Ήταν κάποτε η παραλία....

Γεννημένη και μεγαλωμένη σ' αυτή τη πόλη που έγινε τραγούδι στα χείλη πολλών , που αγαπήθηκε όσο λίγες, που "γέννησε" έρωτες, καημούς και όνειρα κάθε φορά που αντικρίζω αυτή την εικόνα γυρνάω πίσω στις παιδικές μου αναμνήσεις.
Το σπίτι μου λίγο πιο πίσω, Τσιμισκή 82, έπαιρνα το δρομάκι και έβγαινα στη Μητρόπολη στη θάλασσα για να κάνω βόλτα το Ποσειδώνα , το σκύλο μου. Εκεί δίπλα το σχολείο μου 43ο δημοτικό, τώρα πια Μακεδονικό Μουσείο.
Σ' αυτό ακριβώς το χώρο που βλέπετε υπήρχαν καραβάκια μικρά κάτι σαν μαούνες θα έλεγα και σειρές από σχοινιά που έβαζαν το κόσμο που περίμενε σε τάξη για να μπορέσει να επιβιβαστεί σ' αυτά. Εικόνες που στα παιδικά μου ματια έμεναν μέσα μου για να γυρίσω το βραδάκι και αν τα μάτια μου ήταν ακόμη ανοιχτά να τις διηγηθώ στη μητέρα μου. 
Με έφερναν εδώ η γιαγιά μου και η θεία μου η αδελφή της, η μία με κρατούσε γερά από το χέρι να μη τυχών και με χάσει και η άλλη υπεύθυνη για το καλάθι που είχε μέσα ψωμί, σαλάτες, κάποιο γλυκό γιατί το κυρίως φαγητό μας έβρισκε συνήθως εκεί...στη Περαία..σε μεγάλα καζάνια που υπήρχαν κατά μήκος της ξύλινης τότε προκυμαίας που ακουμπούσαν τα καραβάκια και άφηναν το κόσμο. Βρήκα στο διαδίκτυο μια παλιά φωτογραφία μα όχι και τόσο που να δείχνει τη ξύλινη κατασκευή.

Θυμάμαι τις μανάδες και γιαγιές συνήθως  που με σειρά περίμεναν μπροστά από τα καζανιά (μεγάλα μεταλλικά βαρέλια) και ο άνθρωπος με τη μεγάλη μασιά σου έβαζε τεράστια καβούρια βραστά και καραβίδες σε χωνιά που έφτιαχνε από εφημερίδα. Τους ονόμαζαν Ιταλούς γιατί όπως μου είχε πει η γιαγιά μου τα έριξαν σπορά στη θάλασσα οι Ιταλοί στο πόλεμο γιατί τα λάτρευαν σαν μεζέ.
Άπλωναν στη θάλασσα μπροστά ( πόλεμος γινόταν για τη θέση) μία κουβέρτα και πάνω της ένα τεράστιο τραπεζομάντιλο που την σκέπαζε, εκεί οι δύο μου γιαγιάδες άπλωναν τα όσα κουβαλούσαν μαζί τους λες και στη θάλασσα πηγαίναμε για το φαγητό και όχι για τη θάλασσα. Τώρα που το σκέπτομαι ποτέ δεν τις είχα δει να κάνουν μπάνιο μαζί μου.
Εγώ βέβαια έτρεχα στο νερό σαν σφεντόνα, πάντα λάτρευα τη θάλασσα και κολυμπούσα από μωρό θαρρείς όταν ο θείος μου κολυμβητής κι αυτός σε σύλλογο με "πέταξε" στο νερό στα δύο μου χρόνια χωρίς σωσίβιο γιατί όπως απολογήθηκε στη μαμά μου στα μωρά υπάρχει το ένστικτο της επικράτησης στο νερό και οι αναμνήσεις του υγρού στοιχείου της μήτρα. Και είχε δίκιο, ποτέ δεν έβαλα στη ζωή μου σωσίβιο, κολυμπούσα πάντα σαν ..δελφίνι , μπήκα σε σύλλογο στα 6 μου και σε ομάδα στα 8 μου και στα 13 είχα κι όλας στη βιβλιοθήκη μου ένα χρυσό μετάλλιο και αμέτρητα μετά. 
Οι γιαγιάδες όμως με παρακολουθούσαν με άγρυπνο μάτι και κάθε τόσο άκουγα τις φωνές τους να με κάνουν ρεζίλι γι εγώ να κάνω πως δεν απευθύνονται σε μένα:
- Γιωργίτσα, γύρνα πίσω γιαβρί μου θα πνιγείς, τι θα πω στη μάνα σου....αχα! κύριε φτάστε την και τράβα την τη πλεξούδα να έρθει πίσω!
Πάντα πήγαινα βαθιά, μέχρι τώρα δεν μπορώ να κολυμπώ σε ρηχά νερά..Όταν αργότερα με τον Δημήτρη κάναμε υποβρύχιες καταδύσεις κάθε φορά την σκεπτόμουν και γελούσα, θα είχε πάθει συγκοπή, φανταστείτε να έβλεπε αργότερα τα δικά μου κορίτσια που έκανα σε αυτά το ίδιο από μωρά.
Εκεί λοιπόν στην άκρη της θάλασσα που τότε ήταν πεντακάθαρη , σιγά σιγά το κάθε..στρώσιμο..γινόταν μία παρέα με το διπλανό.
-Θέλετε κανένα ντολμαδάκι για το παιδί; έλεγε η γιαγιά μου στη..γειτόνισσα!
-Ευχαριστώ κυρία μου να σας δώσω κι εγώ ένα κεφτεδάκι από τα δικά μου..βάζω ρίγανη και ούζο μέσα και μοσχοβολούν.
-Αχ! κι εγώ βάζω ούζο, ψωμί πόσο βάζετε;
-Να σας δώσω κι εγώ..έλεγε η άλλη πιο πέρα, έχω πισία με πατάτα , πρωί πρωί τα τηγάνισα ,μοσχοβολάει ο δυόσμος και το κρεμμύδι που το τσιγαρίζω..
Κι εκεί στην άκρη της αμμουδιάς δινόντουσαν συνταγές, ανταλλάσσουν καημούς και ανησυχίες..
-Γκαζόζες, κρύες γκαζόζες στο πάγο!
Ήταν ο άνθρωπος με το θεόβαρο καλάθι γεμάτο πάγο όπου μέσα του υπήρχαν γυάλινα μπουκάλια γκαζόζας με πόμα που έκλεινε με απλό μηχανισμό και φελό.
-Γιωργίτσα..δεν θα σε ξαναφέρω γιαβρί μου βγες έξω να φας μια σταλιά!
Τώρα σε αυτό το σημείο στη παραλία της Θεσσαλονίκης γίνεται η έκθεση βιβλίου, υπάρχουν μεγάλα καράβια μπαρ που προσφέρουν την απόλαυση ενός ποτού στη θάλασσα..Κάθε φορά που τα βλέπω διηγούμαι στον άνδρα μου όλα αυτά, ακούω τη φωνή της γιαγιάς μου, αντί για το Ποσειδώνα στην άκρη ενός σκοινιού υπάρχει το λουρί της Κλώντης με μηχανισμό, εγώ γιαγιά ακολουθώ άγρυπνα με τα μάτια μου το..εκάστοτε εγγόνι που φέρνω εδώ..
-Βάσια πρόσεχε, έλα να φας..Πασχάλη μη τρέχεις..Δημητράκη δεν θα σε βάλω στο τρενάκι αν δεν μ' ακούς....
Οι ρόλοι άλλαξαν , τα χρόνια προσπέρασαν μα η ομορφιά αυτής της πόλης μένει το ίδιο παλιό πανάκριβο κρασί.

