανίδες . Κάτι μέσα μου λάκτισε..
-Μη τις πετάς του φώναξα..αν τις ενώσω και μου τις σκαλίσεις και τις πλανιάρεις θα γίνουν όμορφες επιφάνειες για ζωγραφική..
-Θέλεις να ζωγραφίσεις;
- Όχι μα..είναι κρίμα..είναι τόσο όμορφες..
Μέσα σε λίγες ώρες μου το είχε κολλήσει, πλανιάρει και το είχε φορτώσει στο αυτοκίνητο..χωρίς να μου πει λέξη..και στο σπίτι το έβαλε στο καβαλέτο μου..


Δεν ήμουν έτοιμη ακόμα..μόνη σήμερα στο σπίτι έσπασα ένα ποτήρι, ένα μπολ και προσπαθώντας να βάψω τα νύχια μου ( δεν έχω το Θεό μου!!!) έβαψα τα δάκτυλα μου όλα!
Αυτή η σανίδα με κοιτούσε όμως αμαρτωλά κάθε φορά που περνούσα από το δωμάτιο ζωγραφικής μου..νομίζω κάτι τέτοιο άκουγε ο Οδυσσέας στα ταξίδια του..
Απόγευμα κάθισα στη καρέκλα μου και ..πήρα την απόφαση λέγοντας στον εαυτό μου να κάνω ότι κάνω σε μία νέα μαθήτρια μου όταν της έκανα το πρώτο μάθημα..τους οδηγώ σε αυτό το απλό θέμα και αυτές τις απλές πινελιές για ένα γρήγορο και εντυπωσιακό αποτέλεσμα ώστε να χαίρονται όταν το τελειώνουν..Μετά..το μικρόβιο μπαίνει στο αίμα τους....
 Κάσια ολόγυρα με το σφουγγάρι...


Με μεγάλο πινέλο το μπλε της Προύσσης παρεούλα με λευκό και μαύρο..


Κάποια στιγμή έχυσα το βάζο με το νερό..χαμός!!!
Γρήγορη δουλειά όμως ..ξύπνησε μέσα μου το έρωτα της ζωής μου.. τόσο διαφορετικά από παλιά..όμως..είναι ένα βήμα να πάρω μπρος πάλι..


Καλό κακό..αυτό είναι!! 
Έχω σκοπό να το βάλω στο τροχόσπιτο που έχει γίνει ένα..κουκλί φίλοι μου, απίστευτο..ο άνδρας μου ο χρυσοχέρης..ότι ονειρεύεται το κάνει πραγματικότητα! 
Πάντως οφείλω να πω πως η επιστροφή μου στα πινέλα μου έκανε καλό γιατί σκέπτομαι αύριο να αρχίσω κάτι άλλο.
 Όπως είπα..βάζεις το δάκτυλο στο μπολ με τη σοκολάτα και μετά...αρπάζεις το κουτάλι και το καταβροχθίζεις όλο!!!!
Αχτιδένια φιλάκια!

4 σχόλια:

Mia είπε...

Πανέμορφο το έργο σου, Αχτίδα μου! Αχ η ζωγραφική είναι πράγματι έρωτας! Σε φιλώ, φίλη μου.

...irida... είπε...

..!!!!.........ΥΠΕΡΟΧΟ........!!!!
η ζωγραφικη ..ειναι χαρισμα..θεου...
.και αν λερωνεις λιγακι...
δεν πειραζει.....
το αποτελεσμα μετραει.....
και η χαρα απο αυτο που αντλεις....
σαν τα μικρα παιδια...
και η ικανοποιηση...
οτι ποτε...δεν τα παρατησες.....
ΣΕ ΠΑΡΑΚΑΛΩ.....
ΠΟΤΕ ...
ΜΗΝ ΤΑ ΠΑΡΑΤΗΣΕΙς....
ΚΑΛΗΜΕΡΑ....
την αγαπη μου.....

ikaxela είπε...

Αχτίδα μου, πόσο δίκιο έχεις για τα παιδιά! Πολύ ωραίο!!!! Μπράβο!!

Σοφία Τσιμάρη είπε...

αχ ποσο τυχερη εισαι που χεις διπλα σου την αγαπη σου να σκεφτεται σαν εσενα κ να σε ωθει ........εγιναν τελειες μου αρεσε το τελειωμα οι ακρουλες τους!!!