Ομορφιές υπάρχουν παντού! Ελάτε μαζί μου...

Είναι γεμάτη η χώρα μας από "γωνιές" πανέμορφες πιστέψτε με που δυστυχώς ο φακός ο δικός μου δεν μπορεί να αποδώσει αφού ως γνωστόν το ..έσκαγα πάντα στη Σχολή από το μάθημα φωτογραφίας!
Αποφασίσαμε με το Δημήτρη να κάνουμε μικρές απογευματινές βολτίτσες εκεί γύρω μας για να ανακαλύψουμε ότι δεν..ξέρουμε. Κάποιος γείτονας στο κτήμα που είναι ντόπιος μας μίλησε για μία περιοχή κοντά μας στην αντίθετη θέση ακριβώς από το άλλο δασάκι που σας είχα ξεναγήσει στη Γερακαρού και είχα λατρέψει. Ξεκινήσαμε λοιπόν να πάμε να το γνωρίσουμε, ανήκει στα Λαγκαδίκια δήμου Λαγκαδά και είναι μία ολόκληρη περιοχή που κάποτε δέσποζαν νερόμυλοι παλιοί . Τους είχαν φτιάξει οι παππούδες τους καθώς και όλο το δίκτυο που μετέφερε το νερό στα χωράφια τους. Εκεί άλεθαν το σιτάρι παλιά όπως μας είπαν μα δυστυχώς οι νερόμυλοι είναι πια απλά κομμάτια εδώ και εκεί αφού καταστράφηκαν από σεισμό και η περιοχή είναι τόσο βραχώδη που δύσκολα τη διαβαίνεις με αυτοκίνητο μέχρις επάνω.
Εμείς πήγαμε μέχρι εκεί που μπορούσαμε και μετά περπατήσαμε στα πετρωτά δρομάκια εγώ δυστυχώς πολύ δύσκολα όσο και αν με βοηθούσε ο Δημήτρης..
Θα αφήσω τις φωτογραφίες όσο και αν υστερούν να...μιλήσουν!
Ένα κοπάδι λευκά πουλιά πέρασαν επάνω από το αμάξι μας και προσγειώθηκαν στην απέναντι όχθη, νόμιζα ότι ήταν πελαργοί μα όπως μας είπαν τα λένε Χαμοτσακνάδες για τα πολύ λεπτά μαύρα πόδια τους.

Πέτρινα παλιά κανάλια από όπου περνούσε το νερό από τους μύλους, νερό υπάρχει παντού ολόγυρα. Ποτέ μου δεν ξανάδα τόσο μεγάλα πλατάνια!

Τα πρώτα ερείπια από τη βάση του μύλου όπως μας έδειξαν πιο επάνω υπάρχει και άλλος. Φανταστείτε τι όμορφο θα ήταν αν τον είχαν διατηρήσει;

Παραπόταμοι μικροί ολόγυρα , μικροί λόγω ζέστης , το χειμώνα αυτή η περιοχή γίνεται μέχρι απέναντι τα δένδρα ένα τεράστιο χειμαρρώδες ποτάμι.

Μπαίνουμε σε ένα δάσος από πλατάνια που μας συντρόφεψαν μέχρις εκεί που μπορούσαμε να περπατήσουμε.

Εδώ περάσαμε από ένα μικρό ρέμα και στρίψαμε αριστερά σε ένα δύσκολο δρόμο για το αμάξι μας μα ο καλός μου δεν ήθελε να περπατήσω, δεν θα μπορούσα άλλωστε δυστυχώς.

Στο βάθος το πρώτο κατά κάποιο τρόπο φράγμα που έφτιαξαν οι παππούδες για να τιθασεύουν το νερό να κυλήσει στους μύλους τους μπροστά. Ο Δημήτρης ανέβηκε πιο πάνω εγώ..έμεινα σε ένα μικρό τοιχάκι να ξεκουραστώ.

Διάσπαρτα χτιστά με πέτρες κανάλια εδώ και εκεί που οδηγούν το νερό όπου θέλουν.

Δεν κρατιέται ο Δημήτρης..να μη δει λουλούδι και να μη το μαζέψει για να μου το φέρει!

Όμως τελικά μου έφερε με καμάρι να γνωρίσω το..σαπουνολούλουδο!!!!!!!!

Και για του λόγου το αληθές μου το επιβεβαίωσε κάνοντας σαπουνάδα μόλις το έβρεξε!

Στο νερό υπήρχαν ψαράκια και..καραβίδες μικρές!

Σάστισα με αυτό το δένδρο που οι ρίζες του ήταν σχεδόν στον αέρα και το νερό και όμως ήταν ολοζώντανο!

Το νερό αναβλύζει από μικρές πηγές από παντού, ακόμη και από ..χαραμάδες!

Και εκεί που λέγαμε τι όμορφη είναι η ησυχία και η αγνότητα του μέρους..ξάφνου ακούμε ήχους που μας θύμισαν φανάρια στη πόλη! Από το βάθος ξεπρόβαλαν 2 νεαροί ( όσο φαινόντουσαν μέσα από τη στολή τους ) που έκαναν λέει μότο κρός και όσο και αν του έλεγα ότι θα..γκρεμοτσακιστούν από τα βράχια μου είπαν με συγκαταβατική φωνή:
-Κυρία μη φοβάστε το κάνουμε σχεδόν κάθε μέρα!!!!

Εγώ πάντως βολεύτηκα σε ένα τοιχάκι και δεν το κούνησα παρά μόνο για να μαζέψω κάποιες πέτρες που ήταν γεμάτη όλη η περιοχή, πέτρες κατάλληλες για ζωγραφική!

Δίπλα μου στο ποτάμι τη προσοχή μου τράβηξε μία υπέροχη λιμπελούλα με θαυμάσιο μπλε χρώμα στα φτερά της μοναδικό σε απόχρωση!

                           Αυτό το σκυλί μη δει νερό και..βουρ μέσα! Την σώσαμε όμως!

                                                              -Σώθηκαααααα!

                                        -Θέλω να πάω σπίτι μου!!!!!   
                              

Αποχαιρετήσαμε το τοπίο και φύγαμε με υπέροχες εικόνες μέσα μας.

Ελπίζω να μη σας κούρασα και να σας περπάτησα σε μέρη που πραγματικά η δροσιά του ήχου του νερού και η απόχρωση του πράσινου σε όλο του το μεγαλείο σε κάνει να λες ότι η ομορφιά υπάρχει παντού , ακόμη και σε μικρά φτωχικά μέρη που ούτε καν το φαντάζεστε.
Το βράδυ χαρήκαμε το μπλε φεγγάρι που..δεν ήταν μπλε όμως αλλά τεράστιο και με ένα σύννεφο ολόγυρα του. Δεν μας πείραξε ..εμείς του δώσαμε ότι χρώμα θέλαμε μέσα μας..είπαμε καληνύχτα και περάσαμε μέσα στο τροχόσπιτο έχοντας το φως του και τη μαγεία του στα παραθύρια μας.
Αχτιδένια φιλάκια!