Πέμπτη 2 Ιουνίου 2016

Πάλι κουβεντούλα;


               Τα γατουλίνια μου , τα τσάκωσα μαζί!


Ξεκίνησα την ημέρα μου με υπέροχη διάθεση να κάνω πολλά αφού είμαι δια..2ήμερο πάλι ζωντοχήρα με τον άνδρα μου να φυτεύει πιπεριές και ντομάτες!! 
Εγώ απασχολημένη με τα στολίδια για τη βάπτιση του εγγονού μου μη νομίζετε ότι έχω άφθονο χρόνο αφού βρε παιδάκι μου τελικά έχω γίνει λίγο βραδυκίνητη και πιάνω τον εαυτό μου να κουράζεται και να επηρεάζεται με το παραμικρό.
Σήμερα λοιπόν το πρωί πηγαίνοντας μία μικρή βόλτα τη Κλώντη βρήκα γειτόνισσες και ρώτησα για τη καημένη την κυρία Α. αν θυμάστε με την άνοια και το σάκχαρο που προημερών την πήγαν άρον άρον σε νοσοκομείο με τον διαβήτη στα ύψη σχεδόν σε κώμα.  Ρώτησα λοιπόν για τη κατάσταση της και έμαθα ότι την έχουν γυρίσει ( όχι που θα την κρατούσαν...) και είναι πάλι μόνη στο σπίτι!!
Πήγα και χτύπησα τη πόρτα και βέβαια δεν με άνοιξε κανείς γιατί απλά..ήταν μόνη και βέβαια ξαπλωμένη.
 Ξέρω ότι ίσως σας φαίνομαι ενοχλητικά πιεστική όμως πήρα τηλέφωνο τους γιους της να ρωτήσω ευγενικά και με διακριτικότητα αν κάποια από τις νύφες ίσως την έπαιρνε σπίτι για φροντίδα. Η απάντηση  με πίκρανε :
-Εμείς κυρία μου έχουμε τα προβλήματα μας, έτσι και αλλιώς οι γιατροί μας είπαν ( πάλι καλά που ρώτησαν) ότι δεν την βγάζει την εβδομάδα!!
Η..πίεση μου στα ύψη!!!!Δεν πίστευα στα αυτιά μου φίλοι μου και..μου έκλεισαν το τηλέφωνο λέγοντας μου ότι αυτό είναι κάτι που αφορά την οικογένεια τους να κοιτάζω τη δουλειά μου.
Γύρισα σπίτι και σκέφτηκα ότι εγώ έχω αλλάξει όλη τη καθημερινότητα μου με το σάκχαρο της Κλώντης..του σκύλου μου..ότι κάποτε έμεινα 11 χρόνια στο σπίτι με το ρολόι στο χέρι όταν έφευγα φροντίζοντας τη μητέρα μου. 
Δεν θα το αρνηθώ, τότε που δούλευα ακόμη στο μαγαζί μας ( εργαστήρι -βιοτεχνία) ήρθαν μέρες που κουράστηκα, που η κατάθλιψη της με βάραινε, η άνοια μετά με διέλυσε..μετά  ήρθε η Πάρκινσον , στην αρχή ήταν χαστούκι..μετά αποδοχή και μετά όρθια αντιμέτωπη της σε ..εμπόλεμη κατάσταση. 
Το χαμό των γονιών μας φίλοι μου τον καταλαβαίνουμε όταν περάσει η φάση της λύπης, όταν κυλήσει ο χρόνος και βλέπεις ότι σου λείπει η αγκαλιά της παρηγοριάς σε κάποιο πρόβλημα ή ανάγκη της αληθινής και αδιάβλητης συμβουλής.
Οφείλουμε κάτι σε αυτούς νομίζω και  θα πρέπει να κάνουμε ότι κάνουμε από αγάπη μόνο και προσφορά επιστροφής των όσων πέρασαν για να γίνουμε αυτό που ήμαστε.
Ξέρω..μελαγχόλησα..σας μελαγχόλησα ίσως και εσάς..μα η αδιαφορία στους γονιούς τους με βάραινε ( πήρα και 2ο χάπι!!!) και σκέφτηκα να τηλεφωνήσω σε μία άλλη γειτόνισσα πιο..δυναμική από μένα σε ...καυγάδες να τους πάρει τηλέφωνο και να μας δώσουν ίσως το κλειδί ώστε να μπαίνουμε και να την φροντίζουμε εκ περιτροπής όσο μπορούμε.
Τώρα πάω να φτιάξω γεμιστά για τον ανδρούλη μου ( με κιμά όπως τα θέλει) για να του τα..ψάλλω με φαγητό που του αρέσει!!!! Έτσι το λέω καλέ..άστον να φυτεύει αφού μόλις έφαγα ένα υπέροχο ροδάκινο από τα δένδρα μας και λίγα σμέουρα που τα λάτρεψα!


