Ζωγραφίζοντας...

Έτσι ξαφνικά θέλεις να δεις τη ζωή σου σε καμβά, θέλεις να βάλεις τις στιγμές της γαλήνης σου με χρώμα και υλικά επάνω του μόνο που βάζεις και το τόπο που.."μετακομίζει" το είναι σου. 
Αλήθεια εξωπραγματική για πολλούς το ξέρω,  "ταξιδεύει" το μυαλό και ο κόσμος σου ενώ το σώμα βρίσκεται μπροστά σε πινέλα και σωληνάρια.

Τα χέρια δουλεύουν ασυναίσθητα, το μυαλό σκέπτεται και ταξινομεί τα προβλήματα του, η ψυχή όμως , αυτό το θαύμα του Θεού σε ταξιδεύει όπου θέλεις να βρίσκεσαι.. 
Παράθυρο στο φως, οι πολυκατοικίες εξαφανίζονται, τα στενά μπαλκόνια και τα απλωμένα ρούχα γίνονται πουλιά που πετούν ελεύθερα στο γαλάζιο ουρανό. 
Το βλέμμα πάει μακριά, χαϊδεύει τα κλαδιά που αγγίζουν το παράθυρο, τα λουλούδια σου κεντρίζουν την όσφρηση, το πράσινο σε γαληνεύει, διακρίνεις  με δυσκολία τα μικρά σπιτάκια που κρύβουν κόσμους ολόκληρους μέσα τους κι αυτά..
Αυτός ο κόσμος είναι δικός μου φίλοι μου , δεν μπαίνει κανείς. Αφήνεις μόνο να παρατηρούν τα όσα κάνεις και όσα θέλεις να δουν.
Ο δικός μου κόσμος τέτοιες ώρες δεν ξέρει  ..μνημόνια..στεναχώρια..αγωνίες για το αύριο το ασταθές..Δεν σε νοιάζει αν το χέρι σου δεν είναι πια σταθερό και το αποτέλεσμα όχι αυτό που θέλεις..αν σου πέφτουν πολλές φορές τα χρώματα στο πάτωμα, αν λερώνεις το καλό σου τζιν (!!!!!). 
Προτιμάς  να ξαπλώνεις νωχελικά με μία κουβερτούλα σαν.. διάλειμμα και να μπορείς να ζεις και να αγναντεύεις το..όνειρο .
Το ροζ συννεφάκι που κάποτε είχα αγκαλιά υπάρχει ακόμη..μέσα μου..πολύ μέσα μου..μα υπάρχει ευτυχώς.
Αχτιδένια φιλάκια!