Η φίλη μου η Ιουλία!

Καλημέρα φίλοι μου, ακόμη αρρωστούλα, με τη Κλώντη πάλι άσχημα, παλεύω με ότι θέλω σαν την στρουθοκάμηλο να αποφύγω. Έτσι βρίσκω διέξοδο στο εργαστήρι, σε "βολτίτσες" σε εικόνες που χαζεύω στο fb. 
Η φίλη μου η Ιουλία ήταν από τις πρώτες που γνώρισα εδώ στο διαδίκτυο το 2010. 
Η γνωριμία μας έγινε απλά με ένα μέιλ και ένα χρόνο μετά δέχθηκα τη πρόταση της να την επισκεφτώ στη Κρήτη και να γνωριστούμε από κοντά. Πάντα λέω ότι τα πάντα βασίζονται στη..Χημεία που στο σχολείο μισούσα!! Την αγάπησα, με αγάπησε και έγινε κάτι σαν..αδελφή.
Ένας εξαίρετος , μοναδικός άνθρωπος, διδασκάλισσα σε σύνταξη πλέον, χήρα του αρχαιολόγου Παπαδάκη με καμάρι είδα αίθουσα με το όνομα του στο μουσείο και βιβλία του που δώρισε τα δικαιώματα στο κράτος. 
Η Ιουλία μας χάρισε μία υπέροχη εβδομάδα στη Κρήτη, με γνώρισε με πολλές φίλες και έτσι..μέσα σε αυτή τη χημεία αγάπης που σας είπα δύο "ξένοι" άνθρωποι έγιναν "ένα¨"και είναι πλέον ανάγκη για μας να μιλάμε στο τηλέφωνο και να αδειάζουμε τα προβλήματα μας καταλήγοντας στο "Δόξα το Θεό"

Γυρίζοντας από εκείνο το ταξίδι άλλαξε η ζωή μου, έμαθα ότι είχα Πάρκινσον και μετά μία αλλαγή στην οικογένεια στα παιδιά μου που με βύθισε ακόμα περισσότερο στο "γονάτισμα".Όμως ..σηκώθηκα, και στάθηκα όρθια σε κάθε "τέρας" γιατί είναι θαρρείς μέσα στη φύση μου να το κάνω.

Η φίλη μου η Ιουλία είναι ακούραστη, έφαγα εκεί τους πιο υπέροχους λουκουμάδες που δοκίμασα τη..ζωή μου, με προζύμι δικό της και στο μόνο που διαφέρουμε είναι ότι είμαι κρουλιάρα και εκείνη..Χειμερινή κολυμβήτρια!!! Όταν μου λέει στο τηλέφωνο με εκείνη την υπέροχη Κρητική προφορά της:

-Γιωργία μου..είμαι στη θάλασσα και κάνω βουτιές!! 

Με σκοτώνει κι εγώ τρέχω στο καλοριφέρ και του κάνω αγαπούλες!!!

Ακούραστη, και όρθια στις δυσκολίες ..σαν κι εμένα βρίσκει πάντα διέξοδο σε δημιουργία.Λογοτεχνία (γράφει) και..απίστευτη η νέα της ασχολία ..Αργαλειό!!Ένα δωμάτιο στο σπίτι της , ένας παλιός αργαλειός , επιμονή και αγάπη για δημιουργία.

Η λέξη εκτίμηση είναι λίγη..θαυμασμός μεγάλος στη φίλη..στον Άνθρωπο.

Χθες λοιπόν στο fb είδα μία "ανάρτηση "της όπως τις λέει  χαμογέλασα πάλι με το τρυφερό πλάσμα  που κρύβει πάντα μέσα της και θέλησα να σας πω για τη..φίλη μου την Ιουλία που είναι μία από τις 3 φίλες καρδιάς που έχω μαζί με τη Μαιρούλα και τη Μαρία .

Μία ιστορία φίλοι μου, ένα παραμύθι..μία τρυφερή υπόδειξη ..