Νάτα φίλοι μου ..έτοιμα, με μπολικο κρεμμυδάκι , κιμά ανάμεικτο, μαιντανό, λίγο δυόσμο από το κτήμα, πιπεριές ψιλοκομμένες και μία φέτα κασέρι μέσα σε κάθε πάτο από ντομάτα και πιπεριά! 


Όταν φθάσετε πολλές από εσάς στη δική μου ηλικία θα δείτε ότι ο άνθρωπος σας είναι το παν για σας, ο σύντροφος σας, το άλλο σας μισό, όσα παιδιά και να αποκτήσετε.Τότε κάνετε τα πάντα για να ευχαριστιέται έστω και αν αυτό στη προκειμένη είναι..γεμιστά!
Καλή μέρα να έχετε όλοι σας.
Αχτιδένια φιλάκια!

12 σχόλια:

Αμαλία είπε...

Γειά σου Αχτιδούλα μου,
Τα γατάκια σου είναι για διαφημιστικό. Καρδούλες σκέτες.
Αδυνατώ να σχολιάσω την επική αντίδραση των παιδιών της ηλικιωμένης διότι αναβαίνει και η δική μου πίεση και δεν έχω καμμία διάθεση για τέτοια γαϊδούρια να συγχίζομαι.
Όσον αφορά τα γεμιστά, σου λείπει ήδη μια νοητή πηρουνιά από την φωτό.
Φιλιά σε σένα, στον άξιο σύντροφό σου και στη μυτούλα της.

Ανώνυμος είπε...

@ Καλή μου κυρία σε διαβάζω εδώ και 2 χρόνια, δεν σε ήξερα από παλιά.Είμαι συνταξιούχος δασκάλα και έχω 2 παιδιά , μία κόρη και ένα παλικάρι.Όσο ζούσε ο άνδρας μου ήταν όλα καλά, τώρα έχω σκλήρυνση κατά πλάκας γι' αυτό και βγήκα στη σύνταξη γρηγορότερα.Είμαι ΜΟΝΗ μου αγαπημένη, μόνη μου.Η κόρη μου έφυγε μετά τις σπουδές στη Γερμανία και έμεινε εκεί, ο γιος μου εργάζεται ευτυχώς και ζει με μία κοπέλα που τον παρακαλώ να παντρευτεί για να κάνει σπίτι και οικογένεια. Τον βλέπω ζήτημα 1 φορά την εβδομάδα και επειδή έχω ακόμα τα μυαλά μου φρόντισα με δικηγόρο να πάω σε ίδρυμα όταν δεν θα μπορώ πια.Μόνη μου φίλη μου, μόνη μου, σ' ευχαριστώ για τη παρέα τα 2 τελευταία χρόνια, έχω γελάσει και έχω κλάψει μαζί του. Σωτηρία Μπισογιάννη

ANNA FLO είπε...

Όπως τα λες....και υπογράφω και τα λόγια σου και τα αισθήματά σου. Σοκάρομαι στ'αλήθεια και με συγκλόνισε και το σχόλιο της Σωτηρίας. Ξέρεις πόσα συμβαίνουν γύρω μας; Να μην τα γνωρίσουμε να λες...Καλώς να δεχθείς τον άντρα σου και πρόσεχε τη πίεσή σου
Καλό απόγευμα

Ανώνυμος είπε...

σας στέλνω αυτό, με αγάπη: http://istologio.org/?p=7386

Woman in Blogs είπε...

Το χειρότερο για μένα δεν είναι ότι κάποιοι δεν θέλουν να συμπαρασταθούν ή δεν μπορούν να βοηθήσουν, αλλά το ότι εκείνοι που θέλουν και μπορούν, βρίσκουν μπροστά τους τοίχους, κλειστές πόρτες....
Καλό απόγευμα!

Funky Monkey είπε...

Τι υπέροχη φωτογραφία που έβγαλες τα γατάκια σας! Για διαφήμιση, πράγματι! Να τα χαίρεστε.
Με όσα είπες μετά, λυπήθηκα. Κανείς δεν πρέπει να αφήνεται έτσι μόνος στα δύσκολα. Ας ελπίσουμε να μπορέσετε να κάνετε κάτι, αφού τα παιδιά της δεν έχουν τη διάθεση - έστω να καταφέρετε να πηγαίνετε να της κάνετε λίγη παρέα.
Φιλιά πολλά!

BUTTERFLY είπε...

