Ο άνθρωπος μέσα μας..

Καλημέρα φίλοι μου, έτοιμοι για τον καθημερινό αγώνα; Αν το σκεφτείτε είναι λες και κάθε πρωί μας βάζουν σε μία μικρή ή μεγάλη αρένα και μας λένε πως πρέπει να παλέψουμε με τον ..άγνωστο αντίπαλο που θα έρθει μπροστά μας..
Πρωί άκουσα για τη γυναίκα στη Λάρισα που κάηκε το σπίτι της και το 4χρονο παιδάκι της νοσηλεύετε στο νοσοκομείο ευτυχώς το άλλο το 12χρονο είχε πάει στο σχολείο. Μονογονική οικογένεια, ζούσε σε πολυκατοικία χωρίς ρεύμα για..6 .μήνες. Η μητέρα δεν ζήτησε ποτέ βοήθεια για τους δικούς της ίσως ψυχολογικούς λόγους..λάθος ή σωστό ένα παιδί πήγαινε σχολείο πιθανόν με πολλές ελλείψεις ίσως ακόμη και στη σίτιση..ίσως λέω..Οι γείτονες στη πολυκατοικία απορώ δεν είχαν δει κάτι, δεν ήξεραν να πάρει η ευχή ποια ζούσε και πως ζούσε σε ένα από τα διαμερίσματα τους;
Αυτό που με τρομάζει φίλοι μου είναι ο αποκλεισμός πιθανόν για πολλούς λόγους τέτοιων οικογενειών και η αδιαφορία των γειτόνων, των ανθρώπων που περνούν αδιάφορα από ένα πεσμένο με φόβο να μην εμπλακούν σε προβλήματα. Τα δικά μας προβλήματα ξέρω ότι γενικά γίνονται μεγαλύτερα μέρα με τη μέρα όμως αυτό δεν μπορεί..δεν πρέπει να μας απαλλοτριώσει σαν "ανθρώπους".
 Σκεφτείτε το 12χρονο παιδί που πήγαινε στο σχολείο και κρατούσε μέσα του , στη ψυχή του, όλα τα προβλήματα που είχε η οικογένεια του πιθανόν γιατί αυτό του μετέδωσε η μητέρα του. 
Έτσι πλάθονται εσωστρεφείς άνθρωποι , πληγωμένες παιδικές ψυχές που κάποτε ίσως γεμίσουν οργή και καταπιεσμένα συναισθήματα που σαν το νερό θέλουν να βρουν δίοδο ..να γκρεμίσουν και να περάσουν για να βρουν τη λύση σε όποιο άνοιγμα υπάρχει μπροστά τους.
Αυτά είναι που με τρομάζουν φίλοι μου, αυτά που δεν παλεύονται αν εμείς οι ίδιοι δεν απλώσουμε το χέρι με όποιο τρόπο μπορούμε έχοντας τα ματια μας ανοιχτά ολόγυρα, δίπλα μας πια, στη πιο μικρή λεπτομέρεια που θα διακρίνουμε.
Πρωί πρωί θα μου πείτε άρχισες τις τρομερές σου .. αμπελοφιλοσοφίες.. δεν ξέρεις ότι φθάσαμε να μην υπάρχει πλέον σπίτι χωρίς πρόβλημα.
Όμως μόνον ο ανθρωπισμός και η αγάπη μέσα μας θα μας διατηρήσει όρθιους και δυνατούς. 
Χθες πήγα στο κτήμα και λίγο πριν μας σταμάτησαν γείτονες από το κτήμα πριν το δικό μας. Εκεί σε λίγο ήρθαν άλλοι γείτονες που είδαν από μακρυά ότι συγκεντρωνόμασταν. Όλοι φέραν από κάτι..εμείς ένα φακελάκι καφέ ,οι άλλοι λίγα τυροπιτάκια από το πρωινό τους, λίγες ρίζες σαλάτα ο ένας, 3 αυγουλάκια από τις κοτούλες η άλλη ..
Τα είδα και με συγκίνηση σκέφτηκα ότι ΕΤΣΙ πρέπει να γίνουν οι άνθρωποι.
Ήπιαμε το καφέ μας με γέλια και λέγοντας ο καθένας τα όσα τον απασχολούσαν, μοιραστήκαμε αγάπη και προβλήματα, σκέψεις και ..εξάψαλμο στους ιθύνοντες του κράτους.Πάντως ξεσπάσαμε με το δικό μας όμορφο τρόπο ..αυτοί οι απλοί άνθρωποι της υπαίθρου που τους θεωρώ πλέον δικούς μου ανθρώπους..φίλους μας.
Προσπαθείτε φίλοι μου μέσα στο σκοτάδι να φτιάξετε το δικό σας φως, έτσι θα βρίσκετε πάντα δίοδο σε κάθε σας πρόβλημα, θα παρηγοριόμαστε με τις δικές μας  και τις δικές τους πράξεις . Ακόμη και αν η αγάπη σας δεν αποδώσει μερικές φορές καρπούς..μην αφήνετε το "χωράφι" άσπαρτο..πάντα κάτι θα "φυτρώσει" οπό  τους πολλούς σπόρους που θα πέσουν σ' αυτό.
Καλημέρα όλη μέρα με χαμόγελο πάντα και τι άλλο γλυκούλια μου από εμένα;..
Αχτιδένια φιλάκια!