Σας κάνω αναδημοσίευση ένα άρθρο που με εκφράζει γιατί έχει τις αλήθειες της γενιάς μου , πιστεύω ότι πολλές από εσάς θα αναγνωρίσετε στιγμές από τη ζωή σας, από τη παιδική σας ηλικία, από αυτά που δυστυχώς δεν θα χαρούν ΠΟΤΕ οι νέες γενιές όπως τα εγγόνια μου..
Γράφει ο Ιωάννης Κωνσταντόπουλος
Είμαστε μια γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας.
Έπρεπε να περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο το πρωί για να κοινωνήσουμε.
Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.
Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί..
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα
σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το «σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά.. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές γωνίες.
Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια. Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαϊδούρα» και κανείς μας δεν έπαθε κήλη ή εξάρθρωση..
Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα φώτα στους δρόμους.
Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν κινητά.
Σπάζαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα.
Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα.. Δεν υπήρχε κάποιος να κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.
Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα. Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι..
Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους.. Κανονίζαμε να βγούμε μαζί τους και βγαίναμε.
Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό, κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η
τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα. Χάσαμε χιλιάδες μπάλες ποδοσφαίρου.
Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση, όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση. Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν.
Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο
σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;
Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε να συμβιβαστούν με την απογοήτευση.
Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να περάσουν όλοι.. Τι φρίκη!
Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες στην παραλία χωρίς αντηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ..
Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο chat room και γράφοντας ; ) :
Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε.
Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...
Αγνώστου ταυτότητας μέχρι στιγμής.
Τον/Την ευχαριστούμε για το ταξίδι...
http://thesecretrealtruth.blogspot.c
Σας στέλνω ΕΔΩ για να διαβάσετε μία όμορφη ανάρτηση για παλιά παιχνίδια που ακόμη κι εγώ δεν έπαιξα λόγω.. που με είχαν οι γονείς και η γιαγιά μου στο..κουκούλι!!!!
Αυτό το έπαιζα πάντως!
Ελπίζω να "άγγιξε" αυτό το άρθρο ένα κομμάτι των αναμνήσεων σας καλές μου φίλες!
Αχτιδένια φιλάκια
16 σχόλια:
Καλημέρα γλυκειά μου,
Είμαι και αυτής της σχολής και αυτής της νοοτροπίας. Δεν βρίσκω καμμιά γοητεία στο σημερινό τρόπο ζωής. Μπορεί να υπάρχουν κάποιες μεγάλες ευκολίες αλλά υπάρχουν και αναλόγως μεγάλες εξαρτήσεις, ψυχικές κυρίως.
Σε πολύ ωραίο ταξίδι με πήγε σήμερα ο φίλος συντάκτης του κειμένου.
Σου στέλνω τα φιλιά μου.
Ταυτίζομαι πλήρως αγαπητή Αχτίδα με όλα όσα γράφει ο αγαπητός φίλος !!!
Ακριβώς έτσι μεγάλωσα, έχω ευχαριστηθεί παιχνίδι και σαν παιδί με όλες αυτές τις "κακουχίες" που περιγράφει και ακόμα-ακόμα σαν έφηβη και μέχρι τα 20 μου η παρέα όλη της γειτονιάς μαζευόμασταν έξω από τον φούρνο της γειτονιάς και παίζαμε "μπίζζζ" !!! Ζούσαμε την κάθε στιγμή, τρώγαμε απ όλα χωρίς τύψεις (ποιανού πέρναγε καλέ απ το μυαλό αν θα πάρει 1/2 κιλό ??) ο νους μας ήταν αλλού.... τέλος πάντων ας μη μακρηγορώ, πάντως ήταν ωραία και ανέμελα χρόνια που δυστυχώς οι νέοι άνθρωποι τώρα δεν μπορούν να ζήσουν. Ας προσπαθήσουν όμως οι νέοι γονείς να ασχολούνται περισσότερο με τα παιδιά τους, να τα βγάζουν έξω και όχι να τα "παρκάρουν" μπροστά στις τηλεοράσεις και τα λαπ τοπ όπως κάνουν και οι ίδιοι άλλωστε, και αντί να πάνε βόλτα σε ένα βουνό για να περπατήσουν πάνε και κλείνονται στα γυμναστήρια για διάδρομο !!!!!!! Σ ευχαριστώ γι αυτή την ανάρτηση........ σε φιλώ !!!!
