Σκέψεις..σκέψεις..

Προβληματισμένη φίλοι μου σήμερα το απόγευμα ..όχι..όχι με κάτι δικό μου..όμως και τα προβλήματα των γύρω μου πάλι τα νοιώθω δικά μου.
Το πρωί με τη φίλη Σοφία και το πηλό μας με καφεδάκι , συζήτηση και δουλειά..ανακάλυψε ξαφνικά πόσο..σκληρή δασκάλα είμαι!
Το μεσημέρι δύο  καλοί μας φίλοι ένα πέρασμα για μία καλημέρα μας έδωσε χαρά όπως πάντα , μετά με το εγγονάκι μας με..διανυκτέρευση βραδινή λόγω εργασία της..μαμάς!!!
Το πρόβλημα μου στη σκέψη και τη ψυχή μου ήρθε αργά το απόγευμα και δεν λέω να το .."βάλω στην άκρη".
Σήμερα ήταν η μέρα που φροντίζω την οικογένεια που έχω αναλάβει από το "Άρτος και Δράση", ψώνισα, ετοίμασα το δέμα μου,. έφτιαξα και ένα κέικ με άρωμα κίτρου ( ξύσμα από το γλυκό κίτρο που έφτιαξα). Όταν ήρθε η ώρα να τα παραδώσω μου είπε η εθελόντρια που πάει στις οικογένειες ότι την επόμενη φορά θα ήταν η..τελευταία με αυτή την οικογένεια . Ρώτησα με χαρά αν βρήκαν επιτέλους δουλειά και μου απάντησε αρνητικά.
-Μεγάλοι άνθρωποι, ( 50 και 54!!!) ποιος θα τους πάρει για εργασία..
-Μα τότε..γιατί σταματάμε; την ρώτησα.
-Πέρασε ο χρόνος που έχουμε σαν όριο να τους βοηθάμε, δυστυχώς ..υπάρχουν σειρά που περιμένει.
Της είπα ότι εγώ ήμουν διατεθειμένη να συνεχίσω με την ίδια οικογένεια που παρεμπιπτόντως έχει και το ένα από τα δύο παιδιά με πρόβλημα και το μόνο έσοδο είναι το επίδομα ίσως. 
Μου απάντησε ότι αυτό δεν ήταν δυνατόν γιατί ίσως η προσωπική επαφή τους έριχνε ψυχολογικά. Μία οικογένεια που ήταν μια χαρά με ένα όμορφο σπιτικό, μορφωμένοι και με καλή θέση στη κοινωνία τώρα ντρεπόντουσαν που έπεσαν σε ανάγκη.
- Θα πάρεις μία άλλη οικογένεια μου είπαν, με άλλα προβλήματα. Να γιατί δεν σε άφησα να γίνεις εθελόντρια..δεν ήσουν για να μπαίνεις μέσα στην οικογένεια και να ζεις τα προβλήματα τους.
Στεναχωρήθηκα φίλοι μου, σκέφτηκα ότι είναι φοβερό να "διαλέγουμε" και να ζυγίζουμε" καταστάσεις..ποιοι ήμαστε εμείς,,και πως γυρίζουμε σελίδα τόσο εύκολα.. Πως μπορώ να στραφώ σε κάτι άλλο προσπερνώντας κάτι που πριν ήταν στον δρόμο μου. Σκέφτηκα πως  θα αισθανόμουν αν ήμουν στη θέση τους..Η ζωή μας φίλοι μου μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη..κανείς δεν μας έκανε συμβόλαιο με τη μοίρα και τη τωρινή μα κατάσταση.
Όταν ήμουν νέα δεν τα σκεπτόμουν αυτά αν και στο σχολείο μας το "Καλαμαρί" είχαμε μία ίδια περίπου οργάνωση από τότε με παππούδες και γιαγιάδες που τις φροντίζαμε η κάθε μία μας κάθε μήνα. Όμως η νιότη σε κάνει να παίρνεις τα πάντα ελαφριά, δεν σκεπτόμασταν πιο βαθύτερα, ζεις το σήμερα και το αύριο σου φαίνεται τόσο μακρινό λες και δεν υπάρχει στον ορίζοντα.
Στεναχωρήθηκα φίλοι μου, το σκέπτομαι όλη μέρα, σκέπτομαι αυτούς τους ανθρώπους, αυτή την οικογένεια και μετά μία άλλη που ίσως θα έρθει και θα νιώσω το ίδιο όταν "περάσει ο χρόνος τους"..φοβερό.. Δηλαδή εγώ απλά θα κάνω το..καθήκον μου..και θα είμαι δηλαδή ήσυχη; θα προσπερνώ τον ανθρώπινο πόνο και τα προβλήματα γυρνώντας σελίδα..λες και έχω εγώ το βιβλίο της ζωής στα χέρια μου. 
Λίγο μετά με τον εγγονό ανακάλυψα πόσο σκληροί γινόμαστε αφού τόσο εύκολα προσπερνούμε όσα πριν λίγο μας σημάδευαν. Έπαιζα μαζί του,μαγείρεψα, τον..κυνήγησα να φάει,  έφτιαξα αλμυρό κέικ για το γείτονα, ασχολήθηκα με τη "πολυτέλεια "του τάμπλετ και του υπολογιστή και..και..η  οικογένεια που πριν με απασχολούσε η λύπη τους ξεχάστηκε;..τόσο απλό είναι να γυρνάς σελίδα;Τόσο απλό είναι να προσπερνάς;
Αχτιδένια φιλάκια!