Παραμυθάκι;..ίσως!

'Ήμουν μπροστά στον υπολογιστή μου , απογευματάκι..η οθόνη κάτι είχε επάνω της..κάτι σαν το..ήμισυ κεφαλάκι καρφίτσας. Έβαλα τα πιο δυνατά γυαλιά μου, ξέρετε..εκείνα που έχω για λεπτομέρειες . Ήταν ένα τόσο δα πλασματάκι όπως είδα , κάτι σαν μυγίτσα ! Πήγα να το βγάλω από το γυαλί, ένα ενοχλητικό "σκουπιδάκι"...και τότε έμεινε το δάκτυλο μου στον αέρα!
Αυτό το μικρό, απειροελαχιστο σημαδάκι σκέφτηκα ότι ήταν ένας ζωντανός οργανισμός, μπροστά μου άνοιξε η σελίδα κάποιου παιδικού βιβλίου ίσως ένα παραμυθάκι και αυτό το σκουπιδάκι πήρε μορφή και μπήκε στη δική του περιπέτεια.

<< Ο...Τελίτσας ήταν ένα μικρό μυγάκι ,το 15ο από τα 123 παιδιά του κυρίου Πεταχτούλη και της κας Λυγερούλας! Όμως δεν ήταν σαν τα άλλα αδέλφια του γιατί από τη πρώτη στιγμή που γεννήθηκε και δοκίμασε το χάρισμα των αόρατων σχεδόν φτερών του βάλθηκε να φύγει μακριά ,να ανακαλύψει το κόσμο που υπήρχε πέρα από τη σκοτεινή γωνία του δοκαριού στην αποθήκη που γεννήθηκε.
Πέταξε λοιπόν..στην αρχή στάθηκε επάνω σε ένα σύρμα που κρεμόντουσαν κάποια ρούχα.. Πόσο απέραντος φαινόταν μπροστά του ο άγνωστος δρόμος που του ανοιγόταν και συγχρόνως τόσο μαγευτικά ελκυστικός να τον εξερευνήσει. 
Κάποια στιγμή το σύρμα κουνήθηκε και αναγκάστηκε να κρατηθεί με δύναμη για να μη πέσει. Είδε ότι δίπλα του είχε "προσγειωθεί" ένα ολόκληρο παράξενο βουνό κατακόκκινο με μαύρες βούλες που τον κοίταξε παράξενα και ένοιωσε τόσο..μα τόσο μικρό μπροστά του!
-Θα σε είχαν κάνει μια χαψιά, είπε το βουνό, μα μόλις καθάρισα μία ολόκληρη τριανταφυλλιά από τα μαμούδια της και μία ροδακινιά από τις ψείρες στο φύλλωμα της. Που τριγυρίζεις μελλοντικό μου γεύμα; Δεν θα προλάβεις να πας ούτε μέχρι την άκρη του φράχτη.
-Θέλω να πετάξω στην άκρη, να δω τι υπάρχει εκεί, να γνωρίσω το..άγνωστο, να προσπεράσω τα..όρια, να μάθω , να νικήσω..να βρω το λόγω που γεννήθηκα εδώ..
-Με λένε Πασχαλίτσα και..με βρήκες τυχερούλη στις καλές μου..νομίζω ότι σήμερα θα κάνω τη καλή μου πράξη. Λοιπόν μάθε: Ο κόσμος που θες να κατακτήσεις θα σε ..αφανίσει..αυτό είναι γεγονός, αυτά που θες να μάθεις θα τα βρεις στη ..διαδρομή γιατί μικρέ μου αυτό τελικά είναι η ζωή ..η διαδρομή! Εδώ στην ύπαιθρο δεν σε βλέπω να βγάζεις τη μέρα..Ανέβα επάνω μου και έλα να σε πάω κάπου με κίνηση, αδιαφορία, κάπου όπου θα είσαι αόρατος σχεδόν γιατί θα είσαι το απειροελάχιστο μικρέ μου μπροστά στο σύνολο .Άκου και συμβουλή..φρόντισε να είσαι..αόρατος, να μην ενοχλείς, να μη ζητάς, να μη κάνεις φίλους, να αποφεύγεις  τους μεγαλύτερους ομοίους σου και βάλε ετικέτα στο μυαλό σου ότι η ζωή είναι τόσο σύντομη για σένα όσο μια..ανάσα γι αυτό ζήσε ότι θες να ζήσεις γρήγορα σαν τη στιγμή αυτή.
Τον πήρε στη πλάτης , αγνόησε τη φλυαρία του και τον ενθουσιασμό του σε κάθε τι που έβλεπε και περνώντας τα..πράσινα μπήκε στα γκρι μιας πόλης. Κάπου είδε ένα μπαλκόνι παράξενο..διαφορετικό γιατί ήταν σκεπασμένο η μία του μεριά με μία κληματαριά και η υπόλοιπη με μία Ρολογιά γεμάτη από τα πρώτα άνθη.
-Εδώ θα σε αφήσω, καλή τύχη μικρέ στη σύντομη ζωή σου γιατί πρέπει να σε "προσγειώσω" στην αλήθεια, η ζωή σου θα είναι σύντομη , φρόντισε να μάθεις ότι μπορείς μέσα της.φρόντισε να πάρεις μαζί σου το μάθημα που θα σου δώσει. Τυχερούλη, φεύγω γιατί άρχισαν να..χωνεύω τις ψείρες και δεν βλέπω εδώ παρά μόνο μία γαρδένια μα χωρίς αυτές!