@ Αμαλία μου είσαι όπως πιστεύω μικρή, είναι ένας σάκος γεμάτος αναμνήσεις γλυκιές αυτό το άρθρο.Φίλη μου σ' ευχαριστώ που με σκέπτεσαι κάθε πρωί!
@ Ο κόσμος της Ράνιας, φίλη μου είσαι από αυτές που ήξερα ότι θα αγγίξει αυτό το άρθρο..Που ξέραμε από κινδύνους τότε, από άλλα γλυκά εκτός από το ..ροξ και τις καριόκες.Το κέικ στο σπίτι ήταν γιορτή, το ψητό κοτόπουλο στο φούρνο με πατάτες ήταν για τα μεγάλα καλέσματα. Ο υπολογιστής κάτι το απίστευτο, η ζυγαριά στο σπίτι;..άγνωστο αντικείμενο..Χάπια;ποια χάπια;Μπορούμε λοιπόν τώρα με όσα βλέπουμε να πούμε: Ζήσαμε μία όμορφη παιδική ηλικία!
Ναι είμαι και εγώ από τους τυχερούς , τους παλιούς. Τα περιγράφει ακριβώς όπως ήταν ο φίλος. Απλά λυπάμε για τα παιδιά μου.......
Καλή μου Αχτίδα,
Επανέρχομαι αφ΄ενός προς κοινοποίηση έτους γέννησης : 1966. (ως εκ τούτου, το "μικρή" είναι σχετικό),
αφ΄ετέρου για να δηλώσω ότι σε επισκεπτόμουν κατ΄εξακολούθησιν στο παρελθόν και σκοπεύω να το συνεχίσω στο μέλλον (αυτό μπορείς να το εκλάβεις ως απειλή :)))))
Φιλί στη μυτούλα της.
Αχτιδούλα μου δυστυχώς δεν έζησα τέτοια, ήμουν πάντα με το: πρόσεχε..μη...πρόσεχε...Άρα είσαστε η ευτυχέστερη γενιά.
Αχ Αχτιδα μου ποσο πισω με πηγες....Θυμηθηκα που η Αθηνα ηταν ακομα με πολλα αχτιστα οικοπεδα που ηταν γεματα τσουκνιδες και οταν κρυβομαστε εκει μας φουσκαλιαζαν τα ποδια, αλλα δεν επιστρεφαμε σπιτι για ...ξυδι γιατι θα μας κρατουσαν απο το παιχνιδι, ψαχναμε μονοι μας παραδιπλα οπου θα φυτρωναν ....οι μολοχες! λιγο τριψιματακι κι εφευγαν οι φουσκαλες.
Μετα στην εφηβεια τα παρτυ με ξηρους καρπους και λιγο βερμουτακι και τα πολλα μπλουζ, τον Tom Jones που λατρευα, τον Μαστορακη στο τρανζιστορ και τα κοριτσιστικα ημερολογια.
Μπορω να γραφω ατελειωτα αλλα παντα με τη βεβαιοτητα οτι η γενια μας εζησε γνησια παιδικα χρονια και τα γλεντησε σε μια χωρα που αφηνες το κλειδι για ευκολια ολη μερα πανω στη πορτα και δεν κινδυνευες, που κοιμοσουνα στην ταρατσα στις μεγαλες ζεστες και που η καμπανα της Κυριακης ξεσηκωνε ολη την Ελληνικη οικογενεια της ομοιομορφης Ελλαδας να παει στην εκκλησια με τις καλοχτενισμενες κοτσιδες τα κοριτσια, τα κλασσικα ταγιερ οι μαμαδες και τα γυαλισμενα στο λουστρακι της λεωφορου παπουτσια των μπαμπαδων. Αυτα που περιεγραφαν τα σχολικα αναγνωστικα ηταν βγαλμενα μεσα απο τη καθημερινοτητα μας, τα ζουσαμε. Οπως τοτε που σιγα σιγα αντικαθιστουσαμε τα ψυγεια παγου με ηλεκτρικα και αγοραζαμε το πρωτο μας πλυντηριο.....
