Επιτέλους..όρθια!!!

                     

Επιτέλους από χθες το απόγευμα μπόρεσα να σηκωθώ και να είμαι ...αυτοσυντηρούμενη γιατί φίλοι μου το χειρότερο για μένα είναι να ζητάω και το πιο απλό από το σύντροφο μου. Νομίζω ότι το πιο μεγάλο δώρο που θα μου έκαμνε ο Θεός θα είναι να "φύγω" χωρίς να βαραίνω  κανένα πριν.
Λοιπόν χαμόγελο φίλοι μου μεγάλο και πλατύ αν και αυτό το διήμερο με αυτά που άκουγα στη τηλεόραση έχασα και τα λίγα μαλλιά που μου έμειναν!!!
Τελείωσα και το κεντηματάκι μου!!! Δεν σας το δείχνω γιατί..είναι μέρος από μία απόφαση που πήρα εδώ και καιρό να κεντήσω κάτι για φίλες που αγαπώ ώστε να το βλέπουν και να με θυμούνται πάντα. Βλέπετε το κέντημα είναι πάντα δώρο καρδιάς και ψυχής γιατί όταν το κεντάς και έχεις αποφασίσει που θα το δώσεις σε κάθε βελονιά που κάνεις έχεις μπροστά σου το πρόσωπο αυτής που θα το πάρει στα χέρια της. 
Ακόμα πιο παράξενο είναι ότι μερικές φορές το πρόσωπο" αυτό σου είναι άγνωστο σαν εικόνα όμως τόσο γνωστό γιατί μπαίνει στο μπλοκόσπιτο σου και είναι φίλη σου.
Δεν ξέρω αν είναι κάτι που κουβαλούν όλα τα μοναχοπαίδια..το να δένονται με ανθρώπους και πράγματα, το να απολαμβάνουν τα σχόλια , τα ανώνυμα πολλές φορές, τα τηλεφωνήματα αγάπης όπως αυτά που πήρα αυτό το 2ήμερο .
Η Κλώντη παλεύει καθημερινά μαζί μου, η μία φροντίζει την άλλη και αυτό το "πείσμα" της που κάνει τους κτηνιάτρους να κάνουν το σταυρό τους είναι που με κάνει να τη θαυμάζω κάθε μέρα και να γεννάει την εικόνα που έχω μέσα μου για τη ζωή!
Χθες μία φίλη με πήρε τηλέφωνο και μου είπε με φόβο ότι πιθανόν να έχει Πάρκινσον της είπε ο γιατρός. 
Την ένοιωσα περισσότερο από όσο πίστεψε εκείνη, ζω χρόνια με αυτό , της είπα αυτό που πιστεύω και νοιώθω..ότι η "εγκατάλειψη" αρχίζει και τελειώνει μέσα μας και πως θα αντιμετωπίσουμε τα προβλήματα μας, η προσαρμογή μας με αυτά .
Μερικές φορές όπως χθες το βράδυ γελώντας με τον ίδιο τον εαυτό μου σκέπτομαι ότι είμαι η ειδική να γράψω βιβλίο γι' αυτό και το πως κάνω τα..ελαττώματα μου να γίνουν βοήθημα σε ότι κάνω. Όμως φίλοι μου δεν είμαι η μοναδική . 
Προχθές στο ιατρικό κέντρο δίπλα μου στη Νευρολόγο καθόταν μία κυρία 84 ετών ( πιστέψτε με δεν της φαινόταν καθόλου) που περιμένοντας τη συνοδό της με έπιασε κουβέντα , για την ακρίβεια ενώ δεν είχα και πολύ όρεξη να μιλήσω όμως εκείνη με ρωτούσε διάφορα και μου έλεγε διάφορα. Είχε 15 χρόνια με Πάρκινσον , βάδισμα πολύ δύσκολο, το μυαλό της πεντακάθαρο και η ψυχή της χωρίς φόβο αλλά γεμάτο  ελπίδα. Μου έλεγε πόσο τυχερή ήταν που τα ...4 παιδιά της την φροντίζουν και ενώ δεν έχει σύνταξη μεγάλη της πληρώνουν τα πάντα..Δόξα το Θεό μου είπε ..και τα 4 είναι δίπλα μου κι εγώ θέλω να ζω μόνη μου, να είμαι ανεξάρτητη και να μη τους γίνομαι βάρος όσο και αν επιμένουν.Τα ζευγάρια πρέπει να μένουν μόνα τους ο μόνο που μου λείπει είναι ο άνδρας μου, μου είπε με παράπονο.
-Τι παιδιά έχετε την ρώτησα;
-Ένα κορίτσι και ένα αγόρι..
-Μα μου είπατε ότι έχετε 4..Τέσσερα έχω κυρία μου, ο άνδρας της κόρης μου είναι γιος μου και η γυναίκα του γιου μου είναι κόρη μου!
Αξιολάτρευτη  ..και μάλιστα όταν με ρώτησε πόσων ετών είμαι και της είπα 64 μου είπε..Α! καλέ εσύ είσαι ..κοριτσάκι ακόμα! Μέχρι τη γιατρό ακούστηκε το γέλιο μου!
ΕΤΣΙ αντιμετωπίζεται η ζωή φίλοι μου, θέλει κουράγιο, καλή διάθεση, ελπίδα και αγάπη σε κάθε τι γύρω σου. Μπαίνοντας στο γιατρό την αποχαιρέτησα με μία αγκαλιά και πήρα μαζί μου το σθένος και το χαμόγελο της.
Σας εύχομαι μία όμορφη μέρα και ένα χαμόγελο στο ..σήμερα και το αύριο!
Αχτιδένια φιλάκια!