Ο Έρωτας υπάρχει παντού..

Έχει αρχίσει κι όλας παντού αυτός ο..ξενόφερτος πυρετός για τον Έρωτα...όχι...δεν τα έχω μαζί του..απλά με πειράζει που γίνεται εμπορικός όρος ο έρωτας..το ομορφότερο συναίσθημα του ανθρώπου.
Σήμερα στο κτήμα μας άκουγα το ραδιόφωνο κάποιες σχετικές διαφημίσεις καταστημάτων  , κεντούσα και μουρμούριζα μόνη μου τις αντιρρήσεις μου, Άγιος Βαλεντίνος και πράσινα άλογα βρε παιδάκι μου!!!
Τότε ο άνδρας μου με φώναξε έξω , ήθελε μου είπε να δω ένα ζευγάρι τρυγονιών που περπατούσε στην επάνω πλευρά του κτήματος μας. Όχι ..δεν τα φωτογράφισα..δεν πρόλαβα, δεν ήθελα να τα τρομάξω απλά τα χαζέψαμε και θυμηθήκαμε κι οι δυο κάτι που ζήσαμε πριν χρόνια....

Είχαμε τα κοριτσάκια μας μικρά, σχεδόν πάντα υπήρχε ένα ζωάκι σπίτι μας...τα αγαπούσαμε όλοι και θέλαμε τα παιδιά μας να μεγαλώσουν με την ίδια αγάπη . Τότε η κυρία Ελένη που με βοηθούσε στις δουλειές του σπιτιού  μου έφερε μία μέρα ένα χάρτινο κουτί και μου το έδωσε..
-Κυρία Γεωργία, μου είπε, δωράκι για τα παιδιά σας από τον άνδρα μου που είναι κυνηγός ..χαρείτε τα και μετά...μαγειρέψτε τα!!!!!!
Το άνοιξα και είδα μέσα δύο μικρά πουλάκια..ο Δημήτρης μου είπε ότι ήταν τρυγόνια..ένα ζευγαράκι τρυγόνια!
Βέβαια δεν τα..φάγαμε, τους έφτιαξε ο άνδρας μου στη μία γωνιά του μπαλκονιού με σύρμα ένα μεγάλο κλουβί, τους έβαλε και ένα δενδράκι μέσα και τους έφτιαξε και μία φωλιά από χαρτιά και υφάσματα. Τα κορίτσια μας πολύ μικρά τα χαιρόντουσαν , τα ταΐζανε, κυνηγούσαν μυγάκια και σκουληκάκια , είχαν γίνει μέρος της οικογένειας μας και τα δείχναμε σε όλους με χαρά που πετούσαν μέσα στο κλουβί. 
Τότε δεν υπήρχαν πολυκατοικίες στο πίσω μέρος της δικής μας, ήταν τότε αυλές και  ένα μισογκρεμισμένο σπιτάκι με  ένα μεγάλο δένδρο, μία ακακία που πολλές φορές τα κλαδιά της έφθαναν το μπαλκόνι μας. Μοσχοβολούσαν τα λουλούδια της όταν άνθισε φίλοι μου. 
Εκείνο το απόγευμα έβρεχε πολύ, μα πάρα πολύ..είχαν έρθει κάποια παιδάκια να παίξουν με τα δικά μας και ένα από αυτά άνοιξε τη πόρτα και προσπάθησε να πιάσει το τρυγόνι..εκείνο πανικόβλητο πέταξε έξω , έκανε λίγα πετάγματα και κάθισε σε ένα από τα κλαδιά της ακακίας. 
Στεναχωρήθηκα, έκλαιγαν τα μικρά, φώναξα τον άνδρα μου από το μαγαζί αν μπορούσε να με βοηθήσει να το πιάσω..ήταν αδύνατον..
Το τρυγόνι κάθισε σε ένα κλαδί και μας κοιτούσε..περνούσαν οι ώρες βράδιασε, έπεφτε βροχή , είχε γίνει μούσκεμα.μα δεν κουνιόταν..απλά μας κοιτούσε΄έκλαιγα μαζί του στο μπαλκόνι.
Κοιμηθήκαμε με την έννοια του , το πρωί  η βροχή συνεχιζόταν, προσπάθησα να το ταΐσω μα αυτό απλά ..μας κοιτούσε. Το άλλο είχε μαζευτεί σε μία γωνιά ..το λυπηθήκαμε..
Πέρασαν ώρες..η βροχή συνεχιζόταν. Γύρισα από το εργαστήρι μας το μεσημέρι και πήγαμε στο μπαλκόνι, το πουλάκι καθόταν στο ίδιο κλαδί και μας...κοιτούσε! Τότε ο Δημήτρης με αγκάλιασε από τους ώμους που..μισόκλαιγα και μου είπε:
-Αν ήμουν χώρια από εσένα θα ήμουν δυστυχισμένος..σαν το τρυγόνι αυτό..νομίζω ότι ξέρεις τι θέλει και μας κοιτάζει..θέλει το ταίρι του. Εσύ τι θα ήθελες;
Τότε άνοιξε το κλουβί έπιασε προσεκτικά το άλλο πουλί και το έφερε στο κάγκελο, μετά ..το άφησε ελεύθερο. Το πουλί πήγε και κάθισε δίπλα στο άλλο και αν το πιστεύετε ένωσαν τα λαιμουδάκια τους σαν αγκάλιασμα. Κάθισαν για λίγα λεπτά εκεί και μετά..έφυγαν, πέταξαν μακρυά δεν τα ξανάδαμε ποτέ αν και κλεφτά πάντα κοιτούσα την ακακία μήπως και τα δω.
Ο Έρωτας φίλοι μου κουρνιάζει παντού , σε κάθε πλάσμα του Θεού..ακόμη και στα τρυγόνια. Λένε ότι σαν τα περιστέρια έχουν τον ίδιο σύντροφο πάντα, μέχρι να πεθάνουν.
Στο κτήμα λοιπόν , τα τρυγόνια πέταξαν και έφυγαν κι εμείς προσευχόμασταν να μη τα βρει βόλι κακού κυνηγού!
Νομίζω ..ο Έρωτας είναι αυτό..το ένα και μοναδικό..εκείνο που δεν γνωρίζει σύνορα, φυλές και είδη ζωής..Ο Έρωτας δεν έχει Άγιους φίλοι μου, δε έχει επετείους..έχει απλά ανάγκη να υπάρχει , να γεννιέται στις ψυχές και να φεύγει μαζί τους.
Αχτιδένια φιλάκια