Ομως υπηρχε ξενοιασια, καλη γειτονια και το σπουδαιοτερο πρακτικη εφαρμογη της Ορθοδοξιας.Τι εννοω; παντοτε μας εστελνε η μαμα να κανουμε το "θελημα" της ανημπορης γειτονισας, συνηθως καποια ψωνια,η να φιλησουμε το χερι του περαστικου παπα χωρις ν αναρωτηθουμε αν πρεπει γιατι η υπακοη ηταν η αρετη της εποχης. Υπηρχαν δασκαλοι και καθηγητες που ακομα τους μνημονευουμε για το εργο που αφησαν πισω τους. Γενικα υπηρχε σιγουρια για τα παιδια που μεγαλωναν και για τη πατριδα που ζουσαν.
Τωρα εχουμε του κοσμου τη τεχνολογια και ενα τελειως αβεβαιο μελλον για μας, τα παιδια μας και τα εγγονια μας.
Φιλια Φαιη
Μπορεί να μην τα έχω ζήσει επ' ακριβώς έτσι, μα στην πλειοψηφία τους τα πρόλαβα!!!
Και νιώθω πολύ τυχερή γι' αυτό! Αλίμονο στις νέες γενιές!
ΣΜΟΥΤΣ πολλά, Αχτιδούλα μου! Καλό βραδάκι να έχεις!
Και γω καποια τα προλαβα και νοιώθω πολυ τυχερη! Να πω ομως και μια αληθεια;;; δεν φταιει μονο η εποχη, φταιμε κι εμεις οι γονεις και οι λοιποι συγγενεις με την υπερπροστατευτικότητα μας Αχτιδα... εχουμε τις ευθυνες μας...
Υπέροχα νοσταλγικό σε πολλές φάσεις του οικείο, ήταν το κείμενό σου κορίτσι μου!
Πολλοί αναπολούμε τα παλιά και σίγουρα υπήρξαμε τυχεροί έναντι των παιδιών μας και φέρουμε ευθύνη μεγάλη για τον κόσμο που τα μεγαλώνουμε!
Καλό νοσταλγικό σου βράδυ λοιπόν και καλή συνέχεια! Φιλιά πολλά!
Αχτίδα μου, έκανες πολύ καλά και αναδημοσιοποιησες το κείμενο του κ. Κωνσταντοπούλου. Είναι τόσο αληθινό, τόσο υπέροχα γραμμένο, ζωγραφίζει τα παιδικά μας χρόνια και τα συγκρινει με την ζωή των παιδιων της τωρινής εποχής. Θυμάμαι τον χωμάτινο δρόμο μας, βυτίο του Δήμου τα καλοκαίρια καταβρεχε τους δρόμους με ελάχιστο νερό να πέσει η σκόνη. Όσοι γείτονες είχαν συνδεθεί με την ουλεν (ΕΕΥ) , έβαζαν το λάστιχο στην βρύση και κατσβρεχαν τον δρόμο, μετά έβγαζαν καρέκλες?σκαμνια, μαξιλαρια στο πεζοδρομιο και εκαναν ανασκοπηση της ημερας.... Κοιμόμασταν στην αυλή, κάτω από την κρεββατινσ! Βλεπαμε τα ποιο όμορφα
όνειρα!!!! Όταν ερχόταν ταξι (κουρσα) στην γειτονιά .... μεγάλο θέμα! Σε πολλά σπίτια πήγαινε για μεροκάματο μοδίστρα, συνήθως να μεταποιησει ρούχα, Ακόμη να γυρίσει την καλή ανάποδη στο ρούχο για να γίνει .....
καινούργιο. Τα παιδιά παίζαμε ... παίζαμε! Τις κούκλες, τις κουμπαριές, κουτσό, κρυφτό, πουν το πουν το το δακτυλίδι, πεντοβολα, βολους, σχινακι, πινακωτη,την ώρα, βασιλιά βασιλια με τα δώδεκα σπαθια, επιτραπέζια, κούνια . Ειχα σβουρα δωρο του νουνου μου και μια κούκλα μωρό καλής ποιότητας από την Αμερική σταλμενη. Κάθε βδομάδα την βαφτιζαμε, τις πατουσαμε ένα κουμπί στην πλάτη και έλεγε μαμά. Τι έκανα σ αυτή την κούκλα τι να σας πω? Μέχρι μπάνιο με χλωρίνη!!!! Τα αγόρια θύμα με έπαιζαν μπάλα, κυνηγητό, ξύλο,πατίνι, βολους......Στο σχολείο μας έδιναν συσσίτιο.Στην γειτονιά θυμάμαι κάποια παιδιά να παίζουν και να έχουν στο χέρι τους μια φέτα ψωμί με πέντε η ψωμί με νερό και ζάχαρη. Από την γειτονιά αυτή βγήκαν ξεχωριστοί άνθρωποι. Οι γονείς έδωσαν ότι καλύτερο ήξεραν η μπορούσαν αλλά έδωσαν και πρωτοβουλίες στα παιδιά κανένα παιδί δεν ήταν το βουτυροπαιδο η το κακοχωλο. Έγραψα πολλά σίγουρα σας ζαλισα, αν όχι να γράψω ........και ......αλλά!!! Αχτίδα μου να είσαι καλά με έφερες πίσω μισό αιώνα ....Ε... βάλε και άλλα .....10/100 του αιώνα .... και κάτι λίγα ακόμα για να έχω ...μνήμη.καληνυκτα καλο ξημερωμα. Μηπως ημουν λιγο εκτος θεματος? Δεν ξερω να κανω προεπισκοπιση να δω τι ακριβως εγγραψα. Την αγάπη μου ........