                ΤΟ ΚΑΛΑΜΙ ΚΑΙ Η ΕΛΙΑ

Μια φορά δίπλα σε μια ελιά είχε φυτρώσει ένα καλάμι.
Η ελιά ήταν ένα μεγάλο και δυνατό δέντρο με πολλά κλαδιά που
κρατούσαν τα φύλλα τους όλη τη χρονιά και κάθε δυο χρόνια,
έγερναν από το βάρος του καρπού.
Το καλάμι πάλι ήτανε ψηλόλιγνο με καταπράσινα στενόμακρα φύλλα, με ωραιότατα παράξενα λουλούδια που έμοιαζαν με τσαμπιά κι είχανε το σχήμα του αδραχτιού.
Η ελιά καυχιόταν ολοένα:
-Τι είσαι συ μπροστά μου; έλεγε στο καλάμι.
Εγώ είμαι ένα δέντρο μεγάλο, δυνατό, ευλογημένο. Οι άνθρωποι με λατρεύουν γιατί τους δίνω τις ελιές και το λάδι μου, τους δίνω ξερόκλαδα για να ζεσταίνονται, τους δίνω ξύλα για να φτιάχνουν ακριβά έπιπλα. Είμαι μεγάλη, ψηλή, γερή και συ είσαι ένα αδύναμο πραγματάκι που λυγίζεις μπροστά σ’ όλους τους ανέμους και τους προσκυνάς. Δεν μπορώ να καταλάβω πώς έχεις την τόλμη να φυτρώνεις πλάι μου.
Το καημένο το καλάμι που ήταν από φυσικού του ντροπαλό, τ’ άκουγε όλα αυτά και δεν έλεγε τίποτα κι ούτε και θύμωνε γιατί αυτό δεν είχε να καυχηθεί για τίποτα.
Ήρθε ένας χειμώνας όμως βαρύς κι άρχισε να φυσάει ένας αέρας δαιμονισμένος, που χτυπούσε με μανία την ελιά ώσπου στο τέλος την ξερίζωσε.
Το καλάμι, με το πρώτο φύσημα του ανέμου, έγειρε, λυγερό όπως ήτανε, προς το νερό κι έτσι ο άνεμος περνούσε από πάνω του χωρίς να το πειράξει.
Κι όταν η καταιγίδα σταμάτησε κι ο άνεμος έπαψε να φυσάει,
η ελιά απόμεινε πεσμένη στο χώμα και το καλάμι σηκώθηκε
πάλι όρθιο και λυγερό, όπως και πριν.
Βλέπετε, το καλάμι ήξερε να υποχωρεί εκεί που ένιωθε ότι δεν είχε δύναμη ν’ αντισταθεί, ενώ η ελιά πλήρωσε με τη ζωή της την υπερηφάνειά της.

Πολύ διακτικό το παραμύθι.
Σπουδαία αρετή η ταπεινότητα.
Η υπερηφάνεια είναι επικίνδυνη. Μας το επιβεβαιώνουν και οι παροιμίες:

Όποιος περηφανεύεται, γρήγορα ταπεινώνεται.

Όποιος ψηλώνεται, πέφτει και σκοτώνεται.

Ξέρω ότι μάλλον σας κούρασα, λέω πάντα ότι σκέπτομαι..όμως όταν αγαπώ κάποιος τόσο πολύ ώστε να τον βάλω στη καρδιά μου θέλω να το εκφράσω με όποιο τρόπο μπορώ. 
Τη Μαιρούλα την ..αγκαλιάζω,την έχω δίπλα μου.. τη Μαρία της τηλεφωνώ , την Ιουλία είναι λες και την έχω δίπλα μου και της τα λέω , εκεί στη γωνιά μας στη Κρήτη που λατρεύω..
Σας εύχομαι μία καλή μέρα φίλοι μου .
Αχτιδένια φιλάκια!