Τετάρτη 18 Φεβρουαρίου 2015

Σκέψεις..σκέψεις..


Προβληματισμένη φίλοι μου σήμερα το απόγευμα ..όχι..όχι με κάτι δικό μου..όμως και τα προβλήματα των γύρω μου πάλι τα νοιώθω δικά μου.
Το πρωί με τη φίλη Σοφία και το πηλό μας με καφεδάκι , συζήτηση και δουλειά..ανακάλυψε ξαφνικά πόσο..σκληρή δασκάλα είμαι!
Το μεσημέρι δύο  καλοί μας φίλοι ένα πέρασμα για μία καλημέρα μας έδωσε χαρά όπως πάντα , μετά με το εγγονάκι μας με..διανυκτέρευση βραδινή λόγω εργασία της..μαμάς!!!
Το πρόβλημα μου στη σκέψη και τη ψυχή μου ήρθε αργά το απόγευμα και δεν λέω να το .."βάλω στην άκρη".
Σήμερα ήταν η μέρα που φροντίζω την οικογένεια που έχω αναλάβει από το "Άρτος και Δράση", ψώνισα, ετοίμασα το δέμα μου,. έφτιαξα και ένα κέικ με άρωμα κίτρου ( ξύσμα από το γλυκό κίτρο που έφτιαξα). Όταν ήρθε η ώρα να τα παραδώσω μου είπε η εθελόντρια που πάει στις οικογένειες ότι την επόμενη φορά θα ήταν η..τελευταία με αυτή την οικογένεια . Ρώτησα με χαρά αν βρήκαν επιτέλους δουλειά και μου απάντησε αρνητικά.
-Μεγάλοι άνθρωποι, ( 50 και 54!!!) ποιος θα τους πάρει για εργασία..
-Μα τότε..γιατί σταματάμε; την ρώτησα.
-Πέρασε ο χρόνος που έχουμε σαν όριο να τους βοηθάμε, δυστυχώς ..υπάρχουν σειρά που περιμένει.
Της είπα ότι εγώ ήμουν διατεθειμένη να συνεχίσω με την ίδια οικογένεια που παρεμπιπτόντως έχει και το ένα από τα δύο παιδιά με πρόβλημα και το μόνο έσοδο είναι το επίδομα ίσως. 
Μου απάντησε ότι αυτό δεν ήταν δυνατόν γιατί ίσως η προσωπική επαφή τους έριχνε ψυχολογικά. Μία οικογένεια που ήταν μια χαρά με ένα όμορφο σπιτικό, μορφωμένοι και με καλή θέση στη κοινωνία τώρα ντρεπόντουσαν που έπεσαν σε ανάγκη.
- Θα πάρεις μία άλλη οικογένεια μου είπαν, με άλλα προβλήματα. Να γιατί δεν σε άφησα να γίνεις εθελόντρια..δεν ήσουν για να μπαίνεις μέσα στην οικογένεια και να ζεις τα προβλήματα τους.
Στεναχωρήθηκα φίλοι μου, σκέφτηκα ότι είναι φοβερό να "διαλέγουμε" και να ζυγίζουμε" καταστάσεις..ποιοι ήμαστε εμείς,,και πως γυρίζουμε σελίδα τόσο εύκολα.. Πως μπορώ να στραφώ σε κάτι άλλο προσπερνώντας κάτι που πριν ήταν στον δρόμο μου. Σκέφτηκα πως  θα αισθανόμουν αν ήμουν στη θέση τους..Η ζωή μας φίλοι μου μπορεί να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη..κανείς δεν μας έκανε συμβόλαιο με τη μοίρα και τη τωρινή μα κατάσταση.
Όταν ήμουν νέα δεν τα σκεπτόμουν αυτά αν και στο σχολείο μας το "Καλαμαρί" είχαμε μία ίδια περίπου οργάνωση από τότε με παππούδες και γιαγιάδες που τις φροντίζαμε η κάθε μία μας κάθε μήνα. Όμως η νιότη σε κάνει να παίρνεις τα πάντα ελαφριά, δεν σκεπτόμασταν πιο βαθύτερα, ζεις το σήμερα και το αύριο σου φαίνεται τόσο μακρινό λες και δεν υπάρχει στον ορίζοντα.
Στεναχωρήθηκα φίλοι μου, το σκέπτομαι όλη μέρα, σκέπτομαι αυτούς τους ανθρώπους, αυτή την οικογένεια και μετά μία άλλη που ίσως θα έρθει και θα νιώσω το ίδιο όταν "περάσει ο χρόνος τους"..φοβερό.. Δηλαδή εγώ απλά θα κάνω το..καθήκον μου..και θα είμαι δηλαδή ήσυχη; θα προσπερνώ τον ανθρώπινο πόνο και τα προβλήματα γυρνώντας σελίδα..λες και έχω εγώ το βιβλίο της ζωής στα χέρια μου. 
Λίγο μετά με τον εγγονό ανακάλυψα πόσο σκληροί γινόμαστε αφού τόσο εύκολα προσπερνούμε όσα πριν λίγο μας σημάδευαν. Έπαιζα μαζί του,μαγείρεψα, τον..κυνήγησα να φάει,  έφτιαξα αλμυρό κέικ για το γείτονα, ασχολήθηκα με τη "πολυτέλεια "του τάμπλετ και του υπολογιστή και..και..η  οικογένεια που πριν με απασχολούσε η λύπη τους ξεχάστηκε;..τόσο απλό είναι να γυρνάς σελίδα;Τόσο απλό είναι να προσπερνάς;
Αχτιδένια φιλάκια!

10 σχόλια:

Κική Κωνσταντίνου είπε...

