Για σένα..μαμά....

Όταν στα 23 μου έγινα μητέρα η αντίδραση μου ήταν σχεδόν παιδική..ένα κουκλάκι που έπρεπε να φροντίζω, να του βάζω όμορφα ρουχάκια, να το νανουρίζω, να μη δυσανασχετώ  που ..δάγκωνε το πηγούνι μου, που έβαζε την άκρη των μαλλιών μου γύρω από το δάκτυλο της στο στόμα της για να κοιμηθεί..

Το δεύτερο ήρθε απρόσμενα γρήγορα, με βρήκε στην αρχή της επαγγελματικής μου πάλης..όμως μου φάνηκε παιχνίδι το μεγάλωμα τους..

Μετά..μεγάλωσα μαζί τους..πόνεσα με τους πόνους τους, χάρηκα με τις χαρές τους, έδωσα το περίσσευμα των αισθημάτων μου σ' αυτά και ακόμα περισσότερα..έγινα στις δυσκολίες τους το στήριγμα..ο αποδέκτης των παραπόνων τους για τα μαλλώματα που τα έκανα..

Μα ..ήμουν κι εγώ κόρη μιας μητέρας..κάποιας που πέρασε τα ίδια, που με αγάπησε με τον ίδιο τρόπο, που στο πέρασμα του χρόνου έγινε το..παιδί κι εγώ η μάνα της..
Ο χαμός..χαμός.. πάντα κενό, όταν νοιώθω προδομένη, πληγωμένη, χτυπημένη θυμάμαι πάντα την αγκαλιά της και το..χώσιμο μέσα σ' αυτήν με την ερώτηση:- Τι να κάνω μαμά;

Μαμά μου..Σ'ΕΥΧΑΡΙΣΤΏ..ζητώ συγνώμη για όσα ίσως δεν σου είπα..για όσα ίσως σου έκανα και δεν κατάλαβα τότε τη σημασία τους γιατί...ήμουν..ΠΑΙΔΙ..κι  εσύ εκείνη που με συγχωρούσε τα πάντα..
Μάνα..μητέρα...μαμά..η σκιά της ζωής μας μέχρι την ώρα της συνάντησης..Χρόνια Πολλά σε όλες σας.
Αχτιδένια φιλάκια!