Εδώ..στο χώρο που αγαπώ!

Μια καλημέρα, ένα πρωινό καφεδάκι στο καναπέ μου θα τον πάρετε φίλες μου ! 
Χθες μία φίλη από εδώ η αγαπημένη Σμαραγδένια  μιλώντας μου στο τηλέφωνο μου είπε πόσο αγαπάει αυτό το χώρο και ότι το fb δεν μπορεί να αντικαταστήσει το "δέσιμο" που δημιουργήσαμε μέσα από εδώ.
Το έχω πει πολλές φορές ότι εδώ.. είναι ένα δικό μας σπίτι, ένα μείγμα ψυχής και ύλης για μας. Το τελευταίο καιρό που έχω "βαρύνει" (ξέρω ότι θα γίνω γραφική επαναλαμβάνοντας το ) κάθε μέρα σκέπτομαι να κάνω ένα αποχαιρετισμό σε αυτό το χώρο. 
Κάθε φορά αισθάνομαι ανασφαλής ,ότι δεν έχω πια τίποτε να πω αφού αυτά που κάνω είναι πια ελάχιστα,  όμως κάτι με κρατάει, θα είναι σκέπτομαι λες και χάνω ένα αγαπημένο πρόσωπο. Μετά κάθομαι μπροστά στον blogger με τα χέρια στα πλήκτρα και τότε..σας βλέπω εκεί όλες, αγαπημένες, γνωστές και άγνωστες, σας βλέπω στο καναπέ μου..με χαμόγελο, με έννοιες και προβλήματα που τα ανοίγετε μπροστά μου έχοντας το καφεδάκι στο χέρι και το βλέμμα στο ανοιχτό παράθυρο με τα ρόδα στο κήπο και το ελαφρύ αεράκι της φιλίας.
Σας φαίνεται ίσως παράξενο ..εμείς οι "παλιές" που κλείνουμε χρόνια εδώ σε αυτό το χώρο που φθάρθηκε ίσως από το περίφημο fb , εμείς έχουμε τη ψυχή μας εδώ.. εδώ καταθέτουμε όσα  θέλουμε να καταθέσουμε , να συζητήσουμε, να πάρουμε γνώμες, να μοιραστούμε χαρές και λύπες. 
Τα έχω "γευτεί" όλα εδώ..όλες τις καταστάσεις, τα έχω ξεπεράσει μαζί σας άλλοτε ανεβασμένη, άλλοτε πεσμένη μα στο τέλος πάντα όρθια . 
Χθες λοιπόν με τη Σμαραγδένια σκεπτόμασταν πόσες φιλίες κάναμε μέσα από εδώ, πόσους δεσμούς καρδιάς, πόσες αναμνήσεις προσώπων που με τα περισσότερα συναντηθήκαμε και με άλλα παραμένει έσβεστη ελπίδα να συναντηθούμε.
Τι σημασία έχει αν το πρόσωπο και το όνομα είναι σε μερικές μία απλή εικόνα, εμείς ξέρουμε τις συνήθειες , τις δυσκολίες της κάθε μίας, τη φωνή της στο τηλέφωνο . Ίσως φταίει η ηλικία που με κάνει να δένομαι με συναισθηματικές εικόνες, ίσως ο χαρακτήρας μου, ίσως το γεγονός ότι δεν βγαίνω πλέον συχνά έξω παρά μόνο με ..συνοδεία ή το πολύ εδώ γύρω  σπίτι στη γειτονιά για ελάχιστο χρόνο. όταν λοιπόν αισθάνομαι μοναξιά, χαρά , λύπη, ενθουσιασμό ..ανοίγω το μπλοκόσπιτο μου , διαβάζω σχόλια, περνώ από πολλά μπλοκόσπιτα, διαβάζω νέα , χαμογελώ, θαυμάζω, χαίρομαι λυπάμαι..είμαι με σας..στο χώρο μου , στο σπίτι μου, στο σπίτι σας.
Δευτέρα το σπίτι μου θα γεμίσει με μερικές φίλες πάλι, τις περιμένουμε με χαρά, με επιθυμία να τις αγκαλιάσουμε , με ενδόμυχο φόβο να με δουν πόσο έχω αλλάξει , μα είναι οι φίλες μου και ξέρω ότι κάθε μας συνάντηση είναι μία πηγή χαράς για μένα, για μας γιατί μαζί με εμένα σας γνώρισε και ο άνδρας μου και οι δυο μαζί θα ήμαστε πάνα οι..φίλοι σας, ένα ανοιχτό πάντα σπίτι στη Θεσσαλονίκη.
Σας εύχομαι μία όμορφη μέρα, συνιαρίστηκα και είμαι έτοιμη να..εκδράμω με τον γλυκούλη μου στους δρόμους, να πιούμε καφεδάκι της κόρης μας στο μαγαζί, να δούμε το εγγόνι μας το τελευταίο που έχει γίνει μόνιμο μέλος του μαγαζιού και κάποια ψώνια πριν φύγω για ΣΚ στο καταφύγιο μας,
Αχτιδένια φιλάκια!