Πρωινή κουβεντούλα , θέλω παρεούλα!

Πρωινή όπως πάντα με το καφεδάκι μου παρέα, ο Δημήτρης μου λείπει στο κτήμα και η παρεούλα μου είναι η Κλώντη , εσείς και οι σκέψεις μου.
Η αλήθεια είναι ότι το πρόβλημα της φίλης μου με απασχολεί, μιλάμε στο τηλέφωνο και η θλίψη της με πληγώνει. Ξέρετε η θλίψη , ο πόνος και η απογοήτευση έχουν από άνθρωπο σε άνθρωπο άλλες μορφές εκδήλωσης. Θεωρώ τυχερό τον εαυτό μου που δεν ζω τέτοιες καταστάσεις γιατί έτσι ακριβώς θα αντιδρούσα, παθητικά, εσωστρεφώς, κλείνοντας το πόνο μέσα στη καρδιά μου για μένα μόνο.Απλά η άλλη μου πλευρά θα συνερχόταν θα έδινε..χαστούκι στον εαυτό μου και θα έβρισκα τρόπους να συνέλθω.
Με την Ελένη γνωριστήκαμε στο "Μητέρα" των Αθηνών όπου γέννησα τα παιδιά μου. Ήμασταν στο ίδιο δωμάτιο οι δυο μας , κολλήσαμε από τη πρώτη στιγμή.Ήταν μία δύσκολη γέννα η δική μου που ξεχάστηκε αμέσως όταν με πήγαν στο δωμάτιο και σύμφωνα με τη τότε τακτική της κλινικής έπεσε επάνω μου"συνεργείο" που με έπλυνε , με χτένισε, με στόλισε, με μπούκωσε με πρωινό και μετά επέτρεψε στον άνδρα μου να με δει. Η εικόνα του Δημήτρη όταν μπήκε στο δωμάτιο που χτυπιόταν κλαίγοντας από τη στεναχώρια του έχοντας την εικόνα μου από την ώρα που με έβγαζαν από το τοκετό έκανε την Ελένη να σκάσει στα γέλια μαζί της κι εγώ!
-Είστε..αναίσθητες μας είπε εκείνος ..
-Είναι ..γυναίκες του είπε ο Γιάννης ο άνδρας της και τον χτύπησε στον ώμο..θα συνηθίσεις!
Γίναμε φίλοι, τόσο φίλοι που η απόσταση των δύο πόλεων δεν είχε σημασία για μας. Είχαμε και οι δύο από..δύο κοριτσάκια, οι άνδρες μας τόσο διαφορετικοί μα τόσο αρμονικά δεμένοι.
 Όταν πηγαίναμε  στην Αθήνα έμενα στο σπίτι τους στο Χαλάνδρι, τα κορίτσια της με φώναζαν "θεία" και με λάτρευαν γιατί  το σκάγαμε κρυφά από το μεσημεριανό ύπνο που ήταν κανόνας στο σπίτι τους. Έβγαζαν τα κεφαλάκια τους από τη πόρτα του δωματίου τους και περίμεναν να ξεπροβάλλω στις μύτες από το δικό μου και να κατεβούμε πνίγοντας το γέλιο μας τις σκάλες της μεζονέτας τους. 
Μετά ξαπλώναμε μπρούμυτα στο τεράστιο χαλί του σαλονιού και φτιάχναμε το παζλ που πάντα τους έφερνα δώρο όταν πήγαινα. Μέχρι τώρα που μεγάλωσαν και είναι "φίλες μου" στο FB μανούλες πια μου θυμίζουν τις ώρες εκείνες και με λένε πια "Γιωργίτσα" όπως η μαμά τους γιατί λένε ότι έτσι θέλουν να με θυμούνται, την 23χρονή που έπαιζε μαζί τους επιτραπέζια..
Κάποια χρονιά έφερα τα κορίτσια μου στην Αθήνα να κάνουν τα γενέθλια τους μαζί, όπως στη κλινική που γεννήθηκαν τα δύο και φτιάξαμε συγχρόνως και μία τούρτα για..μας τους τέσσερις που γνωριστήκαμε.
Η απόσταση δεν υπήρχε, κάναμε και διακοπές στη Χαλκιδική μαζί.Τα προβλήματα μας έβρισκαν ενωμένες  με την Ελένη έστω και τις περισσότερες φορές τηλεφωνικά. Λέγαμε η κάθε μια τα κύματα που μας χτυπούσαν κι εκείνη έπαιρνε από μένα την αισιοδοξία μου και το..γέλιο μου όπως έλεγε που είναι..φάρμακο!
Πως είναι δυνατόν ένας γάμος ήρεμος ξαφνικά να αλλάξει από άσπρο σε μαύρο.Αρνήθηκα να το πιστέψω ότι μπορεί ένας άνδρας μετά από τόσα χρόνια κοινής ζωής να πει.."αντίο" και να προχωρήσει μόνος του αφήνοντας πίσω ένα κενό τεράστιο στη ψυχή της.Εκείνος αρνείται να μιλήσει,η φίλη μου ελπίζει πάντα ότι κάποια στιγμή θα γυρίσει. Δεν λέω τίποτε σ' αυτή τη φράση της γιατί εγώ δεν θα γυρνούσα ποτέ, δεν θα έτρωγα απομεινάρια κάποιας άλλης απλά γιατί θα..πεινούσα.
-Κοίτα κακομοίρη μου , λέω στον δικό μου, θα με βλέπεις με το ...κιάλι από απόσταση Ηπείρου αν μου κάνεις κάτι τέτοιο!Άσε που θα σου κάνω το..μέλλον μαύρο!
Της τηλεφωνώ κάθε μέρα, ξέρω ότι η κουβεντούλα μας της δίνει χαρά και θέλω να της δείξω ότι η ζωή έχει πολλές σελίδες λευκές ακόμα γι'αυτή να γράψει .
-Στα 65 μου Γιωργίτσα;
-Ε! Και; της λέω με χιούμορ..σκέψου διαφορετικά..ότι τώρα κάποια άλλη τρώει τα ..δικά σου απομεινάρια φίλη μου, να της ...σταθούν στο λαιμό !
Σας ζάλισα, φταίει ότι μόνη με το καφέ μου λείπει ο Δημήτρης μου, έστω και αν με πήρε στις...6μισή ο αθεόφοβος το πρωί από το κτήμα να μου πει καλημέρα!
-Βρε πουλάκι μου του είπα ..εδώ δεν υπάρχει ο κόκορας της γειτόνισσας να με ξυπνήσει!
Καλημέρα φίλοι μου , καλή μέρα όλη τη μέρα.
Αχτιδένια φιλάκια!