Φίλοι μου ευχαριστώ τις φίλες που με πήραν τηλέφωνο χθες για να ρωτήσουν τι κάνω, φίλες βγαλμένες από ένα..μηχάνημα και ένα καλώδιο ιστού αράχνης ( έλεγε ο δάσκαλος μου στους υπολογιστές) , "διαόλου πράμα" θα έλεγε η γιαγιά μου με φρίκη! Με κάνουν να θυμηθώ τις γνωριμίες που κάναν τότε οι δικές μου γιαγιάδες εκεί..στην αμμουδιά με άγνωστες που αργότερα γινόντουσαν γνωστές  και φίλες.
-Να έρθετε στο σπίτι , έλεγε η γιαγιά μου στη "γειτόνισσα", έχω ένα βύσσινο ποτό υπέροχο και μελιτζανάκι γλυκό πολίτικο όπως το έκαμνα στη Πόλη, να σας δώσω το τηλέφωνο μας..75102..αυτό ήταν τότε το τηλέφωνο μας, ελάχιστα σπίτι είχαν !
-Κι εσείς στο δικό μας, να παίξουν τα εγγόνια μας, οι γονείς τους λείπουν Γερμανία και τα μεγαλώνω εγώ..
Δεν ξέρω τι άλλαξε φίλοι μου , τι επανέρχεται, τι εξ ανάγκης μας προσγειώνει σε τέτοιες φιλίες που είχαν ξεχαστεί..Χθες είδα στη τηλεόραση μία κυρία στη πλαζ που έδειχνε τη..πλαστική σακούλα με τις ντομάτες το αγγούρι και το ψωμί που πήρε μαζί της για να μη πληρώσει κάτι..
Εγώ πάντως κουβαλώ μαζί μου , στη καρδιά μου μέσα όλα αυτά με πολλή τρυφερότητα και όταν αντικρίζω στις βόλτες μας με το καλό μου τη παραλία της πόλης μου ακούω τη φωνή της γιαγιάς μου:
-Γιωργίτσα, πρόσεχε τα..ποδήλατα, πρόσεχε μη πέσεις..πρόσεχε μη πέσεις..
Ευχαριστώ γιαγιά...σ' αγαπώ ακόμα το ίδιο..ίσως περισσότερο..γιατί τώρα σε καταλαβαίνω..έγινα κι εγώ γιαγιά!
Αχτιδένια φιλάκια!