Πριν 42 χρόνια!

Ήταν καθισμένη στην αναπαυτική της καρέκλα στο κιόσκι αγναντεύοντας και απολαμβάνοντας το Ανοιξιάτικο πρωινό..Προσπαθούσε να θυμηθεί αν εκείνο.. το παλιό πρωινό είχε ήλιο όπως εδώ..Τι είναι οι σκέψεις;..το ταξίδεμα της καρδιάς και του μυαλού αντάμα... Κυλούν σαν το νερό...σαν να πετάς ένα χάρτινο καραβάκι στη θάλασσα και το βλέπεις να παρασύρεται από τα μικρά κυματάκια , να πέφτει και να ξανασηκώνεται περήφανο που μπορεί ακόμη να υπάρχει..
Κάποια χελιδόνια κάνουν κύκλους ανιχνεύοντας τα ξύλινα δοκάρια για πιθανή φωλιά..
-Ελάτε χρυσά μου, ελάτε..φτιάξτε φωλιά..δεν θα σας πειράξουμε.θα πετάτε ελεύθερα, θα κάνετε παιδιά, θα τα ταΐσετε, θα τα μεγαλώσετε και θα τα μάθετε να πετάνε..
Οι σκέψεις που λέγαμε..το καραβάκι στο νερό...
Έμπαινε στη Καθολική εκκλησία στη ξένη χώρα με μόνη δική της οικογένεια τη μητέρα της που δέχθηκε την επιλογή της.. Εκείνος πανέμορφος ..άγνωστος - γνωστός με την ανθοδέσμη από μοσχομπίζελα στο χέρι..γύρω της λίγοι φίλοι..δικοί του φίλοι άγνωστοι..
-Ορκίζεσαι να είσαι μαζί του..μαζί της..στις χαρές και στις λύπες..στη ζωή και τα προβλήματα ..στην υγεία και στην ασθένεια.. μέχρι να σας χωρίσει ο θάνατος...
Εκείνη πάγωσε από ξαφνικό πανικό.. παντρευόταν έναν άγνωστο, το μόνο που τους ένωνε ήταν ένας νεανικός έρωτας μέσα σε πάκους γράμματα ενάμισι χρόνου.. Τι πήγαινε να κάνει της ούρλιαζε στο μυαλό η λογική..τον αγαπώ..στεκόταν κόντρα της η καρδιά.. Κοίταξε τριγύρω αποφεύγοντας τα μάτια των ανθρώπων μέχρι που στάθηκε στα δικά του. Μάτια γαλανά , μάτια γεμάτα ειλικρίνεια και υποσχόμενη ασφάλεια.. το σφίξιμο του χεριού του και η ανάσα του στο αυτί της μαζί με τη φράση της καρδιάς του:
-Ξέρω ότι ίσως ακόμη δεν με αγαπάς..μα σε αγαπώ και θα σε αγαπώ εγώ και για τους δύο..
Ξεχνάς τότε τους φόβους, κοιτάς τα μάτια του Θεού που αισθάνεσαι τη παρουσία Του μέσα σου και λες δυνατά και σταθερά το  ΝΑΙ..
Τα χελιδόνια πετούν ακόμη, κάνουν κύκλους ολόγυρα για μέρος ασφαλές μα οι γάτες παραμονεύουν και στήνουν από τώρα χορό.. εκείνα φεύγουν μακριά..δεν τολμούν..
-Χαζούλια μη φεύγετε..οι γάτες πάντα υπάρχουν και παραμονεύουν παντού.. κίνδυνοι υπάρχουν σε κάθε βήμα, σε κάθε χρόνο, σε κάθε μέρος.. Τα μονοπάτια δεν υπάρχουν  ανοιγμένα γλυκά μου.. ΕΜΕΙΣ τα ανοίγουμε μπροστά μας.
Ακόμη δεν θυμήθηκε τι καιρό έκανε εκείνο το πρωινό..τι πειράζει;.. Σήμερα υπάρχει ήλιος , πάντα υπάρχει ήλιος ακόμα και πίσω από τα σύννεφα.
Την πλησίασε με δύο φλιτζάνια καφέ στο χέρι..τα μαλλιά του άσπρα πια σαν τα δικά της , τα γαλανά του μάτια λίγο θολά μα... σαν και τα δικά της, η αγάπη μέσα τους φωτεινή ..ολόφωτη.. νεανική.. σαν τη δική της!
-Τι μέρα! Θυμάσαι; μπαίνουμε στα 42 χρόνια μαζί της είπε..δεν με βαρέθηκες; 
-Εσύ εμένα; δεν έχω μακρυά μαύρα μαλλιά.. δεν έχω τα φωτεινά πράσινα μάτια που αγάπησες, δεν έχω το νεανικό σβέλτο κορμί  που αγκάλιασες, τα χάπια βουνό μικρό δίπλα μου. Τα " μικρά " μας..πέταξαν..κάναν τη δική τους φωλιά..μείναμε δύο ..μου λείπουν οι φωνές τους στα δωμάτια..δεν μου αρκούν οι επισκέψεις και τα τηλεφωνήματα ..μου λείπει η "αντάρα" του μεγαλώματος τους..μου λείπει η δική μου δύναμη να δημιουργώ και να φροντίζω τους ανθρώπους γύρω μου..Τι αχάριστη που είμαι πολλές φορές! Το χέρι του χαιδεύει τα λίγα της πια μαλλιά.
-Εμένα μου αρκεί να σε βλέπω εδώ, δίπλα μου, αρκεί να σε βλέπω...εσένα δεν σου αρκώ εγώ; Θα φυτέψω μοσχομπίζελα στο κήπο .. εξαίρεση από το κανόνα μου "φυτεύω ότι τρώγεται".. Μη γελάς...θα τα φυτέψω για να σου θυμίζω εκείνη την μέρα..πριν 42 χρόνια.. Πιες το καφέ σου..είναι ζεστός..και..να ΖΗΣΟΥΜΕ..για άλλα τόσα..
-Πάντα ήσουν υπερβολικός καλέ μου..κάτσε δίπλα μου να δούμε αν τα χελιδόνια τελικά θα τολμήσουν να φτιάξουν φωλιά , προσπαθώ να τους στείλω τη θετική μου αύρα της σιγουριάς να προσπαθούν να ανοίγουν μονοπάτια στο άγνωστο.
Να ζήσουμε λοιπόν..άλλα τόσα...χα! χα! ..ήμουν κι εγώ πάντα υπερβολική!
Αχτιδένια φιλάκια!