Kαποιοι ανθρωποι δεν καταλαβαινουν οτι απαξ και φυγουν οι γονεις δεν ξαναγυριζουν...
Ειναι πολυ λυπηρο!
Απο την αλλη, πιστευω πως αν τα παιδια εχουν λαβει αγαπη, αγαπη θα δωσουν... πως αν εγκαταλειψουν το γονιο τους, καπου κι εκεινος θα φταιει...
Εγω δεν μπορω να διανοηθω να αφησω τη μανα μου μονη, αλλα εχω παρει πολλη αγαπη!
Μακαρι να φτιαξει η σχεση τους εστω και την υστατη ωρα!

Τα γατακια σου γλυκες, αλλα να σου πω εγω το ροδακινο και τα σμεουρα ζηλεψα!
Οσο για τα γεμιστα με πατο απο κασερι, ομολογω μου κεντρισαν το ενδιαφερον!

Mia Petra είπε...

Με μελαγχόλησε πάρα πολύ η σημερινή σου ανάρτηση.. :(
Μόνη φωτεινή πινελιά τα δυο γλυκά γατόνια. Πολλά φιλιά και καλό μήνα ❤
Υ.Γ Τα λόγια τής κυρίας Σωτηρίας πιο πάνω, με αποτελείωσαν..

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Καλημέρα φίλοι μου, μία νέα μέρα και εύχομαι να είναι όσο γίνεται πιο εύκολη!

Ανώνυμος είπε...

Η μητέρα μου είναι χήρα 82 ετών, μένει μόνη της, ευτυχώς είναι υπερδραστήρια, αλλά της μπήγω και τις φωνές άμα το παρακάνει. Τελευταία έχει πρόβλημα με τα πόδια της, οπότε τουλάχιστον για τα ψώνια φροντίζω εγώ. Είναι τυχερή διότι φροντίζει το σπίτι της και τον εαυτό της. Όμως... αν ποτέ συμβεί αυτό που γίνεται, και οι μανάδες μένουν μόνες τους, άρρωστες, δεν πρόκειται να της κάνω το χατήρι και να την αφήσω. Μου πρόσφεραν πολύ πολύ καλή δουλειά στην Αγγλία, με υπέροχο μισθό, αλλά αρνήθηκα. Πού να πάω, δεν έχω και αδέλφια να την κοιτάξουν, όταν κάτι συμβεί, συγγενείς έχουν σχεδόν πεθάνει. Πιστεύω ότι όταν τα παιδιά αδιαφορούν για το γονιό, κάτι συμβαίνει, τουλάχιστον εγώ δε μπορώ να διανοηθώ να αφήνουν έτσι γέρους και ανήμπορους τους γονείς τους. Είναι σκληρό. Μόνη... είναι σκληρή λέξη γεμάτη πόνο και δάκρυα... Αυτό δε το θέλω για τη μητέρα μου, και καταλαβαίνω την κ. Σωτηρία απόλυτα. Και στεναχωριέμαι για όλους τους γέρο-μοναχικούς. Και πιστέψτε με, βλέπω πολλούς στη γειτονιά μου. Σοφία

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

Σοφία μου κι εγώ δεν μπορώ να διανοηθώ αυτό και σου λέω ΄το αυτή τη στιγμή έχω στο σπίτι το παππού μας ( θείος μου) που δεν έχει κανένα στο κόσμο.Ήρθε για λίγες μέρες πριν λίγα χρόνια για να τον φροντίσω που έκανε μία εγχείρηση και..έμεινε!Μου είναι δύσκολο γιατί ,ε κοιτάζει σαν...σωτήρα του και στεναχωριέμαι γι' αυτό όμως δεν μπορώ να τον εγκαταλείψω. Ήμουν μοναχοπαίδι και μάλιστα δεν έχω ούτε καν ξαδέλφια..Αν δεν ήταν αυτός θα έφευγα με τον άνδρα μου μονίμως στο κτήμα τουλάχιστο την Άνοιξη και το καλοκαίρι.

Ανώνυμος είπε...

Αχτιδα μου, αυτο που σου συνεβη εχει συμβει και σε μενα και οταν απευθυνθηκα στα παιδια του συγκεκριμενου παππου που εκλαιγε και μου ελεγε οτι με κλειδωνουν μεσα, αυτα μου ειπαν και μαλιστα οχι πολυ ευγενικα, να μην ανακατευομαι στα οικογενειακα τους και ξερεις γιατι το εκανα; γιατι ο συγκεκριμενος παππους ηταν στο Γυμνασιο καθηγητης μου πολυ αγαπητος. Οσο ζουσε η γυναικα του ολα καλα αλλα μολις εφυγε τα παιδια τον κλειδωνουν.....
Αυτο που λες για το ταιρι μας ειναι πολυ σωστο. Να παρακαλαμε το Θεο να γερασουμε μαζι.....
Φιλια , Φαιη.