Το..μαύρο και άσπρο των ημερών μου...

Δεν μπορώ να πω ότι αυτές οι ημέρες ήταν οι καλύτερες μου φίλοι μου.Φαίνεται ότι αυτή η χρονιά δεν με ευνοεί καθόλου και με "ταΐζει" κυριολεκτικά πολλά πικρά κεράσματα όμως..όμως όπως λέω συχνά πρέπει να στεκόμαστε όρθιοι και να λέμε στον εαυτό μας : "κι αυτό θα περάσει.."
Εδώ και μέρες η Κλώντη μου πάλι στη κλινική λόγω Σακχαρώδη διαβήτη που προήλθε από τη Παγκρεατίτιδα που είχε πάθει.. Ξέρω πια ότι πρέπει να " χωνέψω" ότι θα την χάσω μα..ο χαμός ενός πλάσματος που αγαπάς, που το έχεις πάντα δίπλα σου..είναι πικρό ποτήρι και δύσκολα καταπίνεται. Βέβαια ..θα πολεμήσω, τίποτε στη ζωή μου δεν αφήνω χωρίς να το διεκδικήσω  μέχρι τελικής πτώσης. 
Μπαίνω στο δύσκολο δρόμο της Ινσουλίνης που πρέπει να την κάνω εγώ με ευτυχώς πάντα δίπλα μου τον καλό μας κτηνίατρο . Τόσες μέρες της κάνουν καμπύλη σακχάρου κι εγώ απλός θεατής  μάλιστα το ΣΚ με "έσυρε" ο άνδρας μου στο κτήμα με το ζόρι για να πάψω λέει να κλαίω και να κρύβομαι στο εργαστήρι μου. Βέβαια τηλεφωνώ 3 φορές την ημέρα και ευτυχώς οι γιατροί εκεί είναι ανεκτικοί και με κατανόηση μαζί μου.  Αύριο θα την πάρουμε σπίτι γιατί λόγω εορτών κλείνει η κλινική και ο Θεός βοηθός.
Έτσι στο κτήμα όλοι πέσανε επάνω μου για να μου αλλάξουν τη διάθεση και μαζί με αυτούς συνωμοτούσε και η φύση..
Είναι το διπλανό μας κτήμα που είναι άδειο από ιδιοκτήτη μα γεμάτο υπέροχες μαργαρίτες!

Το κτήμα μας με τα δενδράκια του γεμάτα καρπούς  λίγους ή πολλούς ή και...δείγματα!

Τα ροδάκινα μας τα αραιώνει ο άνδρας μου και τα λυπάμαι!

Οι τριανταφυλλιές μας και τα διάφορα βότανα και αρωματικά φυτά που μου έβαλε η καλή μου γειτόνισσα η Θωμαή έχουν μεγαλώσει και να πάρει η ευχή όλο τα μπερδεύω στα ονόματα τους  και τη χρησιμότητα τους.

Μοίρασα στους γείτονες τα δωράκια τους, λαμπάδες, αυγά και όμορφες μικρές κοτούλες κεραμικές και πήρα από αυτούς ..για να μη..κλαίω είπαν ένα αρνάκι μόλις 1 εβδομάδος!!! Οι καλοί μου γείτονες Κούλα και Σωκράτης μου έφεραν φρέσκα αυγά από τις κότες τους και το μικρό αρνάκι που την ονόμασαν Μέλπω (!!!) για να το ταΐσω! Βέβαια δεν το κρατώ εγώ, αυτό χρειάζεται ανθρώπους μόνιμους σε κατοικία εκεί..όμως το χάρηκα και τους το..επέστρεψα .

Απίστευτο φίλοι μου πόσο ήσυχο είναι και μου..έγλυφε το λοβό του αυτιού μου νομίζοντας ίσως ότι είναι η θηλή της μανούλας του.

Το βράδυ βέβαια έριξα μαύρο δάκρυ γιατί όλα μου θύμιζαν τη Κλώντη...μα στεναχωρώ και το Δημήτρη και έτσι ..έκρυψα τη πίκρα μου μέσα στη καρδιά μου.
Το πρωί στα Λαγκαδίκια για την εκκλησία και μου έκανε φοβερή εντύπωση ότι άγνωστες γυναίκες με χαιρετούσαν , ρωτούσαν από που είμαι και με..καλωσόρισαν στην εκκλησία τους.

Μια βόλτα στο εσωτερικό του χωριού ψάχνοντας το..μαντρί του φίλου μας του βοσκού Παναγιώτη από όπου αγοράσαμε γάλα πρόβειο για να κάνω στον καλό μου το ρυζόγαλο που αγαπάει.

Θαύμασα το άλογο του με τα περίεργα χρώματα και ένα πανέμορφο φοβισμένο σκυλάκι που προσπάθησα να το ταΐσω κροκέτες..μάταια.Είχε μάλιστα σκυλάκι ήθελε να μου δώσει ένα..αδύνατον τους είπα..έχω τη Κλώντη μου και το Κανέλλο..και έφυγα τρεχάτη για να μη με ρίξει!

Μετά πήραμε το δρόμο για το μέρος στο ποτάμι που έκαναν εγκαταστάσεις για τους πρόσφυγες για να ρωτήσω αν μπορώ να φέρω λίγα κέικ για τα παιδάκια μα ..μία  συκιά γεμάτη σύκα για το γλυκό του άνδρα μου μας..σταμάτησε! Τώρα που γράφω κάνει κι όλας το γλυκό!

Τελικά το παλιό ερειπωμένο στρατόπεδο έγινε αγνώριστο! Δεν μας άφησαν να πλησιάσουμε και το φωτογράφισα από μακριά .Πεντακάθαρο φίλοι μου με πολλές νέες εγκαταστάσεις.

Γυρίσαμε στο κτήμα , ψήσαμε τα ψάρια μας και έπαιξα με το Κανέλλο που θέλει κι εκείνος χάδια μα εγώ...δεν μπορώ..δεν θέλω πια να βάλω μέσα μου ένα νέο σκύλο στη ψυχή μου..δεν έχω το κουράγιο πια για να περάσω τυχόν κάτι άλλο..θα θωρακίσω τη καρδιά και τη ψυχή μου από άλλο τέτοιο δέσιμο. Άλλωστε αγαπάω όλα τα αδέσποτα και θα τα φροντίζω, αυτό μου φθάνει..
Σας εύχομαι..μου εύχομαι μία νέα καλή εβδομάδα φίλοι μου και Καλό Πάσχα αν δεν "επιστρέψω!"
Αχτιδένια φιλάκια!