Χριστός Ανέστη..Αληθώς ο Κύριος!

Η ζωή του Χριστού μας , οι μαθητές και όλοι όσοι πλαισίωναν την ανθρώπινη περίοδο της ζωής Του είναι κατά τη δική μου άποψη ένα παράδειγμα όλων των ανθρωπίνων στιγμών.
Όλοι είχαμε τη γέννηση, το διωγμό, το "ψάξιμο" του δρόμου που θα ακολουθήσουμε. Είχαμε την επιλογή των γύρω μας, την αγάπη, τη προδοσία, την αχαριστία, την ευγνωμοσύνη, την αγνωμοσύνη, τους φίλους και εχθρούς. Κάποια στιγμή είχαμε τα "βασανιστήρια" μας, ίσως τη Σταύρωση και πάντα με Ελπίδα περιμέναμε την Ανάσταση που έρχεται στην ώρα της.
Φίλοι μου όσο μεγαλώνω ανακαλύπτω ότι το δίδαγμα και η ζωή Του είχε σαν απόσταγμα ψυχής την υπομονή και αγάπη.
Μία ακόμη Ανάσταση πέρασε για μας, ήμασταν μόνοι μας χθες το βράδυ , σκέφτηκα ότι κάθε χρονιά που έρχεται κάθε Λαμπρή το τραπέζι μας γίνεται μικρότερο. Ανάμικτα συναισθήματα, τα κορίτσια μας τηλεφωνούσαν συνέχεια..ευχές και αγάπη..η μία σε ταξίδι..η άλλη κουρασμένη από τη δουλειά.  Το παράξενο είναι ότι καλοδέχθηκα τη ξεκούραση και σκέφτηκα χαμογελώντας ..."σατανικά"...ότι βέβαια μου έλειψε το..ταβατούρι όμως....τέτοια μέρα θα ξαγρυπνούσα μέχρι αργά και τα πιάτα..στοίβες! 
-Οι δυο μας καλέ μου...του είπα, Χριστός Ανέστη..
-Αληθώς  κορίτσι μου..η μαγειρίτσα σου..μούρλια..πάω για δεύτερο πιάτο!
Σήμερα περιμένω την Ειρήνη με τον άνδρα της..αύριο θα το σκάσω στο κτήμα...η ζωή συνεχίζεται φίλοι μου, ευχαριστώ για τα τηλέφωνα , τις ευχές και την αγάπη σας. Δεν ξέρω πως θα θα είμαι του χρόνου όμως όπως είπαμε..η Ανάσταση είναι Ελπίδα..
Αχτιδένια φιλάκια