Πω! πω..γκρίνια πρωινιάτικα!

Πάντα ο Χειμώνας με..έπνιγε φίλοι μου όσο και αν έβρισκα μέσα σε αυτόν και τα όμορφα στοιχεία όπως οι γιορτές και τα χουχουλιάσματα στο σπίτι. Τώρα μετράω τις μέρες , τις εβδομάδες και τους μήνες ..λες και είμαι η..Περσεφόνη που θέλει να γυρίσει στη μητέρα της τη Δήμητρα για να δει τη γη να ανθίζει και να γεννάει.
Μου έχει φύγει και η διάθεση να ζωγραφίσω και λες και με κυνηγάει η ζημιά κάτι που ζωγράφισα επιτέλους μου έπεσε από τα χέρια και έσπασε.. Σήμερα λες και τα πάντα μου φταίνε, νοιώθω φυλακή το σπίτι μου μα δεν μου κάνει και να βγω αφού η αλήθεια είναι ότι η αρθρίτιδα μου είναι στα ύψη. 
Χθες είχα τα εγγόνια μου όλο το απόγευμα , τους έφτιαξα και καριόκες  που αγαπούν μα οι φωνές και τα κυνηγητά μέσα στο σπίτι με κούρασαν... κακά τα ψέμματα μεγαλώνω αποκτώντας και τα...κουσούρια της ηλικίας.
 Είναι οι στιγμές που μου έρχονται στη θύμηση οι γονείς μου.. τους έβλεπα να μισογκρινιάζουν για τα ίδια πράγματα που εγώ γκρινιάζω τώρα και ..χαμογελώ λέγοντας..κύκλος η ζωή φίλοι μου. Να το παράδειγμα ή μάλλον η..απόδειξη!
 Η κόρη μας με τα 4 παιδιά είναι έτοιμη να πάει λέει ταξιδάκι ΣΚ στη Καστοριά κι εμείς πάθαμε..σοκ!!!!Ο Δημήτρης βρήκε ολόκληρο κατάλογο με αντιρρήσεις και δυσκολίες να τους λέει. Άδικος κόπος μέσα στο συγκαταβατικό χαμόγελο τους. 
 Μετά στο σπίτι  θύμισα στον άνδρα μου που ήταν πυρ και μανία ότι κάποτε..πριν πολλά χρόνια είχαμε φύγει τέτοιες μέρες με χιονιά δυνατό και τα δύο κοριτσάκια μας μωρά τότε, στη Νάουσα και μάλιστα απόγευμα μετά το μαγαζί μας. 
Είχαμε ένα μικρό αυτοκινούμενο τότε με τα πάντα βέβαια μέσα και κάναμε τέτοιες τρέλες όποτε μας ερχόταν η ..έμπνευση.
 Ξεκινήσαμε λοιπόν με σκοτάδι και φθάσαμε βραδάκι στο δρόμο για τα 5-6 πηγάδια!  Σε μία ανηφόρα στο δρόμο της ανηφόρας θαύμασα τα χιόνια που είχαν κάνει στα δένδρα κάτι σαν σταλακτίτες, ο άνδρας μου σταμάτησε να θαυμάσουμε το τοπίο με..φώτα και..εκεί μείναμε γιατί δεν μπορούσε να προχωρήσει το αυτοκίνητο λόγω..γλίστρας! 
Με όπισθεν γυρίσαμε φίλοι μου αν το πιστεύετε μέχρι να φθάσουμε σε ισιάδα, σταματήσαμε κάπου ( δεν βλέπαμε οτιδήποτε λόγω πυκνού χιονιά) και κοιμηθήκαμε εκεί. Το πρωί όταν ξυπνήσαμε ανακαλύψαμε ότι το αμάξι μας αν και τόσο ψηλό είχε σχεδόν σκεπαστεί από τα χιόνια.
Τα κοριτσάκια μας είχαν πανηγύρι, όσο εμείς τυραννιόμαστε εκείνα έφτιαξαν χιονάνθρωπο και μας πετούσαν μπάλες. Όσο για μας..μη νομίζετε ότι απελπιστήκαμε, το είδαμε σαν περιπέτεια και όταν επιτέλους μπορέσαμε να βάλουμε μπρος συνεχίσαμε το ταξιδάκι μας που κράτησε τελικά...3 μέρες λες και δεν συνέβη τίποτα. Δεν θα ξεχάσω την αγωνία των γονιών μου όταν τους πήραμε από το εστιατόριο τηλέφωνο ( δεν υπήρχαν βέβαια κινητά..) μα εμείς ήμασταν χαρούμενοι, ικανοποιημένοι και φθάνοντας σπίτι αναφωνήσαμε: -Να το ξανακάνουμε!!!!
Όπως βλέπετε..κύκλος η ζωή,εκδίκηση που τρώγεται κρύα ... τώρα ήρθε η σειρά μας, γίναμε εμείς οι ηλικιωμένοι γονείς με τις φοβίες και την συνειδητοποίηση των κινδύνων. Αυτό του θύμισα..μη νομίζετε ότι συμφώνησε..παρά μόνο μου είπε : -Εμείς ήμασταν άλλο..εγώ..πρόσεξα.. .Χαμογέλασα με κατανόηση,  γλυκέ μου ..σκέφτηκα..δεν σκέφτηκες..δεν σκέφτηκα..ήταν η νιότη..ήταν εκείνο το συναίσθημα που το ζεις μία φορά κι εμείς..δόξα το Θεό το χαρήκαμε με τη ..κουτάλα και όχι με απλό κουταλάκι!Είναι όλο αυτό που σε κάνει να νοιώθεις πλήρης και να λες: ΕΖΗΣΑ!
Σας ζάλισα; .Ε! κάποιος έπρεπε να πληρώσει το γεγονός ότι ..σκάω μέσα στο σπίτι! Θέλω ταξίδι, θέλω εκδρομή, θέλω ήλιο, φως, λουλούδια ,παρέα στο κτήμα, φίλους στην εξοχή μαζί μας, άγνωστα μέρη να ανακαλύψουμε . Η αλήθεια είναι ότι  θέλω..θέλω εμένα χωρίς την αρθρίτιδα, τα χάπια, το μπαστουνάκι και την Πάρκινσον. Μη με ακούτε..δόξα το Θεό γι' αυτά που έχω και μου είναι αρκετά. 
Αχτιδένια φιλάκια.