Γράμμα στο..χάος μου!

Αγαπημένο μου χάος..καλημέρα πάλι, νάσαι μπροστά μου..πάλι..μα..σ' αγαπώ! 
Το ξέρω,  είσαι δημιούργημα μου και είσαι εσύ που με κάνεις να αισθάνομαι ζωντανή, είσαι εσύ που μου..λείπεις όταν τα πάντα είναι καθαρά σε τάξη γιατί τότε σημαίνει ότι εγώ δεν είμαι καλά..
Μέσα σε σένα βρίσκω καταφύγιο, βρίσκω το πείσμα να προσπαθώ ξεχνώντας ότι πλέον τα δάκτυλα μου δεν με υπακούν όπως θέλω. Ναι , είσαι το περιβάλλον που με ταξιδεύει στο παλιό εργαστήρι μου, στο παλιό μαγαζί μου , στις πιέσεις της δουλειάς, στις περαστικές που μου κουνούσαν το χέρι σε χαιρετισμό κάθε μέρα, στις γειτόνισσες που ..εισβάλανε  κάθε πρωί και κάνανε ..μόνες τους καφέ ακόμα και για μένα γιατί εγώ ζωγράφιζα. 
Παρόλα αυτά τα χέρια μου τότε δούλευαν ίσως χωρίς καν να το καταλαβαίνω καθαρά από ένστικτο κι εγώ έμπαινα στις ιστορίες τους, στα προβλήματα τους, στα αστεία τους, στις μικρές διαμάχες τους, μιλούσα, συμμετείχα και ..ζωγράφιζα ..και το χάος γύρω μου ..εσύ..ναι..ήμουν ζωντανή..ναι είμαι ακόμα!
Νομίζω ότι είσαι μέσα σε κάθε μικρό ή μεγάλο καλλιτέχνη, δημιουργείσαι από τη ψυχή του ενώ φρικάρεις σε απραξία και τάξη. Θυμάμαι τη μητέρα μου, εγώ 5 μόλις χρονών, στη μικρή μου γωνιά που αναγκαστικά μου βρήκαν οι γονείς μου μέσα στο σπίτι , κοιτούσε τις αμέτρητες κηρομπογιές σκόρπιες στο τραπεζάκι μου, τα χαρτιά με τα λάθος σχέδια πεσμένα στο πάτωμα..παιδάκι μου ..πως βρίσκεις άκρη!
Έχουμε και τα ..καυγαδάκια μας, τώρα μεγάλη πια σου βρίσκω ελαττώματα, συνήθως μετά από ένα μεγάλο βούτηγμα μέσα σου και ξεκινώντας κάτι άλλο..τότε σε βρίσκω αποκρουστικό, τα βάζω μαζί μου που σε δημιούργησα..σε ανακαλώ στη ..τάξη και σε βάζω στο "ράφι". Χώνομαι στη νέα τάξη πραγμάτων και..εσύ δειλά δειλά κατεβαίνεις, μπαίνεις πάλι στο αίμα μου, στα δάκτυλα και στο χώρο μου και σε λίγο..νάσου..κυρίαρχο..μα γεμάτο ζωή.
Ναι..χάος μου σ' αγαπώ..γιατί είσαι η ζωή μου..είσαι εσύ που μου θυμίζεις ότι δεν έχω μπει ΕΓΩ στο ράφι ακόμη...εσύ που με κάνεις να ξεχνώ, να δημιουργώ ακόμη, ναι.. να νοιώθω ζωντανή!
Αχτιδένια φιλάκια!