Ο Τελίτσας αρπάχτηκε στα φύλλα και άρχισε να κοιτάζει γύρω του..γκρίζα "βουνά" , ένα που κιτρίνιζε πιο πέρα και ένα ροζ πιο παραπέρα. Άρχισε να πετάει από το ένα στο άλλο, είχε δίκιο η Πασχαλίτσα, εδώ δεν τον έβλεπε κανείς, δεν υπήρχαν πουλιά, δεν υπήρχαν φτερωτοί γιγάντιοι εχθροί μόνο..θόρυβος, σκόνη, φωνές και η κληματαριά που του φώναξε:
-Μπες μικρέ  στα φύλλα μου , είσαι τόσο μικρός που ούτε καν φαίνεσαι..αόρατος..χι! χι! Μόνο πρόσεχε..όταν θα δεις εκείνο το κύριο με τα άσπρα μαλλιά και ένα εργαλείο με ..καζανάκι να φύγεις μακριά μου, έχει φάρμακο που σκοτώνει τύπους σαν κι εσένα για να είμαι εγώ γερό και να του δίνω τα φύλλα μου να τα κάνει η γυναίκα του κάτι σαν φαγητό νομίζω!
Εκεί πέρασε τη μέρα του ο Τελίτσας κοιτώντας, μαθαίνοντας , παρατηρώντας τα πάντα όπως τη κυρία με τα κοντά μαλλιά και ένα χνουδωτό μπαλάκι στην αγκαλιά της που καθόταν πίσω από το γυάλινο τοίχος ( όπως του είπε το κλήμα λεγόταν τζάμι) και είχε τα μάτια της καρφωμένα σε ένα τετράγωνο λεπτό κουτί φωτεινό. Μερικές φορές χαμογελούσε μόνη της, άλλες μουρμούριζε, άλλες σηκωνόταν και ..ξαναγύριζε σε λίγο. 
Η περιέργεια είναι η..ζωή μάλλον σκέφτηκε, αν η ζωή του θα ήταν σύντομη έπρεπε να πάει και εκεί, να φύγει από την ασφάλεια της κληματαριάς και να πάει εκεί.. στο παράξενο φως που είχε το περίεργο κουτό μπροστά της που όσο σκοτείνιαζε γινόταν πιο φωτεινό..σαν το φως του φεγγαριού που του είπε η μαμά του μα που δεν είδε ακόμη ποτέ. 
Μόλις λοιπόν σκοτείνιασε λιγάκι αποχαιρέτησε τα φυλλώματα και πέταξε στο άνοιγμα που είδε μπροστά του περνώντας ανάμεσα από ένα λευκό απαλό σύννεφο , κουρτίνα του είπε το κλίμα ότι λεγόταν.
Πέταξε και στάθηκε επάνω στο..φως, η κυρία έλειπε,κάτι έφτιαχνε επάνω σε μία κατσαρόλα,  ο χώρος μύριζε όμορφα μα εκείνος νοιαζόταν μόνο για το φως..το άγνωστο που τον τραβούσε σαν μαγνήτης. Άραγε πόσο ακόμα θα είχε χρόνο; η ζωή του είπαν είναι σύντομη, γρήγορη και απρόσμενα σκληρή μαζί του. Να ..η κυρία κάθισε μπροστά του, άραγε τον έβλεπε; 
την είδε να βάζει κάτι μπροστά της που έκανε τα μάτια της ακόμα πιο τεράστια σ' αυτό..να..ίσως αυτό να είναι το τέλος σκέφτηκε.
-Τι έμαθα; τι χάρηκα τελικά ; τι εξερεύνησα; 
Σκέφτηκε όμως ότι θα ήταν χειρότερο να μείνει εκεί που ήταν χωρίς κάποια προσπάθεια να ..μάθει..να γνωρίσει...να ανακαλύψει..να πάρει μαζί του.
Ένα δάκτυλο άρχισε να το πλησιάζει απειλητικά μάλλον..μετά στάθηκε..τον είδε..τον είδε..
-Με είδε ..σκέφτηκε..με είδε φώναξε..αυτό μάλλον ήταν το μάθημα που πήρε..έπαψε να είναι αόρατο σημαδάκι στο άπειρο της ζωής. Κάτι θα μείνει πίσω του..ίσως είναι καλύτερα να φεύγεις κρατώντας κάτι στην αγκαλιά σου παρά να φύγεις με ένα κενό. Το δάκτυλο σταμάτησε..τα τεράστια μάτια τον κοίταζαν ακόμη και κάτι ροζ τον πλησίασε και έβγαλε επάνω του ένα ζεστό αεράκι ,,,φφφφφφ....που τον έκανε να πετάξει στο..άγνωστο πάλι. 
Ήθελε να της πει ένα ευχαριστώ ίσως, μπορεί η ζωή του να τελείωνε το ίδιο βράδυ, μπορεί να μην έβλεπε ποτέ το χρυσό φως του φεγγαριού ανάμεσα στα γκρίζα "βουνά" μα.. πέταξε.. στο άγνωστο του χρόνου που είχε και της ζωής που ονειρεύτηκε... >>
Φύσηξα το μυγάκι, σκέφτηκα ότι δεν είχα καν το δικαίωμα να αποφασίσω για τη ζωή του..ένοιωσα μέσα μου ότι ήταν ένα δημιούργημα μιας ανώτερης φύσης που κι εγώ ήμουν ένα ..απειροελάχιστο μπροστά της ..και κάτι που δεν μπορώ εγώ να δημιουργήσω δεν έχω δικαίωμα να το στερήσω από τη φύση.

Μη φωνάζετε..φεύγω..άντε μη πάρω τη..μυγοσκοτώστρα και την εφαρμόσω σε σας!
Αχτιδένια φιλάκια!