Ομορφες εποχες μανουλα!!τις εζησα λιγακι κ εγω.σ αγαπω πολυ!!
@ Κούλλα, Ανώνυμη, syros2js, Άννα, Χριστίνα, Mary Pertax Φαίη, ΦΙΛΕΣ ΜΟΥ ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΑΝ ΚΑΙ ΔΥΣΚΟΛΗ ΜΕΡΑ ΛΟΓΩ ΤΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ.ΟΜΩς ΚΙ ΑΥΤΟ ΑΚΟΜΗ ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΕΙ ΟΤΙ Η ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΤΗς ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ ΜΟΥ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ.ΑΛΛΕΣ ΕΠΟΧΕΣ, Η ΒΙΑ ΚΑΙ Ο ΦΟΒΟΣ ΕΡΧΕΤΑΙ ΝΑ ΕΓΚΑΤΑΣΤΑΘΕΙ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΑΣ. ΤΩΡΑ ΛΟΙΠΝ ΟΙ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΔΙΚΕΣ ΜΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΟΜΟΙΩΝ ΜΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΖΩΗΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΕΛΛΟΝ, ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ.ΕΥΧΟΜΑΙ, ΠΡΟΣΕΥΧΟΜΑΙ ΣΤΟ ΘΕΟ ΗΜΑΣΤΕ ΕΝΩΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΟΣΟ ΓΙΝΕΤΑΙ ΧΩΡΙΣ ΒΙΑ.ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΠΟΥ ΠΟΛΛΕΣ ΑΠΟ ΕΣΑΣ ΑΡΕΣΑΤΕ ΤΑ ΟΣΑ ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ ΚΑΙ ΤΑΞΙΔΕΨΑΤΕ ΣΤΙΣ ΔΙΚΕΣ ΣΑΣ ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣΚΑΙ ΜΟΥ ΘΥΜΗΣΑΤΕ ΚΙ ΕΜΕΝΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΠΟΥ ΕΖΗΣΑ ΚΑΙ ΞΕΧΑΣΑ ΟΠΩΣ ΤΟ ΝΕΡΟ ΜΕ ΤΗΝ ΥΔΡΟΦΟΡΑ ΠΟΥ ΞΕΠΛΕΝΕ ΤΟΥς ΔΡΟΜΟΥΣ.
Καλημέρα αγαπημένη μου
αλλες εποχες μα τοσο ωραιες
καλυτερες
φιλια πολλα πολλα
ευχομαι να εισαι καλα αγαπημενη μου
σε αγαπω πολυ
Αχτίδα μου Καλημέρα!!! Χθες δεν είχα διαβάσει πλήρη την ανάρτηση σου με τις παραπομπές. Σήμερα ......ξύπνησα ........να διαβάσω και να δω όλα τα περιεχόμενα. Σ' Ευχαριστω πολύ πολύ. με ταξιδευσες σε χρόνους αγνούς , μαγικούς! Ολόκληρο βιβλίο ζωής η ανάρτηση σου. Θα επανερχομαι συχνά σ αυτη Την ανάρτηση της 22ας Μαρτίου. Αχτίδα μου ξέρεις πάντα να φ ωτιζεις τα μονοπάτια της ζωης μας.
Σε φιλώ και σου στελνω την αγάπη μου. Φυσάει τόσο πολύ και ελπίζω ότι έφθασαν κιόλας! Την Καλημέρα μου στον κ. Δημητρη. Χριστίνα 67
Δημοσίευση σχολίου