Ένα τραγούδι..απόγευμα αργά..

Ένα ζεστό ..ζεστό απόγευμα..λίγο πριν να σουρουπώνει..μόνο η θέα της κληματαριάς μας στο μπαλκόνι μας δίνει χρώμα στη μουντάδα των πολυκατοικιών. Σήμερα μου έκανε και ένα ..δωράκι..απίστευτο ,  δύο καρδερίνες μπήκαν στη φυλλωσιά του και τιτίβιζαν ..Έμεινα ακίνητη για να μη τις τρομάξω και μετά άνοιξα κρυφά τη google  στο κινητό μου να δω αν πράγματι αναγνώρισα καλά τις καρδερίνες..ναι..ήταν καρδερίνες μα δεν πρόλαβα να τις φωτογραφίσω, μέχρις εδώ μου είπαν και πέταξαν κάπου στο άγνωστο. Ευχαριστώ τους ψιθύρισα.. κι αυτό μου έφθασε!

Το πίσω δρομάκι μας μικρό, η άσφαλτος  ξεφτισμένη γεμάτη τρύπες και μπαλώματα όπως και παντού πλέον στους δρόμους γύρω μας . Σκέπτομαι ειρωνικά τον ...συχωρεμένο τον εργολάβο που πούλησε το σπίτι στους γονείς μου ,για το.. πάρκο που μας διαβεβαίωνε ότι θα γινόταν εδώ μπροστά.. 

Ο Δημήτρης στο κτήμα, εγώ εδώ βυθισμένη στις ..γαλάζιες πινελιές μου στις μπουμπουνιέρες του εγγονού μου.

 Το μπαλκονάκι μου μικρό, η ώρα κοντεύει να φέρει τη δύση , το τραπεζάκι μας γεμάτο από τις ..γαλάζιες δημιουργίες μου. 

Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ..όλα άλλαξαν ..ένας υπέροχος ήχος.. κάποιος τραγουδούσε και ένα ακορντεόν τον συνόδευε σ' αυτό το παθιασμένο , παραπονιάρικο Ρώσικο τραγούδι. 

Ο πατέρας μου έπαιζε κιθάρα, μεγάλωσα με τον ήχο της, με  το πενάκι στις χορδές της και με ..αυτό ακριβώς το τραγούδι που ήταν το αγαπημένο του .. Οτσιτσόρνια..

Φοιτητές τότε οι γονείς μου τα βράδια έφερναν τους συμφοιτητές τους για..βεγγέρα ενώ η γιαγιά μου σκάρωνε μεζεδάκι πολίτικα στη κουζίνα...

Έδεσα τα μπράτσα μου στο μεταλλικό άκρο του μπαλκονιού μου, έσκυψα ανάμεσα από τη κληματαριά να δω τον..τραγουδιστή μας. Απίστευτη η φωνή του.. έτρεξα μέσα να φέρω το πορτοφόλι μου..νόμιζα ότι ζητούσε χρήματα..όχι..τραγουδούσε για ..εκείνο τον ίδιο..για τα όσα ένοιωθε..για τις αναμνήσεις του ίσως.. Δυνατή βροντερή φωνή, απίστευτες κορόνες και ανεβάσματα!

Οι γείτονες βγήκαν στα μπαλκόνια τους, μεγάλοι σαν κι εμένα..οι νέοι λείπουν..τα νιάτα τους οδηγούν με όσα μέσα έχουν σε ακρογιαλιές και μπαράκια.. εμείς όμως αυτή τη στιγμή απολαμβάναμε την ωραιότερη παράσταση..

Τότε τον είδα, μεγάλος άνθρωπος , ψηλός και γεροδεμένος, ένα παλιό μπλουζάκι,  μία παντελόνα φθαρμένη , ένα καφέ καπέλο και ένα ακορντεόν στα μπάτσα του. 

Περπατούσε παίζοντας και τραγουδούσε μισοκλείνοντας τα μάτια και κοιτώντας ψηλά..λες και θα μπορούσε να δει τη δύση μέσα από τα γκρίζα  "τείχη". 

Το τραγούδι του τελείωσε και απλά ο ήχος από το ακορντεόν απόηχος πίσω του. Τότε κάποια απέναντι έκανε την ..αρχή..ένα χειροκρότημα ..δύο..μετά πολλά.. κι εγώ το ίδιο..συνοδεύαμε την αποχώρηση του ,  τη σκιά που άφησε πίσω του και την αύρα που μας χάρισε και έκλεψε τη μουντάδα..

Σ' ευχαριστώ άγνωστε ,  να είσαι καλά όπου και να πήγες και ήρεμος με όσα σε "γέμισαν" τη ψυχή με αυτό το παράπονο που τραγουδούσες.. 

Αχτιδένια φιλάκια!