εχεις δικιο να στεναχωρεθεις αχτιδουλα μου γιατι εισαι μια ευγενικη και ρομαντικη ψυχη! και εγω το ιδιο θα ενοιωθα! ομως ολοι ξερουμε τι ειναι σωστο και δικαιο και αναλογως πρατουμε.

φιλακια πολλα! καλημερα!

ANNA FLO είπε...

Έχεις δίκιο Αχτίδα μου έτσι είναι όπως το λες. Όμως από τη φύση μας είναι να ξεχνιόμαστε. Δεν είναι σκληρότητα ούτε απονιά απλά ο οργανισμός μας αυτοπροστατεύεται γιατί αλλιώς θα το χάναμε το μυαλό μας και την καρδιά μας. Θα αρρωσταίναμε σίγουρα και αυτό δεν βοηθάει κανένα. Μπορείς να στέλνεις σ'αυτούς με κούριερ ό,τι θέλεις έξω από την οργάνωση, δε μπορείς;;;
Θα βρεις λύση είμαι σίγουρη
Καλά να περνάς Αχτίδα μου και για άλλη μια φορά μπράβο για τη βοήθεια που προσφέρεις όπου την προσφέρεις

OLINA M είπε...

Αν δεν καταφέρναμε να αλλάζουμε σελίδα όταν πρέπει, όλος αυτός ο πόνος θα αθροιζόταν και θα μας έπνιγε....σαν χιονοστιβάδα. Αυτομάτως θα μας καθιστούσε ανίκανους να προσφέρουμε άλλη βοήθεια, να προχωρήσουμε παρακάτω.
Υποκλίνομαι σε όλους αυτούς που βοηθούν με οποιονδήποτε τρόπο μπορούν :-)

syros2js είπε...

Έχεις απόλυτο δίκιο, Αχτιδούλα...
Δικαίως στεναχωρήθηκες...
Οι άνθρωποι με ευγένεια ψυχής και συμπόνοια, έτσι σκέφτονται και πράττουν: όπως εσύ...
Μια ζεστή αγκαλιά και πολλά γλυκά φιλιά, κορίτσι μου!

nifi petheras είπε...

Αχτιδούλα μου πόσο δίκαιο έχεις! Στεναχωρέθηκα κι εγώ μαζί σου!Σε φιλώ μετά από πολύ καιρό!

Ανώνυμος είπε...

H αλήθεια είναι μία και σκληρή. Αυτά τα τρόφιμα θα τους λείψουν φοβερά. Είναι μεγάλο πράγμα να ξέρεις ότι έχεις λίγο φαγητό στο τραπέζι σου, ότι κάποιος νοιάζεται σ' αυτές τις δύσκολες στιγμές. Είμαι μία από αυτούς, και βασίζομαι και εγώ στη βοήθεια. Και το λέω χωρίς κόμπλεξ. Υπολογίζω στο πακέτο τα μακαρόνια ή το ρύζι, διότι ξέρω ότι θα έχω φαγητό για κάποιες μέρες. Άνεργη κι εγώ, με καρδιά, ο άντρας μου 70 ετών, με μια σύνταξή των 350 ευρώ, με νοίκι 250 ευρώ, πώς θα τα βγάζαμε πέρα χωρίς την πολύτιμη βοήθεια του οργανισμού;Και τρέμω τη στιγμή που θα σταματήσουν. Διότι και το μπουκάλι το λάδι που δίνουν, είναι πολύτιμο. Σοφία

Memaria είπε...

Καθόλου απλό δεν είναι αχτίδα μου και φυσικά ούτε ξέχασες...
Απλά από άμυνα, πρέπει να σκεφτόμαστε κι άλλα, αλλιώς θα είχαμε πάρει τα βουνά.
Σίγουρα κανείς μας δεν ξέρει τι του ξημερώνει και είναι λογικό να σκεφτόμαστε όπως εσύ...
Να είσαι καλά να προσφέρεις κι εύχομαι η οικογένεια να ορθοποδήσει γρήγορα και να μην έχει ανάγκη πια!
Φιλιά πολλά!

ΑΧΤΙΔΑ είπε...

@ Σοφία μου αν είσαι Θεσσαλονίκη ευχαρίστως να σε βάλω στη θέση της οικογένειας.Αρκεί ένα μέιλ φίλη μου.

Χριστίνα Πεταλωτή είπε...

Εξαντλήθηκαν οι δυνάμεις μας Αχτίδα μου, ακόμα κι αυτοί που μπορούσαν να δώσουν στέγνωσαν κι αυτοί. Αν δεν ανακάμψει η οικονομία της χώρας όλοι άχρηστοι θα τα καταλήξουμε. Την φροντίδα όλων μας την έχει ο Θεός, όταν ταυτιζόμαστε με όλα τα προβλήματα είναι σαν να τον θεωρούμε ανεπαρκή.
Έχε εμπιστοσύνη και μη στεναχωριέσαι. Όλα έχουν πάρει το δρόμο τους και θα έρθει η ξαστεριά! :))

Ανώνυμος είπε...

Κυρία Γεωργία μου, είμαι ήδη σε κάποιον οργανισμό εδώ και κάτι μήνες. Είμαι στην Αθήνα, οπότε δεν γίνεται για Θεσσαλονίκη. Αλλά και να γινόταν, αφού ήδη είμαι κάπου, είναι περιττό να έμπαινα και αλλού, τη στιγμή που υπάρχει τόσος κόσμος σε ανάγκη. Ας μη γινόμαστε άπληστοι, διότι ξέρω άτομα που τρώνε κυριολεκτικά από 4 μεριές, και στερούν από άλλους τη σειρά. Χίλια ευχαριστώ πάντως για τη σκέψη. Σας φιλώ Σοφία