Η ...γιαγιά είναι χρήσιμη!

Νομίζω ότι τα λέει όλα έστω και...Αγγλικά!
 Εμείς οι γιαγιάδες που όταν παντρεύαμε τα παιδιά μας βλέπαμε το άδειο παιδικό και μας έπιαναν οι συγκινήσεις και τα ζουμιά.. 
Εμείς που καταστρώναμε σχέδια για ...μόνοι πια για ταξίδια και ξεπαίδιασμα ..
 Και ξάφνου βγάζαμε ξανά τα όσα παιχνίδια είχαμε κρύψει στο σεντούκι για ανάμνηση..ξανακοιμίζαμε στην αγκαλιά ένα μωρό λέγοντας του το τραγουδάκι που λέγαμε στο γονιό τους..
Εμείς που ξεχάσαμε κάθε απαγόρευση..τα 'Όχι και τα Μη...τα Πρέπει και τα Οφείλεις..
Εμείς που μας αρκεί ένα χαμόγελο τους για να λιώσουμε σαν το παγωτό στη φλόγα...
Εμείς που γινόμαστε ξανά μαθητές και δάσκαλοι συγχρόνως προσπαθώντας να βοηθήσουμε να συμπαρασταθούμε και να συμβιβάσουμε το σήμερα με το χθες, το σύγχρονο με το παλιό.
-Γιαγιά..έχω εξετάσεις....θα κάνουμε μαζί όπως πέρσι την Ιστορία; μαζί σου γίνεται εύκολη, πες ναι γιαγιά;
- Σου είπα ποτέ όχι; 
Το παράξενο είναι ότι τα κορίτσια μου δεν τα διάβασα ποτέ..όλα τα κάνανε μόνες τους και πάντα τέλειες μπήκαν στις σχολές χωρίς καν φροντιστήρια...Ίσως γιατί σε αυτές έλεγα το..Όχι..το Πρέπει..το Μη ..το Οφείλεις..
Μα τώρα πια το..παγωτό είναι θαρρείς δίπλα στη φλόγα..και όλα μπήκαν σε μία φράση μέσα: "Σου είπα ποτέ Όχι;
Με την 15χρονη εγγονή μου τη Βάσια μου κάναμε Ιστορία από το πρωί..Κάποτε ήταν το αγαπημένο μου μάθημα..στους βαθμούς μου δεν έφυγε ποτέ το 20 από αυτό το μάθημα...μα τώρα φίλοι μου θαρρείς ξεκίνησα από την αρχή. Της έλεγα με γλυκιά ανάμνηση ότι αυτό το μάθημα το έκανα στο σχολείο συγχρόνως σε 2 γλώσσες και η εγγονή μου έφριξε ..
-Εγώ γιαγιά λατρεύω τη Χημεία, την φυσική και τα μαθηματικά!!
Εδώ φίλοι μου ήρθε η σειρά μου , έφριξα εγώ..ανατρίχιασα..θυμήθηκα τους χημικούς τύπους και η Πάρκινσον χτύπησε κόκκινο!!!!! 
-Άστα κοριτσάκι μου... έλα να βαδίσουμε μαζί στη ..Διαφώτιση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων..να θυμηθούμε το Ροβεσπιέρο..το Δάντον και τους επαναστάτες..μετά στη δημιουργία του συντάγματος στις ΗΠΑ, στη Γαλλία και στην Ελλάδα..
Παντού και πάντοτε..προδότες και συμφέροντα φίλοι μου. Κανείς δεν τιμά τον όρκο του και κάπου στις ελάχιστες εξαιρέσεις κουνάς το κεφάλι σου και σκέπτεσαι ότι υπάρχουν και ήρωες ιδεαλιστές.
Διαβάζαμε, αναλύαμε, εξηγούσαμε, συγκρίναμε..και ενδιάμεσα ξυπνούσε η ..γιαγιά.. Ένα τοστάκι  καλοψημένο, λίγο καρπούζι που έφερε ο τρελός παππούς, ρεβίθια λεμονάτα που τα λατρεύει η εγγονή μου.
Ένα αγκάλιασμα..ένα φιλί..ένα νέο προσεχές ραντεβού για κάτι άλλο...Η πόρτα κλείνει και η γιαγιά μένει με τη γλυκιά γεύση του ...αξιώματος της.
Αχτιδένια φιλάκια φίλοι μου.